ตอนที่ 10 กาแฟยามเช้า

ตอนที่ 10 กาแฟยามเช้า มู่เสว่หันไป มองเห็นเลขาเกาสีหน้าจริงจังยืนด้านหลังเธอ“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมู่เสว่！” พยักหน้าเบาๆ เลขาเกาดูสุภาพมากแต่กลับกล่าวอย่างเหินห่าง ：“ยินดีต้อนรับสู่บริษัทฉินซื่อ！” “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ！”มู่เสว่กล่าวอย่างถ่อมตัว เลขาเกาพาเธอไปทำความคุ้นเคยกับสถานที่ทำงาน จัดแจงให้เธอทำงานส่วนต้อนรับหน้าห้องเลขา หน้าที่รับผิดชอบคือ ต้อนรับแขก ช่วยกันบุคคลไม่สำคัญให้แก่ผู้อำนวยการ รับส่งเอกสาร รับโทรศัพท์ “คุณมู่ คุณสามารถทำได้ไหม？”เลขาเกาสอบถามหลังจากมอบหมายงานเสร็จ “น่าจะได้ค่ะ！”มู่เสว่ตอบ “เลขามู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณและฉันเราต่างคือเลขาของผู้อำนวยการ ท่านไม่ชอบคำว่าน่าจะ ให้ตอบว่าได้หรือไม่ได้ คุณทำได้ไหม？” “ทำได้ค่ะ！” มู่เสว่กล่าวด้วยความกล้าหาญ เลขาเกายิ้มบางๆ “ฉันจะพยายามสอนงานคุณอย่างเต็มที่ ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจสามารถมาถามฉันได้ ฉันลงไปหยิบเอกสารก่อนนะ！” “ค่ะ！”มู่เสว่สูดลมหายใจเข้าลึกและนั่งลงไป อีกด้านหนึ่ง ประตูห้องผู้อำนวยการเปิดออก มู่เสว่ลุกขึ้นยืนทันที “กาแฟ！” ฉินยี้โน่รออยู่นานไม่พบกาแฟช่วงเช้าแก้วแรกของตนเอง “ค่ะ！” มู่เสว่รีบไปช่วยชงกาแฟให้แก่เขาทันที วิ่งไปที่ห้องกาแฟ เธอรู้สึกเหมือนมีหนามยอกอย่างไม่คาดคิด อดไม่ได้ที่จะหันกลับมา จึงชนเข้ากับสระน้ำลึก จนตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ หลับตาปี๋ และวิ่งไปต่อ ทำไมผู้อำนวยการถึงมองเธอแบบนั้น？หรือว่าเธอทำอะไรผิด？แย่แล้ว เธอลืมสิ่งที่เลขาเกาบอกอันดับแรกเมื่อเช้าได้อย่างไร หลังจากที่ผู้อำนวยการเข้าห้องไป ต้องเสริฟกาแฟช่วงเช้าทันที？นี่ก็อยู่ในหน้าที่ของเธอ ตอนนี้เธอทำได้เพียงงานเบ็ดเตล็ดเท่านั้น！ สูดลมหายใจเข้าลึก มู่เสว่ชงกาแฟหนึ่งแก้วอย่างชำนาญ กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย นำไปเสริฟให้แก่ฉินยี้โน่ ยิ่งเข้าใกล้ห้องทำงาน ในใจก็สั่นเหมือนลูกกวางตัวน้อย ทำงานวันแรก เผชิญหน้ากับผู้อำนวยการที่เอาจริงเอาจังเช่นนี้ เธอกลัวตนเองทำพลาดจนถูกไล่ออก สูดหายใจลึกอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็ยกมือขึ้นเคาะประตูไม้มะฮอกกานีหนา “เข้ามา”เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดดังมาจากด้านใน ทำให้มู่เสว่ตื่นตระหนกทันที เสียงนี้ ทำไมเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน？ รู้สึกงงๆทันที มู่เสว่สูดลมหายใจพร้อมกับผลักประตูเข้าไป “ผู้อำนวยการ กาแฟของท่านค่ะ！” “อืม ไปได้”ไม่เงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานยังคงฝังตัวอยู่ในเอกสาร แสงจากพระอาทิตย์ในยามเช้าส่องแสงเข้ามาทางหน้าต่าง ภายใต้แสงสีทอง ทำให้ทั้งตัวของเขาถูกเคลือบด้วยรูรับแสงแวววาว จนทำให้คนไม่กล้ามองเข้าไปตรงๆ “ค่ะ！” มู่เสว่นำกาแฟวางลงบนโต๊ะ หันตัวจะเดินออกไป “รอก่อน！”จู่ๆคนด้านหลังโต๊ะก็เงยหน้าขึ้นมา “ค่ะ！”หันกลับมา แทบจะในทันที เธอสบเข้ากับดวงตาลึกของเขา มีกลิ่นอายความเย็นชาในดวงตาคู่นั้น ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่อาจเพิกเฉยได้นั้น กลับทำให้คนต้องการเข้าใกล้ “คุณชงกาแฟเองหรือ？”ฉินยี้โน่ถอนสายตา หันมาให้ความสนใจกาแฟแก้วนี้แทน ได้กลิ่นรสชาติแท้ๆจากบราซิล “ค่ะ！” มู่เสว่ก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงก่ำ เธอไม่ค่อยได้คบค้าสมาคมกับผู้ชาย จึงหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้ เขาจ้องมองเธอ มองอยู่สักพัก ไม่พูดอะไรออกมา “ผู้อำนวยการมีอะไรอีกไหมคะ？”ในที่สุดมู่เสว่อดไม่ได้ต้องถามออกมา เธอรู้สึกว่าตนเองยืนอยู่นานแล้ว ส่วนเขาก็เอาแต่มองเธอ ราวกับว่าจะเห็นส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ ฉินยี้โน่ยกกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งคำ รู้สึกหวานอร่อย พอใจมาก“ออกไปได้แล้ว！” “ค่ะ！” มู่เสว่พยักหน้า ถอนหายใจอย่างโล่งอก ผ่านไปหนึ่งวัน มู่เสว่จึงเริ่มคุ้นเคยกับกระบวนการทั้งหมดของเลขาผู้อำนวยการ จนถึงช่วงบ่าย เลขาเกาพาหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามา ดูเหมือนเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เมื่อเห็นมู่เสว่ หญิงสาวคนนั้นทักทายด้วยรอยยิ้มทันที “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเซี่ยงจิ้ง เพิ่งจะมาเริ่มงานที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ！” “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมู่เสว่！” มู่เสว่ทักทายเธอกลับไปอย่างสุภาพ ในขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับส้นสูงบางๆ มู่เสว่กับเซี่ยงจิ้งยืนขึ้นด้วยความเคารพทันที เพราะเพิ่งมาใหม่ ทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาคือใคร！ หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีน้ำเงินคอวี คอเสื้อแหวกลึกมาก จนแทบจะเห็นร่องอกรางๆของเธอแล้ว ร่างผอมสูง ดูงดงาม เมื่อมองเห็นมู่เสว่กับเซี่ยงจิ้งเธอหรี่ตาลง และในตอนนี้ เลขาเกาเพิ่งออกมาจากห้องเลขา เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที“พี่เกา เด็กใหม่หรือ？” “อืม！อานเช่น สองคนนี้คือเลขาใหม่มู่เสว่กับเซี่ยงจิ้ง จากนี้ไปตอนฉันไม่อยู่เธอต้องสอนงานพวกหล่อนนะ！” “แน่นอน เรื่องที่พี่เกามอบหมาย อานเช่นจะไม่ทำได้อย่างไร？”คำตอบที่สุภาพและชาญฉลาด เธอเป็นคนมีวาทศิลป์ “กริ๊งกริ๊ง！”เครื่องเรียกเฉพาะของห้องผู้อำนวยการดังขึ้น มู่เสว่กำลังจะเดินเข้าไปรับ กลับถูกเบียดจากด้านข้าง พบว่าอานเช่นสาวเท้ายาวเข้ามา เพื่อรับสาย กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล：“ ผู้อำนวยการ มีอะไรให้รับใช้คะ？” “กาแฟ！” “ค่ะ！” อานเช่นวางสาย รีบไปชงกาแฟ ส่วนมู่เสว่กับเซี่ยงจิ้งก็รับผิดชอบหน้าที่ของตนเองไป ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นอานเช่นเดินหน้างอออกมาจากห้องของผู้อำนวยการ กวาดตามองมู่เสว่ทีหนึ่ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์：“มู่เสว่ผู้อำนวยการบอกว่า ให้เธอชงกาแฟมาให้หน่อย！”