ตอนที่ 6 กลับมา

ตอนที่ 6 กลับมา ห้าปีต่อมา “หม่ามี๊ เมื่อไหร่พวกเราจะถึงบ้านของคุณป้าหมี่หลิง？เฉิงเฉิงคิดถึงคุณป้าหมี่หลิง！” บนเครื่องบิน ด้านข้างของหญิงสาววัยรุ่น มีเด็กชายเยาว์วัยอายุห้าขวบคนหนึ่งนั่งอยู่ ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามมองมู่เสว่ที่สะสวยด้านข้าง “ใกล้ถึงแล้วจ้ะ เฉิงเฉิงเด็กดี คุณป้าหมี่หลิงจะมารับเฉิงเฉิง พวกเราใกล้จะได้เจอเธอแล้ว นั่งดีๆจ๊ะ！” มู่เสว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน มองใบหน้าที่น่ารักของลูกชาย ในใจของมู่เสว่รู้สึกอึดอัด สายตากลายเป็นความว่างเปล่าขึ้นมา ราวกับต้องการที่จะมองผ่านใบหน้าอันอ่อนโยนนี้ เพื่อจินตนาการถึงใบหน้าอันอ่อนโยนอีกคนที่กลับมีวาสนาได้พบเพียงครั้งเดียว ลูกชายที่แท้จริงของเธอ ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน？ ยกโทษให้หม่ามี๊ด้วย หม่ามี๊ไม่รู้จริงๆว่าลูกอยู่ที่ไหน ขอโทษนะลูก！ น้ำตาหยดลงบนแก้ม ทุกครั้งที่คิดถึงลูกที่โดนแย่งไป ในใจของเธอก็รู้สึกรันทด ความเกลียดชังผู้ชายสวมหน้ากากจิ้งจอกคนนั้นเข้ากระดูกดำ ทำไมเขาถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้！พรากลูกพรากแม่จากกัน！ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ร้องไห้！”มือเล็กยื่นเข้ามา ช่วยหม่ามี๊เช็ดน้ำตา“หม่ามี๊อย่าร้องไห้นะ เฉิงเฉิงเป็นเด็กดี เฉิงเฉิงจะปกป้องหม่ามี๊เอง！” “ลูกรัก หม่ามี๊ไม่ได้ร้องไห้！หม่ามี๊แค่ดีใจ ในที่สุดพวกเราได้กลับมาแล้ว！”มู่เสว่ปาดน้ำตาทิ้ง หอมลงไปบนใบหน้าของลูกชาย นี่คือเด็กที่เธอเก็บมาจากริมน้ำในตอนนั้นที่เธอท้อแท้หมดกำลังใจ คิดไม่ถึงว่าจะรู้ใจเธอเช่นนี้ อยู่เป็นเพื่อนเธอมาห้าปี ทำให้เธอมีความสุขมาก ราวกับว่าลูกของเธอกลับมาอยู่ข้างกายอีกครั้ง “หม่ามี๊ ผมปวดฉี่ครับ！”เด็กน้อยขมวดคิ้วตะโกน “ได้จ๊ะ หม่ามี๊จะพาไป！” “ไม่ต้องครับ ผมจะไปเอง เฉิงเฉิงเป็นเด็กผู้ชาย หม่ามี๊เป็นผู้หญิง！” มู่เฉิงส่ายหัวอย่างแน่วแน่ ปลดเข็มขัดนิรภัยออก “แต่ลูกเข้าเองได้ใช่ไหม？” “เฉิงเฉิงเป็นชายชาตรี！”เด็กน้อยสไลด์ตัวจากด้านข้างของมู่เสว่ วิ่งไปทางห้องน้ำด้านหลัง และด้านหลังมู่เสว่มีผู้ชายร่างสูงแถวสามลุกขึ้นมา ชายผู้นั้นหรี่ตาเล็กน้อย กลิ่นอายอันหนาวเหน็บที่แผ่ออกมาจากร่างกายทำให้ทุกคนในห้องโดยสารไม่กล้ามอง เขายกมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกาเพชรที่ข้อมือ เดินตรงไปที่ห้องน้ำ เดินถึงประตูห้องน้ำเพียงไม่กี่ก้าวยาวๆ ผลักประตูเข้าไป มู่เฉิงกลับเงยหน้ามองคุณอาคนนั้น“คุณอา เฉิงเฉิงมาก่อน เฉิงเฉิงฉี่ก่อน คุณอาไปต่อแถวครับ！” “เอ่อ！”ก้มหน้าลง จึงพบว่าข้างกายยังมีเด็กอายุประมาณห้าขวบ ฉินยี้โน่เลิกคิ้ว“พร้อมกันเลย！” เฉิงเฉิงก็เลิกคิ้ว เรียนรู้ท่าทางของเขา“มีคุณอาผมฉี่ไม่ออก ！คุณอาออกไปก่อนเถอะครับ！” น่าแปลก เมื่อฉินยี้โน่มองเด็กคนนี้ที่ไม่สูงเท่ากระเป๋าของเขา ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างคาดไม่ถึง รู้สึกเป็นกันเองเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆนี้ ดวงตาคู่นี้ เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ？ “คุณอาออกไปก่อนครับ！”เฉิงเฉิงขอร้องอย่างสุภาพและมีมารยาทมากๆ “เจ้าเด็กคนนี้ ยังไม่รู้อีกหรือว่าเครื่องบินกำลังจะลง！พวกเราต้องฉี่แล้ว！”ฉินยี้โน่พูดพร้อมแก้เข็มขัดของตนเอง น่าตลกจริงๆ โถปัสสาวะใหญ่เช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะกล้าแย่งเขา！ “คุณอาแย่มาก ถอดกางเกงต่อหน้าคนอื่น！คุณครูบอกว่าทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง！เอ๊ะ？คุณอา นกน้อยของคุณอาตัวใหญ่จังเลย นกน้อยของเฉิงเฉิงตัวเล็กนิดเดียว！” ตะลึงงัน ฉินยี้โน่งงงวย！เจ้าเด็กคนนี้กำลังพูดถึงอะไร? ก้มลงดูตนเอง มู่เฉิงขมวดคิ้ว มีท่าทางหงุดหงิดมาก “ทำไมของคุณอากับผมไม่เหมือนกัน？” เครื่องบินใกล้ถึงในไม่ช้า มู่เฉิงเอาแต่ขมวดคิ้วมาตลอด จนถึงตอนเครื่องลง มู่เสว่ยังหาคำตอบไม่ได้ ว่าทำไมหลังจากลูกชายไปเข้าห้องน้ำถึงได้เอาแต่เงียบแบบนี้ “เฉิงเฉิง เกิดอะไรขึ้น？” “หม่ามี๊ นั่นไง！คุณอาคนนั้นครับ！” มู่เฉิงชี้ไปที่ร่างสูงด้านหน้า เล่าให้มู่เสว่ฟังว่า：“นกน้อยของคุณอาคนนั้นตัวใหญ่ แต่ของเฉิงเฉิงตัวเล็กนิดเดียว！” “นกน้อย？” มู่เสว่ไม่เข้าใจอยู่สักพักหนึ่ง “ก็คือนกน้อยฉี่ครับ คุณอาคนนั้นแย่งกับผม เกือบทำให้ผมฉี่ไม่ออกแล้ว！” เอ่อ！ หน้าของมู่เสว่แดงจนถึงใบหู ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้กับคำพูดของลูกชายดี ทำตัวไม่ถูกอย่างมาก ชำเลืองมองไปที่แผ่นหลังนั้นโดยไม่รู้ตัว ท่ามกลางกลุ่มคน ไม่ต้องสงสัย ผู้ชายคนนั้นโดดเด่น เพียงแค่แผ่นหลัง กลับโดดเด่นท่ามกลางผู้คนรอบข้าง ร่างสูงชะลูดและแข็งแกร่ง ชุดสูทที่ตัดอย่างเหมาะสมแค่มองก็รู้ว่าใช้เนื้อผ้าอย่างดี เห็นชายคนนั้นหายไปที่มุมอาคารผู้โดยสาร ดูเร่งรีบมากๆ！ “คุณอาไม่ทำตามระเบียบวินัย ไม่มีมารยาท！” มู่เฉิงยังพูดไม่หยุด“ฉี่เสร็จก็ไม่กด เป็นเฉิงเฉิงที่ต้องช่วยกดครับ！” “อืม เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีที่สุด！”มู่เสว่คุกเข่าลงอย่างอึดอัดใจจูบลงบนใบหน้าของลูกชาย“พวกเรารีบไปเถอะ คุณป้าหมี่หลิงต้องรอแย่แล้วแน่เลย！” “จริงด้วย！จะได้เจอคุณป้าหมี่หลิงแล้ว หม่ามี๊เร็วเข้า！”มู่เฉิงตะโกนอย่างรีบร้อน ลากมู่เสว่วิ่งไปที่ทางออก “เฮ้！เฉิงเฉิง！”บริเวณที่รอรับผู้โดยสารขาเข้า หญิงสาวในชุดกระโปรงรัดรูปกับรองเท้าส้นเข็มสีทองโผเข้าหาตะโกนเรียกอย่างโอเวอร์ สวมกอดมู่เฉิง“เด็กดี คิดถึงแม่ทูนหัวไหมจ๊ะ？มา ขอหอมสักหนึ่งฟอด！”