已经是第一章了
บทที่7 คุณกลับมาทำงานดีไหม
บทที่7 คุณกลับมาทำงานดีไหม
ชายหนุ่มครวญอย่างเย็นชาเล็กน้อย ความสามารถเธอไม่น้อยหรอกนะ “เธอเป็นยอดมนุษย์สามหัวหกแขน ไม่แน่เดี๋ยวก็บินได้แล้วล่ะ”
ถึงแม้จะพูดแบบนั้น ดวงตาที่เฉียบแหลมมองดูสถานการณ์โดยรอบ แล้วเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย หลังจากกระซิบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก้าวเท้ายาวออกไป ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่เขา ปกติแล้วประธานโล่มาบริษัทนับครั้งได้
เสี้ยงตู๋หันไปก็เห็นเขา การปรากฏตัวของเขาถือเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ชายหนุ่มรูปร่างสูงแสงแดดส่องเข้ามาหาเขาราวกับเคลือบด้วยทองคำ
โล่จิ๋นเชิงชี้เข้าหาตัวเอง “คนคุมโล่ฝันตัวจริงอยู่นี่ ฉันเอง”
แล้วชี้ไปที่ เสี้ยงตู๋ “ยัยนี่ก็แค่เฟอร์นิเจอร์ นายคุยกับเธอไม่มีประโยชน์หรอก”
เชอร์ลี่ย์รู้สึกว่าคำพูดของเจ้าสัวนั้นทำให้คนสำลักตายได้ หากรองประธานเป็นแค่เฟอร์นิเจอร์จริง เช่นนั้นเขาที่นานหลายเดือนกว่าจะเข้าบริษัทสักที คงเป็นไม้มงคล หน้าประตูใหญ่รึเปล่านะ?
ไม้มงคล เป็นพืชมงคลชนิดหนึ่ง วางไว้ที่หน้าประตูและถูกเปลี่ยนเมื่อเวลาผ่านไปหลายเดือน
พนักงานชายคนนั้นเข้าทำงานที่โล่ฝันได้ปีกว่า ยังคงไม่รู้จักเขา ในบริษัทมักจะมีรองประธานคอยดูแลอยู่ตลอด “คุณคือ?”
ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าด้วยใบหน้าหล่อเหลา “โล่จิ๋นเชิง!”
พนักงานชายนึกขึ้นได้ บ้านคุณสี่โล่! ทายาทในอนาคตแห่งโล่ฝัน “พวกแกมันก็แค่พวกคนมีเงิน พวกแกมันพวกชอบดูถูกคนอื่น!”
เพราะตงตง ที่ถีบผ้าห่มทั้งคืน เมื่อคืนเสี้ยงตู๋จึงหลับไม่สนิท ทำให้เธอเวียนศีรษะเล็กน้อยมือเธอจับขอบระเบียงหินแน่นเพื่อให้ตัวเองทรงตัวให้มั่น เดิมทีที่ไม่กล้ามองลงไปให้ท้องไส้ปั่นป่วน “โล่ฝันเป็นบริษัทที่ยุติธรรมมาตลอด หากว่ามีการปลดพนักงาน จะต้องผ่านการอภิปรายกันก่อนที่จะมีผล คุณเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า?”
เพราะพนักงานชายนั้นมีแรงกดดันจากครอบครัวสูง ยิ่งได้ฟังข่าวลือจากปากเพื่อนร่วมงาน จึงได้พลุ่งพล่านแบบนี้ “ผม...”
อาศัยช่วงเขาเกือบจะสติหลุด พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ารวบตัวเขาไว้จากด้านหลังแล้วลากลงมา
แต่เสี้ยงตู๋ที่ยังนั่งอยู่ที่ขอบระเบียงด้วยความวิงเวียนนั้น เกิดอาการเสียศูนย์ มองดูว่าเกือบจะตกลงไปแล้ว ด้วยความหูตาไวของโล่จิ๋นเชิง คว้ามือเธอไว้แน่น “อย่าปล่อยมือ!”
ตัวเสี้ยงตู๋ลอยเคว้งในอากาศ ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ครั้งนี้ไม่สามารถใจเย็นอยู่ได้แล้ว ตอนนี้ยังตายไม่ได้ เธอยังมีตงตงต้องดูแล ยังมีค่ารักษาพยาบาลของพ่อที่นอนเป็นเจ้าชายนิทรา เธอมีความร้องขอชีวิตอย่างแรงกล้าจึงจับมือใหญ่ของเขาไว้แน่น
หน้าผากของโล่จิ๋นเชิงเส้นเลือดปูดโปน ไม่รู้เหตุใดเมื่อเขาเห็นเสี้ยงตู๋ที่กำลังจะตกลงไป ก็เกิดความตื่นตระหนกในจิตใจที่เขาเกือบจะคว้าไว้ไม่ทัน
สุดท้ายด้วยความพยายามอย่างสุดความสามารถจากพนักงานรักษาความปลอดภัย เสี้ยงตู๋จึงได้กลับเข้ามาในดาดฟ้าอย่างปลอดภัย เมื่อสองขาแตะพื้นก็อ่อนยวบเล็กน้อยล้มอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มโล่จิ๋นเชิงผลักเธอออกด้วยความรังเกียจ “อย่ามาโดนตัวฉัน ยัยผู้หญิงโง่ โคตรโง่เลย มีแต่หาเรื่องมาให้ฉัน!”
เสี้ยงตู๋นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหนึ่งและปรับลมหายใจ “ขอโทษนะครั้งนี้ทำให้คุณต้องเหนื่อย”
เขากวาดสายตามองคนที่อยู่ในเหตุการณ์ “พวกคุณกลับไปได้แล้ว”
ทุกคนในเหตุการณ์ถูกต้อนออกไปจนหมด เหลือเพียงพวกเขาสองคน ร่างสูงค่อย ๆ เขยิบเข้าใกล้เธอ เสี้ยงตู๋เงยหน้ามอง จากมุมนี้เหมือนเห็นเทวดาที่ลงมาจากฟ้าพร้อมรอยยิ้มที่แสนเจ็บปวดที่มุมปาก สำหรับเธอเขาไม่ใช่เทวดา แต่เขาเป็นปีศาจร้าย
โล่จิ๋นเชิงยังคงยิ้ม “นี่เบื่อการมีชีวิตแล้วเกิดอยากจะตายขึ้นมารึไง?”
ไม่เช่นนั้นจะไปนั่งอยู่บนนั้นทำไม อีกนิดเดียวก็จะตกลงไปอยู่แล้ว
เสี้ยงตู๋พยายามลุกขึ้นยืน แต่ทั้งร่างกลับไม่มีแรงปากไม่ขยับไปตามที่ใจอยาก “บ้านโล่ยังมีสมบัติอีกเยอะรอแบ่งให้ฉัน ทำไมฉันต้องอยากตายด้วย?”
โล่จิ๋นเชิงรู้ว่าเธอเป็นคนเลวแบบนี้ จึงไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย เขาหันหลังกลับและพร้อมจะจากไป เธอร้องห้ามไว้ “จิ๋นเชิง!”
เขาหยุดก้าวแต่ไม่ยอมหันกลับมาและฟังที่เธอพูด: “วันนี้คุณก็ได้เห็นแล้ว บริษัทขาดคุณไม่ได้ คุณกลับมาทำงานดีไหม?”
โล่จิ๋นเชิงตอนนี้ไม่ได้ดูแลบริษัทอีกแล้ว ทิ้งทุกอย่างให้เธอเป็นคนจัดการคนเดียว แต่ไม่ว่าอย่างไรเสียเขาก็คือทายาทของโล่ฝัน ช้าเร็วก็ต้องกลับมาบริหารบริษัท
已经是最新一章了
加载中
