已经是第一章了
บทที่14 คุณเป็นไอ้โรคจิตเหรอ
บทที่14 คุณเป็นไอ้โรคจิตเหรอ
เสี้ยงเจ๋อหยวนมีนัยจะเหยียดหยามเสี้ยงตู๋อย่างชัดเจนโล่จิ๋นเชิงเอ่ยปากอีกครั้งน้ำเสียงแฝงความไม่พอใจ “คุณพูดถึงภรรยาผมแบบนี้ ผมฟังแล้วรู้สึกไม่สบายใจ เขาแต่งงานกับผมก็ถือว่าเป็นคนของผม จะให้คิดถึงแต่บ้านฝั่งตัวเอง มันไม่เข้าท่า”
เสี้ยงเจ๋อหยวนคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีทัศนคติเช่นนี้ ข่าวลือว่าเขาเมินเฉยและเกลียดชังเสี้ยงตู๋ แต่ดูแล้วตอนนี้เหมือนข่าวลือนั้นจะไม่มีมูล
เสี้ยงตู๋เองก็เดาใจชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเธอไม่ออกอยู่พักใหญ่ เธอที่สูงร้อยหกสิบกว่าเซนติเมตรไม่เคยรู้สึกว่าเธอเป็นสาวน้อยน่าทะนุถนอมมาก่อน แต่เมื่อถูกเขากอดไว้ในอ้อมอกทันใดนั้นก็รู้สึกแรงหายไปครึ่งหนึ่ง
เสี้ยงเจ๋อหยวนแสดงออกซึ่งความลำบากใจ เดิมทีโล่จิ๋นเชิงไม่อยากจะสนใจเขาอีกต่อไปแล้วจึงเดินโอบหญิงสาวกลับเข้าไปในห้องรับรอง แต่เมื่อเข้าไปในห้องแล้วเขาก็ดึงมือกลับ “เธอนี่ไม่รู้จักหน้าที่เลยนะ นัดทานข้าวกับลูกค้าก็ยังจะมาสาย”
เสี้ยงตู๋ปกติแล้วไม่เป็นเช่นนี้ เพียงแต่เมื่อคิดถึงว่าต้องเจอคนที่ไม่อยากจะเจอที่นี่แล้ว กลับไม่ตอบโต้ “ขอโทษค่ะ”
เมื่อดูร่องรอยบนโต๊ะดูเหมือนจะแยกย้ายกันไปแล้ว “ลูกค้าล่ะ?” วันนี้เธอมาเพื่อทานข้าวกับลูกค้า แต่โล่จิ๋นเชิงมาด้วยถือว่าค่อนข้างเกินคาด
เขาเลือกที่นั่งที่สะอาดแล้วนั่งลง “รอเธอมา ก็เจ๊งกันพอดี”
เสี้ยงตู๋เดินเข้าไป พูดจาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงไม่เหมือนเธอในเวลาปกติ “ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าจะเจอเขา”
เธอพูดถึงเขา แต่กลับไม่เรียกเขาว่าอารอง “เธอไม่สนิทกับอารองเหรอ?”
เสี้ยงตู๋ตอบอย่างเรียบเฉย “ตอนเด็กสนิทค่ะ ตอนนี้โตแล้วไม่เหมือนเดิม”
จนถึงตอนนี้เธอยังไม่สามารถข่มความกลัวและสงบจิตใจลงได้ หลายปีมานี้ คิดว่าเสี้ยงเจ๋อหยวนคงจะล้มเลิกความคิดนั้นไปแล้ว แต่มันกลับเป็นแค่การจำศีล
ขาทั้งสองข้างของโล่จิ๋นเชิงพาดอยู่บนโต๊ะกาแฟเล็ก ๆ ตัวเอนพิงในโซฟาเห็นชัดว่าไม่ได้นั่ง แต่เพราะความหล่อที่เกินจะทานทน มองดูหญิงสาวที่ยืนงงอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าไฟในห้องรับรองจะเป็นไฟส้มที่ไม่ชัดเจน แต่ร่องรอยความหม่นหมองก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากสายตาเขาได้ “เธอกลัวอารองเธอมากเหรอ?”
เสี้ยงตู๋ไพร่มือไว้ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะพันกันไปมา พอได้ยินก็ตระหนกตกใจด้วยน้ำเสียงลวก ๆ “ก็พอได้”
อาจจะเพราะบางอย่างในแววตาเธอหรือการแสดงออกบางอย่างที่ยั่วโมโหเขาเข้า จู่ ๆ โล่จิ๋นเชิงก็ลุกพรวดขึ้นมา เขาลากตัวเสี้ยงตู๋มาอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความไวแสง ใบหน้าของชายหนุ่มห่างจากหน้าเธอแค่เพียงฝ่ามือ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาและต่ำ “ฉันก็แค่สงสัย เวลาเธอทำร้ายคนอื่นเธอไม่เคยตื่นเต้นเลยสักนิด แต่ตอนนี้เธอดันมากระวนกระวายเมื่อเจอญาติเนี่ยนะ?”
เพราะความสูงที่ต่างทำให้เขาต้องก้มศีรษะเพื่อจะได้มองหน้าเธอ เวลาที่เขาพูดริมฝีปากบางปิดเปิดกระทบกัน ราวกับตั้งใจและไม่ตั้งใจจะแตะปากชมพูของเธอ “หรือว่าอารองของเธอเป็นพวกรักเด็ก ตอนเด็กเขาลวนลามเธอ?”
เสี้ยงตู๋แกล้งทำตัวเป็นกระต่ายน้อยน่ารักอยู่นานจนทนทำต่อไปไม่ได้ เดิมทีไม่อยากจะพูดอะไร แต่ด้วยความโมโหโกรธาที่มีต่อใบหน้าอันหล่อเหลานั้น อีกทั้งยังพูดจาแย่ ๆ จึงทนไม่ได้แล้วจริง ๆ “คุณเป็นคนโรคจิตเหรอ?”
พวกรักเด็กอะไรกัน ในหัวเขามีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้?
“เธอไม่ได้ชอบคนโรคจิตหรอกเหรอ? ฉันทำตัวแย่กับเธอจะตาย เธอก็ยังจะตามติดฉันอยู่ได้ จะเป็นจะตายยังไงก็ไม่ยอมหย่า”
“ฉันไม่ยอมหย่ากับคุณเพราะฉันเสียดาย แต่ฉันไม่ได้เสียคนอย่างคุณนะ ฉันเสียดายเงินคุณต่างหาก”
ชายหนุ่มพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ “พูดอย่างนี้ แสดงว่าถ้าวันหนึ่งฉันกลายเป็นยาจก เธอก็จะทิ้งฉันไปไกล ๆ งั้นสิ?”
เขาหายใจรดเสี้ยงตู๋จนเกิดความระคายจนต้องเอนตัวไปด้านหลัง “อืมใช่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบยาจกได้หรอก ถ้าคุณไม่มีเงิน ฉันก็ทิ้งคุณเองแหละ”
โล่จิ๋นเชิงยิ้ม “ฉันเป็นคนที่ไม่มีค่าพอให้ใครอยากได้เลยเหรอ?” พูดแล้วยังกระแทกเธออย่างหยาบคาย บรรยากาศในห้องรับรองเริ่มปะทุถึงจุดเดือดขึ้นมาอีกครั้ง
เสี้ยงตู๋ กัดฟัน “โล่จิ๋นเชิงคุณปล่อยฉันนะ!”
บ้าจริง เอวเล็ก ๆ เกือบจะโดนเขารัดจนขาดแล้ว
已经是最新一章了
加载中
