已经是第一章了
บทที่11 เธออิจฉารึเปล่า
บทที่11 เธออิจฉารึเปล่า
เสี้ยงตู๋ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ ยื่นแขนขาวเรียวราวรากบัวของเธอคว้าคอของเขาแน่น “คุณโล่ ถ้าฉันตาย คุณจะร้องไห้เพื่อฉันไหมคะ?”
“คุณนายโล่ ถ้าคุณตาย ผมจะจุดพลุฉลองสามวันสามคืนเลย” แต่ความจริงในใจโล่จิ๋นเชิงกลับไม่คิดเช่นนั้น เสี้ยงตู๋ไม่มีทางตายง่าย ๆ แบบนั้น คนเลวตายยาก ไม่ใช่เหรอ?
คำตอบนี้ไม่สร้างความแปลกใจให้เธอแต่อย่างใด เขาเกลียดเธอจะตาย “เป็นเรื่องผิดกฎหมายที่จะจุดประทัดโดยไม่ได้รับอนุญาต”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “เมืองอานคือที่ของผม จะกลัวอะไร?”
อย่าว่าแต่จุดพลุเลย ต่อให้เมืองอาน ต้องเกิดโกลาหล เขาก็ยังสามารถเอาตัวรอดได้ บ้านโล่นั้นมีอิทธิพลต่อเมืองอานในเชิงลึกเป็นอย่างมาก
เสี้ยงตู๋ดึงแขนออกและยิ้มที่มุมปาก แต่น่าเสียดายที่แววตานั้นว่างเปล่า “คุณมันเอาแต่ใจจริง ๆ!”
โล่จิ๋นเชิงทนกับรอยยิ้มที่สวยราวกับดอกไม้งามของเธอไม่ได้ “ไปนอนได้แล้ว จะได้มาสำออยต่อหน้าฉันน้อย ๆ หน่อย” น่ารำคาญ!
เช้าวันถัดมา ภายในห้องประชุมบริษัทโล่ฝัน หัวหน้าแผนกทุกคนต่างไม่คาดคิด ท่านประธานที่แทบไม่เคยปรากฏตัวมาทำงาน
ที่นั่งที่ปกติเป็นที่ของประธานรองเสี้ยงถูกแทนที่ด้วยผู้ชายในสูทสีเทาเงิน เขานั่งไขว่ห้างสายตาจับจ้องไปที่จอมอนิเตอร์ เหลียวมองผู้หญิงที่กำลังนั่งอยู่ข้างหน้าและจดบันทึกอย่างจริงจัง เสี้ยงตู๋ ก้มหน้าผมยาวถูกรวบไว้ โครงหน้าด้านข้างทั้งสวยและดูจริงจัง
เชอร์ลี่ย์เป็นคนคุมการประชุม เธอมองไปยังหญิงสาวที่ไม่พูดจา “รองประธานคะ คุณมีอะไรจะเสริมไหมคะ?”
เสี้ยงตู๋เงยหน้าจากการจดบันทึก มองไปที่มอนิเตอร์แล้วพูดอย่างเรียบง่าย “เปลี่ยนคน!”
เชอร์ลี่ย์ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีคนแย้งขึ้น โล่จิ๋นเชิงลูบคาง “ไป๋หซิว เป็นดาราดังที่ทุกคนในเมืองอานต่างรู้จักดี ใช้คนเป็นพรีเซนเตอร์ไม่ดีตรงไหน?”
สายตาโล่จิ๋นเชิงมองไปที่โปรไฟล์หญิงสาว “รูปร่างมีทรวดทรง หน้าตาก็สวยมากพอ คุณมุ่งเป้าไปที่เธอเพราะคุณอิจฉาที่เธอสวยกว่าคุณใช่ไหม?”
หัวหน้างานถึงกับต้องถอนหายใจ ยั่วโมโหภรรยาตัวเองอย่างโจ่งแจ้งประธานโล่ เกลียดรองประธานขนาดไหนกันนะเนี่ย?
เสี้ยงตู๋หมุนปากกาในมือแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “ประธานโล่คุณช่างมีอารมณ์ขันนะคะ ตอนนี้เรากำลังคัดเลือกพรีเซนเตอร์สินค้า ไม่ใช่คัดเลือกนางงามจักรวาล รูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
เธอเกลียดเวลาที่โล่จิ๋นเชิงใช้อารมณ์อื่นเข้ามาตัดสินเรื่องงานที่สุด
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย “คุณคงไม่รู้ว่าคนทั้งประเทศเป็นสัตว์ใช้สายตาในการรับรู้? หากพรีเซนเตอร์สินค้าเราสวย ทุกคนก็จะมีความสามารถในการจดจำสินค้าเราได้มากยิ่งขึ้น!”
เขาหุบยิ้มแล้วมองไปที่เชอร์ลี่ย์ พูดอย่างแน่วแน่ “เลือกไป๋หซิว!”
เชอร์ลี่ย์ลำบากใจเล็กน้อย ปกติแล้วเรื่องพวกนี้คนจัดการคือประธานรองเสี้ยง จึงหันไปมองเสี้ยงตู๋โดยไม่รู้ตัว โล่จิ๋นเชิง มองอย่างเกรี้ยวกราด “เธอเป็นเจ้านายหรือผมเป็นเจ้านาย?”
เสี้ยงตู๋พูดอย่างเรียบเฉย “ในเมื่อประธานโล่ยืนกราน ฉันก็ไม่มีขัดค่ะ”
หลังจากการประชุมจบลง เสี้ยงตู๋เก็บของแล้วกลับห้องทำงาน มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตามเข้ามา โล่จิ๋นเชิงสำรวจดูห้องทำงานเธอโดยรอบ เป้นห้องที่ดูเรียบง่ายราวกับสามารถมองทะลุได้เพียงแวบเดียว แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเป็นคนที่ซับซ้อนอย่างชัดเจน “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าห้องทำงานของประธานรองเสี้ยงมันดูดีกว่าห้องประธานบริษัทอย่างฉัน”
เสี้ยงตู๋วางเอกสาร แต่ไม่ได้มองเขา “ถ้าประธานโล่ชอบ ฉันยกห้องให้ได้ค่ะ”
โล่จิ๋นเชิงเดินมาที่ข้างเธอ “มันจะดีเหรอ สุภาพบุรุษไม่แย่งของรักใครหรอกนะ”
เสี้ยงตู๋ขยับเมาส์มองที่คอมพิวเตอร์ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยินดีมอบให้คุณ”
โล่จิ๋นเชิงพิงโต๊ะเธอ ตั้งแต่เขาเข้ามาจนถึงตอนนี้ เธอไม่มองเขาแม้แต่น้อย เมื่อมองดูการแสดงออกของเธอ “โกรธเหรอ?”
เสี้ยงตู๋เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ “เปล่าค่ะ คุณคือเจ้านาย ชอบห้องทำงานห้องไหนก็ย่อมได้ จะย้ายเมื่อไหร่คะ?”
โล่จิ๋นเชิงดูดวงตาที่สดใสของเธอ “ฉันหมายถึงเรื่องให้ไป๋หซิวเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าน่ะ”
已经是最新一章了
加载中
