บทที่1 ถ่ายภาพที่ไม่ชัดเจน

บทที่1 ถ่ายภาพที่ไม่ชัดเจน เมืองอาน ภายในโรงแรมหรูหราที่สุดแห่งหนึ่ง หญิงสาวร่างสูงก้าวเท้าเดินด้วยมาดนางแบบ แอบซ่อนตัวเข้ามาในห้องสูทชั้นบนสุด สายตาเย้ายวนเจ้าเล่ห์กวาดไปที่ชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ราวกับฝัน เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ สวยแต่รูปจูบไม่หอม ด้วยใบหน้าเยี่ยงทรชนทำร้ายชาติ แม้จะไม่ได้สติแต่ยังคงมีกลิ่นอายของชนชั้นสูงแผ่ซ่าน เธอมองดูเวลาแวบหนึ่ง ไม่มีอารมณ์จะมาชื่นชมอีกต้องรีบทำสิ่งที่ถูกต้อง อย่างแรกคือการวางกล้องให้อยู่ในตำแหน่งแล้วจัดมุมกล้อง มองดูชายหนุ่มที่ยังคงไม่ยอมขยับอยู่อย่างนั้น หน้าผากแวววาวเริ่มมีเหงื่อเกาะกุม ให้เธอทำเรื่องนี้ก็ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน ถ้าหากว่าถูกจับได้คงต้องตายสถานเดียว นิ้วมือแกะกระดุมเสื้อเม็ดแรกของเขาอย่างสั่นเทิ้ม แอบเหลียวมองตาของเขา ชายหนุ่มไม่ตอบสนองใด ๆ ยังคงหลับตานิ่ง เค้าโครงใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพเป็นผู้รังสรรค์แผ่รังสีความเย็นยะเยือก ราวกับหยกชั้นดีที่แผ่กระจายความหนาว ทุกครั้งที่ดวงตาเฉียบคมนี้มองเธอ เป็นดั่งภาพลวงเหมือนวิเคราะห์ด้วยรังสีเอกซ์เสมอ ลมหายใจที่กลั้นไว้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ยิ่งอยู่ที่เข้าใกล้เขาอีกนิด ลมหายใจปลายจมูกที่วนเวียนเขาอยู่เข้มข้นขึ้นอีกนิด เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ด้วยกลัวว่าลมหายใจจะรดใบหน้าเขา เป็นที่ชัดเจนว่าเขาดื่มยาสลบไม่มีทางจะตื่นมาได้แน่ แต่เหตุใดเขาก็ยังส่งผลต่อเธอได้ถึงเพียงนี้? อยากจะตบตัวเองเสียจริง กลัวทำไมกัน? ต่อให้ตีเขาจนเสียสติก็ไม่มีปัญหา จนกระทั่งกล้ามอกทั้งแผงเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า เสี้ยงตู๋ จึงได้หยุดและปาดเหงื่อ ปราดตาไปมองเรือนร่างของเขา กล้ามเนื้อทุกมัดชัดเป็นลอนสี่เหลี่ยมที่ถูกตัดออกมาอย่างสมบูรณ์ เป็นเสน่ห์ของชายหนุ่มเต็มวัย นิ้วมือเรียวยาว แข็งแกร่งเหมือนเหล็กกล้า เหมือนดั่งนิสัยของเขาที่ทั้งเสียและแข็งกระด้าง หากแม้ว่าเขาจะอ่อนโยนบ้างสักนิด คงไม่ต้องใช้วิธีที่เลวร้ายเช่นนี้กับเขา สายตามองลงไปที่ช่วงล่าง จะถอดดีไหมนะ? เสี้ยงตู๋กัดปลายนิ้วชี้ด้วยสายตาสับสน แค่มองเพียงครั้งเดียวก็รู้สึกว่าน่ากลัวเสียเหลือเกิน ไม่ต้องถอด? ถ้าผลออกมาไม่ดีจะทำอย่างไรล่ะ? ผ่านไปเพียงแวบหนึ่ง ยังคงตัดสินใจไม่ถอดกางเกงของเขา รูปสามารถตัดแต่งให้เหมือนจริงได้แหละน่ะ เธอถอดเสื้อคลุมแขนยาวของตัวเองเหลือแค่เพียงชุดชั้นใน เธอปิดตาแล้วถอดชุดชั้นในออก เรือนร่างเปลือยเปล่าทาบทับลงบนร่างของเขาอย่างน่าอึดอัด ณ วินาทีที่ผิวหนังของพวกเขาทาบทับกันทุกเซลล์ในร่างกายของเธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน เธอเตรียมใจมาอย่างต่อเนื่อง ใช่ว่าไม่เคยเจอมาก่อน ค่อย ๆ จัดหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง สัมผัสในมือนั้นช่างเป็นเอกลักษณ์ พระเจ้าทรงเมตตาผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทุกเส้นสายบนใบหน้าของเขาได้รับการรังสรรค์อย่างประณีต กล้องโฟกัสไปที่แค่ช่วงบนของพวกเขา เสี้ยงตู๋ค่อย ๆ เริ่ม ผมยาวสยายลงบนแก้ม แชะ ๆ เพียงไม่นานก็ได้รูปถ่ายมาจำนวนหนึ่ง เสี้ยงตู๋เปลี่ยนท่ายังคงระวังไม่ให้เปิดเผยใบหน้าของเธอ ในเวลานั้นเอง เหงื่อหอมไหลริน เขาที่นอนแน่นิ่งเหมือนปลาตาย กลัวเพียงว่าเขาจะตื่นขึ้นมาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง อารมณ์ในตอนนี้ตื่นเต้นยิ่งกว่ากระโดดบันจี้จัมพ์เมื่อปีที่แล้วเสียอีก เสือร้ายที่นอนหลับยังน่ากลัวว่าหมาดำตัวใหญ่ที่ยิงฟันเงาวับเสียอีก หน้าอกที่ติดอยู่กล้ามเนื้อของเขาจากนั้นจึงได้บรรจงจูบลงที่ริมฝีปากเขา นอกจากใจที่เต้นเร็วในตอนนี้เธอก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลยเสี้ยงตู๋รู้สึกว่าเธอคงจะเป็นโรคหัวใจวายตาย ผ่านไปสิบนาที เธอสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย และช่วยสวมเสื้อผ้าให้เขา แล้วเก็บอุปกรณ์ออกไป เธอหันกลับมาถ่ายรูปที่สุดจะหล่อเหลาของเขา “คุณหาเรื่องใส่ตัวเองนะ จะโทษฉันไม่ได้ ใครล่ะบีบให้ฉันต้องหย่า เมื่อมีรูปพวกนี้แล้วคุณจะยังกล้าอาละวาดไหมนะ?” ผู้ชายที่อยู่บนเตียงคือสามีที่จดทะเบียนสมรสกับเธอ พ่อตา ผู้เป็นผู้รักษากฎบ้าน ถ้าเขากล้านอกลู่นอกทาง เขาจะถูกตัดออกจากกองมรดก เดิมที เสี้ยงตู๋ เองก็ไม่กล้าจะเข้าไปกระตุกหนวดเสืออีก แต่เพราะถูกเขาบีบบังคับ ตนเองจึงได้ยอมเดินหมากอันตรายนี้เพื่อถ่ายรูปเขาไว้เพื่อจะใส่ร้าย