ตอนที่ 18 รับประทานอาหารร่วมกัน

ตอนที่ 18 รับประทานอาหารร่วมกัน “เงยหน้าขึ้นมา！”มุมปากของฉินยี้โน่กระตุกขึ้น เสียงยิ่งเพิ่มความดึงดูด“คุณชอบมองปลายเท้าพูดกับคนอื่นหรือไง？” “อ่า！”เธอหน้าแดง เงยหน้าขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน ปะทะเข้ากับภายในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา มองเข้าไปในดวงตาลึกซึ้งของเขา แวววาวเหมือนอัญมณีสีดำ ทำให้คนที่ไม่ระวังติดอยู่ในนั้นได้ “ทำได้หรือทำไม่ได้？”เขาถามอย่างจริงจัง “ได้ค่ะ！” มู่เสว่สูดลมหายใจเข้าลึก ตอบออกมาอย่างแน่วแน่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะลองพยายามดู ในโลกของเธอไม่มีคำว่าล้มเหลว เพราะว่า เธอไม่ยินยอมให้ตนเองล้มเหลว เธอมีเฉิงเฉิงที่ต้องดูแล เฉิงเฉิงคือที่มาของความมั่นใจของเธอ “ดีมาก ！เป็นคำตอบที่ผมหวังจะได้ยินมัน！”เขากล่าว “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของผู้อำนวยการ！”มู่เสว่กล่าวขอบคุณจากใจจริง “ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ！”เขามองด้วยสายตาลึกซึ้งและพูดกับเธอ “อะไรนะคะ？”เธอชะงักงัน คิดว่าฟังผิดไป “เก็บของให้เรียบร้อย เลิกงาน ไปกินข้าวด้วยกัน！”เขาดื่มกาแฟ ลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่มาพร้อมกับความรู้สึกบีบคั้นที่ปะทะเข้าใส่ “ผู้อำนวยการ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันยังมีธุระ！ ขอตัวก่อนค่ะ！” เธอต้องไปรับลูกชาย เย็นขนาดนี้แล้ว พระเจ้า เธอไปสายแล้ว！ วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ฉินยี้โน่มึนงง นี่คือครั้งแรก เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธ！ มองร่างของมู่เสว่จากไปอย่างรวดเร็ว ฉินยี้โน่ก็เดินตามไป มู่เสว่ลงไปชั้นล่าง ออกจากประตูบริษัทแล้วตรงไปที่ป้ายรถเมล์ แต่ดูเหมือนว่ารถเมล์จะเป็นศัตรูกับเธอ นึกไม่ถึงว่าจะไม่มา！ ฉินยี้โน่เคลื่อนรถบูกัตติออกจากประตูใหญ่ของบริษัทอย่างช้าๆ สายตาด้านข้างมองเห็นร่างเพรียวอยู่หน้าป้ายรถเมล์ เธอกำลังมองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนรน สายตาแหลมคมจับจ้องที่ร่างนั้นไม่ไปไหน มู่เสว่รอรถเมล์อย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาที่ตนเอง สัญชาตญาณที่อธิบายไม่ได้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองไปที่ถนน มีคนซะที่ไหนกัน มีแค่เพียงรถขับสวนไปมา ส่ายหน้าเงียบๆคนเดียว ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสว่ตกใจสะดุ้ง รีบรับสายทันที “เสี่ยวเสว่ เกิดอะไรขึ้น？ฉันรับเฉิงเฉิงกลับมาแล้ว เธอไม่ต้องรีบนะ ตรงกลับบ้านได้เลย！”เสียงหมี่หลิงดังออกมาจากปลายสาย “ขอบคุณนะ หมี่หลิง！”เธอกำลังรีบ คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะช่วยรับลูกชายของตนเองกลับบ้านแล้ว งั้นก็ดี ไม่งั้นนึกถึงหน้าตาที่ผิดหวังของเฉิงเฉิง หัวใจของเธอคงเจ็บปวดน่าดู！ วันนี้เหนื่อยมาก เครียดมาก แต่เมื่อนึกถึงเฉิงเฉิง ในใจก็รู้สึกไม่ว่าจะหนักและเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่า วันนี้คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากจูบระหว่างผู้อำนวยการกับเลขาอาน และคิดไม่ถึงว่าผู้อำนวยการจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ไล่เธอออก พบว่าผู้อำนวยการไม่ใช่วายร้ายจอมอาฆาต ก้มลงมองมือที่ลวกแดงของเธอ ทำเรื่องวุ่นวายอีกแต่ไม่โดนไล่ออก มู่เสว่หัวเราะกับตัวเอง ราวกับถูกหวยไม่มีผิด สายตาของฉินยี้โน่จ้องมองร่างของมู่เสว่มาตลอด รถบูกัตติเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ ในที่สุดก็ผ่านป้ายรถเมล์ไป ร่างเล็กๆนั้น กลับเริ่มชัดเจนขึ้น “วันเสาร์นี้จะมีงานเลี้ยงบริษัท เสี่ยวเสว่ เธอเตรียมชุดราตรีหรือยัง？” เซี่ยงจิ้งถาม “ต้องใส่ชุดราตรีด้วยหรือ？” มู่เสว่ผงะไปชั่วขณะ“ไม่ไปร่วมงานได้ไหม？” “ไม่ได้หรอก！ ไม่เข้าร่วมได้อย่างไร？” ในขณะที่กำลังคุยกัน เลขาเกาเดินเข้ามา ประกาศข่าวสาร “วันเสาร์นี้ งานเลี้ยงบริษัท สถานที่คือโรงแรมจินหย่า สุภาพสตรีแต่งกายด้วยชุดราตรี สุภาพบุรุษแต่งกายด้วยชุดสูท！” “เอ่อ！”คิ้วของมู่เสว่เลิกขึ้นมา ชุดราตรี！แพงน่าดูเลย！ วันเสาร์เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความวิตกกังวล โชคยังดี หมี่หลิงมีชุดราตรี สัดส่วนของทั้งสองไม่ต่างกันมาก มู่เสว่จึงขอยืมจากเธอ หมี่หลิงหาชุดราตรีไซส์เล็กสีขาว ให้ความรู้สึกแบบบราซิลเล็กน้อย หลังจากมู่เสว่ลองสวมใส่ ทั้งหมี่หลิงและเฉิงเฉิงต่างมองตาค้าง “เสี่ยวเสว่ เธอน่าจะสวมชุดราตรีแบบเดรสสายเดียว โชว์กระดูกไหปลาร้าที่สมบูรณ์แบบของเธอออกมา และหน้าอกที่น่าภาคภูมิใจนี้ โอ้ พระเจ้า ผู้ชายจะพากันเลือดกำเดาไหลหรือเปล่าเนี่ย！” “คุณป้าหมี่หลิง หม่ามี๊ของผมแต่งตัวโป๊แบบนี้ไม่มีคนคอยดูแลจะทำอย่างไร？ไม่ได้ละ ผมก็จะไปด้วย ผมจะปกป้องหม่ามี๊ ไม่ปล่อยให้พวกชีกอมาเข้าใกล้！” เฉิงเฉิงหัวหมุนอย่างร้อนรน “ฮา！หนุ่มน้อย แบบนี้สิถึงจะดี หาพ่อให้เธอสักคน！” “ผมไม่ต้องการพ่อ ผมอยากโตไวๆ ให้หม่ามี๊แต่งงานกับผม！” เฉิงเฉิงตบหน้าอกของเขาอย่างภาคภูมิใจ “ผมสามารถปกป้องหม่ามี๊ได้！” “เหอเหอ！”หมี่หลิง หัวเราะก๊าก“เจ้าเด็กน้อย เธอนี่หวงแม่จริงๆเลยนะ รอเธอโตกว่านี้ หม่ามี๊ของเธอก็แก่แล้ว！” “หม่ามี๊ของผมจะไม่มีวันแก่！”เฉิงเฉิงร้องออกมาอย่างไม่ยอม“คุณป้าหมี่หลิงก็จะไม่มีวันแก่！” “จ๊ะ พวกเราจะไม่มีวันแก่ ไม่แก่สิ ถึงจะแปลก！” หมี่หลิงหัวเราะดังลั่น ถ้าไม่แก่ นั่นคงกลายเป็นเต่าพันปี “เอาล่ะ เลิกหัวเราะได้แล้ว ดูให้ฉันหน่อยว่าแบบนี้ได้ไหม？” มู่เสว่มองตนเองในกระจก “ไม่ได้ ไม่ควรโดดเด่นมากเกินไป ฉันแค่อยากอยู่แบบเงียบๆ”