บทที่9 ผู้หญิงหยาบคาย

บทที่9 ผู้หญิงหยาบคาย โล่จิ๋นเชิงเดินอย่างเกียจคร้านออกจากห้องนอนด้วยเสื้อคลุมหลวม ๆ หัวเราะเล็กน้อยและมองหน้าซีดขาวของเธอ “เป็นยังไง? คุณนายโล่ ชอบเซอร์ไพรส์ที่ผมจัดให้รึเปล่า?” เสี้ยงตู๋สติหลุดไปกับคำเรียกที่เขาเรียกเธอคุณนายโล่ แต่งงานกันมาสามปี เขาไม่เคยเรียกเธอแบบนี้สักครั้ง แต่เขากลับเรียกเธอว่าคุณนายโล่ในเวลานี้ตอนนี้ จริงใจมากสินะ? เกรงว่าความจริงใจสักเสี้ยวหนึ่งก็คงไม่มี มันช่างน่าขัน เธอวางกระเป๋าถือแล้วนั่งลงบนโซฟาหนังแท้อย่างใจเย็นพูดเบา ๆ “ฉันไม่ชอบดอกลิลลี่” โล่จิ๋นเชิงรู้สึกผิดหวังที่ไม่เห็นเธอตกใจกลัวยิ่งเมื่อได้ยินเธอพูดจากอย่างไม่สะทกสะท้าน ก็เกิดความโมโหในจิตใจพยายามข่มมันลงไป “คุณนายโล่ เธอใช้ดอกลิลลี่ทำร้ายหลินหลินจนตาย เธอควรจะต้องมีความประทับใจอย่างลึกซึ้งต่อมันถึงจะถูก” ในหัวของเสี้ยงตู๋มีภาพของฉินหลินที่เสียชีวิตสาเหตุจากอาการแพ้เกสรดอกไม้ ซึ่งมีข้อสงสัยมากมาย แต่เมื่อฉินหลินถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิต แพทย์ก็ประกาศว่าเธอเสียชีวิตแล้ว เมื่อมองดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ท่าทางสง่าและโดดเด่น ถึงจะใส่ชุดอยู่บ้านแต่ก็ยังดูน่าหลงใหลอยู่เหมือนเดิม เธอสูดหายใจลึก “จิ๋นเชิง เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นฉันขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ว่าฉินหลินแพ้เกสรดอกไม้รุนแรงขนาดนั้น” ชายหนุ่มพยักหน้าราวกับกำลังกังวลถึงเรื่องนั้น แสดงออกว่าเข้าใจแล้วหันหน้าอันสง่างาม “เธอเป็นผู้ช่วยผู้จัดการที่โล่ฝันมาได้ถึงสามปี ไม่ใช่เพราะเธอความสามารถสูง แต่เป็นเพราะเธอหน้าหนามากพอ” คนก็ตายไปแล้วแต่เธอกลับผลักความรับผิดชอบไปโดยสิ้นเชิง “งั้นคุณก็บอกสิ ว่าทำไมบ้านฉินถึงไม่เรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบ?” โล่จิ๋นเชิงรู้สึกคุ้นชินดีเมื่อเผชิญหน้ากับข้ออ้างของหญิงสาว เรียวขายาวเรียงซ้อนกันอย่างสวยงาม “กลางคืนเธอไม่ฝันร้ายบ้างรึไง?” ในที่สุดเสี้ยงตู๋ก็โมโห “โล่จิ๋นเชิง!” “คุณสัญญากับฉันแล้วว่าจะญาติดีกับฉัน ในหนึ่งปีนี้เราจะเป็นคู่สามีภรรยาปกติ” เสี้ยงตู๋รู้สึกหมดหนทาง เธอถอยจนสุดทาง ทำไมเขายังคงบีบคั้น หนึ่งปีสำหรับเขามันยากมากหรืออย่างไร? สำหรับเขาแล้ว ไม่ยากเลย ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ก็ผ่านไปได้ แต่สำหรับเธอแล้ว มันยากมาก เธอต้องการใช้เวลาหนึ่งปีที่เหลือทำเรื่องมากมาย “คู่สามีภรรยาปกติ?” เสี้ยงตู๋เห็นเขายอมเปิดปากจึงรีบพยักหน้า โล่จิ๋นเชิงละสายตาจากโทรศัพท์ที่เล่นอยู่ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาที่ระคนความสงสัย “แต่สำหรับสามีภรรยาปกติทั่วไป คนเป็นภรรยาก็ต้องใสสะอาด ครั้งแรกของเธอไม่ใช่ฉัน แบบนั้นน่ะไม่ปกติมานานแล้ว” เสี้ยงตู๋คว้าหมอนและคว้างหาเขา “โล่จิ๋นเชิง！เราไม่สามารถเป็นสามีภรรยาปกติได้หรอก ฉันมันไม่ใสสะอาด ส่วนคุณก็สนใจแต่คนตาย ดีกว่าฉันแค่ไหนกันเชียว!” เธอที่เดิมทีไม่ใช่คนที่แสนดี เมื่อถูกยั่วยุ จึงได้ปล่อยหนามแหลมออกมาโดยอัตโนมัติ! โล่จิ๋นเชิงหลีกเลี่ยงที่จะให้ใครพูดว่าฉินหลินเป็นคนที่ตายไปแล้ว นอกจากนี้คนคนนี้ยังเป็นฆาตกรที่ฆ่าเธอ เขาดึงตัวเสี้ยงตู๋เข้าไปแล้วใช้มือใหญ่บีบไหล่เธอโดยใช้แรงมากพอที่บีบเธอจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ “เสี้ยงตู๋ฉันจะพูดกับเธออีกครั้ง ถ้าเธอยังพูดจาท้าทายฉันจนถึงขีดจำกัดแบบนี้ ฉันคงอดกลั้นที่จะฆ่าเธอไม่ได้อีกต่อไป!” ฉินหลินคือขีดจำกัดของเขา? เลือดอาบหัวใจของเสี้ยงตู๋ มือคว้าเสื้อคลุมเขาไว้แน่นตอบอย่างไม่ย่อหย่อน “ใครใช้ให้เอาดอกลิลลี่มาวางไว้ในบ้านฉัน ฉันไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่คุณเองนั่นแหละที่ต่ำ อยากจะหาเรื่องก่อน!” โล่จิ๋นเชิงได้รับการอบรมอย่างผู้ดีมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีนิสัยพูดจาหยาบคาย เขามองดูเธอด้วยความหยามเหยียด “ผู้หญิงหยาบคาย ไม่รู้จริง ๆ ว่าพ่อฉันเห็นเธอดีที่ตรงไหน?” เสี้ยงตู๋ชูนิ้วออกมา “คุณพ่อมองเห็นฉันที่ตรงนี้” เธอใช้นิ้วชี้ไปที่หัวสมองของตัวเองเพื่อแสดงให้เห็นว่า โล่เซี่ยวเทียนมองเห็นความฉลาดเฉลียวของเธอ ชายหนุ่มแหย่ไปที่ศีรษะเธอ “เสี้ยงตู๋ เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดที่ฉันเคยเจอ” “อย่าแหย่ฉัน!” เธอจำได้ตั้งแต่เด็ก พ่อเคยสอนเธอว่าอย่าให้ใครมาแหย่ศีรษะ ไม่เช่นนั้นจะไม่ฉลาด โล่จิ๋นเชิงชำเลืองดูเธอ “เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมากรึไง? ถ้าหากว่ารูปพวกนั้นมันหลุดออกไป ไม่รู้ทุกคนจะชื่นชมเรือนร่างของเธอ หรือเรือนร่างของฉันมากกว่ากัน?”