บทที่ 21 หวั่นไหว

ขณะที่ฝ่ายหญิงกำลังข่มตาหลับ ปาณวัตรก็นอนคิดอย่างฟุ้งซ่านอยู่บนเตียง เขาแทบจะหายมึนเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นคุณหญิงยืนตาค้างอยู่ตรงประตู อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ดื่มมากมายอะไร ที่เผลอตัวจุมพิตดอกเตอร์สาวไปคงเพราะความเหงาและความเห็นอกเห็นใจมากกว่า เห็นแววตาบอบช้ำและหยดน้ำตาของเธอแล้วใจของเขาก็อ่อนยวบ ส่วนหนึ่งเพราะตัวเองได้ผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาแล้วและเข้าใจดีว่าความผิดหวังจากการรักใครสักคนมันเจ็บปวดแค่ไหน ตัวเขาเองกว่าจะกล้ามองหน้าภาวนาอีกครั้ง ก็ใช้เวลาหลายเดือน เมื่อแรกเริ่มนั้นเห็นทีไรก็อยากจะกลับไปเมืองไทยเพื่อแย่งชิงเธอกลับมา หากเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มรู้สึกว่าเธอเป็นน้องสาวของเขาจริง ๆ ขึ้นมาได้บ้าง แล้วดอกเตอร์สาวล่ะ เธอมีเจมส์เป็นรักแรก เขาเคยคิดว่าผู้หญิงเชย ๆ แบบนั้นหากได้ครอบครองชายหนุ่มเสน่ห์แรงอย่างเจมส์ ก็ย่อมต้องลุ่มหลงเป็นธรรมดา แต่ตอนที่เต้นรำกับเธอนั้น เขารู้ทันทีว่าดอกเตอร์ลิซ่า ไม่ใช่ผู้หญิงเชย ๆ ที่ว่า เธอสวย มีเสน่ห์ มีดวงตาและปากอิ่มที่เย้ายวน แม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะถูกบดบังด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ดูล้าสมัยไปบ้าง แต่นั่นเพราะเธอมีอาชีพที่ต้องรักษาภาพพจน์ จะทำอย่างไรดี เขาเผลอจูบเธอไปแล้ว และเธอก็มิได้ปฏิเสธ น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าเธอช่างบริสุทธิ์เหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่กับเจมส์ พวกเขามีบทรักที่ร้อนแรงติดไปในทางซาดิสม์ด้วยซ้ำ เมื่อนึกถึงมารดาและอรพิม เขาก็เกิดอาการเซ็งขึ้นมาทันที ตั้งแต่เขาปฏิเสธพิมลภัสว์ไปคราวนั้นด้วยเหตุผลที่ว่าไม่ชอบผู้หญงที่แต่งตัวหวือหวา ก็นึกว่าคุณหญิงจะถอดใจไปแล้วเสียอีก นี่ท่านอุตส่าห์ไปเฟ้นหาคุณหนูหน้าตาจิ้มลิ้มมาให้เขาแทนเสียนี่ เขาเองไม่ได้กำหนดเสปกว่าจะต้องรักชอบผู้หญิงสไตล์ไหน เพราะได้ทุ่มเทใจให้กับภาวนาคนเดียว เมื่อรักกันไม่ได้เขาก็ยังไม่คิดจะเริ่มต้นมองใครอีก และตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตั้งแต่เจมส์ แพ็คทิส เข้ามาในชีวิต ทุกอย่างก็วุ่นวายสับสนจนเขาตั้งตัวไม่ทัน เขาจะต้องระมัดระวังตัวมากกว่านี้ ทั้งจากแม่ อรพิม และดอกเตอร์ลิซ่า พวกหล่อนเหมือนเงามืดที่คืบคลานเข้ามาในชีวิตของเขาในช่วงเวลาที่สับสนและอ่อนแอ เขายังไม่พร้อมจะกลับกรุงเทพฯ ยังไม่พร้อมจะแต่งงานโดยเฉพาะกับอรพิม ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงคนที่สองที่มารดาเชียร์จนออกนอกหน้า ถึงกับพามาถึงที่นี่ แต่เขาจะทนอยู่เฉย ๆ ได้หรือ หากชีวิตจะต้องหลบเลี่ยงคุณหญิงอยู่อย่างนี้ คุณหมอหนุ่มนอนกายหน้าผากคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายตลบจนเผลอหลับไปในที่สุด Bishopsgate ลอนดอน อพาร์ตเมนท์หรูใจกลางกรุงลอนดอนใกล้กับแม่น้ำเทมส์ ศิขรินทร์ หนุ่มผมยาวมาดเซอร์ รูปร่างสูงโปร่งผิวขาว ได้ต้อนรับคุณหญิงปานทิพย์และน้องสาวอีกครั้ง หลังจากสัปดาห์ที่แล้ว พวกเขาแวะมาพักที่นี่ ก่อนจะบินไปเที่ยวที่เวลล์ เดิมทีอรพิมได้ทาบทามให้เขาเป็นไกด์นำเที่ยวเฉพาะกิจ แต่งานแกะสลักรูปปั้นที่จะใช้ตกแต่งพิพิธภัณฑ์เปิดใหม่ของมาดามหลุยส์ยังไม่คืบหน้าไปถึงไหนเลย หากเสร็จไม่ทันสิ้นเดือนนี้เขาจะถูกปรับเงินและเสียเครดิตอย่างไม่ต้องสงสัย “ตกลงว่าได้เจอคุณปาณวัตรหรือเปล่าครับ?” เขาถามเพราะคุณหญิงเกริ่น ๆ ไว้ว่าจะไปนอนค้างกับบุตรชาย แต่นี่หอบกระเป๋ากลับมากันทั้งสองคน “เจอค่ะ” อรพิมชิงตอบเสียเอง “แต่ไม่สะดวกที่จะนอนค้าง เราลืมไปเลยว่าคุณหมอเช่าอยู่กับรูมเมท จริงไหมคะคุณแม่” คุณหญิงป้าพยักหน้าหงึกหงัก รู้สึกเสียหน้าที่ถูกลูกชายไล่กลับมา และไม่รู้ว่าอรพิมเปลี่ยนสรรพนามเรียกท่านจากคุณหญิงป้า มาเป็น คุณแม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ “นั่นสิครับ บ้านเช่าแถบนั้นมีแต่หลังเล็ก ๆ เหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่า เสียดายที่ผมไม่รู้จักคุณปาณวัตรเป็นการส่วนตัว จะได้ชวนมาพักอยู่ด้วยกัน ที่นี่มีห้องหับเยอะแยะ” ศิขรินทร์พูดอย่างมีน้ำใจ เขาซื้อห้องในอพาร์ตเมนท์นี้ได้หลายปีแล้ว ตั้งแต่เรียนจบด้านศิลปะใหม่ ๆ ก็ไม่ยอมกลับเมืองไทยเลย เพราะบิดาอยากให้รับกิจการของครอบครัวต่อ แต่ใจเขามันฝักใฝ่ในทางศิลปะ อีกอย่างครอบครัวเขาเป็นครอบครัวใหญ่ พ่อมีลูกหลายคน ท่านจึงให้อิสระกับเขาพอสมควร ชายหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดในปีนี้ แม้ว่าฐานะและชาติตระกูลจะร่ำรวยมหาศาล แค่นอนอยู่เฉย ๆ รอรับส่วนแบ่งจากการถือหุ้นของบริษัททั้งชาตินี้ก็ใช้ไม่หมด แต่เขาอยากมีคุณค่ามากกว่านั้น สมัยที่มาเรียนที่ลอนดอนใหม่ ๆ เขาก็เหมือนเด็กไทยคนอื่น ๆ ที่หาเงินใช้เอง ด้วยการรับจ้างล้างจานในร้านอาหารบ้าง เป็นเด็กส่งพิซซ่าบ้าง จวบจนเรียนจบและเริ่มมีชื่อเสียงจากงานศิลปะ เขาก็ควักเงินเก็บซื้อห้องในอพาร์ตเมนท์นี้ไว้เป็นของขวัญชิ้นแรกให้ตัวเอง “พรุ่งนี้คุณหญิงจะไปเที่ยวที่ไหนอีกครับ?” “คุณป้าจะไปทำธุระที่พระราชวังน่ะค่ะ แต่อรนัดกับเพื่อนไว้ที่ลิเวอร์พูล เดี๋ยวอรเลื่อนนัดไปกับคุณแม่ก่อนก็ได้ค่ะ” อรพิมเอาใจคุณหญิง “อุ๊ยไม่เป็นไรจ้ะ ป้าไปเองได้ หนูอรไปหาเพื่อนเถอะอย่าให้เสียน้ำใจฝ่ายโน้นเลย” คุณหญิงรีบปฏิเสธ เพราะอยากคุยกับพิมลภัสว์ตามลำพัง “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขับรถไปส่งคุณหญิงที่พระราชวังก็แล้วกันครับ ยังไงก็ต้องผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว ขากลับจะได้แวะรับกลับมาด้วยกันเลย ดีไหมครับ?” “ดีที่สุดเลยจ้ะพ่อคุณ” คุณหญิงยิ้มให้ศิขรินทร์หวานจ๋อย คนอะไร้...หน้าตาก็ดี นิสัยใจคอก็ยังประเสริฐอีกพ่อคุ๊ณ...ถ้าไม่ติดว่าเกิดเร็วไปหน่อยจะจีบหนุ่มเซอร์เป็นแฟนซะให้เข็ด! พิมลภัสว์สวมแว่นตาสีชา ปล่อยผมสยายเต็มแผ่นหลัง เธอแต่งหน้าเข้มกว่าเดิมเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตหากว่าบังเอิญมีใครมาเห็นเข้า แม้จะรู้ว่าปาณวัตรจะไม่ออกมาเดินกินลมชมวิวอยู่แบบนี้ เพราะเจนนิเฟอร์โทรมาบอกว่าเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดตั้งแต่เมื่อเช้า อีกสิบนาทีจะถึงเวลาบ่ายโมง เธอยังไม่ได้ทานอะไรเพราะอยากจะพาคุณหญิงไปนั่งฟังเพลงและ รับประทานอาหารไทยแบบสบาย ๆ เพราะเรื่องที่จะต้องเปิดอกคุยกันในวันนี้อาจจะทำให้คุณหญิงช็อกตาตั้งและปวดหัวอยู่ไม่น้อย รถจักรยานยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอด พร้อม ๆ กับร่างท้วมของหญิงชราก้าวลงมา พอถอดหมวดกันน็อคออกพิมลภัสว์ก็อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าท่านจะกล้านั่งมาด้วย “สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า...เดี๋ยวพิมจ่ายให้เองค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้คุณหญิง พร้อมกับหยิบเงินออกจากกระเป๋าส่งให้คนขับรถจักรยานยนต์และส่งยิ้มหวานให้เขาซึ่งซ่อนใบหน้าอยู่ในหมวกกันน็อค “นี่ค่ะค่ารถ ขอบคุณนะคะ” คุณหญิงอ้าปากบอกไม่ทัน เมื่อพิมลภัสว์ยัดเงินใส่มือของศิขรินทร์ หากแต่เขากลับยิ้มตอบกลับมาเช่นเดียวกัน “ขอบคุณครับ ผมไปก่อนนะครับคุณหญิง” หนุ่มเซอร์หันไปโค้งให้คุณหญิงแล้วขับรถคันเล็กออกไปทันที พิมลภัสว์มองหน้าคุณหญิง เธอได้ยินชัดแจ๋วว่าผู้ชายคนนั้นพูดภาษาไทย แม้เสียงออกจะแปร่ง ๆ ไปบ้าง แต่ก็เป็นธรรมดาสำหรับคนที่อยู่ที่นี่มานาน เธอเองก็เช่นกัน “นั่นคุณศิขรินทร์จ้ะ เป็นพี่ชายของหนูอร ว่าแต่เราจะไปนั่งคุยกันที่ไหนดีจ๊ะ?” “พิมจองโต๊ะร้านประจำเอาไว้แล้วค่ะ เดินเลี้ยวตรงหัวมุมนี่อีกหน่อยก็ถึง ไปกันเถอะค่ะ” หญิงสาวประคองมารดาของปาณวัตรไป แม้คุณหญิงจะยังคงแข็งแรงไม่แพ้สาว ๆ ก็เถอะ แต่เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อชนะใจมารดาของเขาให้ได้ ยิ่งมีคู่แข่งแบบไม่ตั้งตัวแบบนี้ขืนชักช้าจะถูกสาวหน้าหวานแย่งคุณหมอหนุ่มไป ที่ทำมาทั้งหมดจะกลายเป็นสูญเปล่า