บทที่2 หนังสือฟ้องหย่าที่ต้องมาทุกเดือน

บทที่2 หนังสือฟ้องหย่าที่ต้องมาทุกเดือน เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องสูทโรงแรมหรู ชายหนุ่มตื่นขึ้นดวงตาที่คมชัดมองดูการตกแต่งภายในไม่พบความผิดปกติใด เมื่อเริ่มผ่อนคลายสายตาแล้วรู้สึกปวดหัวและเวียนหัวอย่างแรง นั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกไปอาบน้ำ เข้าใจว่าตนเองคงจะเมาค้างจากเมื่อคืน ที่บริษัทโล่ฝันรองเท้าส้นเข็มขนาดสิบสองเซนติเมตรกระทบกับพื้นกระเบื้องสีขาว หญิงสาวในชุดสูทสุดเนี้ยบ ฟังผู้ช่วยรานงานการทำงานให้เธอ เชอร์ลี่ย์หยุดชะงักแล้วนำเอกสารด่วนส่งให้เธอ “รองประธานคะ นี่เอกสารด่วนของคุณค่ะ” รู้ได้จากสัมผัสที่มือเสี้ยงตู๋รู้ได้ทันทีว่าข้างในนั้นคืออะไร เธอยักไหล่หนึ่งทีและเดินปลีกตัวไปที่ห้องถ่ายเอกสาร จากซองพัสดุด่วนเป็นเอกสารชุดหนึ่งมองดูหนังสือฟ้องหย่าในมือที่จะต้องมาถึงทุกเดือน ความเจ็บปวดในใจที่ชินชาแต่ก็ยังอดที่จะสบถออกมาไม่ได้ “ไอ้คคุณ จำเป็นจะต้องเสียค่าส่งเอกสารนี่ทุกเดือนรึไง?” รอยยิ้มที่มุมปากกระตุกขึ้น เป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน พวกเขาสองคนอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกัน มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านเล่มเดียวกัน เพียงแต่ใจของพวกเขากลับไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกเดือนเขายังเสียค่าใช้จ่ายเพื่อส่งเอกสารบ้านี่มาให้เธออย่างไม่หยุดหย่อน เอกสารถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เสี้ยงตู๋ปัดมือไปมาและเดินออกจากห้องถ่ายเอกสาร กลับสู่สภาวะการทำงานปกติ หญิงสาวตามปกติแล้วควรจะเลิกงานตอนห้าโมงเย็นแต่กลับตั้งใจอยู่ต่อจนถึงหกโมงแล้วค่อยกลับบ้าน เมื่อกลับถึงชุมชนเซิ่งถิง ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว เสี้ยงตู๋เดินออกมาจากลิฟต์ หยิบกุญแจมาเปิดประตูและฮัมเพลงไปด้วย คิดถึงเรื่องที่ส่งรูปภาพวาบหวามให้เขาเมื่อช่วงบ่ายก็อารมณ์ดีขึ้นมา รอจนเธอเปิดประตูแล้วด้านหลังมีแรงปะทะอย่างแรงกล้าดันเธอเข้าไปข้างใน ในตอนแรกเสี้ยงตู๋คิดว่าต้องเป็นขโมย เมื่อเตรียมจะต่อสู้กับขโมยในระยะประชิด เมื่อเห็นหน้าตาสีเทาอันหล่อเหลา เธอหยุดการกระทำในทันที เธอลูบจมูกด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ “ทำไมถึงเป็นคุณได้?” โล่จิ๋นเชิง ฟาดประตูปิดด้วยแรงมหาศาล และเดินเข้ามาใกล้เธอทีละก้าวอย่างหนักแน่นด้วยหน้านิ่วคิวขมวด ด้วยท่าทีอย่างชนชั้นสูงและมีเอกลักษณ์อย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ ใบหน้าหล่อเผยประกายอันโดดเด่นเหนือใคร เสี้ยงตู๋รู้สึกได้ถึงความกดดันที่กดต่ำลง เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “พวกเราตกลงกันว่าจะต่างคนต่างอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงไม่รักษาสัญญาแล้วมาที่บ้านฉัน?” คนคนนั้นยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกวาดสายตาไปที่เธอ ชุดกระโปรงดำแสดงเรือนร่างอันอรชรอ่อนช้อยของหญิงสาว เธอเกิดมาพร้อมกับใบหน้าอันเย้ายวนใจจนสามารถทำให้คนทำผิดกฎหมายได้ แต่เขาก็ไม่เคยหลงใหลเลย “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ก็ควรจะต้องพบปะพูดคุยกระชับความสัมพันธ์กันบ้างไม่ใช่รึไง?” เสี้ยงตู๋ อยากที่จะหลีกหนีแต่ข้างหลังของเธอคือกำแพงห้องรับแขกแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาที่บีบคั้นจึงทำได้เพียงต้องข่ม “คุณส่งหนังสือฟ้องหย่ามาให้ฉันทุกเดือน คงมีแต่ผีเท่านั้นที่เชื่อว่าคุณอยากจะกระชับสัมพันธ์กับฉัน!\" ลำแขนยาวที่ยันกำแพงระหว่างเธอกับชายหนุ่มไว้ โล่จิ๋นเชิงช่วยเธอลูบผมที่ข้างหูด้วยท่าทีอันสง่า สายตาของเขานุ่มนวลเสียจนไม่เข้าท่า เสี้ยงตู๋ขนลุกซู่แต่ไม่กล้าต่อต้าน ทันใดนั้นใบหน้าชายหนุ่มสั่นเทิ้ม มือใหญ่เปลี่ยนทิศทางบีบคอเธอแน่นด้วยดวงตาแดงฉาน “พูดมา รูปพวกนั้นเป็นฝีมือเธอใช่รึเปล่า?” เขาเป็นคนที่มีสติที่เป็นเลิศ นอกจากคนรอบตัวเขาแล้ว ไม่มีทางที่ใครจะเข้าใกล้เขาได้เลย เธอตีสีหน้าแกล้งโง่ “รูปอะไร?” โล่จิ๋นเชิงพูดอย่างกระชับด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด “สายน้อย เธอรู้รึเปล่า? ฉันเกลียดเธอที่ทำหน้าตาเป็นหมูตายกลัวน้ำร้อนลวกแบบนี้ที่สุด!” “เหอ ๆ!” ต่อให้เสี้ยงตู๋ตายเธอก็ไม่ยอมรับว่าเป็นคนส่งรูปพวกนั้นไป “วันนี้ทั้งวันฉันต้องจัดการกับสินค้าต่ำกว่ามาตรฐานที่ถูกส่งตีกลับเมื่อคราวก่อน จะมีเวลาทำเรื่องอื่นที่ไหนกัน” เขาส่งเสียงเหอออกมาแล้วจ้องไปที่เธอ ในตอนนั้น เสี้ยงตู๋ผู้หญิงคนนี้ใช้ใบหน้าอันน่าสงสารของเธอ ทำให้ได้มาซึ่งความเอ็นดูรักใคร่จากคุณพ่อจนประสบความสำเร็จได้เลื่อนจากการเป็นลูกสาวนอกสมรสมาเป็นสะใภ้ตระกูลทรงอิทธิพล โล่เซี่ยวเทียนยกให้เธอเป็นแม้กระทั่งรองประธานทั่วไปบริษัทโล่ฝัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ โล่จิ๋นเชิงไม่สามารถที่จะเก็บเปลวเพลิงที่ยิ่งลุกโชนไว้ในใจได้อีก “เสี้ยงตู๋ ฉันให้โอกาสเธอแล้ว ในเมื่อเธอไม่คว้ามันเอาไว้ก็อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน!”