บทที่ 24 อย่าขัดใจแม่

สองสาวต่างวัยก้าวลงจากรถแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบโต คนหนึ่งสวมชุดแซ็ก ลายสก็อตทั้งตัว ผมยาวเคลียบ่านั้นมัดไว้หลวม ๆ คล้ายเด็กมัธยม อีกคนแต่งตัวภูมิฐานสมฐานะไฮโซเมืองไทย “อรเป๊ะหรือยังคะคุณหญิงป้า...ไม่ค่อยมั่นใจยังไงไม่รู้ค่ะ” อรพิมหันไปถามสตรีสูงวัย “เป๊ะมากค่ะ...ว่าแต่หนูอรบอกเขาแล้วใช่ไหมว่าจะต้องมาช่วยป้าน่ะ เขาจะงอนหรือเปล่า” คุณหญิงปานเทพถามเพื่อความแน่ใจ เพราะตั้งแต่มาถึงอังกฤษ วันที่สองท่านพาอรพิมมาหาปาณวัตร ปรากฏว่าเขายังไม่กลับจากอียิปต์ หญิงสาวก็เลยพาท่านไปเที่ยวเวลล์ก่อน ยังไม่ทันได้หายคิดถึง อรพิมก็ต้องจาก “เขา” มาอีกแล้ว “เรียบร้อยแล้วค่ะ เขาเองก็งานยุ่งเหมือนกัน ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่ อรห่วงทางนี้มากกว่า ดูสายตาของคุณหมอแล้วเย็นชายังไงพิกล ตอนที่อรเผลอเรียกเธอว่าพี่หมอ เธอคงจะเคืองน่าดูเลยค่ะ” อรพิมทำท่าขนลุก เพราะรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับปาณวัตรนั้น คุณหญิงปานทิพย์ให้เธอศึกษาตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้ว ซ้ำยังเตือนด้วยว่าอย่าเรียกคุณหมอหนุ่มว่า “พี่หมอ” อย่างเด็ดขาด มิเช่นนั้นหมออย่างเขาอาจจะแกล้งเอาเข็มฉีดยาลอบฆ่าเธอได้ “ไม่ต้องห่วงจ้ะ ป้าอยู่ทั้งคน อีกอย่างตอนนี้เรามีตัวละครเพิ่มมาอีกอย่างน้อยหนึ่งคน หนูอรก็แค่ทำให้สมบทบาท เรื่องอื่นป้าจัดการเอง” “ถ้าอย่างนั้นอรก็วางใจค่ะ เรากดกริ่งกันเลยไหมคะ?” หญิงสาวก้มหน้าลงถามคุณหญิงซึ่งตัวเตี้ยกว่า ต่างกับปาณวัตรซึ่งสูงเพรียว คงจะได้หุ่นจากพ่อแน่ ๆ “ดีจ้ะ...ลงมือกันเลย” คุณหญิงพยักหน้าอนุญาต สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ภาวนาว่าคืนนี้อย่าให้ลูกชายไล่เธอกลับไปอีกเลย ยืนรอสักพักประตูก็เปิดออก ทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย คุณหญิงก็ยิ้มหวานนำไปก่อน “คุณแม่เองเหรอครับ ผมนึกว่า...อ้อ สวัสดีครับคุณอรพิม” ปาณวัตรทักมารดาก่อนจึงหันไปเห็นอรพิม ที่สำคัญพวกเธอหอบกระเป๋ามาด้วย ท่าทางคงจะเล่นตลกอะไรอีกแน่ “แม่จะมาพักอยู่ด้วยน่ะจ้ะ วันอาทิตย์นี้ก็จะกลับแล้ว เรายังไม่ได้คุยกันตามประสาแม่ลูกเลย แม่คิดถึงคุณหมอจะแย่” “เชิญข้างในก่อนครับ” ปาณวัตรถือกระเป๋าให้มารดา และกลับออกมาช่วยอรพิมยกเข้าไปอีกครั้ง เขาเสิร์ฟน้ำและของว่างก่อนจะขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อน เพราะเพิ่งกลับจากวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน เหงื่อไคลยังไหลย้อยดูไม่สุภาพเมื่ออยู่กับผู้หญิง อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็ยังรีรอที่จะลงไป ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง เสยผมยาวประบ่าลวก ๆ คิดในใจว่าน่าจะมีเรื่องยุ่ง ๆ เกิดขึ้นกับชีวิตเขาอีกแล้ว ก่อนที่ท่านจะมาที่นี่ มารดาของเขาโทรมาฟูมฟายเรื่องที่ภาวนาไม่ยอมมีหลานให้ท่านอุ้มสักที ซ้ำยังไปขลุกอยู่กับชุลภัสว์ที่อยุธยาเพราะคุณอุ่นเรือนผู้เป็นแม่สามีไม่ค่อยสบาย “ไม่สบายอะไรกันคุณหมอ เมื่อวันก่อนยังพาแม่ไปดูดวงกับหลวงพ่ออยู่เลย ท่านก็ทำนายว่าจะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้า เดาว่าคงจะเป็นลูกของหนูนานั่นแหละ...นี่คงจะเรียกคะแนนสงสารเอาหลานไปเลี้ยงคนเดียวแน่ ๆ แม่น่ะซื่อเกินไปไม่เคยทันคุณอุ่นเรือนสักที” จำได้ว่าเขายังแอบหัวเราะมารดาอยู่เลยว่าท่านน่ะหรือที่เป็นคน “ซื่อ ๆ” บอกว่าเป็นแม่จอมแผนการยังจะถูกกว่า “ไม่รู้ล่ะคุณหมอ ลูกน่ะจบบริหารตั้งหลายปีแล้ว ทำทีว่าไปเรียนเพื่อหนีหนูนาใช่ไหม แม่แก่แล้วนะลูก...แล้วก็มีคุณหมอคนเดียว จะให้แม่ตายไปโดยที่ยังไม่ได้อุ้มหลานเลยไม่สงสารกันบ้างหรือ...ไปตรวจสุขภาพประจำปีหมอก็บอกว่า แม่น่ะเป็นโรคหัวใจ ต้องระวังให้มาก ถ้าแม่เสียใจมาก ๆ แม่อาจจะตายก็ได้นะ...” แล้วเขาก็เคยย้อนมารดาของตัวเองว่า ท่านน่ะ ไม่ได้เป็นโรคหัวใจหรอก เพราะเขาตรวจร่างกายของท่านให้เองกับมือ แต่น่าจะเป็นโรคเอาแต่ใจมากกว่า “งั้นแม่ขอยื่นคำขาด ถ้าคุณหมอไม่ยอมแต่งกับหนูพิม...ก็ต้องกลับกรุงเทพฯ แม่จะหาคนที่คู่ควรกับคุณหมอไว้ ถ้าไม่แต่งเราสองคนขาดกัน” เมื่อใช้ไม่อ่อนไม่ได้ คุณหญิงก็ใช้ไม้แข็ง เพราะรู้ดีว่าเขานั้นเป็นคนที่ต้อง “หักดิบ” เท่านั้น จึงจะยอมรับความจริง เหมือนตอนที่ท่านตัดสินใจสารภาพความจริงกับเขาว่าภาวนาเป็นน้องสาวแท้ ๆ ในตอนที่เขาจะพาหล่อนหนีมาอังกฤษด้วยกัน นี่เป็นอีกครั้งที่ท่านแสดงให้เห็นว่า คุณหญิงปานทิพย์ ไม่ใช่ดีแต่ขู่ ท่านตั้งหลักสู้โดยการพาใครก็ไม่รู้มาให้เขาดูตัวถึงที่ แต่คราวนี้ไม่ใช่จะแค่ดูตัวซะแล้ว เมื่อท่านเล่นเปิดทางเชียร์อรพิมแบบใส่เกียร์เดินหน้าอย่างเดียว ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความเซ็ง ตัดสินใจยกโทรศัพท์หาดอกเตอร์ลิซ่า เขามองไม่เห็นหนทางที่จะปฏิเสธมารดาแบบหัวชนฝาได้อีกแล้ว เพราะท่านเองก็คงจะทุ่มหมดหน้าตักเหมือนกัน “สวัสดีค่ะ...ลืมกุญแจเข้าบ้านหรือคะ?” พิมลภัสว์กรอกเสียงมาตามสาย เธออยู่ที่มหาวิทยาลัย กำลังนั่งพิมพ์เอกสารอย่างคร่ำเคร่ง ไม่คิดว่าปาณวัตรจะมีธุระอะไรเพราะอีกไม่เกินสองชั่วโมง เธอก็จะกลับไปทานมื้อเย็นกับเขาอยู่แล้ว “เปล่าครับ...ผมแค่...มีเรื่องจะปรึกษาคุณ” “ว่ามาเลยค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจเสียบหูฟังแทนการยกหูโทรศัพท์มือถือ เพราะดูเหมือนคุณหมอของเอจะมีเรื่องเดือดร้อนใจจริง ๆ “คือว่า...ตอนนี้แม่ของผมกับอรพิมน่ะครับ...เขาจะมาขอค้างอยู่ที่บ้าน ผมก็เลย...” “อะไรนะคะ?” พิมลภัสว์ชะงักนิ้วมือที่กำลังรัวคีย์บอร์ด “พะ...พวกเขาจะมาอยู่กับเราหรือคะ?” “ครับ...ประมาณสี่ถึงห้าวัน แถมกำลังจะจับคู่ให้ผมกับคุณอรพิมอีก” คุณหมอหนุ่มทำเสียงเหนื่อยหน่าย ยังคิดไม่ออกว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร เขาเพิ่งชวนดอกเตอร์สาวให้อยู่ด้วยกันเมื่อวานนี้เอง แม่ของเขาก็โผล่มาอีกแล้ว ถ้ามาคนเดียวจะไม่ว่าเลย แต่นี่พาอรพิมมาด้วยจะไม่ให้เขาเกรงใจรูมเมทได้อย่างไร “คุณชอบเธอไหมล่ะคะ” พิมลภัสว์กลั้นใจถาม แม้จะพอมองออกอยู่บ้างว่าเขาเองก็ไม่ค่อยยินดีกับการมาของสาวไฮโซคนนั้นเท่าไหร่ “ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ...” เขาบอกตรง ๆ กลืนคำพูดที่ว่า “ไม่ค่อยชอบเสียด้วยซ้ำ” ลงไปในคอได้ทันท่วงที “และไม่อยากอยู่ร่วมกับผู้หญิงคนไหน...นอกจากคุณ” โอ...พระเจ้า...พิมลภัสว์วูบวาบในอก ตีขลุมเอาเองว่านั่นเป็นคำสารภาพรักของเขา เมื่อคุณหญิงส่งสัญญาณมาแล้ว เธอเองก็พร้อมที่จะลุยเหมือนกัน “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันจะช่วยคุณเองค่ะ งั้นเราก็มาเล่นละครตบตาคุณแม่ของคุณดีไหมคะ ว่าเราเป็นแฟนกัน และกำลังอยู่ด้วยกัน คุณแม่ท่านคงไม่กล้าไล่แฟนของลูกชายออกจากบ้านหรอกค่ะ ส่วนคุณอร...ฉันว่าเธอออกจะเรียบร้อยน่ารัก เธอคงจะเข้าใจและรู้ตัวว่าควรทำอย่างไร คุณว่าดีไหมล่ะคะ ถึงแม้คุณแม่คุณอาจจะโกรธคุณ แต่มันก็ช่วยแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้” ปาณวัตรนิ่งไปพักหนึ่ง ปล่อยให้คนรอสายอยู่หลับตาปี๋เพื่อลุ้นว่าเขาจะเห็นด้วยกับความคิดของเธอหรือไม่ “ตกลงครับ...เดี๋ยวผมจะได้เตรียมตัวคุยกับคุณแม่ให้ท่านเข้าใจ บางทีคืนนี้เราอาจต้องแสดงตัวเป็นคู่รักกันให้สมบทบาท ผมจะรออยู่ที่บ้านนะครับ” ไชโย้! พิมลภัสว์กระโดดจนตัวลอย เมื่อปาณวัตรตกลงทำตามแผนการของเธอ หญิงสาวต่อสายถึงเจนนิเฟอร์เพื่อบอกข่าวดี และต้องให้เจ้าแม่แผนการคอยช่วยเหลืออีกต่อหนึ่ง เมื่อกระเทยสาวกดรับสายเธอก็รีบบอกรหัสลับทันที “ได้เวลารุกฆาต!”