已经是第一章了
ตอนที่ 20 ฉากงานเลี้ยง
ตอนที่ 20 ฉากงานเลี้ยง
มู่เสว่เงยหน้าขึ้น มองไปที่จึงหลีอย่างจริงจัง แววตาของเขาไม่มีความลามกอนาจาร ตรงกันข้ามเขาชัดเจนราวกับหนุ่มใหญ่ มู่เสว่ใช้ความคิดอย่างสุขุมเยือกเย็น ตอบออกมาเบาๆ：“ผู้จัดการจึง บางครั้งการแสร้งทำเป็นพ่อพวงมาลัยก็น่าเหนื่อยใจ มันไม่ดีอย่างที่คนทั่วไปมอง แบบนั้นคุณไม่เหนื่อยหรือคะ？”
ชัดเจนว่าไม่มีความบ้ากาม แต่กลับแกล้งทำตัวเป็นคนบ้ากาม！
“เอ่อ！”ตะลึงเล็กน้อย จึงหลีหัวเราะก๊ากอย่างมีความสุข “เสี่ยวเสว่คุณทำให้ผมแปลกใจจริงๆ！ดูเหมือนคุณจะเข้าใจผมดีนะ！”
จึงหลีลุกขึ้น นั่งลงข้างมู่เสว่ ในตำแหน่งที่ใกล้ชิดมากถึงมากที่สุด……
มู่เสว่ขยับหนี เพื่อรักษาระยะห่าง เขากลับขยับตาม มู่เสว่จึงขยับหนีอีก จนมู่เสว่ขยับมาถึงปลายโซฟา……
“เสี่ยวเสว่ คุณมองว่าผมหล่อไหม？” จึงหลีถามมู่เสว่อย่างตรงไปตรงมา
“หล่อค่ะ！” เธอตอบ“แต่คุณช่วยไปนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ？”
เธออึดอัดแทบแย่ นี่เป็นครั้งแรกที่ใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้ ไม่คุ้นเคยมากๆ
ส่วนอีกด้านหนึ่ง สายตาที่เฉียบคมยิงมาตรงนี้ มุมปากของจึงหลีโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่สามารถคาดเดาได้ นั่งลงตรงหน้าต่อ “เสี่ยวเสว่ ในเมื่อคุณก็คิดว่าผมหล่อ งั้นคุณมาเป็นแฟนของผมเถอะ！”
“เอ่อ！”มู่เสว่ชะงักงัน“ผู้จัดการจึงคะ ความสามารถในการล้อเล่นของคุณต้องยกให้เป็นที่หนึ่งเลย！”
“คุณมีแฟนแล้วหรือ？”จึงหลีเลิกคิ้ว
“เปล่าค่ะ ผู้จัดการจึงเลิกล้อฉันเล่นได้แล้ว！” มู่เสว่ลุกขึ้น เธอไม่อยากคุยกับผู้ชายไร้ยางอายพูดอะไรที่แปลกประหลาดคนนี้อีกแล้ว นั่งใกล้ชิดเช่นนี้ ผู้หญิงในงานเลี้ยงต่างเริ่มจ้องเธอแล้ว
ใครจะไปรู้ว่า เพียงแค่ลุกขึ้น รับรู้ได้ว่ามีสายตามองมาจากรอบด้าน มู่เสว่ตึงเครียด เกือบสะดุดล้มลง
“ระวังหน่อย！”จึงหลีโอบรับเธอเอาไว้ พยุงร่างของเธอ “เสี่ยวเสว่ ผมบอกให้คุณระวังไง ผมยังไม่ได้กินคุณเลยนะ คุณก็ตกใจจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว”
มู่เสว่ขมวดคิ้ว รู้สึกกระอักกระอ่วนแทบบ้า “ขอโทษค่ะ！”
เธอคิดอยากลุกขึ้น แต่เขากลับเกี่ยวเอวของเธอไว้ จนฟุบอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ ฮาฮา ผมชอบกอดแบบนี้！”
สายตาของ จึงหลีไม่ลืมที่จะมองไปที่ ฉินยี้โน่ที่กำลังดื่มอยู่อีกด้านของงานเลี้ยง เขายิ้มแปลกๆ และกอดมู่เสว่แน่นขึ้น ตั้งใจวางคางไว้บนไหล่ของมู่เสว่อย่างคลุมเครือ ผมยาวของเธอปกคลุมริมฝีปากของเขาอย่างเหมาะเจาะ มองมาจากอีกด้านหนึ่ง กลับเหมือนพวกเขาทำท่าแลกจูบกัน
ถูกสายตาเย็นชาของฉินยี้โน่มองผ่านไปอย่างรวดเร็วจึงหลีตัวสั่นอย่างไม่คาดคิด สายตานั้นเยือกเย็นมาก ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปในอดีต เอ่อ โน่เห็นมู่เสว่สำคัญเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？
“ผู้จัดการจึง คุณปล่อยฉันเถอะค่ะ！”เสียงของมู่เสว่มืดมน เธออึดอัดจะบ้าตายแล้ว
“โอเค！ ผมก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อที่จะคุยแบบนี้ ！” จึงหลีเปลี่ยนแปลงความชั่วร้ายเมื่อสักครู่ ปล่อยมือทำหน้าเหยเก มองมู่เสว่ด้วยแววตาไม่มีพิษภัย
ใบหน้าของมู่เสว่แดงไปหมด อึดอัดแทบแย่ ทันทีที่เป็นอิสระ เธอรีบนั่งบนโซฟาทันที พยายามอยู่ให้ห่างจากเขามากที่สุด
และสายตาที่จ้องมองจากห้องโถงก็เหมือนลูกศรอาบยาพิษ ที่อยากจะยิงมู่เสว่ให้ตายไป เธอคิดว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นคนที่ชื่นชมจึงหลี！
ในขณะที่กำลังเฉื่อยชา มองเห็นข้างหน้าไม่ไกล มีผู้ชายหน้าตาหล่อเนี๊ยบบุคลิกองอาจโผล่ออกมากะทันหัน สายตาของทุกคนในห้องโถงใหญ่ต่างมองทุกย่างก้าวของเขา จนเมื่อเดินมาถึงด้านข้างมู่เสว่และจึงหลีอย่างราชา มู่เสว่ถึงจะได้สติกลับมา ยืนขึ้นกล่าวออกมาเสียงดัง“ผู้อำนวยการ！”
“เฮ้ โน่ ที่รัก ทำไมนายเพิ่งจะมาล่ะ？”คำพูดของจึงหลีแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง คิดว่าเขาน่าจะมาตอนที่ตนเองกอดมู่เสว่เมื่อสักครู่
สายตาฉินยี้โน่มองผ่านมู่เสว่ที่หน้าแดงอย่างรวดเร็ว เขามองเห็นใบหน้าที่ขาวสะอาด ดูเหมือนจะทาแป้งบางๆ หน้าผากมีรอยย่นทันที
จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ จึงหลีที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเย็นชา“ นายมันน่าเบื่อมาก！”
“ฉันเลยมาคุยกับเสี่ยวเสว่ไง！”จึงหลียักไหล่“ จริงไหมเสี่ยวเสว่？”
“เอ่อ！” มู่เสว่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ทำได้เพียงอยู่เงียบๆ และเหลือบมองฉินยี้โน่อย่างระมัดระวัง แสงไฟส่องมาที่ใบหน้าของเขา นั่นคือใบหน้าที่เย็นชาตามธรรมชาติ ไม่มีความหล่อเหลาขาวสะอาดของจึงหลี ใบหน้าที่ไม่เกรงกลัวมีความเฉยเมยและเฉียบคมหลังจากผ่านประสบการณ์ความยากลำบากมา เครื่องหน้าที่คมคาย ดวงตาที่เหมือนสระน้ำลึก มันช่างลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ อาจเป็นเพราะ ริมฝีปากที่เม้มสนิทอย่างเฉยเมยมานานหลายปี ดังนั้นมุมปากจึงค่อยๆทิ้งตัวลง แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทของจึงหลีก็ตาม ความเฉยเมยบนใบหน้านั้นไม่เคยจางหาย
“โน่！นายจริงจังเกินไปนะ ทำเสี่ยวเสว่ตกใจหมดแล้ว！”กล่าวอย่างขี้เล่น จึงหลีหรี่ดวงตาคู่ที่น่าหลงไหล มองมู่เสว่ที่กำลังบิดมือเล็กๆ
ทุกคนต่างเงยหน้ามองมาทางด้านนี้ ฉินยี้โน่กับจึงหลีกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่แต่งตัวไม่ได้เรื่องคนนั้น ผู้หญิงคนนี้มีความเป็นมาอย่างไร？
“ผู้อำนวยการ ผู้จัดการจึง พวกท่านคุยกันไปนะคะ！” มู่เสว่ตระหนักถึงสายตาของทุกคน ลุกขึ้นยืนอย่างรีบเร่ง เธอไม่อยากอยู่กับพวกเขา เดินหลบหนีไปที่ระเบียงนอกห้องโถง เพื่อหลบสายตาที่น้ากลัวนี้
สีหน้าของฉินยี้โน่เย็นชาขึ้นมาทันที และกลับสู่สภาวะปกติต่อจากนั้น เขามองไปที่จึงหลีและกล่าวเตือนเบาๆ：“อย่าวุ่นวายกับเธอ！”
“ทำไม？” จึงหลีเลิกคิ้ว“ ผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างเสี่ยวเสว่มีไม่เยอะ！”
“อยากสนุก ไปสนุกกับคนอื่นซะ！”ฉินยี้โน่กล่าวเตือน “ยกเว้นเธอ！”
“ฉินยี้โน่” จึงหลีเรียกด้วยเสียงแจ่มใสพร้อมรอยยิ้มไร้ที่ติ
แต่ฉินยี้โน่ตอบกลับอย่างเย็นชา：“จำเอาไว้ซะ！”
“โน่นายโมโหแล้ว” รับรู้ถึงความเหินห่างในน้ำเสียงของเขาทันที จึงหลีนึกย้อนกลับไปถึงสายตาของโน่ตอนที่เขากอดเสี่ยวเสว่ รีบหุบยิ้มทันที ถามอย่างเอาจริงเอาจัง：“โอเค！ในเมื่อเธอคือผู้หญิงของนาย งั้นฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง น่าสงสารความรักที่ยังไม่ได้ผลิบานของฉัน！ แต่ว่าโน่ แท้จริงแล้วเสี่ยวเสว่คือผู้หญิงของนายหรือ？”
“ความรักของนายมากเกินไป！”ดวงตาของฉินยี้โน่มืดมน ไม่หันไปมองที่ระเบียง
ในขณะนี้ ทางฝั่งห้องโถงก็มีเสียงดังขึ้น ทุกคนต่างมองสาวสวยที่ดูเย็นชาบริเวณประตู เธอเดินเข้ามาอย่างนุ่มนวลพลิ้วไหว กระโปรงรัดรูปสีดำ พร้อมกับรองเท้าส้นเข็มสีดำ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่สุดคือผิวพรรณที่ขาวเนียน ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เดินเข้ามาแบบนี้
“หลี เธอมาแล้ว！” ฉินยี้โน่กล่าวอย่างเฉื่อยชา
“ใครหรือ？” จึงหลีก็มองไปทางนั้น ทันใดนั้นเอง เขากลืนน้ำลาย“โน่ ฉันขอตัวก่อนนะ ไปล่ะ！”
กล่าวจบ จึงหลีก้มตัวลง กระโดดผ่านด้านข้างของฉินยี้โน่ ตรงไปทางระเบียง
มู่เสว่ตกใจ “ผู้จัดการจึง？”
“ชู่！เสี่ยวเสว่ ขอทางหน่อย！”จึงหลีเปิดหน้าต่างระเบียง กระโดดลงไป
“ว๊าย——”มู่เสว่ร้องกรี๊ดออกมา ทำไมเขาถึงมาหลบอยู่ตรงนี้？
มู่เสว่มองลงไป จึงพบ ร่างที่ว่องไวของจึงหลีเบาเหมือนแมว ในพริบตาเดียวเขาก็ปีนท่อและลงไปชั้นล่าง
“โอ้ พระเจ้า！”หัวใจของเธอแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เสี่ยวเสว่ ที่รัก ผมไปก่อนนะ บ๊ายบาย！”จึงหลีที่ชั้นล่างส่งจูบให้แก่มู่เสว่บนระเบียงชั้นบน จากนั้นหายเข้าไปในความมืด
มู่เสว่ถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ไม่เป็นอะไร ถึงแม้นี่จะเป็นชั้นสอง แต่ต้องใช้ความกล้าในการกระโดดลงไป ผู้จัดการจึงเก่งจริงๆ
“มู่เสว่ คิดไม่ถึงว่าเธอก็ยั่วยวนแม้แต่ผู้จัดการจึง！”เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้น ไม่ต้องหันไปมอง ก็รู้ว่าเป็นอานเช่น
มู่เสว่หันกลับมา สบตากับอานเช่น วันนี้เธอแต่งกายด้วยชุดราตรีสีดำ โอบรัดหน้าอกอวบอิ่มของเธอ ผิวพรรณขาวผ่อง รูปร่างสมส่วน มีเพียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก เผยให้เห็นว่าความอดทนของเธอไม่เพียงพอ“ คุณอาน！ สวัสดีค่ะ！”
บนระเบียงขนาดเล็ก ก็แน่นขนัดทันที แม้แต่อากาศก็ยังขมขื่น
อานเช่นยืนอย่างภาคภูมิใจและหัวเราะเยาะ ไม่สนใจความเฉยเมยของมู่เสว่ มองลงไปที่เสื้อผ้าของเธอ ยิ้มอย่างเย็นชา“ ดูชุดที่เธอสวมสิ！เชยแทบแย่！เธอยังคิดที่จะยั่วยวนผู้อำนวยการและผู้จัดการจึงอีกหรือ？”
สายตาของมู่เสว่หันไปมองความมืดด้านนอกหน้าต่างอีกครั้ง ไม่สนใจอานเช่น ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะทำให้เตียงอบอุ่น นอกนั้นก็ไร้ประโยชน์
“มู่เสว่ ฉันขอเตือนเธอนะ ถ้าอยากอยู่ในบริษัทนี้ต่อไป อย่ามายั่วยวนผู้อำนวยการ！”
“คุณอาน ขอตัวก่อนนะคะ！” มู่เสว่หันตัวไป ในนี้อึดอัดมาก เธออยากกลับแล้ว ผู้จัดการจึงก็ไปแล้ว เธอเป็นแค่เลขาตัวเล็กๆไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ได้
“มู่เสว่！”อานเช่นตะโกนอย่างโมโห คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าไม่สนใจคำเตือนของเธอ？ เหอะ！มองดูเธอแต่งตัว มุมปากก็โค้งขึ้นมาเสียดสี สายตาหยิ่งแบบนั้นเหมือนกำลังมองว่าเธอไม่เจียมตัว ยื่นมือออกไปทันที
“โอ๊ย นี่คุณทำอะไร？” มู่เสว่เพิ่งจะเดินมาที่ประตูระเบียงกลับถูกอานเช่นดึงเสื้อคลุมเอาไว้ “คุณอาน ช่วยปล่อยมือด้วยค่ะ！”
“ฉันไม่ปล่อย！ดูชุดราคาถูกของเธอสิ น่ารังเกียจที่สุด คิดจะยั่วยวนผู้อำนวยการ ดูสารรูปตัวเองก่อนเถอะ！”อานเช่นออกแรงอย่างเต็มที่ ดึงเสื้อผ้าของมู่เสว่ออกจากกัน เสียงแควกดังขึ้น เสื้อผ้าแยกเป็นสองชิ้น ชุดราตรีสีขาวที่ไร้ที่ติปรากฏสู่สายตาทันที
“โอ๊ย！”มู่เสว่ร้องลั่น
อานเช่นกลับอึ้งไป！เธอคิดไม่ถึงว่าเมื่อดึงเสื้อคลุมออก รูปร่างของมู่เสว่จะดีขนาดนี้！
ในขณะอานเช่นกำลังตกตะลึง มู่เสว่หันตัววิ่งออกไป เธอก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอไม่เคยเปิดเผยเนื้อหนังต่อหน้าคนเช่นนี้มาก่อน ถึงแม้ชุดนี้จะไม่เปิดเผย แต่เมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่รัดกุมของเธอก่อนหน้านี้มันเปิดกว้างเกินไปจริงๆ แทบจะเห็นหน้าอกอยู่แล้ว！
“คุณมู่ อย่าเพิ่งไป อีกสักพักท่านประธานจะขึ้นกล่าวแล้ว！” เลขาเกาเห็นมู่เสว่ในงานเลี้ยง เธอแต่งกายแปลก เกือบจำไม่ได้
“เอ่อ” มู่เสว่เงยหน้าขึ้นทันที ：“เลขาเกา ฉันสามารถขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ？”
“ไม่ใช่ว่าฉันห้ามคุณออกไป เพียงแต่อีกสักพักพวกเราจะต้องทำงาน อย่างไรเสียนี้คืองานเลี้ยงบริษัท ไม่ใช่งานเลี้ยงธรรมดา ดังนั้นในเมื่อเป็นเลขา จำเป็นต้องอยู่เพื่อเช็คข้อบกพร่องของงาน！”
“อ่า ！งั้นฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ ！”มู่เสว่จับกระเป๋าใบเล็กแน่น วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงครางในห้องน้ำผู้หญิง มู่เสว่เหลือบมองทันที คำพูดของผู้หญิงดังออกมาอย่างคลุมเครือ“ อ่า……เบาลงหน่อง……ทนไม่ไหวแล้ว……”
“นี่ทนไม่ไหวแล้วหรือ？”เสียงต่ำเหมือนผู้ประกาศข่าวดังขึ้น
“โน่……คุณรอก่อนสิ ฟังฉันพูด……เมื่อสักครู่อานเช่นมาหาฉัน เตือนว่าให้อยู่ห่างจากคุณสักหน่อย……อ่า……โน่……”
เสียงครางของผู้หญิงทำให้มู่เสว่ตกใจ
เธอตกใจรีบก้าวถอยหลังทันที กลับชนเข้ากับผนังด้านข้าง พระเจ้า คิดไม่ถึงว่าผู้อำนวยการจะอยู่ในห้องน้ำหญิงกับคนนั้น？
“ใครอยู่ข้างนอก！” ฉินยี้โน่คำถามเสียงแหบแห้ง มาพร้อมกับเสียงอุทานของผู้หญิง
ลุกลี้ลุกลนทันที มู่เสว่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
วินาทีต่อมา จู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดออก มู่เสว่ที่เพิ่งจะวิ่งไปได้เพียงสองก้าวถูกคนดึงข้อมือเอาไว้อย่างแรง
“โอ้ย——”ร้องออกมาหนึ่งครั้ง เธอหันกลับไปมอง ร้องไห้ออกมาในใจ ซวยแล้ว สร้างปัญหาอีกแล้ว
“เธอเองหรือ？”ตกตะลึง ดวงตาของฉินยี้โน่หรี่ลง ใบหน้าที่เย็นชาปรากฏความแปลกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง จากนั้นก็เย็นชาต่อ แผ่ลมหายใจที่หนาวเย็นให้ผู้อื่นอย่างไม่รู้ตัว
“ผู้อำนวยการ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น……”เหงื่อตก ท่าทางมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัดเจน มู่เสว่แทบอยากจะกัดลิ้นของตนเองให้ขาด
“โน่ นี่ใครคะ？”ผู้หญิงในห้องน้ำถามเสียงดัง
ฉินยี้โน่หันไปมอง เขาไม่พูดอะไร ร่างสูงใหญ่เข้าไปใกล้อย่างกดดัน เกี่ยวเอวของมู่เสว่เอาไว้ กลิ่นยาสูบหอมๆลอยปะทะจมูกของมู่เสว่ ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย“ผู้อำนวยการ ท่านคะ ปล่อยมือค่ะ ปล่อยมือ……”
เธอกรีดร้องอย่างตกใจ ผู้อำนวยการต้องการจะทำอะไร？
แต่ชายผู้เย็นชาและดุร้ายตรงหน้ากลับประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธออย่างเต็มแรง เวลา เหมือนกับหยุดเดินไปชั่วขณะ
ชั่วพริบตาเดียวที่ริมฝีปากสัมผัสกัน หัวใจของทั้งสองต่างสั่นไหว
已经是最新一章了
加载中
