บทที่ 3 ว่าที่รูมเมทคนใหม่

พิมลภัสว์นั่งมองเพื่อนสาวที่เยื้องกรายเดินเข้ามาในบ้าน เจมส์หรือเจนนิเฟอร์นั้นเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก ๆ เมื่อค้นพบสัจธรรมชีวิตว่าตัวเองนั้นมีร่างเป็นชายใจเป็นหญิงก็จัดการให้หมอศัลยกรรมเฉือนกล่องดวงใจออกไป พร้อมกับเพิ่มหน้าอกไซส์บิ๊กเหมือนลูกมะพร้าวเข้ามาแปะไว้บนร่างกายอีกสองลูก แม้จะตัวสูงแต่เขาก็ไม่หนาเทอะทะ ยิ่งมาแต่งเป็นหญิงเต็มยศแบบนี้ทำเอาผู้หญิงจริง ๆ ชิดซ้ายไปเลย “เบื่อ ๆๆๆๆ อีตาแมทธิวนี่ไม่ได้เรื่องเลย บอกว่าให้ใส่ชื่อเจนนิเฟอร์ ๆ ย้ำแล้วย้ำอีก ก็ยังไปลงในใบปลิวว่าเจมส์ แล้วทำไงล่ะทีนี้ รับเงินมัดจำมาแล้วด้วย” เจนนิเฟอร์กระแทกก้นนั่งลงกับโซฟา เมื่อแฟนหนุ่มทำผิดพลาดด้วยการพิมพ์ใบปลิวบ้านเช่าจากชื่อ เจนนิเฟอร์ เป็น เจมส์ จนผู้เช่ารายใหม่เข้าใจผิดว่าเจ้าของบ้านเป็นผู้ชาย ซึ่งความจริงบ้านหลังที่พิมลภัสว์เช่าอยู่นี้เป็นบ้านของเธอ เนื่องจากบ้านย่าของเพื่อนสาวนั้นอยู่ที่ลิเวอร์พูล ห่างจากลอนดอนถึงสองร้อยยี่สิบไมล์ แม้เธอบอกว่าจะไม่คิดราคาค่าเช่าแต่พิมลภัสว์ก็ไม่ยอม ยังจ่ายเงินทุกเดือน แถมหาลูกค้ามาเช่าฝั่งตะวันตกให้ด้วย “ตายจริง! อย่าบอกนะว่าคนที่จะมาอยู่กับฉันเป็นผู้ชาย” พิมลภัสว์ร้องอย่างตกใจ เมื่อคิดว่าจะต้องอยู่ร่วมชายคากับผู้ชาย บ้านหลังนี้ก่อด้วยอิฐ แบ่งออกเป็นสองฝั่งซ้ายขวา แต่ละฝั่งเปรียบเสมือนบ้านหลังน้อย ๆ อีกหลังหนึ่ง เพราะมีห้องน้ำและห้องนอนเป็นของใครของมัน จะมีก็แต่ห้องครัวกับห้องรับแขกที่อยู่ตรงทางเชื่อมหรือกลางบ้าน มีรั้วรอบขอบชิด และมีเพื่อนบ้านที่น่ารักคอยดูแลกันและกันเสมอ “ขอโทษจริง ๆ ลิซ่า” เจนนิเฟอร์ขอโทษเพื่อนสาวซึ่งเธอเรียกติดหูว่าลิซ่า “ไม่คิดว่ามันจะออกมาแบบนี้” “คืนเงินมัดจำไปไม่ได้หรือ?” หญิงสาวถามอย่างร้อนรน แม้ว่าในแต่ละฝั่งภายในบ้านจะมีประตูกั้นอยู่ แต่ให้อยู่ร่วมกับผู้ชายแบบนี้ก็น่ากลัวเกินไป “ก็อยากจะคืนอยู่หรอกนะ...อีตาแมทธิวดันทำสัญญาเช่าไปแล้ว ที่สำคัญคนเช่าเขาไปคืนสัญญากับเจ้าของบ้านเดิมแล้วน่ะสิ นี่ก็เก็บข้าวเก็บของรอย้ายมาอยู่อย่างเดียว” กระเทยสาวพูดปลง ๆ ผู้ชายคนนั้นก็น่าสงสาร ได้ข่าวว่าตระเวนหาบ้านเช่าอยู่หลายสัปดาห์ แม้จะเจอบ้านทำเลดี แต่ถ้าเจ้าของบ้านเป็นผู้หญิงเขาก็จะส่ายหัวท่าเดียว นัยว่าไม่อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับผู้หญิง ตอนแรกเธอสงสัยว่าเขาจะเป็นเกย์หรือเปล่า แต่แมทธิวก็ยืนยันมาแล้วว่าเขาแมนทั้งแท่ง “แล้วฉันจะทำยังไงดี เขาจะมาอยู่นานหรือเปล่า?” พิมลภัสว์ถาม ส่วนใหญ่คนที่เคยมาพักอยู่ร่วมกับเธอจะเช่าอยู่ไม่กี่เดือนแล้วก็ย้ายออกไป หากเขาอยู่ไม่นานเธอก็พอจะปรับตัวได้ เพราะชีวิตส่วนใหญ่ถ้าไม่ขลุกอยู่ในมหาวิทยาลัยและเดินทางไปเก็บข้อมูลวิจัยยังสถานที่ต่างๆ บ้านหลังนี้ก็แทบจะเป็นที่ซุกหัวนอนอย่างเดียว “เห็นว่าไม่นาน เพราะบ้านเช่าหลังเก่านั้นผัวเมียตีกันเสียงดัง เขาต้องการย้ายออกด่วน แมทเขาก็รับปากว่าจะหาบ้านให้ใหม่ ก็คงจะอยู่แค่ชั่วคราว อีกอย่างเขาก็เป็นคนไทยเหมือนเธอ ก็เลยคิดว่าเธอจะไม่โกรธ” “คนไทยหรือ?” พิมลภัสว์ใจชื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อยถ้าเป็นคนไทยก็คงจะเป็นเพื่อนคุยกันได้ “ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันเองก็ไม่ค่อยได้อยู่เท่าไหร่ ถ้าเขาอยู่ไม่นานก็ไม่น่าจะมีปัญหา” “ปัญหาน่ะมีแน่จ้ะ” เจนนิเฟอร์ยิ้มแหย ๆ “เพราะเขาคิดว่าคนที่เขาจะมาอยู่ด้วยน่ะคือฉัน คนนี้ เจมส์ แพ็คทิส ชื่อในใบปลิวยังไงล่ะ” “หมายความว่าไงเจน ถ้าไม่ใช่เจมส์ แพ็คทิสแล้วเขาจะไม่มาอยู่ด้วยหรือ?” พิมลภัสว์ถามอย่างเคืองขุ่น นึกอยากจะเห็นหน้าคนไทยเรื่องมากคนนี้สักหน ไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรนักหนา บ้านเช่าราคาถูกที่ลอนดอนหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร ที่สำคัญเจนนิเฟอร์ไม่ใช่คนที่จะให้ใครเข้ามาอยู่ได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเลยสักนิด “แมทบอกว่าเค้าปฏิเสธบ้านเช่าหลังอื่นเพียงเพราะเจ้าของเป็นผู้หญิง อีกอย่างแมทกับเขาก็เป็นเพื่อนกัน ตอนแรกได้ข่าวว่าผู้ชายคนนี้จะพาแฟนมาอยู่บ้านเช่าหลังเดิมด้วย แต่ถูกแฟนทิ้งเสียก่อน ก็เลยจะหาที่พักใหม่ ปัญหาคือเขาเก็บกระเป๋าแล้ว และจะมาอยู่ที่นี่ในอีกสองวันข้างหน้า และคนที่เขาจะอยู่ด้วยก็คือผู้ชายที่ชื่อเจมส์” พิมลภัสว์ถอนหายใจ เพิ่งได้รับข่าวดีไม่ทันไร เพื่อนสาวก็เอาเรื่องยุ่ง ๆ มาอีกแล้ว เธอเองยังไม่อยากย้ายบ้านตอนนี้เสียด้วย และคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนดีที่จะเสียสละที่อยู่ดี ๆ ให้กับคน ๆ นั้นเพียงเพราะเขาอยู่ร่วมบ้านกับผู้หญิงไม่ได้ แต่ปัญหาคือนี่มันไม่ใช่บ้านของเธอ และเจนนิเฟอร์เองก็ช่วยเธอมาแล้วหลายเรื่อง แมทธิวเองก็คงไม่ได้ตั้งใจ เขาคงอยากจะช่วยเพื่อนผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น “ไปอยู่บ้านฉันก่อนนะ ถึงจะไกลสักหน่อยก็ไม่น่ามีปัญหา ไว้เขาย้ายออกไปแล้วค่อยกลับมา” เจนนิเฟอร์หาทางออกที่ดีที่สุดให้เพื่อน รู้สึกเห็นใจทั้งสองฝ่าย “ฉันอยากคุยกับเขา เธอพอจะมีเบอร์โทรติดต่อหรือเปล่า?” พิมลภัสว์ยังไม่อยากจะย้ายข้าวของไปไหนในวันสองวันนี้ เพราะสัปดาห์หน้าเธอจะต้องไปอียิปต์ ต้องเตรียมอะไรหลาย ๆ อย่าง เธอจะขอยืดเวลาอยู่ที่นี่จนกว่าจะกลับมา ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที เจนนิเฟอร์ล้วงกระเป๋าสะพาย ค้นกุก ๆ กัก ๆ แล้วหยิบนามบัตรออกมายื่นให้เพื่อนสาว พิมลภัสว์กวาดตาไล่มองไปทีละบรรทัด หากเป็นคนรู้จักก็คงจะคุยกันง่ายขึ้น แล้วหล่อนก็เบิกตากว้าง มือไม้สั่น เมื่อสะดุดกับชื่อที่เป็นตัวหนังสือสีแดงบนนามบัตร “คุณหมอ!” ไม่อยากเชื่อเลย ชายหนุ่มที่เจนนิเฟอร์พูดถึงคือปาณวัตร โลกนี้มันช่างกลมแท้ ๆ เชียว จะเป็นยังไงนะถ้าหากว่าได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขา “รู้จักกันหรือ? อย่าบอกนะว่า คนนี้....” เจนนิเฟอร์ลากเสียงยาว เมื่อพิมลภัสว์พยักหน้าเธอก็ทำตาโต “จริงหรือ! โอ ลิซ่า นี่หรือคือท่านด็อกของเธอ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ” เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ไม่คิดฝันว่าท่านด็อก ผู้ชายที่เพื่อนรักพร่ำเพ้อถึงนั้นจะเป็นคน ๆ เดียวกันกับเพื่อนของแมทธิวได้ “จะดีใจทำไมเนี่ย...ถ้ารู้ว่าเป็นฉันเขาคงเผ่นหนีแทบไม่ทัน” หญิงสาวพูดจ๋อย ๆ รู้สาเหตุที่ปาณวัตรไม่อยากอยู่ร่วมชายคากับผู้หญิง นั่นเพราะเขายังลืมพี่สะใภ้ของเธอไม่ได้นั่นเอง และเขาเองก็เกลียดเธอมาก เพราะคิดว่าเธอเป็นนางมารร้ายตามรังควานภาวนาในงานแต่งงาน “ก็อย่าให้รู้ว่าเป็นเธอสิ ยังอยากจะคว้าโอกาสดี ๆ แบบนี้อยู่หรือเปล่า?” เจนนิเฟอร์ถามเพราะมีแผนอยู่ในใจ หากพิมลภัสว์ตกลงด้วยเธอก็ยินดีจะช่วยเหลือเต็มที่ “ทำยังไงล่ะ? เขาต้องจำฉันได้แน่ ๆ” “นึกออกแล้ว! ก็ทำให้เขาจำไม่ได้สิยะ ไม่เห็นจะยาก นี่! ดูฉัน...ดูให้เต็มตา...” เจนนิเฟอร์ลุกยืนหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา “ก่อนนี้ฉันสวยแบบนี้หรือเปล่า?” “ไม่! นาย เอ๊ย! เธอออกจะแมนแฮนซั่มด้วยซ้ำ” พิมลภัสว์ส่ายหน้า เจนนิเฟอร์ตอนนี้กับเจมส์ในตอนนั้นราวกับคนละคน หากไม่รู้จักกันมาหลายสิบปีก็มองไม่ออกเลย เพราะเจมส์ในตอนนั้นเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ไม่มีใครคิดว่าจะมาเปลี่ยนเพศในภายหลังจนสวยเช้งแบบนี้ “นั่นแหละ! เวิร์คสุด ๆ เธอก็แปลงร่างเป็นเจมส์ แพคทิสก็สิ้นเรื่อง”