บทที่ 16 รวบหัวรวบหาง

“ไม่ล่ะครับ...ผมขอนั่งดูดีกว่า” ปาณวัตรปฏิเสธ แล้วก็โล่งใจเมื่อมิจิทนเก็บกดไม่ไหว ขอตัวออกไปดิ้นที่ฟลอร์ “งั้นมิจิขอตัวก่อนนะคะ” เมื่อหล่อนออกไป ปาณวัตรก็รีบผละออกห่างจากเจมส์ที่ทำท่าเหม่อลอย ราวกับกำลังใช้ความคิด “คุณเคยไปเยี่ยมญาติที่เมืองไทยไหมครับ?” “ฮะ?” เสียงของเขาดึงเธอออกจากภวังค์ แต่ได้ยินไม่ชัดเจนนัก “คุณเคยกลับเมืองไปเมืองไทยบ้างไหมครับ?” ปาณวัตรถามใหม่เสียงดังขึ้นกว่าเดิม “อ๋อ...ไทยแลนด์...เพิ่งไปมาไม่นานนี้เองครับ ผมอยู่เมืองร้อน ๆ ไม่ค่อยได้เพราะสุขภาพไม่อำนวย” พิมลภัสว์ตอบตามความจริง แต่ไม่บอกว่าหล่อนเองนั่นแหละที่ไปป่วนงานแต่งของแฟนเก่าเขาเมื่อช่วงปีใหม่ “โรคประจำตัวเหรอครับ” ชายหนุ่มเริ่มสนใจ หากเขาสามารถช่วยเหลือเจมส์ได้ก็จะเป็นสิ่งที่ดี ถึงอย่างไรเจมส์ก็ให้ที่พักพิงแก่เขา “เป็นพวกเกี่ยวกับเลือด ๆ อะไรพวกนี้แหละครับ กลับไปลอนดอนเห็นทีจะต้องไปเจาะเลือดดูสักหน่อย หวังว่าคงไม่ร้ายแรงไปกว่านี้” ปาณวัตรขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อเจมส์พูดถึงโรคประจำตัวของเขา อย่าบอกนะว่าเจมส์....เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์! “อย่าเข้าใจผิดนะครับ” พิมลภัสว์อ่านสีหน้าของคุณหมอหนุ่มออก “ผมเป็นโรคโลหิตจางน่ะครับ...ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดแน่นอน” “งั้นก็ดีครับ...ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้เลย” ชายหนุ่มมองไปที่ฟลอร์ เห็นมิจิส่งสายตาวาววามมาก็รีบดึงสายตากลับมาหาคู่สนทนาทันที “คุณล่ะครับ เรียนจบแล้วจะกลับเมืองไทยเลยหรือเปล่า?” “ผมหรือครับ?” ปาณวัตรคลึงแก้วเครื่องดื่มในมือ เขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ว่าจะเรียนหรือจะกลับ เพราะเป้าหมายที่มาที่นี่ไม่ใช่เพราะต้องมาเรียนต่ออย่างที่บอกกับใคร ๆ แต่ตั้งใจจะรักษาบาดแผลแห่งความรักให้หายดีเท่านั้น “ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดีเลยครับ” เขายอมรับ แต่ไม่บอกว่าคิดเอาไว้อย่างไร เพราะมารดาของเขาคอยแต่จะถามอยู่เรื่อยว่าได้เจอกับ “หนูพิม” บ้างหรือเปล่า เขาเองไม่เคยลืมชื่อ “พิมลภัสว์” หากแต่จำหน้าหล่อนไม่ได้เท่านั้นเอง อีกอย่างเขาไม่เห็นด้วยที่มารดาจะจับเขาแต่งงานกับหล่อนเหมือนกับที่จับภาวนาแต่งงานกับชุลภัสว์ แค่คิดว่าต้องวนเวียนอยู่กับน้องเขยเขาก็ถอดใจแล้ว แต่ปัญหาที่ตามมาอีกนี่สิหนักกว่า เพราะแว่ว ๆ มาว่าคุณหญิงปานเทพผู้เป็นมารดาก็อยากเห็นเขาเป็นฝั่งเป็นฝาเต็มแก่ จนต้องออกงานสังคมไปดูตัวสาว ๆ ไฮโซหลายคน ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาจะตัดใจจากภาวนาได้เสียที นั่นเป็นเงามืดที่เขากลัวนักหนา หากกลับไปก็ต้องรบกับมารดา อยู่ที่นี่ก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย เขากำลังชั่งใจว่า ระหว่างคุณหญิงปานเทพ กับเจมส์ แพ็คทีส อยู่กับใครแล้วเขาจะปลอดภัยมากกว่ากัน โดยที่ไม่รู้เลยว่า...เงามืดที่เขากลัวอยู่ลึก ๆ นั้น กำลังจะคืบคลานเข้ามาในชีวิตของเขาในไม่ช้านี้.... หลังจากเพลงแดนซ์อันน่าหนวกหูจบลง ดาดฟ้าเรือก็กลายเป็นฟลอร์เต้นรำจังหวะสโลว์โมชั่นในเวลาต่อมา พวกที่ออกไปดิ้นกันเมื่อสักครู่นี้ ต่างก็เปลี่ยนอารมณ์เข้าสู่โหมดโรแมนติกกันได้อย่างรวดเร็ว หลายคนจับคู่กับคนที่ตนหมายตาไว้ อีกหลายคู่ก็หลบมุมไปแลกจูบกันดูดดื่ม คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะไปจบกันบนเตียงของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เจนนิเฟอร์กอดคอแมทธิวเคลิ้มไปกับเสียงเพลง กระเทยสาวยอมเต้นรำกับเขาเพราะไม่อยากไปขัดจังหวะปาณวัตรและพิมลภัสว์ซึ่งนั่งดื่มกันอยู่ที่โต๊ะ แม้ว่าทั้งสองคนจะกำลังคุยกันอย่างผู้ชายคุยกับผู้ชายก็ตาม มิจิเดินหลบไปที่บาร์เทนเดอร์ หล่อนสั่งวิสกี้สำหรับชายหนุ่มหน้าตาดีทั้งสองคน หล่อนชอบปาณวัตร แต่ก็ถูกใจเจมส์ด้วย แถมคนหลังก็ดูจะเคี้ยวง่ายกว่า เพราะร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิม พิมลภัสว์ไม่อาจจะนั่งถ่างตาอยู่ในงานเลี้ยงนี้ได้อีก และยังต้องเผื่อเวลาที่จะอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่หมอหนุ่มจะตามขึ้นไป เธอดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง มองดูหน้าจอแล้วตกใจ เพราะมีสายที่ไม่ได้รับกว่ายี่สิบสาย เป็นสายของชุลภัสว์ทั้งหมด คิดในใจว่าอีกไม่นานได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ หล่อนไม่ได้โทรกลับไป หากแต่ส่งข้อความสั้น ๆ บอกทั้งพี่ชายและมารดาว่า “แล้วพิมจะอธิบายให้ฟังนะคะ” ใช้เวลาในห้องน้ำไม่กี่นาที เธอก็กลับมาเป็นเจมส์อีกครั้ง ก๊อก ก๊อก หือ? สงสัยปาณวัตรจะลืมคีย์การ์ด พิมลภัสว์เดินไปเปิดประตู แล้วก็กระโดดถอยหลังแทบไม่ทัน เมื่อมิจิเบียดร่างเข้ามาในห้องราวกับว่านี่เป็นห้องของหล่อน “เอ่อ...คุณ...คุณมิจิมีธุระอะไรหรือครับ?” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ ยืนพิงผนังห้องไว้ เดาว่ายัยมิจิคงจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายคุณหมอของเธอ ผู้หญิงอะไรช่างใจกล้าเสียจริง มิจิผวาเข้าไปกอดเจมส์ซึ่งปัดป้องตัวเองเป็นพัลวัน และพยายามแกะมือปลาหมึกของหล่อนออกให้ได้ “เจมส์...มิจิชอบคุณนะคะ...” หญิงสาวออดอ้อน พยายามซุกไซร้เจมส์เต็มที่ โรมรันฟันตูกันจนล้มลงบนเตียง มิจิก็คิดว่าตนเองคงจะทนไม่ไหวแล้ว “ไม่...อย่านะครับ..ผมไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” พิมลภัสว์พยายามดันหล่อนออกห่าง หากเธอเป็นผู้ชายจริง ๆ คงถูกมิจิปล้ำสำเร็จไปแล้ว หรือหากเปลี่ยนจากเธอเป็นปาณวัตร เขาเองก็คงจะตบะแตกเพราะหน้าอกคัพอีของมิจิแน่ ๆ “น่านะ...กินตับมิจิเถอะ พลีส...” “ยะ อย่า...บอกว่าไม่ก็ไม่ไงเล่า!” พิมลภัสว์ตะโกนลั่นเมื่อมือซุกซนพยายามที่จะปลดกระดุมชุดนอนของหล่อนออก พร้อมกับปากที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าเฉียดริมฝีปากเธอไปมา ให้ตายเถอะ นี่หล่อนจะต้องเสียความบริสุทธิ์ให้ยัยจิ๊มิอาทิตย์อุทัยนี่หรืออย่างไร พลั่ก! ตุ้บ! “โอ๊ย!!” มิจิกระเด็นตกจากเตียง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะถูกสุภาพบุรุษชาวอังกฤษอย่างเจมส์ ถีบตกจากเตียง หล่อนนอนนับดาวอยู่สองสามวินาที ก่อนจะสลบแน่นิ่งไปเพราะความเมา “ตายแล้วๆๆๆๆ ทำไงดี เป็นเรื่องแน่ๆ ตื่นนะมิจิ ตื่นเดี๋ยวนี้” พิมลภัสว์เขย่าตัวมิจิเบา ๆ ใช้หลังมืออังจมูกของอีกฝ่าย เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ก็โล่งใจว่าหล่อนไม่ได้ฆ่าคนตาย หล่อนกดโทรศัพท์ต่อสายถึงเจนนิเฟอร์ทันที หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โธ่ เจนนิเฟอร์ดันปิดเครื่องไปเสียนี่ แล้วเธอจะทำยังไงกับยัยมิจินี่ดีนะ ก๊อก ก๊อก “เจมส์ครับ...ผมเข้าไปนะ” เสียงปาณวัตรดังมาจากหน้าประตู พิมลภัสว์จัดการลากร่างอวบ ๆ ของมิจิไปซ่อนไว้ใต้เตียงซึ่งออกแบบเป็นรูปทรงอียิปต์โบราณ คือยกสูง และปูเตียงด้วยผ้าที่มีขอบเป็นลูกไม้ทิ้งชายลงทั้งสี่ด้าน “ขอโทษนะมิจิ” หล่อนขอโทษขอโพยสาวญี่ปุ่น แล้วรีบปิดไฟ เหลือไว้เพียงหนึ่งดวงบนหัวเตียง ทำทีเป็นนอนหลับสนิท ปาณวัตรก้าวเข้ามาในห้อง เขาปรับสายตาให้ชินกับความมืด ถามตัวเองว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้เจมส์มานอนด้วยที่นี่ แล้วเขาก็ปลอบตัวเองให้สบายใจด้วยเหตุผลที่ว่า เพื่อป้องกันไม่ให้เจมส์นอกใจดอกเตอร์ลิซ่า และเขาจะได้หลุดพ้นเงื้อมมือของมิจิ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับสนิท เขาก็จัดการธุระส่วนตัว ปิดไฟบนหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอน พยายามนอนห่างจากอีกฝ่ายให้มากที่สุด เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจทอดยาวสม่ำเสมอ พิมลภัสว์ก็ค่อย ๆ ขยับลงจากเตียง หล่อนก้มลงไปดึงมิจิออกมาอีกครั้ง แล้วลากไปหน้าประตูอย่างทุลักทุเล “แฮ่กๆๆ โอย หนักเป็นบ้า แค่นมก็ปาไปสิบกิโลแล้วมั้งเนี่ย” เธอบ่น แล้วพยายามอุ้มร่างไร้สติของมิจิขึ้นมา จัดท่าให้แขนของหล่อนโอบรอบคอเธอ แล้วรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดยกขาหล่อนทั้งสองข้างขึ้นให้เกาะเกี่ยวเอวของเธอไว้ แล้วยืนพิงประตูหอบแฮ่ก ๆ