已经是第一章了
บทที่6 เหตุการณ์กระโดดตึก
บทที่6 เหตุการณ์กระโดดตึก
เสี้ยงตู๋หันหน้าไปอย่างไม่สบอารมณ์ “เหมือนจะเป็นฝ่ายการตลาด? เธออยู่กับฉันมาสามปี ไม่รู้เหรอว่าพูดจาโดยไม่มั่นใจจะมีผลยังไง?”
เชอร์ลี่ย์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อยู่กับเธอมาสามปีจึงสามารถจับอารมณ์เธอได้อยู่ “ขอโทษค่ะ พนักงานคนนั้นเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดแน่นอนค่ะ”
“ครั้งหน้าถ้าทำผิดแบบนี้อีก ก็ไม่ต้องมาทำงานกับฉันอีก” คนในบริษัทโล่ฝันต่างรู้ดี ว่าประธานรองเสี้ยงเป็นพวกผู้นำที่เย็นชา ตั้งความหวังไว้สูงทั้งกับตนเองและลูกน้อง
“สาเหตุที่จะกระโดดตึกได้หามารึเปล่า?”
“เขาเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ไม่ยอมพูดจา”
เสี้ยงตู๋เดินออกจากลิฟต์ “ฉันไปเอง”
เชอร์ลี่ย์หยุดเธอไว้ “รองประธานคะ ถ้างั้นฉันบอกประธานโล่ดีไหมคะ?” เรื่องที่เป็นอันตรายแบบนี้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปเสี่ยงชีวิต ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง
เสี้ยงตู๋รีบออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าจึงสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว จู่ ๆ ก็หยุดก้าวแล้วถาม: “ในสามปีนี้ เธอเคยเห็นเขาเข้ามาจัดการอะไรในบริษัทบ้างรึเปล่า?”
เชอร์ลี่ย์ไม่มีอะไรจะโต้แย้ง เป็นเพราะสามปีที่ผ่านมา โล่จิ๋นเชิงไม่เคยจะถามไถ่เรื่องบริษัทเลย ดังนั้นทุกครั้งที่เกิดเรื่องอะไรเธอจะติดต่อประธานรองเสี้ยงไม่ใช่ประธานโล่
บนดาดฟ้าเป็นพื้นที่กว้าง แสงอาทิตย์เริ่มสาดแสงผ่านศีรษะ ดวงตาคู่สวยมองทอดไป แสงอาทิตย์ยังไม่แยงแสบตา หญิงสาวเดินเข้าไปเบื้องหน้าเป็นกลุ่มพนักงานรักษาความปลอดภัยของโล่ฝัน แหวกเป็นทางเดินให้เธอโดยอัตโนมัติ
ออกคำสั่งอย่าเพิ่งแจ้งความ เรื่องแบบนี้หากเป็นเรื่องขึ้นมาจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของโล่ฝัน
เสี้ยงตู๋สวมกางเกงขาบานสีดำ ขาทั้งคู่ของเธอทั้งยาวทั้งเล็กบาง เว้นระยะเล็กน้อยและมองไปที่คนที่กำลังคิดจะกระโดดตึก “ได้ยินว่าเธออยากกระโดดตึก?”
พนักงานชายหันมาเห็นผู้หญิงยืนตรงอยู่ข้างหลังเขา ถึงแม้จะเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดตัวเล็ก ๆ แต่เขาก็เคยพบเธอในการประชุม “รองประธาน?”
“ฉันเอง ทำไมคุณถึงอยากจะมากระโดดตึกที่ดาดฟ้าบริษัทล่ะ?”
“ไม่ใช่พวกผู้บริหารของคุณบอกจะปลดพนักงานรึไง ผมเป็นคนหาเลี้ยงทุกคนในครอบครัว ผมตกงานไม่ได้”
ปลดพนักงาน? เสี้ยงตู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณได้ยินเรื่องปลดพนักงานมาจากไหน? ฉันยังไม่เคยออกประกาศแบบนี้เลยนะ”
“คุณอย่ามาหลอกเลย พวกผู้บริหารชั้นสูงอย่างพวกคุณจะรู้ถึงความลำบากของพนักงานต๊อกต๋อยอย่างพวกเราได้ยังไง ค่ากาแฟแก้วหนึ่งของพวกคุณเท่ากับค่าข้าวของพวกเราทั้งวัน”
เสี้ยงตู๋ค่อย ๆ เข้าไปใกล้ อาศัยจังหวะที่เขาไม่ระวังตัวเข้าไปนั่งบนขอบระเบียงข้างเขา “ตอนนี้คุณรู้สึกว่าเราอยู่ระดับเดียวกันรึยัง?”
พนักงานชายมองเธออย่างประหลาดใจ กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่คิดว่ารองประธานจะเป็นคนไม่กลัวตายแบบนี้
“คุณไม่กลัวเหรอ?” เขานั่งตัวสั่นเทาอยู่ตรงนี้
เสี้ยงตู๋นั่งห้อยขาโล่งลงด้านล่าง จะไม่กลัวได้อย่างไรกัน? แต่เธอคือรองประธานของโล่ฝัน จะกลัวหัวหดไม่ได้จึงถามกลับ: “กลัวแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ?”
ด้วยลมที่แรงผมของเธอสยายโบยบิน “ที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เพราะอยากจะบอกคุณว่าคนเรานั้นเสมอภาคกัน ไม่มีใครอยู่เหนือหรือต่ำกว่าใคร มีเพียงความสามารถในการทำงานที่แตกต่าง ฉันเป็นรองประธาน ฉันได้รับเงินเดือนสูงสุดในบริษัท แต่ฉันก็ตอบแทนด้วยการทำงานอย่างเหมาะสม”
เชอร์ลี่ย์กระวนกระวายใจจนเหงื่อแตกพล่าน ย่ำเท้าไปมาพร้อมกับคิดว่าทำไมประธานโล่ ยังมาไม่ถึงอีก เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังขึ้น เธอเงยหน้าและได้พบกับท่านประธานหล่อที่ไม่ได้เห็นมานาน “ประธานโล่ในที่สุดก็มานะคะ”
เมื่อโล่จิ๋นเชิงได้รับโทรศัพท์ว่าบริษัทเกิดเรื่องขึ้นจึงได้รีบมาเสี้ยงตู๋นี่เป็นตัวซวยชะมัด หาแต่เรื่องให้เขาตลอด
แววตาสีดำมองไปดูหญิงสาวที่นั่งอยู่ริมระเบียงคนนั้น “สมองรองประธานของพวกเธอท่าจะมีปัญหานะ? คนอื่นจะกระโดดตึก เธอก็จะกระโดดไปด้วยรึไง!”
เชอร์ลี่ย์จะรู้ความคิดเสี้ยงตู๋ได้อย่างไร ทำได้เพียงพูดว่า “ประธานโล่ไม่ว่ายังไงรองประธานก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นอันตรายมากนะคะ คุณช่วยหาทางด้วยเถอะค่ะ”
ชายหนุ่มครวญอย่างเย็นชาเล็กน้อย ความสามารถเธอไม่น้อยหรอกนะ “เธอเป็นยอดมนุษย์สามหัวหกแขน ไม่แน่เดี๋ยวก็บินได้แล้วล่ะ”
已经是最新一章了
加载中
