ตอนที่ 11กาแฟของผู้อำนวยการ

ตอนที่ 11 กาแฟของผู้อำนวยการ มู่เสว่มึนงง มองไปที่แก้วกาแฟในมือของเธอ ผู้อำนวยการไม่ชอบกาแฟที่เธอชงให้หรือ？ “ค่ะ！”รีบไปชงอีกแก้วทันที ในขณะที่กำลังจะออกไป อานเช่นเดินเข้ามาใกล้ สูดดมกลิ่นกาแฟ“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ！มู่เสว่เธอรู้จักกับผู้อำนวยการหรือเปล่า？” “เอ่อ！ ไม่ค่ะ！” มู่เสว่ส่ายหน้า“ฉันไม่รู้จักผู้อำนวยการ คุณอานฉันขอตัวนำกาแฟไปเสริฟก่อนนะคะ！” อานเช่นจ้องมองด้านหลังเธอ ส่งเสียงออกจากจมูกด้วยความหยิ่งยโส แววตาปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นแสงจางๆที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มู่เสว่นำกาแฟเข้าไปในห้องผู้อำนวยการ ฉินยี้โน่กำลังจัดการกับเอกสาร“กาแฟของท่านค่ะ！” “อืม！”เงยหน้าขึ้น ฉินยี้โน่มองมามู่เสว่ เขาลุกขึ้นยืน สูท Mancini สีดำเหล็กทำให้ร่างกายของเขาสูงใหญ่และดูเนี๊ยบ“คุณต้องรับผิดชอบกาแฟของผม แต่เพียงผู้เดียวนับจากนี้！” “ค่ะ！”มู่เสว่ทำได้เพียงตอบตกลง คำสั่งของผู้อำนวยการ เธอต้องปฏิบัติตาม！ ฉินยี้โน่เดินเข้ามาหา มู่เสว่ก้าวถอยหลังทันที ศีรษะดูเหมือนจะก้มต่ำลง มองไปที่ปลายรองเท้าของตนเองอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอได้กลิ่นยาสูบหอมๆอีกครั้ง “เลขามู่ เคยชินหรือยัง ？”เสียงทุ้มต่ำของฉินยี้โน่ไร้ความอ่อนโยน ลูบไล้ร่างกายของเธอ นั่งลงบนโซฟาข้างๆ “ค่ะ”ยังคงตอบคำเดียวเหมือนเดียว มู่เสว่ควรพูดอะไรบ้าง “คุณตอบเป็นแค่คำว่าค่ะหรือ？”เธอได้ยินเสียงรำคาญของฉินยี้โน่ดังขึ้นอีกครั้ง “ค่ะ！”ตอบกลับโดยสัญชาตญาณ รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง มู่เสว่เม้มปากแน่นโดยไม่รู้ตัว รีบเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับฉินยี้โน่ เพียงแค่มอง ก็รู้สึกใจสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ขึ้นมาฉับพลัน มองผู้หญิงที่ไร้ชีวิตชีวาเหมือนท่อนไม้ แววตาของฉินยี้โน่ปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง มู่เสว่ก้มหน้าอีกครั้ง มือเล็กๆจับถาดอย่างขี้กลัวและตัวสั่น ไม่เข้าใจว่าทำไมฉินยี้โน่ต้องการไต่สวนตนเอง？ “คุณออกไปได้！”จู่ๆฉินยี้โน่ก็พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเย็นชา！ “หม่ามี๊ ทำไมเพิ่งจะมารับผมล่ะครับ？”ณ ประตูโรงเรียนอนุบาล เด็กชายตัวน้อยหน้าตาสวยงามในที่สุดก็รอจนมู่เสว่มารับ บริเวณประตูไม่มีใครนานแล้ว เหลือเพียงแค่มู่เฉิงกับคุณครู “ขอโทษจ๊ะ เฉิงเฉิง หม่ามี๊เลิกงานช้า！”มู่เสว่กล่าวขอโทษต่อคุณครู：“ขอโทษค่ะ คุณครูสือ ทำให้คุณเลิกงานช้าเลย！” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณมู่ คุณกับลูกชายหน้าตาเหมือนกันมากจริงๆ！”คุณครูสือพบหน้ามู่เสว่เป็นครั้งแรก ในที่สุดก็รู้ว่าเฉิงเฉิงได้ความสวยมาจากไหน “เดาว่าดวงตาและคิ้วของเด็กคงจะเหมือนคุณพ่อ！” “เอ่อ！”มู่เสว่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง เธอยิ้มอย่างฝืนๆ เพราะเฉิงเฉิงไม่ใช่ลูกของตนเอง แต่ดูเหมือนทุกคนที่รู้จักเธอจะพูดแบบนี้！ “เฉิงเฉิงบอกลาคุณครูสิจ๊ะ！” “ครับ！ สวัสดีครับคุณครูสือ！”เฉิงเฉิงกล่าวลาอย่างว่านอนสอนง่าย“หม่ามี๊ ผมเหมือนหม่ามี๊จริงๆหรือครับ？” มู่เสว่ก้มหน้า มองใบหน้าเล็กๆ จริงด้วย นับวันเฉิงเฉิงยิ่งเหมือนตนเองจริงๆ แต่ทว่า ในที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของเธอ！“ อืม เหมือนจ๊ะ！” รอคุณครูเดินจากไปไกล มู่เสว่จูงมือน้อยๆของลูกชาย“ เฉิงเฉิงวันนี้พวกเรากินอะไรกันดี？” “แค่ได้อยู่กับหม่ามี๊ กินอะไรก็อร่อยครับ！” “อื้ม！เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีจริงๆ！”มู่เสว่ทอดถอนใจ เด็กคนนี้ช่างรู้ใจเสียจริง ยกเว้นแต่ว่าไม่ใช่ของตนเอง แท้จริงแล้วลูกชายของเธออยู่ที่ไหนกันนะ？เขาจะมีชีวิตอย่างไรบ้าง？ผู้ชายคนนั้นจะรักและเอ็นดูเขาไหม？ แค่นึกถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา “หม่ามี๊ หม่ามี๊ร้องไห้ทำไมครับ？เฉิงเฉิงไม่เชื่อฟังอะไรหรือครับ？”เงยหน้าขึ้น มองมู่เสว่ด้วยความเป็นห่วง เฉิงเฉิงทำตัวไม่ถูก กล่าวต่อว่า“จากนี้ไปผมจะไม่เร่งหม่ามี๊แล้ว ถ้าหม่ามี๊ยังไม่เลิกงาน เฉิงเฉิงก็จะรอหม่ามี๊ที่ประตูครับ！” “เฉิงเฉิง เปล่าจ๊ะ หม่ามี๊ไม่ได้ร้องไห้ แค่ฝุ่นเข้าตา！”มู่เสว่รีบอธิบายอย่างรู้สึกผิด “แต่ไม่มีลมสักหน่อยครับ！แล้วจะมีทรายได้ยังไง？” ใบหน้าเรียวขาวสะอาดเผยรอยยิ้มออกมา“เฉิงเฉิง ฉลาดจริงๆเลย หม่ามี๊จะไม่ร้องไห้อีกต่อไป！ กลับบ้านกันเถอะ หม่ามี๊จะซื้อของอร่อยๆให้เฉิงเฉิงกิน！”—— ณ คฤหาสน์ตระกูลฉิน “คุณพ่อ กลับมาแล้ว？”เด็กผู้ชายหน้าตาดีที่มีความขี้อายนิดหน่อยวิ่งลงบันไดมา มองเห็นฉินยี้โน่ ดูเหมือนจะมีความสุขเป็นพิเศษ “เทียนหยู่！” ฉินยี้โน่อุ้มเขาขึ้นมา“เป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ？” “ครับ！ คุณปู่บอกว่าเทียนหยู่เป็นเด็กดีมากๆเลย！” “อืม！”ฉินยี้โน่คลี่ยิ้มบางๆ แล้วคุณปู่ล่ะ？” “อยู่ในห้องหนังสือครับ！”เทียนหยู่ตอบพร้อมชี้ไปที่ห้องหนังสือชั้นบน “คุณพ่อ คุณพ่อจะไปหาคุณปู่หรือครับ？” “ครับ เทียนหยู่เล่นคนเดียวไปก่อนนะ อาบน้ำรอพ่อ อีกสักพักจะไปเล่านิทานให้ฟัง！” “ครับ งั้นเทียนหยู่ไปก่อนนะ！”เทียนหยู่ผละออกจากอ้อมกอดของฉินยี้โน่“คุณพ่อรีบไปเถอะครับ！” “จ้า！”ฉินยี้โน่มองแผ่นหลังของลูกชาย ในสมองนึกถึงใบหน้าเล็กที่บอบบางนั้น เขาคิดไม่ถึงว่า เพียงแค่ค่ำคืนเดียว เขาก็มีลูกชายเป็นของตนเอง