ตอนที่17 สร้างเรื่องวุ่นวาย

ตอนที่ 17 สร้างเรื่องวุ่นวาย กล่าวเสร็จ รีบปิดประตูลงทันที มู่เสว่เอามือทาบหน้าอก และตบหน้าตนเองเบาๆ พระเจ้า เธอทำอะไรลงไป ทำไมจึงได้ลืมเคาะประตูนะ！เธอเข้าไปขัดจังหวะจริงๆ！ ภายในห้องทำงาน ฉินยี้โน่รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย กล่าวกับอานเช่น：“ออกไป！” “เอ่อ！ ฉันยังไม่ได้……”กล่าวออกมา เพราะใบหน้าของเขามืดมนและหยุดกะทันหัน มู่เสว่นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ ทันใดนั้นเห็นอานเช่นออกมาจากห้องผู้อำนวยการอย่างไม่พอใจ ตรงเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธ“มู่เสว่ เธออย่าคิดว่าท่านมอบหมายงานสำคัญให้เพราะท่านชื่นชมเธอนะ เหอะ！ หน้าตาของเธอยังไม่ดีเท่าที่ควร！อย่าลืมสถานะของตัวเอง จำไว้ว่าเข้าห้องของท่านต้องเคาะประตู！” “ค่ะ！ ขอโทษค่ะมู่เสว่！” พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา อานเช่นบิดสะโพกของเธอด้วยความโกรธและจากไป “เสี่ยวเสว่ เธอไปเจออะไรเข้า？” เซี่ยงจิ้งขยับมาถามใกล้ๆ อย่าบอกนะว่าผู้อำนวยการกับอานเช่นกำลัง xxoo？” “ไม่มีหรอก！”ตอบอย่างรวดเร็ว“สมองของเธอมีแต่เรื่องพวกนี้！” แลบลิ้นใส่ เซี่ยงจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“แต่ฉันเห็นสีหน้าของเธอ ชัดเจนว่าเป็นเช่นนั้น เธอดูสิเธอหน้าแดงขนาดนี้ ประหนึ่งว่าเป็นคนจูบกับผู้อำนวยการเอง！” “เลิกพูดเล่นได้แล้ว！” มู่เสว่ห้ามปรามอย่างจริงจัง เธอทำให้ผู้อำนวยการขุ่นเคือง ไม่รู้ว่าจะโดนไล่ออกหรือเปล่า แต่รออยู่นาน ไม่เห็นฉินยี้โน่จะมีวี่แววโมโห หลังจากเลิกงาน ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการปิดสนิทอยู่ตลอดเวลา มู่เสว่ยังคงนั่งประจำที่ของตนเอง เหลือคนอยู่ไม่มาก อานเช่นถลึงตาใส่มู่เสว่ด้วยความเกลียดชัง เหยียบรองเท้าส้นสูงไปทางลิฟต์！ มู่เสว่กระวนกระวายอยู่ไม่สุข ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกไล่ออกหรือเปล่า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสว่ตกใจเกือบสะดุ้งโหยง มองไปที่ห้องผู้อำนวยการ กดปุ่มรับสาย“เลขามู่ ขอกาแฟแก้วหนึ่ง！” ฉินยี้โน่ในห้องทำงานกำลังล้างหน้าหวีผมในห้องพักผ่อน เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตอัดจีบตัวใหม่ ในกระจกสะท้อนภาพคนที่มีเครื่องหน้าหล่อเหลาบุคลิกองอาจผึ่งผาย ยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง จากนั้นกลับมาเริ่มทำงานที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง “ผู้อำนวยการ กาแฟค่ะ！”มู่เสว่ถือกาแฟเข้ามาด้วยความกระวนกระวายใจ วางลงบนโต๊ะ เธอแทบไม่กล้าหายใจแรง เกรงว่าถ้าหากทำอะไรไม่ระวังจะถูกไล่ออก “ช่วยผมหาข้อมูลเกี่ยวกับการประชุมเมื่อเช้านี้！” ฉินยี้โน่ชี้ไปที่กองเอกสารตรงหน้าข้างล่างโดยไม่เงยหน้าขึ้น “ค่ะ！”วางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะน้ำชาด้านข้าง มู่เสว่เริ่มลงมือ กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่ระวังชนเข้ากับแก้วกาแฟ“อ่า ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ！” ซวยแล้ว เธอสร้างเรื่องวุ่นวายแล้ว รีบเก็บแก้วกาแฟ จนถูกน้ำกาแฟร้อนกระเซ็นใส่มือ ลวกผิวหนังของเธอ ร้อนจริงๆ！แถมยังทำให้โต๊ะทำงานของฉินยี้โน่เปียกอีก มู่เสว่ไม่สนใจความเจ็บปวดในมือ หยิบทิชชู่ช่วย ฉินยี้โน่เช็ดโต๊ะ เช็ดไปพูดไปว่า：“ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ！” จนเมื่อเช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว ยังโชคดี ไม่โดนผู้อำนวยการ ไม่อย่างงั้นเธอคงตายแน่ๆ เขาเปรียบเสมือนเพชร เนื้อครึ่งกิโลกรัมแพงกว่าเพชร เธอจะชดใช้ได้อย่างไร？ ไม่มีความโกรธอย่างที่คิดเอาไว้ เขาวางปากกาในมือลง มองท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอ จากนั้นมองที่มือของเธออีกครั้ง แววตาเคร่งขรึม ลุกขึ้นยืนทันที และดึงมือของเธอไป“มือของคุณลวกหรือไม่？” พูดพลางดึงเธอไปที่ห้องน้ำหลังห้องผู้อำนวยการ เปิดก๊อกน้ำให้ไหลผ่านมือของเธอ มือใหญ่ของเขาจับมือเล็กของเธอ มู่เสว่อยากดึงกลับไป แต่เขากลับใช้แรงจับเอาไว้ ช่วยเธอใช้น้ำเย็นล้างอย่างระมัดระวัง “ยังโชคดี ไม่ได้ลวกจนบาดเจ็บ แต่ก็แดงหมดเลย กลับไปทายาสักหน่อยนะ！” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ มือนั้นเล็กจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะมีความหยาบกระด้าง ดูเหมือนคนเคยได้รับความลำบาก！ ขนตายาวของมู่เสว่ที่ตกลง เด้งกลับขึ้นมาทันที“ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันจะไปชงมาให้ใหม่อีกแก้วนะคะ！” ภายใต้ขนตาหนาดำขลับ ลูกตาดำที่ลึกซึ้งกำลังจับจ้องใบหน้าของเธอที่ก้มลง ริมฝีปากกว้างคลี่ออกอย่างสง่างาม“ ดี！” เธอเกาะกำแพงหนีออกจากห้องทำงานผู้อำนวยการเหมือนกับหนูตัวเล็ก สูดลมหายใจเข้าลึก คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่โกรธ เมื่อกลับไปอีกครั้ง เธอวางแก้วกาแฟลงอย่างระมัดระวัง“ ผู้อำนวยการ กาแฟค่ะ！” สายตาของเขาหยุดอยู่ที่มือของเธอ หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง จึงพยักหน้า“ อืม！” “ผู้อำนวยการคะ！” “ว่า？” ฉินยี้โน่เงยหน้าขึ้นมา “ทำไมท่านถึงส่งข้อตกลง AVL ให้แก่ฉันคะ？” “คุณทำไม่ได้หรือ？”ฉินยี้โน่เลิกคิ้ว แววตาลึกซึ้ง “ฉันเป็นแค่เพียงพนักงานใหม่！” “คุณแค่บอกผมมาว่าสามารถทำได้หรือไม่ได้？”ฉินยี้โน่ถาม