บทที่17 ฉันจะให้คนคนนั้นตายอย่างอนาถ

บทที่17 ฉันจะให้คนคนนั้นตายอย่างอนาถ เสี้ยงตู๋ วางสายไปในใจยังคงหวาดกลัว จิ๋วเซ่อมีเส้นสายวงกว้างมากมายแล้วยิ่งจนถึงตอนนี้ คนที่เธอไว้ใจมากที่สุด นอกจากเขาก็ไม่มีใครที่เธอจะพึ่งพาได้อีกแล้ว ทันใดนั้นใบหน้าอันชั่วร้ายของโล่จิ๋นเชิงก็โผล่ขึ้นมา เธอเอนกายอยู่บนโซฟา พึมพำเบา ๆ “นายน่ะหล่อ แต่ต่อให้นายยิ่งหล่อยิ่งดี นายก็ไม่ใช่ของฉัน นายคือคนที่ฉันฉกฉวยมา” โล่จิ๋นเชิงได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งระหว่างทาง เมื่อได้ยินเสียงปลายสายเขาก็กลับรถเปลี่ยนทิศทางทันที สถานที่ที่เขาไปคือเป็นสถาบันเทิงแนวอโคจรที่มือชื่อแห่งเมืองอานเขาก้าวผ่านความยุ่งเหยิงแล้วเปิดประตูห้องรับรอง เพียงมองก็เห็นคนที่นั่งอยู่ตรงกลางข้าง ๆ มีหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อย “คุณอารอง คุณนี่ช่างกระตือรือร้น” ตอนอยู่ที่ภัตตาคารก็เหมือนจะมีผู้หญิงอายุน้อยคนหนึ่ง ตอนนี้เปลี่ยนที่ก็เปลี่ยนผู้หญิงไปด้วย “ได้ยินว่าหลังบ้านเสี้ยงล้มละลายเหลือเงินอยู่ไม่มาก ตอนนี้ดูแล้วน่าจะไม่เป็นอย่างนั้น คุณเชิญผมมาที่แพง ๆ แบบนี้ คุณใจป้ำจริง ๆ” เสี้ยงเจ๋อหยวนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำเย้ยหยันที่เขาพูด เขายิ้ม: “คุณโล่ทำให้มันคุ้มค่าที่ผมจะจ่าย” เขาใช้สายตาส่งให้ผู้หญิงข้างกายเธอรับอย่างเข้าใจความหมายแล้วยิ้มอย่างยั่วยวน หน้าอกแทบจะทะลักออกมาจากชุดกระโปรงเกาะอก “คุณชายสี่ คนเพิ่งเคยพบคุณเป็นครั้งแรก คุณหล่อกว่าที่เขาเล่ากันอีกนะคะ” โล่จิ๋นเชิงดึงมือเธอออกอย่างสงบเยือกเย็น ร่องคิ้วเต็มไปด้วยความรังเกียจ บนรถผู้หญิงคนนั้นชมว่าเขาหล่อ ในใจเขามีความแปลกใจ แต่พอผู้หญิงตรงหน้าชมเขา เขากลับรู้สึกแค่อยากจะอ้วก “คุณชายเป็นแค่เรื่องในตำนาน เพราะฉะนั้นคุณช่วยอย่าแตะตัวคุณชาย เข้าใจนะ?” ผู้หญิงคนนั้นตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่งเหมือนจะพยายามเข้าใกล้อีก โล่จิ๋นเชิงไม่ได้หลบและยิ้มมุมปาก “ถ้าเธอแตะตัวฉันอีก ฉันไม่รับประกันมือเธอข้างนี้จะยังอยู่ดีรึเปล่า” เสี้ยงเจ๋อหยวนเห็นเขาไม่อินกับหญิงสาวอีกทั้งยังออกโรง “พวกเธอออกไปก่อน” โล่จิ๋นเชิงมองเขาด้วยความสนใจ “คุณนัดผมออกมาที่นี่คนเดียว อยากจะคุยธุรกิจกับบ้านโล่เหรอ? แต่ตอนนี้เสี้ยงตู๋เป็นคนดูแลกิจการทั้งหมด ผมคงทำอะไรไม่ได้” เสี้ยงเจ๋อหยวนคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ จึงไม่ต้องเตรียมเสแสร้งแกล้งทำอีกแล้วพูดตรง ๆ “คุณโล่ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบเสี้ยงตู๋ ให้ผมช่วยคุณกำจัดเธอดีกว่าไหม?” บ้านโล่มีหน้ามีตาแค่ไหนในเมืองอาน? เสี้ยงตู๋เป็นเพียงลูกนอกสมรสไม่อาจจะเชิดหน้าชูตาได้โล่จิ๋นเชิงจะถูกใจเธอได้อย่างไร? “ออ กำจัดยังไง?” “แน่นอนว่าทำให้เธอพ้นตำแหน่งรองประธานโล่ฝัน จากนั้นก็ขับไล่ออกจากเมืองอาน” เพียงครู่เดียวเสี้ยงเจ๋อหยวนก็รู้ได้ว่าข่าวลือข้างนอกนั่นเป็นเรื่องจริง โล่จิ๋นเชิงมีสถานะยังไง! จะมีใจให้ลูกนอกสมรสได้อย่างไร! “คุณเสี้ยง คุณเข้าใจผิดอะไรรึเปล่าครับ? คุณนัดผมมาที่นี่เพื่อจะมาคุยว่าจะเล่นงานภรรยาผมอย่างไรเหรอ?” “คุณโล่ คุณเลิกแสดงเถอะ ผมรู้ว่าคุณแสดงละครฉากหนึ่งที่ภัตตาคารนั่น คุณไม่เคยรัก เสี้ยงตู๋ พวกเราร่วมมือกันเพื่อผลงานที่มีประสิทธิภาพยังไงล่ะ” โล่จิ๋นเชิงจุดบุหรี่มวนหนึ่งอยากสงบเยือกเย็น ห้องส่วนตัวสุดหรูแม้ผนังกระเบื้องสีทองจะเผยความหรูหรา เขาไม่พูดอะไร เสี้ยงเจ๋อหยวนเห็นเขาเงียบขรึมไม่พูดจาคิดว่าเขายอมรับไปโดยปริยายจึงพูดต่อ “เสี้ยงตู๋เป็นลูกนอกสมรสชั้นต่ำไม่เหมาะสมกับคุณที่มีฐานะสูงส่ง เธอถูกเก็บมาเลี้ยงตอนอายุสิบกว่าขวบแล้ว เร่ร่อนอยู่ข้างนอกหลายปี ไม่มีความบริสุทธิ์เหลือ...” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจนจบ เห็นเพียงโต๊ะกาแฟกระจกบินข้ามออกไป เหล้าบนโต๊ะหกระเนระนาดอยู่บนพื้น เสี้ยงเจ๋อหยวน ปวดใจยิ่งนักนั่นเป็นเงินไม่น้อยเลย “แก!” โล่จิ๋นเชิงดึงเท้ากลับมาอย่างสง่าผ่าเผย ใบหน้าเรียบเฉยราวกับว่าสภาพเละเทะนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย เขายืนพิงอยู่ข้างกำแพงสูบบุหรี่เฮือกใหญ่ จนกว่าไฟแดงจะสลัวเขาจึงพูดขึ้น “เสี้ยงตู๋แต่งงานกับผมถือว่าเป็นคนของผม ผมจะตัดมือตัดขาเธอย่อมเป็นสิทธิ์ของผม แต่ถ้าคนอื่นกล้าที่จะแตะเธอแม้เพียงเศษเสี้ยว ผมจะให้มันตายอย่างอนาถ”