บทที่5 ตงตง

บทที่5 ตงตง เสี้ยงตู๋ล้มลงนั่งอยู่บนพรม เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกใช้ไปจนหมด ราวกับชีวิตที่ว่างเปล่า เธอรับรู้ได้ถึงการประนีประนอมของเขาจากท่าทีที่เมินเฉยของเขาเอง เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้ทรัพย์สินของบ้านโล่ ตกไปอยู่ในมือเธอ เสี้ยงตู๋ลุกขึ้นจากพื้นแล้วไปอาบน้ำ เป่าผมจนแห้งและแปะแผ่นมาส์คหน้า เธอพยายามจะทำให้ตัวเองอารมณ์ดีสักนิดก่อนจะออกจากห้อง เวลาสองทุ่มกว่า BMW สีขาวของเธอขับรถเข้าไปในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ เมื่อลงจากรถเธอหันไปมองดูหน้าหลังเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครตามมา จนมั่นใจว่าปลอดภัยเธอจึงขึ้นข้างบน ที่ชั้นห้า เธอกดกริ่งที่ประตู หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งเป็นคนเปิดประตู เมื่อเห็นเสี้ยงตู๋ ก็รีบให้เธอเข้ามาทันที “คุณป้าหรู เจ้าวัวน้อยนอนรึยังคะ?” เจ้าวัวน้อยเป็นชื่อเล่นที่เสี้ยงตู๋ตั้งให้ตงตง ตอนแรกเกิดผิวของตงตงทั้งขาวทั้งนุ่ม น่ารักเหมือนวัวน้อยอย่างไรอย่างนั้น เมื่อเธออุ้มท้องจนกระทั่งคลอดไม่มีเรื่องใดที่น่าตื่นเต้นมากไปกว่านี้แล้ว ถึงแม้ว่าการตั้งท้องตงตงจะไม่ใช่ขั้นตอนที่งดงามนัก เป็นผลจากการที่ผู้ชายคนนั้นดื่มจนเมา และเคยมีความคิดว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจจะทานทนได้ คืนที่วุ่นวายเมื่อสี่ปีก่อนยังคงทำให้เธอใจสั่นในวันนี้ คุณป้าหรู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เผยให้เห็นรอยตีนกาลึกที่มุมปาก “ยังเลยค่ะ เล่นอยู่ในห้อง จะต้องเจอคุณก่อนถึงจะยอมไปนอน” คุณป้าหรูเลี้ยงเธอมาจนโต หลังจากบ้านเสี้ยงล้มละลาย เธอเป็นคนเดียวเสี้ยงตู๋จะพึ่งพาได้ “คุณป้าหรูคุณคงลำบากแย่ คุณไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันดูเขาเอง” เมื่อเปิดประตูห้อง เด็กผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นก็หันหน้ามาทันทีและร้องตะโกนอย่างดีใจ “หม่าม้า!” เสี้ยงตู๋ยิ้มแย้มก่อนจะปั้นหน้าเมื่อเห็นเด็กชายนั่งกับพื้นด้วยเท้าเปล่า ก่อนที่จะกอดเจ้าเด็กตัวอ้วนเอาไว้ “ตงตงจะให้แม่พูดอีกกี่รอบว่าพื้นมันเย็น หนูนั่งกับพื้นโดยที่ไม่สวมถุงเท้าแบบนี้ อยากเป็นหวัดเหรอจ๊ะ?” มองดูหน้าหม่าม้าที่กำลังดุ ตงตงรู้สึกกลัวเล็กน้อย นิ้วก้อยน้อย ๆ พันเกี่ยวเข้าด้วยกัน “หม่าม้า ก็คนเขาอยู่บ้านก็เหงา เล่น ๆ ไปมันก็ลืม” เสี้ยงตู๋ให้เด็กน้อยนั่งบนเตียง เด็กชายน้อยเพิ่งอายุสามขวบเต็ม เนื้อแน่นทั้งตัวกอดแล้วรู้สึกนุ่มนิ่มไปหมด แต่น้ำหนักตัวก็ไม่ใช่น้อยเลยทีเดียวอุ้มแค่ครั้งเดียวก็เริ่มเจ็บแขนแล้ว มองดูแก้มกลม ๆ ของเด็กน้อยแล้วอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มนั้น “ตงตงมื้อเย็นกินอะไรจ๊ะ?” ตงตงนั่งอยู่ที่ขอบเตียง แกว่งขาน้อย ๆ และใคร่ครวญอย่างเอาจริงเอาจัง “กินผักเขียว ๆ กินเนื้อแดง ๆ” เขาจำได้แค่สองอย่างนี้ คุณป้าหรูทำหมูพะโล้อร่อยที่สุดแล้ว เสี้ยงตู๋นั่งอยู่ข้างเขามองดูเขาด้วยแววตาอ่อนโยน “แม่ไม่อยู่บ้าน ลูกต้องเชื่อฟังคุณย่าหรูนะจ๊ะ เข้าใจไหม?” ตอนนี้เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของตงตงเป็นที่สุด “หม่าม้า ผมรู้แล้วน่า หม่าม้าพูดมากจังเลยฮะ!” เสี้ยงตู๋ทำเหมือนปกติเตรียมตัวกล่อมเขานอนก่อนแล้วค่อยกลับ แต่คืนนี้เป็นคืนที่ไม่เหมือนทุกที เธอไม่อยากกลับไปบ้านที่หนาวเหน็บหลังนั้น ไม่อยากจะทิ้งเจ้าตัวเล็กในอ้อมอกไป ด้วยความโชคดี เธอนอนค้างที่นี่ เช้ารุ่งขึ้นเสี้ยงตู๋ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะ เธอรีบหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปนอกห้อง “ฮัลโหล?” “รองประธานคะ แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!” คุณป้าหรู เป็นคนที่ตื่นแต่เช้าเสมอ เมื่อทำอาหารเช้าเสร็จแล้วเห็นเสี้ยงตู๋ที่กำลังรีบร้อน “คุณหนูสาม คุณหนูสาม ไม่นอนต่ออีกหน่อยเหรอคะ?” “คุณป้าหรู หนูมีเรื่องต้องไปก่อน คุณช่วยดูแลตงตงด้วย เลิกงานแล้วจะรีบมาค่ะ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ เสี้ยงตู๋ก็ปิดประตูและออกไปแล้ว โชคดีที่ฟ้าเพิ่งจะสว่างรถจึงไม่ติด การจราจรจึงปลอดโปร่งตลอดทาง เมื่อมาถึงชั้นล่างของบริษัทโล่ฝัน BMW สีขาวดับเครื่อง เสี้ยงตู๋รีบวิ่งเข้าบริษัทไป โดยไม่มีเวลาสนใจกลุ่มคนที่รุมล้อมอยู่ข้างล่าง ในลิฟต์เชอร์ลี่ย์รายงานต้นสายปลายเหตุให้เธอทราบ “ตอนก่อนเจ็ดโมงเช้า มีพนักงานคนหนึ่งอยู่ที่ริมระเบียงเหมือนจะเป็นฝ่ายการตลาด เอาแต่พูดว่าจะฆ่าตัวตายค่ะ”