บทที่ 8 ใกล้ชิดกันมากขึ้น

“โชคดีจังเราได้อยู่ด้วยกัน คืนนี้จะนอนให้เต็มอิ่มเลย” เจนนิเฟอร์กระโดดลงบนเตียงนุ่ม ในโรงแรมระดับห้าดาวของไคโร ไม่ลืมให้ทิปบริกรหนุ่มที่เข็นกระเป๋าขึ้นมาให้ด้วย โชคดีที่แมทธิวไม่ได้มาด้วย หล่อนเบื่อเขาจะแย่ “พรุ่งนี้ก็จะได้ขี่อูฐที่วิหารลุกซอร์แล้ว ไชโย...” พิมลภัสว์กระโดดลงนอนเคียงข้างเพื่อน เนื่องจากวิหารลุกซอร์อยู่ทางทิศใต้ของไคโร ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร คณะทัวร์จึงต้องกลับมานอนพักที่ไคโรเหมือนเดิม แม้ว่าที่ลุกซอร์จะมีโรงแรมอยู่ก็ตาม “โอ๊ย ไม่เห็นจะอยากเลย...ขี่คุณหมอน่าจะสนุกกว่า” “ห้าม ๆ ๆ เลยนะจ๊ะ...จะเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหรือไง?” หญิงสาวรีบห้ามเพื่อน แม้จะรู้ว่าเจนนิเฟอร์ไม่ได้พูดจริง แต่ยัยผู้หญิงเทียมคนนี้เผลอเป็นไม่ได้ “แหม...หวงนักนะ ไม่แตะก็ได้...ยังไงฉันก็ยังรักเลออน” เจนนิเฟอร์ค้อนเพื่อนสาว แม้ ปาณวัตรจะดูอบอุ่นสุภาพนุ่มนวล แต่เธอไม่ชอบผู้ชายสไตล์นี้ ต้องแบบชุลภัสว์สิ เซ็กซี่ขยี้ใจสุด ๆ ตั้งแต่ยอมรับว่าหัวใจมิใช่ชายแท้และได้พบเขาครั้งแรก เธอก็ยอมรับว่ารักเขาจริง ๆ ผู้ชายอื่นที่ผ่านมาก็แค่เอาไว้แก้คัน แมทธิวก็ด้วย “เพ้อไปเถอะ ชอบจริงนะคนมีเมีย” หญิงสาวแขวะ แล้วไปนั่งอยู่หน้ากระจก เห็นหน้าตัวเองสะท้อนในกระจกบานใหญ่แล้วหัวเราะก๊าก! “ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย! นี่หรือ ดร.พิมลภัสว์ ผู้เชี่ยวชาญทางโบราณคดี จะบ้าตาย! เหมือนยายแก่ที่ไหนก็ไม่รู้” เจนนิเฟอร์มองเพื่อนที่นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแล้วก็พลอยหัวเราะไปด้วย นับถือสปิริตของหญิงสาวจริง ๆ ที่ยอมอดทนเพื่อคนที่ตัวเองรัก ถ้าเป็นเธอคงไม่มีวันยอมหั่นผม ใส่ฟันปลอม และแต่งตัวเชย ๆ แบบนี้แน่ “แล้วนี่เขายังเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแฟนของเจมส์ด้วยนี่นะ เธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ” “ก็ฉันคิดอะไรไม่ออกนี่นา อยู่ดี ๆ เขาก็มาเคาะประตูห้อง หนวดที่ถอดไว้ก็หาย สงสัยกลับไปต้องได้ซื้อใหม่” พิมลภัสว์ลุกขึ้น ถอดวิกออก แม้จะเป็นเส้นผมของตัวเอง แต่สภาพอากาศแบบนี้ก็ทำให้คันศีรษะอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องนึกเลยว่าพรุ่งนี้จะต้องใส่วิกไปอยู่ในทะเลทราย อีกไม่นานผมคงจะร่วงหมดหัวแน่ “แล้วทำไมต้องเปิดหนังเอ็กซ์ด้วยยะ บอกว่าเจมส์เข้าห้องน้ำก็ได้นี่” “โธ่! ตอนนั้นน่ะ ฉันถอดวิก ถอดหนวด ใส่ชุดนอนอยู่นะ เค้าคิดว่าฉันเป็น...แบบเธอด้วยซ้ำ ฉันก็ต้องแสดงให้เขาเห็นว่าเจมส์น่ะเป็นแมนทั้งแท่ง เขาจะได้ไม่กลัวยังไงล่ะ” หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วนอนแช่อยู่ในอ่างจากุชชี่ หลับตาพริ้ม นึกถึงวันที่ได้พบกับปาณวัตรเป็นครั้งแรกที่สนามบินสุวรรณภูมิ คิดถึงหยาดน้ำตาของเขาและความปวดร้าวทรมานจากการที่ต้องจากคนรักไป คิดถึงวันที่เขาเดินขึ้นไปกอดภาวนาในวันแต่งงาน และภาพที่เขาเดินหนีหล่อนพร้อมกับคำพูดทำร้ายจิตใจที่ว่า “ผมไม่สะดวกจะคุยกับคุณ” ทำยังไงนะ ถึงจะทำให้เขาหันมามองพิมลภัสว์คนนี้บ้าง อยากให้เขารู้เหลือเกินว่าหล่อนมิใช่คู่ขาของพี่ชาย ไม่ใช่คนที่จะไปทำลายงานแต่งงานของคนที่เขารัก และผู้หญิงที่เขาชังน้ำหน้าในตอนนั้น บัดนี้...อยู่ใกล้เขาซะจนอยากจะตะโกนกู่ร้องบอกความในใจออกมาดัง ๆ โอ..ขอให้มนต์ขลังของดินแดนแห่งนี้ ดลบันดาลให้เขามอบหัวใจที่ชอกช้ำให้กับพิมลภัสว์คนนี้ด้วยเถอะ อาเมน....... วิหารลุกซอร์ ปาณวัตรเดินมายืนเคียงข้างพิมลภัสว์ พยายามไม่มองหน้าหญิงสาวเพราะกลัวจะหลุดขำออกมา ผู้หญิงคนนี้มองเฉพาะรูปร่างก็สวยดี หุ่นเพรียวบาง สูงแบบนี้นี้เป็นนางแบบได้สบาย ๆ ผิวพรรณก็ผุดผ่อง ไม่น่าทำผมทรงโบราณรุ่นคุณป้าเลย ในฐานะหมอ เขาอยากแนะนำให้เธอไปตัดไฝเม็ดเป้งเหนือริมฝีปากและจัดฟันซะ ส่วนอื่นคงไม่ต้อง โดยเฉพาะรูปหน้านั้นสวยคมอยู่แล้ว ดูแล้วหล่อนน่าจะเป็นผู้หญิงออกแนวโบราณ ๆ ทำตัวคร่ำครึแบบที่หาได้ยากในสมัยนี้ ถ้าเมื่อคืนไม่ได้ยินเสียงครางลั่นบ้าน จ้างให้เขาก็ไม่เชื่อว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน หรือว่าหล่อนจะเป็นคนสองบุคลิก กลางวันเป็นสาวเรียบร้อย กลางคืนเป็นสาวซาดิสม์ เขามองไล่เรียวขาที่โผล่พ้นชายกระโปรงและแขนกลมกลึง ไม่เห็นรอยแผลหรือรอยจ้ำที่ควรมีก็โล่งใจ เจมส์คงไม่ใช่ผู้ชายที่นิยมความรุนแรง อาจจะพากันแต่งคลอสเพลย์เล่นจ้ำจี้กันสนุกอยู่บนเตียงเฉย ๆ ก็ได้ “ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ว่านี่จะเป็นฝีมือที่มนุษย์สร้างขึ้น ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเองแบบนี้” “อ๋อ...ค่ะ” พิมลภัสว์ขยับแว่นตา วิญญาณนักโบราณคดีสิงร่างทันที “วิหารนี้สร้างในสมัยฟาโรห์อเมโนฟิสที่ 3 แต่ก็ได้รับการปฏิสังขรณ์จากฟาโรห์หลายพระองค์ จนมาสมบูรณ์ที่สุดก็ในสมัยฟาโรห์รามเสสที่ 2 นี่แหละค่ะ” “ใช่องค์ที่เป็นรูปสลักลอยประทับนั่งตรงประตูทางเข้าหรือเปล่าครับ?” ปาณวัตรถาม พลางก้มดูหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเปรียบเทียบกัน เป็นหนังสือสารคดีนำเที่ยวที่ละเอียดและอ่านสนุกทีเดียว มีภาพประกอบด้วย แม้จะตีพิมพ์มาหลายปีแล้วก็ตาม “ใช่ค่ะ...เดี๋ยวเราก็จะเดินผ่านพระองค์แล้ว ฟาโรห์รามเสสที่ 2 เป็นฟาโรห์ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมาก ถ้าคุณอ่านหนังสือเล่มนั้นจบ คุณจะเข้าใจประวัติศาสตร์ของอียิปต์แจ่มแจ้งเลยล่ะค่ะ” พิมลภัสว์ยิ้ม หนังสือเล่มนั้นหล่อนเขียนและเรียบเรียงเองกับมือ ตอนทำผลงานทางวิชาการส่งพร้อมกับงานวิจัย จำได้ว่าเธอกับเจมส์ แพคทิส มาขลุกอยู่ที่อียิปต์ถึงครึ่งปี ในช่วงนั้นชุลภัสว์เองก็ได้รับทุนให้มาทำโครงการก่อสร้างศูนย์วิจัยอวกาศแห่งแรกในอียิปต์ด้วย ไม่คิดเลยว่าการปรากฏตัวของพี่ชายในครั้งนั้น เจมส์ เพื่อนชายที่สนิทที่สุด จะกลายพันธุ์เป็นผู้หญิงทันทีที่กลับไปลอนดอน “เขียนดีทีเดียวครับ อ่านแล้วเพลินเลย จนอยากจะเปลี่ยนจากเรียนบริหารมาศึกษาประวัติศาสตร์จริง ๆ ซะแล้ว เสียดายที่ผมลงเรียนแค่วิชาเดียว” ปาณวัตรเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า ตอนนี้คงไม่ต้องอาศัยตำรา เพราะปรมาจารย์ตัวจริงอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าตัดเรื่องส่วนตัวออกไป ดร.ลิซ่า ก็เป็นนักวิชาการที่น่านับถือคนหนึ่ง น่าแปลกที่เขารู้สึกสบายและผ่อนคลายเมื่อได้คุยกับหล่อน อาจเป็นเพราะน้ำเสียงหวาน ๆ ไพเราะกังวาน และการวางตัวของเธอก็เป็นได้ จึงทำให้เขาไม่รังเกียจหรือกลัว เหมือนที่เคยเป็นกับคนอื่น ๆ พิมลภัสว์ลูบเสาหินของวิหารด้วยความหลงใหล เสียดายเสาโอเบลิสก์หน้าวิหารที่ถูกยกให้เป็นของขวัญแก่กษัตริย์นโปเลียนแห่งฝรั่งเศส ไม่นับรวมสมบัติล้ำค่าของอียิปต์หลายชิ้นที่ถูกนำออกไปนอกประเทศเพราะสงครามและการเมือง “เอาล่ะครับ...เราจะพักรับประทานอาหารกันที่นี่ ก่อนที่จะข้ามไปวิหารคาร์นัค และชมหุบผากษัตริย์ ใครที่อยากจะชมสุสานฟาโรห์ตุตันคาเมนและฟาโรห์อีกหกสิบสองพระองค์ ก็พักทานอาหารก่อนนะครับจะได้มีแรง” ไกด์นำเที่ยวของทริปประกาศให้ทุกคนหยุดพัก ปกติแล้วจะต้องเริ่มต้นที่หุบผากษัตริย์ก่อนแล้วจึงข้ามมายังวิหารคาร์นัค จบลงที่ลุกซอร์ แต่วันนี้เขาพาเดินสวนกระแส เพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องแย่งสถานที่ถ่ายรูปกับทริปอื่น “โอย...เหนื่อยๆๆๆ ดีนะที่อากาศไม่ร้อนเท่าไหร่ ไม่งั้นเจนดำแย่” เจนนิเฟอร์หย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ ปาณวัตร หยิบกล่องอาหารและน้ำดื่มแจกเพื่อนสาวและชายหนุ่ม หลังจากไปเดินเบียดกับนักศึกษาชายมาครึ่งค่อนวัน “เรามีเวลาพักหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นก็เป็นการเดินมาราธอน กินเยอะ ๆ นะจ๊ะ จะได้มีแรง” หล่อนกระแซะหมอหนุ่ม ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งนิด ๆ หน่อย ๆ “ต้องดูถึงหกสิบสองหลุมเลยเหรอครับ?” ปาณวัตรถาม เพราะได้ยินไกด์บอกว่ามีสุสานฟาโรห์ถึงหกสิบสองพระองค์