บทที่ 23 ให้ฉันอยู่ด้วยนะ

พิมลภัสว์ตะโกนอยู่ในใจคนเดียว เขาเสียใจ แต่เธอสิดีใจจนนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายอยู่ทั้งคืน “มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ผมสัญญา” เขารีบบอก เมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า “มะ...ไม่ต้องสัญญาหรอกค่ะ อย่าสัญญาเลยนะคะ อะไร ๆ ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ ว่าแต่คุณไปพบฉันที่มหาวิทยาลัยเพราะเรื่องนี้เหรอคะ?” พิมลภัสว์เข้าประเด็น ไม่อยากให้เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษให้เธอต้องช้ำใจไปมากกว่านี้ “ผมคุยกับเจนนิเฟอร์...เธอบอกว่าคุณออกจากอพาร์ตเมนท์มาอยู่กับเจมส์” “ค่ะ...แต่ตอนนี้เขาทิ้งฉันไปแล้ว ฉันกำลังจะหาบ้านเช่าใหม่ ตอนนี้ต้องอาศัยบ้านเจนนิเฟอร์ไปก่อน” หญิงสาวรับสมอ้างเพราะไม่ได้เตี๊ยมกับเพื่อนรักไว้ เมื่อคุณหมอพูดอะไรมา เธอก็ต้องอือออตามไปก่อน “เธอบอกว่าคุณไปพักอยู่กับเธอเพราะยังหาบ้านไม่ได้ และดูเหมือนว่าคุณกำลังประสบปัญหาทางการเงินอยู่ จริงหรือเปล่าครับ?” “คะ?...” พิมลภัสว์ตกใจ เธอไปพักอยู่กับยัยกระเทยตัวแสบก็จริง แต่ไม่ได้ถังแตกอย่างที่เขาว่าสักหน่อย “เจมส์หลอกใช้คุณ และยัง...ขอโทษนะครับ ระหว่างที่คุณไปพบกับศาสตราจารย์ซิมป์สันเขาเอาเงินของคุณไปปรนเปรอคนอื่นระหว่างอยู่บนเรือสำราญ...ถ้าผมรู้เร็วกว่านี้สักนิด คงรั้งเขาไว้ได้บ้าง” เขาเจ็บใจแทนหล่อน เพราะเห็นพฤติกรรมของเจมส์เต็ม ๆ ตา และเลือกที่จะพูดคำว่า “คนอื่น” แทนชื่อของมิจิ เพราะไม่อยากพาดพิงถึงใคร สงสารก็แต่ดอกเตอร์สาวแสนซื่อที่ต้องเสียทั้งเงิน เสียทั้งแฟนไปให้คนอื่น ฟังจากที่เจนนิเฟอร์เล่าแล้วเขาอดสงสารเธอไม่ได้จริง ๆ “เจน...เล่าให้คุณฟังเหรอคะ...โธ่...ฉันอุตส่าห์ห้ามไม่ให้บอกใครแล้วเชียว” พิมลภัสว์ตีหน้าเศร้า ขอบคุณกระเทยสาวในใจที่แต่งเรื่องจนเธอกลายเป็นนางเอก และยังได้ใส่สีตีไข่ยัยมิจิด้วย “ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ผมเห็นใจไม่อยากให้คุณต้องลำบาก ก็เลยคิดว่าจะชวนคุณมาอยู่แทนเจมส์ซะเลย ไหน ๆ ห้องนั้นก็เป็นห้องของพวกคุณมาก่อน แล้วผมจะช่วยคุณหาตัวเขาอีกทีหนึ่ง เพื่อให้เขานำเงินมาคืนให้คุณให้ได้” “จะ...จริงเหรอคะ...คุณไม่เป็นอะไรแน่นะคะ เจมส์เคยบอกว่าคุณไม่ชอบอยู่ร่วมกับผู้หญิง ฉันก็เลยไม่ค่อยมาค้างที่นี่ นั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันกับเขาห่างกัน” “อ้อ...เรื่องนั้น ไม่มีอะไรหรอกครับ หลายเดือนก่อนผมเจ็บปวดกับความรักเหมือนคุณในตอนนี้ ก็เลยค่อนข้างจะขยาดกับผู้หญิง แต่ตอนนี้หายดีแล้วล่ะครับ” เขายิ้มให้อย่างจริงใจ ไม่รู้ทำไมถึงกล้าที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ดอกเตอร์สาวฟัง ตั้งแต่อยู่ที่อียิปต์โน่นแล้วที่เขาพอใจและรู้สึกดีที่ได้พูดคุยกับหล่อน ชอบฟังน้ำเสียงไพเราะเวลาที่หล่อนบรรยายประวัติศาสตร์อียิปต์ให้ฟัง หรือไม่ก็คงเป็นเพราะตอนนี้หล่อนกำลังอ่อนแอไร้ที่พึ่ง ซึ่งเขาเองเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว รู้ดีว่ามันเจ็บปวดเพียงไร “ถ้าอย่างนั้นฉันขอเอากระเป๋าไปเก็บข้างบนก่อนนะคะ” พิมลภัสว์รีบหิ้วกระเป๋าขึ้นมาไว้บนห้องเหมือนเดิม กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจเสียก่อน ปาณวัตรมองร่างสวยที่เดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องอย่างโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนคุยที่ดี อีกอย่างหล่อนเองก็ไม่มีทีท่าว่าสนใจเขา เพราะหล่อนเองคร่ำครวญว่ารักเจมส์หนักหนา ที่ต้องระวังตัวคืออย่าเปิดเพลงเต้นรำกับหล่อนในบ้านสองต่อสองอีก เพราะบรรยากาศอาจจะพาอารมณ์ดิบมาครอบงำความถูกต้องได้ง่าย ๆ หมดปัญหากับดอกเตอร์ลิซ่าก็เหลือมารดากับอรพิม คุณหญิงปานทิพย์คงไม่รามือง่าย ๆ ตราบใดที่เขายังทำตัวเป็นมนุษย์ยุคหินอยู่อย่างนี้ เขาเพิ่งจะยี่สิบเก้า ยังหนุ่มแน่นและอยากจะทำงานที่รักที่ชอบ แม่น่าจะดีใจมากกว่าที่เขาไม่มีเมีย ตอนยังอยู่เมืองไทยยังหวงเขายังกับจงอางหวงไข่ พอเขาอกหักครั้งเดียวกลับเทียวดูตัวหาลูกสะใภ้เป็นว่าเล่น เริ่มตั้งแต่ภาวนาแต่งงานใหม่ ๆ ท่านก็ยุให้เขาจีบพิมลภัสว์ น้องสาวของชุลภัสว์ ทั้ง ๆ ที่เขาเคยเจอเธอในงานแต่งงานแค่ครั้งเดียว ที่สำคัญตอนนั้นเขาทั้งโกรธทั้งแค้นสามีของน้องสาว ทั้งอัดอั้นตันใจ เสียใจ ผิดหวังกับความจริงที่ได้รับรู้ ว่าหญิงสาวที่เขารักมาตลอดชีวิตกลายมาเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง เขาจึงไม่มีเวลาไปสนใจใครทั้งสิ้น จู่ ๆ ก็นึกถึงชื่อของพิมลภัสว์ขึ้นมา แม่บอกว่าเธอทำงานอยู่ที่อังกฤษและมีบ้านพักอยู่ในลอนดอน แต่เขาคิดว่าโลกมันคงไม่กลมขนาดที่ว่าจะเจอกับเธอโดยบังเอิญแน่ ๆ ขณะเดียวกันที่อพาร์ตเมนท์หรูใจกลางลอนดอน ศิขรินทร์เก็บตัวอยู่ในห้องที่เขาเขียนป้ายติดไว้ตัวเบ้อเร่อว่า “คนไม่มีศิลปะห้ามเข้า” เหลือเวลาอีกเพียงเดือนเดียวที่มาดามหลุยส์จะเปิดพิพิธภัณฑ์ศิลปะ เขาจะต้องเร่งสร้างรูปปั้นวีนัสเพื่อนำไปประดับตกแต่งเป็นธีมหลักของงานให้แล้วเสร็จ ชายหนุ่มตัดสินใจทุบรูปหล่อเดิมทิ้งทั้งหมด ตั้งแต่ได้เจอกับพิมลภัสว์ในวันนี้ หล่อนทำให้เขาได้ไอเดียใหม่และอยากจะใช้หญิงสาวเป็นแบบสำหรับวีนัสเวอร์ชั่นนี้ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นคนสวย แต่พิมภัสว์มีครบทั้งความสวย ความหวาน ความน่ารัก ความเซ็กซี่ ทุกอย่างมารวมอยู่ในตัวคน ๆ เดียวได้อย่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก “ศิ...ป้าเข้าไปได้ไหมจ๊ะ?” คุณหญิงปานทิพย์เคาะเรียกอยู่หน้าประตู เพราะรู้ดีว่าศิลปินมักจะมีอารมณ์ติสเป็นของตัวเอง การที่เขาแขวนป้ายหน้าห้องอย่างจงใจแบบนี้ คนที่มีแต่ “ศิลป์และเปรอะ” แบบท่านก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้า “ครับคุณหญิงป้า” ศิขรินทร์วางมือจากงานของเขา เดินออกไปเปิดประตูให้คุณหญิงก้าวเข้ามา “ต๊าย...ศิลปินโดยแท้ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ ” คุณหญิงตื่นตาตื่นใจกับห้องลับของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากจะมีงานที่เขาทำค้างไว้แบบสกปรกเลอะเทอะแล้ว งานบางอย่างที่เขาทำเสร็จแล้วยังวางระเกะระกะอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของห้อง ไม่ว่าจะเป็นภาพเขียนสีน้ำมัน ประติมากรรมเลียนแบบศิลปะของอียิปต์โบราณ กรีก โรมัน และอื่น ๆ ที่ท่านไม่เคยรู้จัก “ระวังงูนะครับ ผมเลี้ยงไว้ตั้งหลายตัว อย่างตัวนี้ไงครับ” ศิขรินทร์หยิบรูปปั้นงูเห่ายื่นไปตรงหน้าคุณหญิง “ว้าย! ตกใจหมด นึกว่าของจริงซะอีก ศิล่ะก็ล้อป้าเล่นอีกแล้ว” คุณหญิงทำใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะงูเห่าที่ศิขรินทร์ปั้นนั้นเหมือนของจริงเอามาก ๆ แต่ท่านก็ไม่ลืมที่จะปล่อยค้อนงาม ๆ ดั่งสาวแรกรุ่นไปให้ชายหนุ่มรุ่นลูกด้วย “ว่าแต่คุณป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ ยัยอรแอบหนีเที่ยวคนเดียวอีกแล้วสิ” เขาแอบเคืองน้องสาวที่พาคุณหญิงมาเที่ยวแล้วไม่ดูแลรับรองให้ดี แม้ว่าความจริงคุณหญิงจะเป็นฝ่าย “ลาก” อรพิมมาจากเมืองไทยก็ตาม “ป้าจะไปอยู่กับคุณหมอสักหนึ่งอาทิตย์ก่อนกลับ ก็เลยจะมาขออนุญาตพาหนูอรไปด้วยน่ะจ้ะ ศิจะว่าอะไรไหม” “ผมกลัวว่ายัยอรจะเป็นภาระให้คุณหญิงป้าน่ะสิครับ วัน ๆ ไม่เคยอยู่บ้าน ผมขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้ดูแลคุณหญิงป้าเลย เพราะงานมันยุ่งจริง ๆ ครับ” ศิขรินทร์ตำหนิน้องสาว และโทษตัวเองไปในตัว “ไม่เป็นไรจ้ะ ป้าเองก็มีนัดกับหนูพิมเหมือนกัน” คุณหญิงพูดยิ้ม ๆ “คุณพิมลภัสว์หรือครับ...” ศิขรินทร์ตาโตขึ้นมาทันที “จ้ะ...ศิมีอะไรกับคุณพิมหรือเปล่า?” “เอ่อ...ก็ไม่เชิงครับ...ผมว่าจะให้คุณพิมมาเป็นแบบรูปปั้นวีนัสให้น่ะครับ ถ้าเธอตกลง ...วีนัสที่ผมจะปั้นนี้ จะเป็นวีนัสที่ใส่วิญญาณของคนจริง ๆ ลงไปเป็นครั้งแรกของโลกเลยนะครับ”