บทที่ 15 รับมือกับคนขี้หึง

มิจิเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน หล่อนเห็นเจมส์เมื่อเช้า ยังนึกชมในใจว่าหน้าตาดีไม่เบา นี่เขาโกนหนวดบ้า ๆ นั่นออกแล้วดูหล่อน่ารักขึ้นเป็นกอง ถึงแม้ว่าจะไม่มีกล้ามเป็นมัด ๆ แต่หุ่นเขาก็สูงชะลูด ขายาว เหมือนพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นบ้านเกิดเมืองนอนของหล่อนเปี๊ยบ “นี่ฉันจะเลือกใครเป็นคู่เต้นรำคืนนี้ดี คนหนึ่งก็เกาหลี อีกคนก็เหมือนเจบี หวังว่าพวกเขาคงไม่ต่อยกันเพื่อแย่งฉันหรอกนะ” หล่อนคิดในใจ แล้วหัวเราะคิก ก่อนจะสะดุดกึก เมื่อไล่ตามสายตาของเจมส์และปาณวัตรที่ต่างก็มองภาพในโน้ตบุ๊คซะจนลืมว่ายังมีหล่อนอยู่ทั้งคน และพูดภาษาอะไรที่ฟังไม่ออก “คุณชุลไม่อยู่หรือจ๊ะ...ถึงได้นั่งเหงาคนเดียว” ปาณวัตรกระเซ้า พอเห็นสายตาหงอย ๆ ของภาวนาแล้วก็คิดว่าไม่น่าถามเลย “รายนั้นคงจะไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มีไปแล้วมั้งคะ...ไม่เอาดีกว่า อย่าพูดถึงเขา เราไม่ได้เจอหน้ากันนาน นาอยากคุยกับพี่หมอ คนอื่นไม่เกี่ยว” ภาวนาพูดอย่างมีอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจที่ถูกสามีทอดทิ้ง แต่ไม่อยากให้ปาณวัตรเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะบินกลับมาอีก พิมลภัสว์ได้ยินเต็มสองหู นึกโกรธพี่ชายตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าว ทั้งแม่และเมียถึงได้เป็นห่วงกันไปหมดอย่างนี้ หล่อนเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อมองหน้าพี่สะใภ้ แล้วก็เห็นร่องรอยทุกข์โศกในดวงตาสวยคู่นั้น ภาวนาเห็นหน้าคนแวบ ๆ ด้านหลังปาณวัตร ดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังปึงปังจนบ้านแทบแตก “แป๊บนะคะพี่หมอ สงสัยไอ้เปรมมันดื้อจะพานาไปเที่ยวให้ได้” ภาวนาพับหน้าจอลงครึ่งหนึ่งแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมกับด่าเพื่อนไปด้วย “ไอ้เพื่อนบ้า...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป ๆ กำลังคุยกับพี่หมออยู่...ไม่เห็นรึ..........ไง!” เสียงของหล่อนขาดเป็นห้วง ๆ เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ขวางอยู่เต็มประตู พร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่ หน้าตาขมึงทึงของชุลภัสว์! “คุณชุลภัสว์!” หล่อนอุทานอย่างตกใจ คิดว่าตัวเองฝันไปที่เขามาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้หลังจากหายไปหนึ่งเดือนเต็ม ความโกรธ ความน้อยใจที่สั่งสมมาจวนเจียนจะระเบิดหายเป็นปลิดทิ้ง “ใช่! ผมเอง...ตกใจหรือไงที่ผมไม่ไปแล้วไปลับตามคำแช่งของคุณ!” ชุลภัสว์พูดรอดไรฟัน ก่อนจะตั้งรับแทบไม่ทันเมื่อจู่ ๆ ภาวนาก็ผวาเข้ามากอดแล้วร้องไห้ฮือ ๆ เหมือนเด็ก ๆ เท่านั้นเองใจเขาก็อ่อนยวบ แม้จะรู้ว่าผิดที่ไม่ได้ส่งข่าวมาเลย แต่เขาก็พกความโกรธมาเต็มกระบุง เมื่อเดินทางมาถึงเมืองไทย กะจะเซอร์ไพรส์เมียด้วยช่อดอกไม้และอาหารค่ำมื้อพิเศษ แต่เธอกลับปฏิเสธแถมนัดพบกับคนรักเก่าลับหลังเขาเสียอีก “อย่าร้องไห้เลยนะที่รัก....ผมกลับมาแล้วไง...และจะไม่ไปไหนอีก เดี๋ยวผมจะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้คุณฟังนะ” ชายหนุ่มกอดหล่อนด้วยความคิดถึงท่วมท้น ใจจริงอยากจะจูบรับขวัญแล้วพาขึ้นเตียงซะเดี๋ยวนี้ แต่เขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าจะต้องสะสาง “ก็บอกมาสิคะ...บอกตอนนี้เลย” ภาวนาพูดเสียงอู้อี้ ก่อนจะถูกสามีจุ๊บเสียทีหนึ่ง แล้วเขาก็เบียดตัวเองเข้ามาในบ้าน “เดี๋ยวเราได้คุยกันยาวแน่คืนนี้ แต่ก่อนอื่น ผมขอตั๊นหน้าไอ้คนที่มันบังอาจแอบมาหาเมียผมก่อน!” ชุลภัสว์เดินอาด ๆ ค้นทุกซอกทุกมุมเพื่อหาศัตรูเก่าคู่อาฆาต ไม่เว้นแม่แต่ตู้กับข้าว โดยมีภาวนาวิ่งตามมาติด ๆ จนกระทั่งเห็นเน็ตบุ๊ควางอยู่ เขาจึงเปิดฝาพับขึ้นมา “ว่าไงจ๊ะนา...ใครมาหรือ?” ปาณวัตรถามกลับมายิ้ม ๆ แต่ใบหน้าที่เห็นกลับไม่ใช่น้องน้อยของเขา หากแต่เป็นคนหน้าดุเจ้าเก่าและนั่นทำให้เขาสะดุ้ง โชคดีที่ชุลภัสว์ไม่ได้คุยผ่านไมค์ ปาณวัตรก็เลยได้เห็นแค่ปากของอีกฝ่ายขมุบขมิบ ไม่งั้นแก้วหูเขาคงจะร้าวเพราะความขี้หึงของอีกฝ่าย “สวัสดีคุณหมอ! คุยอะไรกับเมียผมไม่ทราบ!” พิมลภัสว์เห็นหน้าซีด ๆ ของหมอหนุ่ม เธอก้มหน้าลงมา แล้วก็ต้องสะดุ้งตามอีกคน เมื่อเห็นหน้าพี่ชายเจ้าปัญหาโดยไม่คาดคิด ชุลภัสว์ผงะ...เมื่อเห็นหน้าคุ้น ๆ โผล่เข้ามาในจอ นี่น้องสาวเขาไปทำอะไรที่นั่นกับไอ้คุณหมอ มันทำอะไรกับพิมลภัสว์ เธอถึงได้เปลี่ยนจากนางฟ้า กลายเป็นทอมบอยอย่างนั้น!! การยักย้ายส่ายระบำในเพลงอาหรับราตรีจบลงไปแล้วโดยที่ปาณวัตรไม่ได้ถ่ายทอดสดผ่านเว็บแคมให้น้องสาวของเขาชมเลยสักนิด เพราะพอชุลภัสว์โผล่มา ภาวนาก็ปิดเครื่องไปเลย เดาว่าทางนั้นคงจะมีการ “เคลียร์” กันยาวแน่ ๆ เขาเอี้ยวตัวไปข้างหลัง เห็นเจมส์และมิจิยืนกันคนละมุม แต่สายตาต่างก็จับจ้องมาที่เขาเป็นจุดเดียว ดูเหมือนฝ่ายแรกจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “เชิญนั่งครับเจมส์” เขาเก็บโน้ตบุ๊คเข้ากระเป๋า วางลงใต้โต๊ะ พิมลภัสว์รีบกระวีกระวาดนั่งลงเพราะกลัวก้นงอน ๆ ของมิจิจะแย่งเก้าอี้ไปเสียก่อน “เอ่อ...เมื่อกี้นี้ที่คุณคุยด้วย....” เธอแสร้งถาม กลัวเขาจะเห็นว่าชุลภัสว์จ้องมองมาที่หล่อน แม้จะโล่งใจที่พี่ชายกลับบ้านไปหาเมีย แต่กลับต้องมากังวลเพราะเขาเห็นเธออยู่กับปาณวัตร ชายที่เขาเกลียดขี้หน้าหนักหนาเพราะเรื่องแต่หนหลัง เธอสังหรณ์ใจไม่ดีเลย พี่ชายจอมโหดจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ “อ้อ...นั่นไงครับแฟนของผมที่อยู่เมืองไทย คนที่ทำกับข้าวอร่อยๆ น่ะครับ” “น่ารักนะครับ” พิมลภัสว์กล่าวชมจากใจจริง หากแต่ปาณวัตรกลับมองเธอตาขุ่น จนเธอต้องรีบแก้ตัว “เอ้อ...คือ น่ารักเหมาะสมกับคุณน่ะครับ” อะไรนี่! ป่านนี้แล้วยังหึงหวงภาวนาอยู่อีกหรือ เธอเป็นของพี่ชายฉันไปแล้วนะ หญิงสาวค่อนขอดอยู่ในใจ แต่ปาณวัตรกลับคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างเจมส์สนใจภาวนา ทั้ง ๆ ที่มี ดร.ลิซ่าอยู่แล้วทั้งคน ยังไม่นับรวมความสัมพันธ์พิลึกกึกกือกับแมทธิวและเจนนิเฟอร์อีก เขามองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของสังคมตะวันตก แต่ก็รับไม่ได้หากเจมส์จะคิดอะไรแบบนั้นกับน้องสาวของเขา วันดีคืนดีภาวนาบินมาเยี่ยมเขาที่อังกฤษอาจจะตกหลุมพรางเจ้าหนุ่มหน้าหม้อคนนี้ได้ เพราะรายนั้นเห็นคนหน้าตาดีถูกสเปกเป็นไม่ได้เป็นต้องกรี๊ดกร๊าดตลอด “ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นคุณพ่อของเขา ดุครับ หวงลูกสาวมาก ยิ่งเป็นฝรั่งด้วยนี่เข้าใกล้ลูกสาวเขาไม่ได้เลยครับ” คุณหมอหนุ่มกันท่าไว้ทุกวิถีทาง แม้ชุลภัสว์จะไม่ได้แก่ขนาดเป็นพ่อภาวนาได้ก็เถอะ แต่เขาต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม “เหรอครับ” พิมลภัสว์เกือบหลุดหัวเราะ แม้จะเห็นด้วยว่าชุลภัสว์นั้นหวงภาวนาจริง ๆ “คุยอะไรกันคะ...ขอมิจินั่งด้วยคนนะคะ” มิจิทิ้งตัวลงนั่งแทรกกลางหนุ่ม ๆ ทั้งสองโดยไม่ต้องให้ใครอนุญาต จนปาณวัตรต้องขยับออกห่างและย้ายไปนั่งชิดกับเจมส์โดยอัตโนมัติ เขาไม่ชอบผู้หญิงก๋ากั่น หากไม่นับรวมคนไข้ ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของเขาก็มีแค่ภาวนาและผองเพื่อน ซึ่งต่างก็เป็นคนต๊อง ๆ ไม่มีพิษมีภัย เขาเองก็เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ให้เกียรติสุภาพสตรี แต่นั่นก็มีข้อยกเว้นสำหรับบางคน หากเหลืออดขึ้นมาก็ต้องหักหน้ากันบ้าง อาหารและเครื่องดื่มถูกยกเข้ามาเสิร์ฟ พร้อมกับดาดฟ้าแห่งนี้กลายเป็นดิสโก้เธคขนาดย่อม ๆ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับสังคมตะวันตก แม้ทริปนี้จะมีแต่คนเอเชียเป็นส่วนมาก แต่พวกเขาไม่ก็ละอายที่จะกอดจูบลูบคลำและยักย้ายส่ายสะโพกกันตามจังหวะเสียงเพลง มิจิไม่ได้ออกไปเต้นบนฟลอร์กับเพื่อน ๆ หล่อนเลือกที่จะนั่งเลื้อยอยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าจะเป็นจังหวะแร็พ ฮิพฮอพ ป๊อบแดนซ์ หล่อนก็สามารถวาดลีลาบนเก้าอี้ได้อย่างชำนาญ “อู๊ย มันสุด ๆ เลยค่ะ ทำไมเราไม่ออกไปเต้นกันหน่อยล่ะคะคุณหมอ” หล่อนเอียงตัวมากระซิบปาณวัตร อาศัยว่าเสียงเพลงมันดังก็เลยฉวยโอกาสเบียดหน้าอกเข้าไปด้วยซะเลย