บทที่ 11 ศัตรูหัวใจมาแล้ว

ปาณวัตรยืดตัวลุกขึ้น จนใบหน้าเสมอกับวงหน้าของหล่อน หญิงสาวหลับตาพริ้ม เมื่อเขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาหาช้า ๆ ราวกับต้องมนต์ “ฉันพร้อมแล้วค่ะ..คุณหมอ พร้อมที่จะรับจุมพิตจากคุณ” หญิงสาวรำพึงในใจ รอคอยวินาทีที่เขาจะจรดริมฝีปากลงมาอย่างใจจดใจจ่อ อ้าว...เอ๊ะ...ทำไมยังไม่จูบ? พิมลภัสว์ลืมตา เป็นจังหวะเดียวกับที่เขากำลังขยับปากพูดพอดี “ปากคุณแตกครับดอกเตอร์...คงเป็นตอนกระแทกกับศีรษะของผม เอ๊ะ! นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าฟันของคุณมันยื่นออกมามากกว่าเดิม” ชายหนุ่มเพ่งสายตามองให้แน่ชัดอีกครั้ง รู้สึกว่าฟันของหญิงสาวอยู่ในลักษณะแปลก ๆ ขณะที่พิมลภัสว์หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ “คุณหมอขา...อยู่หรือเปล่าคะ?” เสียงหวาน ๆ ดังแทรกเข้ามากลางวง หญิงสาวหันขวับไปทางปากถ้ำ เห็นร่างขาวอวบของใครคนหนึ่งโผล่ออกมายิ้มเผล่ให้ปาณวัตร “ครับ มีอะไรหรือครับ?” ชายหนุ่มลุกยืนขึ้น มองไปทางเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันตอนนั่งรถกอล์ฟมาจากวิหาร “อยู่นี่เอง...ตามหาตั้งนาน เข้าไปดูด้วยกันสิคะ” เธอเดินมายืนข้างคุณหมอหนุ่ม ยิ้มซุกซนตามแบบฉบับสาวญี่ปุ่น ผมหยิกฟูนั้นถูกรวบขึ้นสูงปล่อยหางม้า แต่งหน้าอ่อน ๆ ทรวดทรงองค์เอวหรือก็เหลือจะรับประทาน อะไรกัน! นี่เขาไปรู้จักกันตอนไหน ถึงกับเรียกชื่อเล่นกันอย่างสนิทสนม “คุณเดินไหวไหมครับ...ถ้าไหวจะได้เข้าไปพร้อมกันเลย” ปาณวัตรหันมาถามคนเจ็บและมองเลยมาที่เจนนิเฟอร์ที่กำลังมองหญิงสาวข้างกายเขาตามเป็นมัน “ไหวค่ะ...” พิมลภัสว์สวมรองเท้า ลุกยืนขึ้น สัญชาติญาณหญิงบอกให้รู้ว่า สาวน้อยคนนี้กำลังหมายปองชายหนุ่มคนเดียวกันกับเธอ แล้วดูสิ...ตอนนี้เธอไม่ใช่พิมลภัสว์ผู้เลอโฉม เป็นแค่สาวเฉิ่มคนหนึ่ง จะสู้กับเด็กสาวคนนั้นได้อย่างไร “คุณป้าคงไม่ค่อยสบาย อากาศข้างในก็ร้อน อย่าเข้าไปเลยค่ะเดี๋ยวเป็นลมไปเปล่า ๆ” พิมลภัสว์ผงะ! อะไรนะ? คุณป้าหรือ? ยัยเด็กนั่นเรียกเธอว่าคุณป้างั้นหรือ? “จริงด้วยสิครับ เดี๋ยวอาการจะแย่กว่าเก่า นั่งรออยู่ข้างนอกเถอะครับ” ปาณวัตรเห็นด้วย “ไม่ค่ะ...ฉันจะไป เจน...ไปเถอะ” พิมลภัสว์หันไปเรียกเจนนิเฟอร์ซึ่งกำลังมองแขกไม่ได้รับเชิญด้วยสายตาวาววับ “เจน!” หญิงสาวดึงแขนเพื่อนให้เดินนำหน้าคุณหมอหนุ่มเข้าไปก่อน หล่อนอยากจะถามเพื่อนให้แน่ใจ “เธอคิดเหมือนกันหรือเปล่า?” “อืม..ยัยตุ๊กตาบาร์บี้นั่นหรือ?” เจนนิเฟอร์ถามกลับ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี “ใช่...เหมือนเธอหมายปองคุณปาณวัตร” พิมลภัสว์พยักหน้า “อืม...นมเธอใหญ่มาก” “โธ่เอ๊ย!...คนกำลังกลุ้มนะ” หญิงสาวบ่นเบา ๆ เมื่อเพื่อนสาวร่างยักษ์เอาแต่มองหน้าอกของผู้หญิงแท้ ๆ ด้วยความอิจฉา “ย่ะๆ แหม...ใจเย็น ๆ ซิ รอดูต่อไป เชื่อฉัน...แค่นี้จัดการได้” วันแรกของการออกผจญภัยในดินแดนอัยคุปต์ผ่านไปอย่างทุลักทุเล พิมลภัสว์สามารถหอบร่างที่อ่อนล้าของตัวเองกลับมานอนแผ่หราอยู่บนเตียงนุ่มได้สำเร็จ โดยมีเพื่อนรักอย่างเจนนิเฟอร์ตามประกบอยู่ไม่ห่าง เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องความเจ็บปวดของฝ่าเท้าอีกต่อไป เพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจอยู่ในเวลานี้คือร่างอวบอัดของสาวญี่ปุ่นนิรนามคนนั้น ไม่ว่าหล่อนเพียรติดตามคุณหมอหนุ่มไปที่ไหน เด็กสาวที่แทนตัวเองว่า มิจิ ก็มักจะตามเกาะปาณวัตรอย่างกับปลิงดูดเลือด แวบหนึ่งหล่อนริษยามิจิอยู่ลึก ๆ ที่สามารถแสดงออกได้อย่างไม่เคอะเขิน และเป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุด ผิดกับหล่อนที่ขี้ขลาดได้แต่อาศัยเงาของเจมส์เพื่อให้ได้ใกล้ชิดเขา ขณะที่ฟากคุณหมอหนุ่ม หลังรอดพ้นจากมือตุ๊กแกของมิจิมาได้ เขาก็รีบจัดการธุระส่วนตัวและเตรียมแพ็คกระเป๋าสำหรับการเดินทางไปล่องเรือในวันพรุ่งนี้ วันนี้ทั้งวันทั้ง ดร.ลิซ่า และเจนนิเฟอร์ทำตัวแปลก ๆ คิดในใจว่าจะไปดูอาการบาดเจ็บของเธอเสียหน่อย พิมลภัสว์หลับตาได้แค่สิบนาทีก็ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อร่างหนาของเพื่อนสาวกระโดดลงมานอนเคียงข้างจนเตียงอ่อนยวบ ร้องเฮ้อ...ออกมาดัง ๆ “ทำไมนะ? โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลย....คนบางคนเกิดมาพร้อมกับหน้าอกคับอี แต่อีกคนต้องขื่นขมอยู่กับความจริงอันแสนเจ็บปวด” พิมลภัสว์กลอกตามองเพื่อน อันที่จริงก็น่าเห็นใจอยู่เหมือนกัน เพราะเจมส์นั้น แม้จะผ่านการแปลงเพศมาแล้ว แต่ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตบึกบึนแบบฝรั่ง ถึงจะผอมยังไง ก็ยากที่จะมองให้น่าทะนุถนอมอยู่ดี “ดูซิยัยจิ๊มิเลยคาบคุณหมอไปกิน” “เขาชื่อมิจิ...เซี้ยวจริง” พิมลภัสว์อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะเจนนิเฟอร์เรียกชื่อยัยมิจิ ราวกับรู้ใจว่าหล่อนก็แอบเรียกแบบนั้นเหมือนกัน “เธอเองก็อย่าถอดใจไปเสียก่อน ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่เสปกของเขา” “ฉันแค่...อยากมีความกล้าแบบนั้นบ้าง...อยากออดอ้อน ควงแขน ได้ใกล้ชิดสักนิดก็ยังดี” หญิงสาวรำพัน ชักไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่า ความจริงแล้วที่เขาเมินหล่อนนั้น เป็นเพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ หรือเกลียดที่หล่อนคือ “พิมลภัสว์” ที่แสดงเป็นคู่รักของชุลภัสว์กันแน่ “ทำไมล่ะ...ตอนนี้เธอก็ได้อยู่บ้านเดียวกัน แถมได้มาเที่ยวด้วยกันอีก มีเวลาอีกถมไปที่จะพิชิตใจเขา” เจนนิเฟอร์พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาเพื่อนสาว อดเสียดายความสวยสดทั้งรูปร่างหน้าตา และจิตใจอันบริสุทธิ์นั้นไม่ได้ เป็นเขานะจะใช้ให้คุ้มเลย “ทั้ง ๆ ที่ฉันต้องอยู่ในร่างเจมส์ และ ดร.ลิซ่าอย่างนี้น่ะหรือ เมื่อไหร่กันล่ะ ที่เขาจะมองฉันที่เป็นพิมลภัสว์เสียที อะไรต่อมิอะไรไม่ยานหมดหรือ” “ใช่...ยานด้วย แล้วก็คงจะฝืด...หิวจัง...จะลงไปห้องอาหารหรือจะสั่งรูมเซอร์วิส” กระเทยร่างยักษ์ทับถม ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากจะคิดถึงปัญหาอะไรในตอนนี้ และพยาธิในท้องก็ประท้วงหนักเหลือเกิน เหตุเพราะวันนี้ทั้งวันต้องแปลงร่างเป็น “แมน” ทั้งหอบ ทั้งหิ้ว และอุ้ม พิมลภัสว์ตลอดทั้งวัน “เอาแซนด์วิชก็พอ ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ” พิมลภัสว์ลุกขึ้น หยิบชุดนอนแบบผู้ชายออกจากกระเป๋าแล้วส่ายหน้าด้วยความเซ็ง หญิงสาวแช่ร่างที่อ่อนล้าลงในอ่างจากุชชี่ ไม่ลืมยกเท้าพาดขอบอ่าง แม้ว่าแผลพุพองจะทุเลาจนเกือบหายดี แต่ก็ยังขยาดอยู่ หล่อนกวักน้ำลูบลำตัว ขัดสีฉวีวรรณทุกสัดส่วนอย่างบรรจง นึกชมตัวเองที่ฝืนอยู่ในทะเลทรายได้ทั้งวัน มือที่กำลังจะแกะผมปลอมด้วยความเคยชินหยุดชะงัก ราวกับถูกน็อกกลางอากาศ เมื่อรู้สึกตัวว่าบนศีรษะว่างเปล่า หญิงสาวทะลึ่งพรวดขึ้นด้วยความตระหนก ก่อนจะลื่นล้มลงก้นจ้ำเบ้าในอ่างจนน้ำกระเพื่อมแตกซ่ากระเซ็นออกมาจากอ่างเลอะเต็มพื้น “ว้าย!” “ลิซ่า!!!” เจนนิเฟอร์ถลาเข้ามาเคาะประตูดังปึงปังเมื่อได้ยินเสียงร้องของเพื่อนสาว “เป็นอะไรหรือเปล่า?” พิมลภัสว์คลำก้นป้อย ๆ กัดฟันลุกขึ้นเช็ดตัวแล้วสวมชุดนอนทับด้วยชุดคลุมตัวใหญ่อีกตัวหนึ่ง เปิดประตูออกจนคนที่ยืนพิงอยู่ ล้มหัวคะมำเข้าไปข้างใน “ว้าย!พระเจ้า!” ตอนนี้กระเทยสาวเหมือนนกปีกหัก บินถลาลงในอ่างจนหน้าทิ่ม ขาชี้ฟ้า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวหลุดขำ และหายเครียดลงบ้างที่ได้แก้แค้นเพื่อนรักนิด ๆ หน่อย ๆ เอาคืนที่เขาบังอาจเอาวิกผมของหล่อนยัดใส่ตรงจุดยุทธศาสตร์ ถึงจะฉุกละหุกแค่ไหนก็เถอะ ถ้าเป็นหล่อนก็คงไม่อุตริทำอย่างนั้นเป็นแน่ หล่อนเดินไปรับโทรศัพท์ พูดสองสามประโยคก็วางสายแล้วหันไปหาคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดูไม่จืด “แฟนเธอโทรมาแน่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้ม นึกออกแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปเผชิญหน้ากับปาณวัตรอย่างไร “ใครยะ...อย่าบอกนะว่าเลออน” เจนนิเฟอร์กระฟัดกระเฟียด ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเช็ดหน้าที่เปียกโชก