บทที่ 5 วันแรกก็โดนซะแล้ว

ชายหนุ่มลดมือที่กำลังจะกดกริ่งลง มองเจ้าของบ้านอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วก็ยิ้มออกมา “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปาณวัตร!” เขายื่นมือออกไปสัมผัสอย่างมีมารยาท เพราะดูจากหนวดบาง ๆ เหนือริมฝีปากแล้วเจมส์คงอายุมากกว่าเขา เพียงแต่ตัวเล็กและบางกว่า แม้หน้าตาจะคมเข้มแต่ก็เหมือนคนไม่ค่อยแข็งแรง มิน่าแมทธิวถึงบอกว่าเจมส์ชอบออกกำลังกาย “ยินดีเช่นกันครับ” พิมลภัสว์พยายามกดเสียงต่ำและพูดให้สั้นที่สุด แล้วผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มให้เข้ามาในบ้าน ขณะที่เจมส์ตัวจริงที่แอบมองอยู่ตรงบันไดฝั่งทิศตะวันออกผ่อนลมหายใจโล่งอก คุณหมอหนุ่มถือกระเป๋าเข้ามาในบ้าน ใช้สายตาสำรวจเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเจมส์เป็นคนรักสะอาดและมีวินัยในชีวิต เพราะข้าวของทุกอย่างถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และบ้านก็น่าอยู่ ดูเงียบสงบและให้บรรยากาศที่อบอุ่น เขาวางกระเป๋าแล้วนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน แม้เจมส์จะเป็นเจ้าของบ้าน แต่เขาก็ยังไม่เคยได้พบได้คุยกับชายหนุ่มมาก่อน โชคดีที่การพบกันครั้งแรกไม่เลวร้ายอย่างที่คิด “คุณคงไม่รังเกียจนะครับ ถ้าเย็นนี้ผมจะฉลองการพบกันของเรา และถือโอกาสขอบคุณที่มอบที่พักดี ๆ ให้กับผม” ปาณวัตรหยิบแชมเปญขึ้นมา วันนี้เขาจะฉลองบ้านใหม่และผูกมิตรกับเจ้าของบ้านสักหน่อย ดูท่าแล้วเจมส์คงจะไม่ได้ออกไปไหนในคืนนี้ “เอ่อ...ไม่..ไม่รังเกียจเลยครับ” พิมลภัสว์ในคราบเจมส์รีบตอบรับน้ำใจไมตรีของเขา หล่อนเหลือบมองเพื่อนแวบหนึ่ง และอีกฝ่ายชูนิ้วโป้งส่งสัญญาณว่าให้ลุยได้เลย หล่อนเดินไปไขกุญแจประตูฝั่งตะวันตก แล้วยื่นคืนให้เขา ก่อนจะผลักบานประตูออก เปิดให้เห็นบันไดเตี้ย ๆ ทางขึ้นสำหรับชั้นสอง ปาณวัตรถือกระเป๋าเดินตามไปติด ๆ และเมื่อมาเห็นห้องนอนเขาก็ทำหน้าพอใจเป็นอย่างยิ่ง ถึงจะอยู่บ้านหลังเดียวกัน ก็ยังมีความเป็นส่วนตัว น่าอยู่กว่าบ้านเก่าตั้งเยอะ “ฉัน...เอ้ย..ผมจะลงไปเตรียมของนะครับ คุณพักผ่อนตามสบายก่อน เสร็จแล้วผมจะขึ้นมาเรียก” พิมลภัสว์หันหลังกลับไป เมื่อเขาทำท่าจะถอดเสื้อ ใจหนึ่งก็อยากเห็น แต่อีกใจคิดว่าไม่ดีกว่า “ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบลงไปช่วย” พิมลภัสว์รีบวิ่งลงบันได เมื่อมาถึงห้องรับแขกก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด เจนนิเฟอร์รีบลนลานลงมาจากบันได หมดธุระของหล่อนแล้ว ต้องรีบกลับก่อนที่ปาณวัตรจะลงมาเห็นเสียก่อน “อาหารที่เตรียมไว้อยู่ในตู้ อุ่นเวฟเอานะยะ ไปก่อนนะพ่อรูปหล่อ” ชายหนุ่มในร่างสาวสวยหอมแก้มเพื่อนสาวฟอดหนึ่ง ก่อนจะยัดของบางอย่างใส่มือพิมลภัสว์ แล้วเดินตัวปลิวออกไปจากบ้าน “คิดว่ายังไม่ได้ใช้ แต่เผื่อไว้ก็ดี” พิมลภัสว์แบมือมองดูของที่เจนนิเฟอร์ยัดใส่อุ้งมือแล้วแล้วหน้าแดง “ยัยนี่!...ทะลึ่งจริงเชียว” หล่อนเก็บถุงยางเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อเอาไก่อบเข้าเตาไมโครเวฟอีกครั้ง หลังจากเมื่อตอนกลางวันนั่งทำอาหารเย็นรอคุณหมอหนุ่ม ไม่คิดว่าเขาก็เตรียมแชมเปญมาด้วย นี่แหละน้า...เนื้อคู่กันก็มักจะบังเอิญใจตรงกัน หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อจัดโต๊ะอาหารพร้อมแล้ว หล่อนก็เดินขึ้นบันไดไปเรียกปาณวัตร เคาะประตูอยู่สักพัก ไม่ได้ยินเสียงตอบ เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้น พิมลภัสว์จึงเปิดประตูเข้าไป ครั้นได้ยินเสียงซู่ ๆ ของฝักบัว แสดงว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน ทั้งยังลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปหล่อนจึงหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาจากพนักเก้าอี้ เดินตรงไปยังห้องน้ำ หมายจะเอาแขวนไว้ตรงหน้าประตู เพื่อที่เขาออกมาจะได้มองเห็นและหยิบไปเช็ดตัวได้เลย หากแต่ยังเดินไปไม่ถึง ประตูห้องน้ำก็เปิดผลัวะออกมา พร้อมกับร่างงาม ๆ ของคุณหมอหนุ่มโผล่ออกมาให้เห็นเต็มสองตา “ว้าย!!!!” “เฮ้ย!!” ชายหนุ่มร้องลั่น! ขณะที่หญิงสาวเผลอร้องเสียงแหลม ทำผ้าหลุดจากมือ และร่างบางนั้นก็หงายหลังตึงลงไปที่พื้นเสียงดังสนั่น!!! “คุณ! คุณเจมส์ครับ? เป็นอะไรหรือเปล่า?” พิมลภัสว์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่ม กระพริบตาถี่ ๆ ใช้สองมือปิดตาแต่แอบถ่างนิ้วไว้นิด ๆ ไล่มองปาณวัตรตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้า ผมของเขายังเปียกชื้นและมีหยดน้ำเกาะแพรวพราวตามใบหน้าและลำตัว เมื่อเลื่อนสายตาลงต่ำกว่าเอวหล่อนก็ถึงกับตาค้าง “อ้าว!” หญิงสาวร้อง เมื่อสิ่งที่เห็นเมื่อครู่นี้หาใช่สิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจ เมื่อร่างกายท่อนล่างของเขาพันด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ และสายตาที่มองมาก็เต็มไปด้วยคำถาม “เป็นยังไงบ้างครับ...หัวแตกหรือเปล่า สงสัยจะลื่นเพราะผมยังไม่ได้ถูพื้นเลย” คุณหมอหนุ่มเข้ามาประคองเจมส์ตัวปลอมให้ลุกขึ้น เมื่อห้านาทีที่แล้วเขาวิ่งตัวเปียกออกมาเอาผ้าเช็ดตัวและกลับเข้าไปล้างฟองสบู่ เปิดออกมาอีกทีก็เจอเจ้าของบ้านกำลังยืนอยู่ตรงประตูแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ตอนแรกนึกว่าโดนผีหลอก นี่คงจะลื่นล้มเพราะความสะเพร่าของเขาแน่ ๆ “มะ...ไม่เป็นไรครับ” พิมลภัสว์ลุกขึ้นปัดกางเกง ละอายใจตัวเองที่เห็นภาพหลอนและจินตนาการไปไกลสุดกู่ หวังว่าเขาคงไม่ได้ยินเสียงที่หล่อนร้องซะดังเมื่อครู่นี้หรอกนะ ถ้าเขาได้ยิน เขาต้องรู้แน่ ๆ ว่าหล่อนเป็นผู้หญิง โธ่! จะทำยังไงดี แผนแตกตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี่ “เอ่อ...คุณ...ลงไปรอข้างล่างก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมตามลงไป” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้รับบาดเจ็บ คุณหมอหนุ่มก็เชื้อเชิญเจ้าของบ้านออกจากห้องอย่างสุภาพ “ครับ!” พิมลภัสว์ผงกศีรษะ แล้วเดินใจลอยลงไป ลับหลังหญิงสาว ปาณวัตรก็วิ่งไปไปกดล็อกประตู แล้วยืนพิงไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะโผล่เข้ามาให้ตกใจอีก เอาล่ะสิ! คุณหมอหนุ่มเหงื่อตก เกิดความสงสัยในใจว่าเจมส์ แพคทิส แอ๊บแมนหรือเปล่า หูเขาไม่ได้ฝาดแน่ ได้ยินชัดแจ๋วเลยทีเดียว ว่าเจ้าของหนวดงาม ๆ นั้นร้อง ว้าย!! ซะดังลั่น เขาไม่ได้รังเกียจเจมส์ ทั้งยังมีเพื่อนหลายคนที่เป็นเพศที่สาม แต่ก็อยากจะอยู่อย่างสงบมากกว่า แค่วันแรกอีกฝ่ายก็บุกเข้ามาในห้องโดยพลการแล้ว วันที่เหลือของเขาล่ะ? เขารีบสวมเสื้อผ้าที่มิดชิดที่สุด โกรธตัวเองที่น่าจะถามแมทธิวให้ดีเสียก่อน อุตส่าห์กันตัวเองไว้ไม่ให้อยู่ใกล้กับผู้หญิง ดันมาเจอชายไม่จริงเข้าซะได้ โชคดีที่ตัวบ้านแยกฝั่งกันชัดเจน แค่ระวังและมีสติเท่านั้น เขาก็จะพ้นมือเจมส์ เมื่อคิดว่ารัดกุมเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินลงไปยังห้องรับแขกกลางบ้าน นึกทึ่งในฝีมือตกแต่งบ้านของเจมส์ ที่จัดวางเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นได้อย่างลงตัว อีกทั้งเครื่องอำนวยความสะดวกและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหลายก็บ่งบอกว่ารสนิยมของเขาไม่ธรรมดา “เชิญนั่งครับ” พิมลภัสว์ผายมือเชิญ เปิดฝาครอบอาหารออก แล้วกลิ่นไก่อบซอสก็โชยมาเข้าจมูก ยั่วให้น้ำลายไหล คุณหมอหนุ่มนั่งลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีทีท่าก้อร่อก้อติกเขาก็ปล่อยตัวตามสบาย หากอีกฝ่ายเล่นไม่ซื่อล่ะก็เขาจะเผ่นหนีทันที หญิงสาวเปิดแชมเปญ รินให้เขาและตัวเองคนละแก้ว แล้วลงมือทานอาหารทันที พยายามไม่ทานอย่างเรียบร้อยนัก แต่ก็ไม่ทิ้งาดผู้ดีอังกฤษ “แมทบอกว่า...คุณเป็นบรรณารักษ์อยู่ที่วิทยาลัยบูรพศึกษาและอาฟริกาศึกษา ผมเองก็ชอบไปขลุกอยู่ที่ห้องสมุดบ่อย ๆ สักวันหนึ่งอาจจะมีโอกาสขอคำแนะนำนะครับ” “เอ่อ...เอ่อ..ครับ! แต่ว่า...ผมไม่ค่อยได้อยู่ในห้องสมุดหรอกครับ เพราะต้องออกพื้นที่บ่อยๆ” พิมลภัสว์รีบหาข้ออ้าง หากวันหลังเขาไปตามหาเจมส์แล้วไม่เจอ เพราะคนที่เป็นบรรณารักษ์คือเจนนิเฟอร์ ไม่ใช่หล่อน นี่แมทธิวบอกอะไรเขาอีกบ้าง ได้เตี๊ยมกับเจนนิเฟอร์มาก่อนหรือเปล่า?