ตอนที่ 7 แก่แดด

ตอนที่ 7 แก่แดด “คุณป้าหมี่หลิง เฉิงเฉิงคิดถึงคุณป้ามากๆเลย คุณป้าสวยอีกแล้วนะ ช่วงนี้มีคุณอามาจีบคุณป้าเยอะใช่ไหมครับ？” มู่เฉิงโอบรอบคอหมี่หลิง มอบจูบหวานๆลงบนใบหน้าขาวสะอาดของเธอ “โอ๊ะ！เด็กดี ให้จูบแม่ทูนหัวซะหวานขนาดนี้！มาให้แม่ทูนหัวจูบสักฟอดใหญ่หน่อยสิจ๊ะ！”พูดจบ หมี่หลิงโน้มริมฝีปากแดงเข้าใกล้ ประทับลงบนใบหน้าขาวนุ่มของเฉิงเฉิง มู่เสว่มองใบหน้าของลูกชาย ที่มีรอยลิปสติกสีแดงประทับอยู่ เธอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เอาล่ะ เฉิงเฉิงลงมาได้แล้ว ถ้ายังไม่ลงอีกคุณป้าหมี่หลิงจะหวอออกแล้ว！” “หม่ามี๊ หวอออกแปลว่าถูกคนเห็นใช่ไหมครับ？งั้นเมื่อกี้เฉิงเฉิงก็หวอออก ถูกคุณอามองเห็นนกน้อยของเฉิงเฉิง！”พูดจบมู่เฉิงเริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ดูเหมือนจะยุ่งกันไปใหญ่ หมี่หลิงตะลึง จับเฉิงเฉิงลง ตบไหล่มู่เสว่เบาๆ “เอาเถอะ！ เสี่ยวเสว่เธอสอนลูกชายของพวกเราอย่างไรกันเนี่ย แก่แดดเสียจริง！ไม่ทันไรก็รู้จักคำว่าหวอออกเสียแล้ว！” “เสี่ยวเสว่พวกเธอสองคนอาศัยอยู่ที่นี่เถอะ ถึงอย่างไรก็ยังว่างอยู่ ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า ไม่ต้องเกรงใจนะ แต่ถ้าเกรงใจจริงๆก็แค่ทำอาหารให้ฉันกินตอนไม่ได้เชิญใครมา OK?” “หมี่หลิง ฉันต้องขอบคุณเธอมากจริงๆ หลายปีที่ผ่านมาหากไม่มีเธอ ฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตผ่านมาได้อย่างไร！”มู่เสว่มองไปที่อพาร์ตเมนต์แบบสองห้องนอนนี้ ในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง “เธอเนี่ย อย่าเวอร์ไป ทำไมถึงไม่ใช้เงินส่วนนั้น？”จนถึงตอนนี้หมี่หลิงยังไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเสว่ถึงไม่ยอมแตะเงินห้าล้านนั้น ที่ได้รับมาจากการสูญเสียลูกชายของเธอ！ “ฉันไม่อยากใช้เงินที่ได้มาจากการขายลูกชาย ฉันรู้สึกผิดต่อเขา จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน ถ้าหากฉันใช้เงินจำนวนนั้น คงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต！” มู่เสว่ยิ้มอย่างขมขื่น นั่นคือความเจ็บปวดที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ลึกสุดใจ เธอไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ไปได้ตลอดชีวิต！ “เอาเถอะ อย่าคิดมากนะ ไม่ใช้ก็ไม่ต้องใช้ เพียงแต่ว่าเฉิงเฉิงยิ่งโตยิ่งเหมือนเธอ นอกจากดวงตาคู่นี้ ส่วนอื่นเช่น ใบหน้ารูปไข่ จมูกเล็กๆ ปากเล็กๆ เหมือนเธอมากๆเลย！นับว่าเป็นวาสนาจริงๆ เด็กคนนี้เธอไม่ได้เก็บมาเสียเที่ยว！”หมี่หลิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเฉิงเฉิงเหมือนกับมู่เสว่มาก หากไม่รู้เรื่องราวเบื้องหลัง คงไม่มีใครสงสัยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของมู่เสว่ “ใช่แล้ว เด็กคนนี้มีวาสนากับฉัน！” ดูเหมือนมู่เสว่จะแสดงรอยยิ้มออกมาจากใจจริง เมื่อพูดถึงมู่เฉิงลูกชายของเธอเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมา เธอแบกรับภาระเยอะมาก เรียนจบมหาวิทยาลัยอย่างยากลำบาก และเลี้ยงดูเฉิงเฉิงให้เติบโต！ “เอาล่ะ พรุ่งนี้ต้องสมัครงานที่บริษัทฉินซื่อ ไปเตรียมตัวสักหน่อยเถอะ！” หมี่หลิงหันกลับไปมองเฉิงเฉิงที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา “พรุ่งนี้ฉันจะทำหน้าที่จัดการเฉิงเฉิงไปโรงเรียนอนุบาลใหม่เอง เธอไปสมัครงานโดยไม่ต้องห่วงนะ บริษัทฉินซื่อเป็นบริษัทใหญ่ ถ้าเธอสมัครงานได้สำเร็จ ชีวิตของเธอกับเฉิงเฉิงจะดีขึ้นทันที！” “ขอบคุณเธอมากนะ หมี่หลิง！” “ ยังจะเกรงใจฉันอีกหรือ？” ตบเบาๆลงบนไหล่ของเธออย่างเคยชิน“เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ อย่านอนดึกมากล่ะ！” “อืม！” มู่เสว่พยักหน้า วันต่อมา สำนักงานใหญ่บริษัทฉินซื่อ “โน่ ได้ยินมาว่าเมื่อวานนายบินกลับมาด้วยชั้นประหยัด？”ผู้ชายในชุดสูทสีดำขลับเอนหลังบนโซฟา แววตาขี้เล่นมองไปยังคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะเจ้านายอย่างประหลาดใจ “ที่นั่งชั้นหนึ่งเต็มแล้ว！”เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นอย่างขี้เกียจ ควันสีขาวพ่นออกมาทั่วบริเวณของเขา ทำให้ยากที่จะมองเห็นการแสดงออกทางสีหน้าในขณะนี้ มีเพียงแค่ดวงตานกอินทรีที่แคบยาวคู่นั้นกลับยิงแสงที่คมชัดออกมาในความมืด ไม่งั้นคงไม่ทันการสัมภาษณ์วันนี้แน่！ เดินทางไปทางใต้ติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เซ็นสัญญาอย่างสวยงามและกลับมาด้วยชัยชนะ แต่ฉินยี้โน่ก็ไม่ยอมพักลงมาบัญชาการด้วยตนเอง รับสมัครพนักงานใหม่เองกับมือ “ไม่เคยเจอเธอใช่ไหม？” “จึงหลี！”ทันใดนั้นเสียงเย็นชาและทุ่มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้น มันมีความเคร่งขรึม และแฝงไว้ด้วยการเตือน เพียงแค่สองคำที่ฟังดูไม่แสดงความรู้สึกใดๆ แต่จึงหลีกลับรู้ว่าเขาโมโหแล้ว “เอาล่ะ ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกัน！” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ นิ้วที่คีบบุหรี่ของจึงหลีดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย“ฉันไปละ ดูว่าวันนี้จะมีสาวสวยต้องตาต้องใจหรือเปล่า！ถือโอกาสออกล่าสักหน่อย！” สูดควันเข้าปอดหนึ่งที ใบหน้าของฉินยี้โน่มืดมนไม่ชัดเจน ทำให้สีหน้าของเขายิ่งแปลกประหลาดมากขึ้น