บทที่8 คุณตกใจจนเสียสติรึไง

บทที่8 คุณตกใจจนเสียสติรึไง ชายหนุ่มชักมุมปากเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน หันกลับมามองหญิงสาวที่นั่งม้วนอยู่ริมกำแพง “อะไรนะ? เจอเรื่องเละเทะแล้วจัดการไม่ได้ ก็จะมาโยนให้ฉันงั้นสิ?” เรื่องไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เป็นสามีภรรยากันมาสามปี โล่จิ๋นเชิง เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ เสี้ยงตู๋คุ้นชินกับความรู้สึกนี้ดี “ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ช่าง ขอเพียงคุณยอมกลับมาทำงาน?” เธอยังต้องคอยจับตาการเคลื่อนไหวของบ้านเสี้ยง เธอไม่สามารถจะแยกร่างได้จริง ๆ การที่โล่จิ๋นเชิงจะกลับมาทำงานเป็นการแบ่งเบาภาระเธอไปได้ ไม่ว่าอย่างไรบริษัทก็เป็นของเขาอยู่แล้ว เขาทำตัวเกียจคร้านมาพอแล้ว! “งั้นเธอจะหย่าไหม? เธอยอมหย่า ฉันก็จะกลับมาทำงาน” เสี้ยงตู๋ขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเอาแต่พูดเรื่องหย่าอยู่ตลอดเวลา “นอกจากเรื่องนี้แล้ว ฉันรับปากคุณได้ทุกอย่าง” “ฉันต้องการให้เธอไปให้พ้นจากบ้านโล่เธอทำได้ไหมล่ะ?” พูดไปพูดมา ความคิดของเขาไม่เคยเปลี่ยนเลย เสี้ยงตู๋จับขากางเกงมั่นและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “โล่จิ๋นเชิงบริษัทก็เป็นของคุณ ทำไมคุณต้องทำตัวแบบนี้ด้วย!” เขาเดินเข้ามาใกล้อีกก้มตัวลงมองเธอ หญิงสาวดูเหมือนสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่ถูกทอดทิ้ง เสี้ยงตู๋เก่งเรื่องทำตัวน่าสงสารเป็นที่สุด มักจะได้ใจพ่อของเขาไปทุกครั้ง “ฉันก็อยากถามเธอเหมือนกัน ทำไมจะคอยวนเวียนอยู่ใกล้ฉันตลอด เหมือนแมลงวันที่น่าขยะแขยง?” เธอกำจัดคำพูดไม่ดีเหล่านั้นออกไปโดยอัตโนมัติแล้วย้อนถาม “เมื่อคืนคุณรับปากฉันจะไม่พูดเรื่องหย่าอีก” แสงอาทิตย์ตกกระทบที่ชั้นตาที่สวยงามของเขา “คำพูดของผู้ชายมันเชื่อได้เหรอ? งั้นเธอก็คงไม่เสียตัวก่อนแต่งงานหรอก” ใบหน้าที่เหยียดหยามของชายหนุ่มบาดลึกเข้าไปในดวงตาของเสี้ยงตู๋ แผลกลัดหนองถูกเปิดออกอีกครั้งภายในเน่าเฟะ “โล่จิ๋นเชิงคุณเองก็ไม่ได้รักฉัน แล้วคุณจะมายุ่งว่าฉันเสียตัวหรือไม่ทำไมกัน?” เม่นก็ทำร้ายตัวเองทุกครั้งที่ต้องจู่โจมผู้อื่น “หรือจะบอกว่าคุณรักฉันล่ะ?” โล่จิ๋นเชิงยิ้มโดยไม่สามารถเก็บซ่อนอาการเหน็บแนมไว้ได้เลย “ฉันรักเธอ? เสี้ยงตู๋ เธอตกใจจนเสียสติไปแล้วรึไง?” ผู้หญิงอย่างเสี้ยงตู๋ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันเลือกเธอ การคุกเข่าลงครึ่งหนึ่งของเขาดูแล้วช่างสง่างาม นิ้วเรียวของเขาเชยคางเนียนของเธอไว้แน่นจนสามารถมองเห็นความมืดมนในตาเธอ เป็นครั้งแรกที่โล่จิ๋นเชิงไม่สามารถเดาใจคนได้ “ให้เชอร์ลี่ย์ส่งเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล ให้เธอไปแผนกจิตเวช เธอจะได้ไม่ต้องเป็นบ้าทั้งวัน” เสี้ยงตู๋อยากสะบัดมือเขาทิ้งไปแต่เธอกลับไม่มีแรง มองดูใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคย “คุณให้เวลาฉันอีกหนึ่งปี ฉันจะเป็นคนเซ็นเอกสารหย่าให้คุณเอง ว่าไงล่ะ?” ดวงตาของโล่จิ๋นเชิงก้าวผ่านความมืดมน “หนึ่งปี เธอรักษาคำพูดรึเปล่า?” เธอนั่งระลึกอยู่ข้างกำแพงที่เป็นจุดอับจากแสงแดด “กลับไปฉันจะร่างเอกสารให้คุณหนึ่งฉบับ ในหนึ่งปีนี้เราจะญาติดีกัน คุณจะไม่พูดเรื่องหย่า ผ่านไปหนึ่งปี ฉันจะเก็บของแล้วไปให้พ้นจากสายตาคุณ จะไม่กลับมาเมืองอานอีกตลอดชีวิต” ชายหนุ่มปล่อยมือในทันที “ญาติดีหมายความว่ายังไง?” “ก็คือเราจะไม่ทะเลาะกัน เหมือนสามีภรรยาทั่วไป เจอหน้ากันบ้าง ทานข้าวด้วยกันบ้างแบบนั้น อีกอย่างคือคุณกลับมาทำงาน” จะช้าหรือเร็วบริษัทต้องส่งต่อให้เขา เสี้ยงตู๋ไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไป การอยู่ว่าง ๆ ไม่ใช่สไตล์ของเขา!” โล่จิ๋นเชิง กำลังครุ่นคิดว่าเธอพูดจริงบ้างรึเปล่า แล้วมองเธออีกครั้ง แล้วจากไปอย่างไม่ใส่ใจ ทิ้งเธอให้นั่งตากลมหนาวอยู่คนเดียวที่ดาดฟ้า เชอร์ลี่ย์ รับโทรศัพท์จากเธอ เมื่อขึ้นมาก็พบใบหน้าของรองประธานถูกปกคลุมไปด้วยผมดำขลับดูแล้วสวยแบบเศร้า ๆ เธอหันไปอีกทางแล้วคิด สวยเศร้า ๆ คำนี้ดูไม่เข้ากับรองประธานผู้เย็นชาเลย เมื่อคืนเสี้ยงตู๋ไม่ได้ทานอาหารเย็นบวกกับนอนไม่พอ อาการน้ำตาลต่ำเกินไปทำให้เวียนศีรษะ เธอกลับไปที่ห้องทำงานแล้วกินยาอดทนจนถึงเวลาเลิกงาน เวลาบ่ายราวห้าโมงเย็นเธอกลับถึงชุมชนเซิ่งถิง เป็นห้องสูทที่โล่เซี่ยวเทียนให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน มีขนาดกว่าสองร้อยตารางเมตร แต่มีเธอโดดเดี่ยวเพียงคนเดียว โล่จิ๋นเชิงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่กับเธอและไม่ถูกโล่เซี่ยวเทียนจับได้ เขาลงทุนซื้อเหมาห้องชั้นบน เพื่อที่เวลาที่โล่เซี่ยวเทียนมาเยี่ยม เขาจะได้ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขก ก็ได้กลิ่นหอมแปลก ๆ เมื่อเห็นดอกลิลลี่ที่วางอยู่บนโต๊ะ คิ้วก็ขมวดกันแน่น คนที่เข้าออกบ้านนี้ได้อย่างอิสระ อีกทั้งยังรู้ความหมายของดอกลิลลี่เป็นอย่างดี มีเพียงคนเดียวเท่านั้น!