บทที่10 เซ็นสัญญาหนึ่งปี

บทที่10 เซ็นสัญญาหนึ่งปี เสี้ยงตู๋ มองเขาด้วยความตกตะลึง เขารู้แล้วเหรอ? ไม่น่าเป็นไปได้! โล่จิ๋นเชิงปล่อยเธอ สายตากวาดมองเธอหัวจรดเท้า “รูปร่างอย่างเธอ เวลาเปลือยมันไม่น่าดู ทำไมไม่ช่วยฉันหาผู้หญิงไซส์ 36F มาสักคน ทุกคนก็รู้ว่าฉันชอบยังไง ต้องอยู่ในเฟรมเดียวกับเธอ ฉันรังเกียจ” คืนที่ถ่ายรูปนั้น เธอก็คิดจะหามืออาชีพมาทำ แต่เพราะเธอเห็นด้านมืดมามากจึงไม่ไว้ใจใคร จึงต้องลงมือด้วยตัวเอง เสี้ยงตู๋หยิบหมอนที่อยู่ใกล้ขึ้นตีเขา “โล่จิ๋นเชิง! ไปตายซะ! ทำไมนายไม่ไปตายซะ!” เธอวางแผนด้วยความยากลำบากเดิมเพื่อที่จะเอาไว้ข่มขู่เขา แต่กลับถูกเขาจับไต๋ได้ทะลุปรุโปร่งอย่างง่ายดาย! มันน่าโมโหจริง ๆ ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ แรงตีเพียงแค่นี้อย่างมากก็ได้แค่คันยิบ ๆ มองดูหญิงสาวที่เปลี่ยนจากความอับอายเป็นโกรธแค้น “อุบายที่เธอใช้มาข่มขู่ฉันมันอ่อนด้อยเกินไป! จะว่าไป ตอนนี้เบี้ยที่เอาไว้ต่อรองฉันก็ไม่มีแล้ว เธอจะมาไม้ไหนอีกล่ะ?” ในตอนแรกที่ได้รับรูปภาพมารู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก แต่เมื่อขยายภาพดูแล้วเรือนร่างของผู้หญิงในรูปดูคุ้นตาเหมือนใครบางคน แม้ว่าจะเป็นภาพโมเสก แต่เขาก็ยังดูออก โล่จิ๋นเชิงทำให้เธอต้องตกตะลึง เขาคุ้นเคยกับเธอถึงเพียงนี้? เสี้ยงตู๋กดคิ้วลงแล้วหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าที่มีเนื้อหาเหมือนกันสองฉบับ “ฉันเหนื่อยที่ต้องคอยรับเอกสารด่วนของคุณทุกเดือน คุณหาเงินมาไม่ง่าย เรามาเซ็นสัญญากันเถอะ เวลาหนึ่งปี มันผ่านไปเร็วออก” หนึ่งปี เพียงพริบตา ก็ผ่านไปแล้ว โล่จิ๋นเชิงหรี่ตามองดูเอกสารที่อยู่บนโต๊ะแล้วหยิบขึ้นมาดูอย่างละเอียด คิดอยากจะตรวจดูให้ละเอียดว่ามีกับดักอะไร เนื้อหาในสัญญาส่วนใหญ่ระบุว่าจะหย่าอีหนึ่งปีข้างหน้า เธอจะไม่เรียกร้องทรัพย์สินอะไรจากบ้านโล่ และจะเป็นฝ่ายที่ออกไปจากบ้านโล่ “เธอใจดีขนาดนี้เชียว?” เขากลับไม่เชื่อ เสี้ยงตู๋ประสานมือและวางไว้บนเข่า “จิ๋นเชิงเราแต่งงานกันมาสามปี ตอนฉันแต่งงานกับคุณ ฉันไม่มีอะไรสักอย่าง เมื่อจะจากไปฉันก็ไม่ควรจะมีอะไร” โล่จิ๋นเชิงมองดูหน้าเธอที่หันมาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าขาวละเอียด เธอเป็นคนหน้าตาสวย แต่ผู้หญิงยิ่งสวยพิษสงก็ยิ่งเยอะตามไปด้วย เขาเก็บสายตาแล้วเซ็นชื่อในเอกสารบนกระดาษขาวด้วยหมึกสีดำ เธอตายแน่ถ้ากล้ากลับคำ เสี้ยงตู๋มองดูชื่อเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะลงลายเซ็น ตัวอักษรใหญ่ที่อ่อนช้อยสวยงามคมชัดสดใส ชายหนุ่มทิ้งปากกาในมือ “ผมจะไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณเตรียมห้องทำงานไว้ให้ผมด้วย” เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับวันที่เธอต้องจากไปในสัญญาอยู่ เมื่อได้ฟังเขาพูดเช่นนั้น จึงเงยหน้ามองเขาทันใด “ทำไมจู่ ๆ ก็คิดได้ขึ้นมา?” คำตอบที่เขามีให้เธอทำร้ายเธอเสมอ “ในเมื่อลูกนอกสมรสตั้งใจขนาดนี้ เจ้าชายตัวจริงอย่างฉันจะขี้เกียจได้ยังไง” คำว่าลูกนอกสมรสสำหรับเสี้ยงตู๋แล้วเป็นตราบาปที่ไม่อาจลบเลือนได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามเพียงใด ทุกคนต่างไม่เคยเห็น แล้วมองเธอด้วยอคติไปตลอด ป้าเธอเคยพูดว่าเธอคือคนที่ต่ำต้อยที่สุดของบ้านเสี้ยง! โล่จิ๋นเชิงพอใจอย่างยิ่งยวดเมื่อเห็นหน้าตาซีดเผือดของหญิงสาว ลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสี้ยงตู๋ตอบสนองทันที “คุณอยู่ข้างบนไม่ใช่เหรอ?” โล่จิ๋นเชิงแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ “เงินฉันไม่ได้พัดมากับลมนะ มีบ้านอยู่แล้วทำไมไม่อยู่ล่ะ?” เธอไม่อาจจะเชื่อได้ “อะไรนะ?” ชายหนุ่มหันมามองเธอ “เธอกลัวว่าฉันจะจับชู้เธอได้รึไงกัน?” เสี้ยงตู๋มองอย่างมาสบอารมณ์แล้วแกลังหันไปดื่มน้ำ แล้วทำจิตใจให้สงบ ด้วยกลัวว่าหากโล่จิ๋นเชิงอยู่ที่นี่ จะถูกจับได้เรื่องที่เธอไปหาตงตงทุกคืน เธอคิดว่าเขาออกไปแล้ว แต่เมื่อหันมาเธอก็ยังเจอเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาถึงขีดสุด “ถ้าเธอกล้าสวมเขาให้ฉัน ฉันจะจัดงานศพให้เธอเอง!”