บทที่ 18 เจมส์ นายจะเลวขนาดนี้ไม่ได้

“เอาเป็นว่าเขาย้ายไปทำงานที่อื่นก็พอ ฉันคิดว่าคุณหมอและยัยนั่นคงจะไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรจริงจังหรอก ก็แค่หนุ่มอังกฤษคนหนึ่งหายไปจากชีวิต อีกแค่ปีเดียวเขาก็จะกลับเมืองไทย ส่วนยัยจิ๊มิก็คงจะล่าแต้มไปเรื่อย ๆ นั่นแหละ” เจนนิเฟอร์สรุป เมื่อไม่มีใครคัดค้านก็เป็นอันต้องดำเนินตามกลไกของมัน พิมลภัสว์จึงต้องไปปรนนิบัติมิจิ บางครั้งต้องกลั้นใจเมื่อหล่อนมาจุ๊บแก้มเธอ ไหนจะต้องพยายามเอาตัวรอดจากการไล่ปล้ำของหล่อน อยากจะร้องไห้วันละสิบหนที่ปาณวัตรเริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ เขามักไปขลุกอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่ต้องทำรายงานส่งด้วยกัน ในยามค่ำคืน หากเธอกลับมาก่อน เขาก็จงใจที่จะกลับเข้ามาดึก ๆ หรือบางทีเธอกลับดึก เขาก็จะนอนคุดคู้อยู่ก่อนแล้ว เวลาผ่านไป 5 วัน ราวกับผ่านไปแล้ว 5 ปี เมื่อทริปแห่งความวุ่นวายเดินทางกลับมาถึงลอนดอนโดยสวัสดิภาพ ปาณวัตรตั้งใจจะคุยกับเจมส์ในคืนนี้ ว่าเขาจำเป็นจะต้องย้ายออกไปอยู่ที่อื่น แม้ว่าจะยังหาบ้านเช่าไม่ได้ เขาจะทนอยู่อีกหนึ่งเดือนเพราะได้จ่ายเงินล่วงหน้าไปแล้ว แต่คุณหมอหนุ่มก็ยังไม่ได้คุยเรื่องนี้อยู่ดีเมื่อได้เห็นฉากล่ำลาของเจมส์และชู้รักเข้าเสียก่อน พวกเขาพูดคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แม้สองถึงสามวันมานี้จะติดกันแจ ดูเหมือนจะตกลงกันไม่ได้ จู่ ๆ มิจิก็ตบเจมส์จนหน้าหันแล้วร้องไห้กระซิก ๆ พิมลภัสว์แอบสูดปากด้วยความเจ็บ เธอต่างหากที่ควรจะร้องไห้ ทั้งเสียดายเวลาอันมีค่าที่อียิปต์ ทั้งภาพพจน์หนุ่มเพลย์บอยฟันแล้วทิ้งที่ต้องสร้างขึ้น เรียกว่า เจมส์ แพ็คทิสต้องเลวสุด ๆ ไม่มีค่าอะไรให้จดจำทั้งนั้น “อย่านึกว่ามิจิจะยอมให้คุณจากไปง่าย ๆ นะคะ ไม่มีใครเคยทิ้งมิจิมาก่อน คุณจะต้องเสียใจค่ะเจมส์ที่ทำกับมิจิแบบนี้!” หล่อนระเบิดอารมณ์ใส่เขา จะไม่ให้เธอช็อกได้อย่างไร ตลอดเวลาที่อยู่บนเรือ เจมส์แสดงออกว่าชอบหล่อน ไม่เคยล่วงเกินเธอสักนิดเดียว ทำให้เธอตีความไปว่าเขาให้เกียรติและรักเธอจริง ๆ พอกกลับมาถึงอังกฤษปุ๊บ เขาก็บอกเลิกปั๊บราวกับหุ่นยนต์ไขลานที่หมดถ่านเสียดื้อ ๆ ด้วยการอ้างว่าจะต้องย้ายไปทำงานที่เมืองอื่น แม้หล่อนจะยืนยันว่าระยะทางไม่ใช่ปัญหา เขาก็กล่าวเพียงสั้น ๆ ว่า “ผมขอโทษ” เมื่อร่างอวบอัดเดินกระแทกส้นเท้าออกไป พิมลภัสว์ก็เริ่มละอายใจขึ้นมา นี่ใช่วิธีที่ถูกต้องหรือเปล่ากับการต้องทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็มีความรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนกันกับเธอ ปาณวัตรเดินเข้าไปหารูมเมทของเขา ยังไม่ทันถึงตัว เจมส์ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพูดอีก “ลิซ่า...ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” พิมลภัสว์กรอกเสียงลงไป ทำทีเว้นจังหวะนิดหนึ่งเพื่อความสมจริง “ผม...ไม่อาจจะอยู่เคียงข้างคุณได้อีกแล้ว...ผมมันเลว มีแต่จะทำให้คุณตกต่ำ...อย่าเลย ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ ผมนอกใจคุณและจะต้องไปจากลอนดอนชั่วนิรันดร์ ขอให้คุณพบกับคนที่ดีนะลิซ่า...ผมรักคุณ...ลาก่อน....” หญิงสาวทำทีปิดโทรศัพท์ แล้วทำเป็นว่าเพิ่งจะมองเห็นปาณวัตร ไม่กล้าสบสายตาที่ฉายแววตำหนิของชายหนุ่ม แม้ว่าเขาจะพยายามเก็บอารมณ์สักเท่าใดก็ตาม ปาณวัตรต้องข่มใจอย่างมากที่จะไม่ทำอะไรสักอย่างกับเจมส์ สิ่งที่เขาได้เห็นตั้งแต่เข้าไปอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น กระทั่งไปอียิปต์ด้วยกัน รูมเมทของเขาได้แสดงธาตุแท้ออกมาให้เห็นจนหมด เฉพาะในวันนี้เขาได้ทำร้ายจิตใจผู้หญิงถึงสองคน กับมิจิเขาไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ เขารู้ดีว่าผู้หญิงแบบมิจินั้นก็แค่สนุกไปวัน ๆ แต่กับดอกเตอร์ลิซ่าที่เป็นแฟนตัวจริงนี่สิ เจมส์ยังกล้าบอกเลิกเธอทางโทรศัพท์ได้ลงคอ “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณครับเจมส์” แม้ในใจจะเคืองขุ่น แต่เขาก็ยังคงเป็นที่มีมารยาทเสมอ “อ้อ...คุณหมอ มีอะไรหรือครับ?” พิมลภัสว์ถามเสียงสั่น ๆ “ผมจะคืนห้องพักในเดือนหน้านี้ครับ ก็เลยมาบอกให้ทราบไว้ก่อน” ชายหนุ่มเข้าประเด็นทันที ทำเอาพิมลภัสว์ถึงกับเหวอ เพราะเธอไม่ระแคะระคายมาก่อนเลย “ไม่หรอกครับ...ผมต่างหากที่จะบอกลาคุณ เพราะผมจะไปจากลอนดอนในวันพรุ่งนี้ ขอถือโอกาสลาคุณเลยก็แล้วกันครับ ขอให้คุณโชคดี” หญิงสาวก้มศีรษะให้เขา พยายามเดินออกไปด้วยมาดที่ดูนิ่ง สงบ อย่างที่สุด เธอจะต้องรีบกลับไปเก็บข้าวของทุกอย่างที่เป็นเจมส์ แพ็คทิส ออกจากบ้านให้หมด แล้วทำตามแผนสองทันที ลอนดอน ปาณวัตรเดินทอดน่องกลับจากมหาวิทยาลัย เขาขยับคอเสื้อปาดเหงื่อที่ซึมอยู่บริเวณไรผม นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้ตัดผมเลยจนตอนนี้มันยาวเป็นทรงรากไทรแล้ว เพราะความยุ่งเหยิงในชีวิตที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน ทำให้เขาต้องให้เวลากับตัวเองมากขึ้น โดยเฉพาะหน้าร้อนในเดือนกรกฎาคมนี้ สภาพอากาศไม่แพ้เมืองไทยเลยทีเดียว คุณหญิงปานทิพย์โทรหาเขาเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มารดาของเขาเดินทางจากประเทศไทยถึงลอนดอนได้หลายวันแล้ว ตอนนี้ท่านกำลังสนุกสนานเพลิดเพลินกับการท่องเที่ยวเวลล์ ซึ่งท่านไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากนัก เดาว่าคงจะมากับคณะทัวร์เหมือนเช่นทุก ๆ ปี ท่านไม่ได้โทรศัพท์มาเร่งรัดให้เขาต้องคบหากับพิมลภัสว์อีก ตั้งแต่ที่เขาปฏิเสธไปครั้งล่าสุด มารดาของเขานี่ก็แปลกคน จู่ ๆ จะให้เขาแต่งงานกับคนที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว แถมการพบกันคราวนั้นก็ไม่ได้ประทับใจเท่าที่ควร เรียกว่าแม้แต่หน้าตาของพิมลภัสว์เขายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ชายหนุ่มเปิดประตูบ้านอย่างหงอยเหงา หนึ่งสัปดาห์เต็มที่ประตูทางฝั่งตะวันตกปิดตาย ตั้งแต่เจมส์บอกลาเขาที่สนามบิน ชายหนุ่มมักมากคนนั้นก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย เขาเองก็ใจหายนิด ๆ เพราะถึงแม้จะไม่นิยมชมชอบในพฤติกรรมส่วนตัว แต่เจมส์ก็เป็นเพื่อนคุยที่ดีคนหนึ่ง แมทธิวเองก็ยุ่งกับกิจการทัวร์ของเขา กลับจากอียิปต์เขาก็ทำกรุ๊ปไปแคนาดาต่อ ไม่แน่ใจว่าพ่วงเจนนิเฟอร์ไปด้วยหรือไม่ เพราะเขาไม่เห็นเธออีกเช่นกัน หวังว่าเขาคงจะไม่เหงามากนัก เพราะอีกไม่นานเขาก็จะเริ่มเรียนวิชาแรกแล้ว ตอนนั้นอาจได้พบเจอเพื่อนใหม่ ๆ ทำให้คลายเหงาได้บ้าง ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ข้างบน ตอนแรกนึกว่าขโมย แต่เมื่อเงี่ยหูฟังแล้วไม่น่าจะใช่ เพราะเป็นเสียงสะอึกสะอื้นของผู้หญิง ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ใช่คนกลัวผี แต่ยามพลบค่ำแบบนี้ก็น่ากลัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน “ฮือ...ฮือๆ” เสียงร้องคร่ำครวญยังคงดังออกมาเป็นระยะ ๆ เขาใช้มือขวาวางทาบหน้าอกข้างซ้าย หวังว่ามันจะช่วยบรรเทาหัวใจที่เต้นถี่ให้เต้นช้าลงอีกนิด เดินย่องขึ้นไปทางบันไดทางฝั่งทิศตะวันตกซึ่งไม่ได้ล็อกกุญแจเอาไว้ เอื้อมมือไปที่ลูกบิดหมายจะเปิดดูให้เห็นกับตา ผัวะ! “เฮ้ย!” คุณหมอหนุ่มสะดุ้งตกใจจนเกือบจะหงายหลังตกบันได เมื่อจู่ ๆ ประตูก็เปิดออกอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ก่อนจะเห็นผู้หญิงผมยาวยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่ในความมืด “คุณ!” “ฉันเองค่ะ...” พิมลภัสว์ในคราบดอกเตอร์ลิซ่าเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมา แล้วเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟที่อยู่ข้างประตู “ใจหายหมด...ผมนึกว่าผีซะอีก” ชายหนุ่มหอบหายใจเบา ๆ เขาเกือบช็อกตายเพราะหล่อน ต้องรีบทำพิธีเรียกขวัญกลับมาโดยด่วน สงสัยว่าทำไมเธอไม่เปิดไฟเสียตั้งแต่แรก “ขอโทษค่ะ...ฉันมัวแต่ร้องไห้จนลืมเวลาไปเลย” หญิงสาวจงใจเน้นคำว่าร้องไห้ แม้น้ำตาจะเหือดหายไปบ้างแล้วก็ตาม