ตอนที่ 2 ฉันบอกว่าฉันอยากจะขอเธอแต่งงาน

ตอนที่ 2 ฉันบอกว่าฉันอยากจะขอเธอแต่งงาน “แกนี่มันอีงูพิษชัดๆอ้าปากคอยเขมือบหมด!” สีหน้าของอานถองดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่วินาทีต่อมานั้นหล่อนก็หยิบเงินเก็บออกมาจากลิ้นชักให้หล่อน “ตามนั้น คนอื่นฉันก็เชื่อใจไม่ได้! ลูกที่แกคลอดออกมา ยังไงก็ยังมีสายสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน! สามหมื่นหยวนก็สามหมื่นหยวน จำไว้ให้ได้ อย่าให้มีพิรุธ! หากมีพิรุธเมื่อไหร่... แกก็บอกว่าเป็นเพราะว่าแกแอบรักจิ้นฮัน เพราะงั้นก็เลยนอนกับเขา!” “……” แผนการที่สมบูรณ์แบบจริงๆ อานจินฮอนเอื้อมมือไปหยิบเงินออกมา พร้อมกลับเก็บใส่กระเป๋าอย่างเงียบๆ เงินแสนห้านี้ ก็สามารถผ่าตัดได้แล้ว …… ภายในโรงพยาบาล ผู้คนเดินกันกวักไขว่ไปมา การแสดงออกทางสีหน้าของแต่ละคนไม่เหมือนกัน มีความสุขบ้าง ยามเมื่อคนในบ้านสุขภาพร่างกายกลับมาแข็งแรงและอยู่กันอย่างมีความสุข ทว่าสีหน้าของคนส่วนใหญ่ต่างหน้านิ่วคิ้วขมวด โดยเฉพาะที่นี่ เงินมันแค่กระดาษแค่ใบเดียว แต่ก็ยินดีที่จะจ่ายเงิน! การไปห้องพักผู้ป่วย103 นั้นหล่อนเดินมาเป็นหมื่นๆรอบ จะให้หลับตาลงเดินก็สามารถเดินหาจนเจอ! หล่อนเคาะประตู อานจินฮอน ยิ้มพร้อมกลับผลักประตู “แม่! หนูมาแล้ว! วันนี้อาการเป็นยังไงบ้างคะ?” ใบหน้าของเซี่ยเป่ยเจียนขาวซีด ทว่าก็ยังฝืนยิ้มกลับมา “แม่สบายดีจ้า ไม่มีอะไร!” “เมื่อกี้หนูคุยกับหมอเจ้าของไข้ วันผ่าตัดคือวันที่หนึ่งอีกสองเดือนข้างหน้านู่นเลย ดีมั้ย?” หยิบส้มขึ้นมาปอกเปลือกออก แวบเดียวในห้องพักผู้ป่วยก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของส้ม “ไม่ต้อง!” เซี่ยเป่ยเจียนส่ายศีรษะไปมา “ฮอนฮอนไม่ต้องให้แม่ผ่าตัดอีกแล้วแหละ ได้มั้ย?” “ไม่ผ่าตัดแล้วอาการป่วยของแม่จะดีขึ้นได้ยังไงล่ะ?” “อาการของแม่ก็ดีไม่ได้กว่านี้แล้วแหละ การที่มีชีวิตอยู่ต่อไปมันก็จะทำให้ลูกลำบากไปเปล่าๆ! ลูกอย่ามาจัดการเรื่องผ่าตัดเลย ให้แม่อยู่ดูลูกนานได้แค่นั้นก็พอแล้ว!” อานจินฮอนทำปากยื่นปากยาว พร้อมทั้งเสียงออดอ้อนอยู่ในลำคอ “อย่าพูดเป็นลางไม่ดีได้มั้ย? หนูอยากให้แม่อยู่จนอายุยืนยาวเป็นร้อยปี! หากอยู่ไม่ถึงร้อยปี งั้นก็แปดสิบเก้าแล้วบวกเพิ่มไปอีกสิบปีด้วยนะ!” “ฮอนฮอน...ลูกเหนื่อยมากพอแล้ว” ถึงแม้ว่าเซี่ยเป่ยเจียนจะนอนอยู่บนเตียงก็ตาม แต่หล่อนจะไม่เข้าใจได้ไงล่ะ? “คนบ้านตระกูลไม่มีทางออกค่ารักษาพยาบาลได้ง่ายๆแบบไม่มีเงื่อนไขอะไร แม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง! ชีวิตแม่แค่เดินทางผิดไปครั้งเดียว แต่มันทำร้ายชีวิตตนเองไปทั้งชีวิต แถมยังให้ลูกลำบากไปด้วย! แม่รู้สึกละอายใจกับลูก... ” “ไม่ค่ะ!” อานจินฮอนหยิบเงินสามหมื่นหยวนออกมาจากกระเป๋า “แม่ดูนี่สิ อานถองเป็นคนให้หนูมา!” ตอนหนูบอกว่าค่ารักษาพยาบาลของแม่สามหมื่นหยวน หล่อนก็หยิบเงินให้ฉันเลย! คนบ้านตระกูลอานดีกับหนูจริงๆค่ะ! “แม่ไม่ใช่คนโง่” เซี่ยเป่ยเจียนปาดน้ำตาใต้ตา ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าลูกสาว “ขอให้แม่ได้ใช้ชีวิตสงบสุขกับเวลาที่เหลือเถอะ จากนั้นของให้ลูกไปจากบ้านตระกูลซะ ไปมีชีวิตของลูกเอง ได้ไหม? ไม่ต้องเตรียมเรื่องผ่าตัดหรอก แม่รับไม่ไหวกับการเข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัดอีกครั้ง!” อานจินฮอนนั่งคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมทั้งดึงข้อมือของมารดาเอาไว้ “แม่! หนูอยากให้แม่มีชีวิตอยู่ต่อไป แม่เป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่หนูสามารถพักพิงอาศัยได้!” “เด็กน้อย ต่อไปภายภาคหน้าลูกก็ต้องแต่งงาน!” เซี่ยเป่ยเจียนยิ้ม “ความจริงคุณหมอหยานแล้วก็นิสัยไม่เลวทีเดียว ลูกก็สามารถอยู่ด้วยกันกับเขาได้! พวกเธอเป็นเพื่อนนักเรียนเรียนมาด้วยกัน รู้จักกันมาก็หลายปี” “….แม่” อานจินฮอนยังไม่ทันพูดประโยคนั้นจบ ด้านนอกห้องพักผู้ป่วยก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เซี่ยเป่ยเจียนรีบเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวคนเองอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งทำหน้าทำตาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เข้ามาได้!” ยามเมื่อประตูเปิดออก ผู้ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวเดินเข้ามา เขาก็คือหยานจิ่งเหยา เขาเป็นลูกชายของคณบดีแพทยศาสตร์ของโรงพยาบาลแห่งนี้ เขายังเป็นแพทย์อันดับหนึ่งทางด้านระบบประสาท “จินฮอน เธอก็อยู่ด้วย!” หยานจิ่งเหยาถึงกลับตกตะลึง พร้อมทั้งยิ้มตาม “ฉันยังอยากโทรศัพท์หาเธออยู่พอดี” “ทำไม?” รีบลุกยืนขึ้นมา พร้อมทั้งจัดผมของตนเองให้เรียบร้อย “ฉันยื่นคำขอร้องเรื่องค่ารักษาพยาบาลให้กับคุณน้าแล้วนะ เดี๋ยวอีกสักพักเธอเอาบัตรประจำตัวประชาชนไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์นั่นแล้วรับเงินมาได้เลย!” “เงินสามหมื่นหยวนนั่น นั่นมันพอดีกลับเงินค่าผ่าตัดเลย” หยานจิ่งเหยากวาดตาดูประวัติการรักษาแวบหนึ่ง เซี่ยเป่ยเจียนยกนิ้วให้ให้ “คุณน้า เก่งมากครับ! อาการดีขึ้นจนกลับมาอยู่ในระดับในตอนนี้ ถือได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์เลยนะครับ!” หากว่าผ่าตัดครั้งนี้มันประสบความสำเร็จ คุณน้าก็ลงไปเดินได้แล้ว! “จริงหรอ?” เซี่ยเป่ยเจียนตาเบิกโต แถมพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “คุณน้า...คุณน้ายังมีโอกาสที่สามารถก้าวเท้าลงไปเดินได้อีกหรอ?” “ไม่มีปัญหาแน่นอน น้าต้องเชื่อหมอนะ” เซี่ยเป่ยเจียนพยักหน้า พร้อมทั้งหายใจยาว ไม่ต้องมานั่งเครียดอีกแล้ว หล่อนก็สามารถนอนหลับได้สนิท อานจินฮอนกับหยานจิ่งเหยาเดินออกไปนอกห้องคนไข้ พร้อมทั้งปิดประตูให้หล่อน “ขอบคุณนะ” “ขอบคุณฉันเรื่องอะไร?” หยานจิ่งเหยายิ้มขึ้นมา ไม่เหมือนกับผู้ชายที่อายุใกล้จะสามสิบเลยซะจริง เหมือนกลับพี่ชายข้างบ้านมากกว่า! นอกจากรอยตีนกาหลายรอยแล้ว “การรักษาคนไข้นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว!อาศัยเวลาที่คุณน้านอนอยู่ เธอรีบไปเอาเงินช่วยเหลือที่โต๊ะประชาสัมพันธ์เถอะ!” “ฉันไม่เอาหรอก” อานจินฮอนเม้มปาก “ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่เงินช่วยเหลือ แต่เงินส่วนนั้นเป็นเงินส่วนตัวของคุณเองเป็นคนเอาออกมา” “…เธอรู้ได้ยังไง....” “ก็ตอนที่ฉันเดินไปเอาเงิน ได้ยินพยาบาลพูดกัน” ก้มศีรษะลง “ฉันจะคืนเงินคุณนะ! เงินห้าหมื่นหยวนคราวที่แล้วฉันก็จำได้นะ” หยานจิ่งเหยาขมวดคิ้วหนาขึ้น พร้อมทั้งยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเก็บทุกรายละเอียดแบบนี้ การรักษาอาการของคุณน้าให้หายถือว่าเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!” “แต่ว่านี่ไม่มันไม่ใช่เงินที่คุณควรจะเป็นคนออก...” “หากเธอคุณว่าติดหนี้ฉันอยู่ งั้นเธอก็...แต่งงานกับฉันสิ!” หยานจิ่งเหยาพูดจบ ถึงกลับตะลึงไปสักพัก คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะเป็นคนปากไว... บรรยากาศถึงกลับเก้อเขินเล็กน้อย เขาลูบหัวคิ้ว เพราะพูดไปแล้ว งั้นก็พูดไปให้หมดเปลือกซะเลย! “ฉันไม่ได้ล้อเธอเล่น ฉันก็ไม่ใช่ผู้ชายพายเรือ! ที่ฉันบอกว่าอยากจะขอเธอแต่งงาน นั่นมันเป็นเรื่องจริง” “……”อานจินฮอนคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ ยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าพูดว่าอะไร “ฉันไม่ได้รังเกียจที่คุณน้าป่วย ฉันยินดีที่จะแบกรับค่ารักษาพยาบาลของคุณน้าไปพร้อมเธอ! ฉันกับเธอก็ไม่ได้รู้จักเธอเป็นวันแรกนี่ เมื่อก่อนตอนที่เรียนหนังสืออยู่ฉันก็ชอบเธอแล้ว แต่นี่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นความลับอะไร!” “ไม่ได้...ฉัน....” “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้! ความลำบากของเธอทุกอย่างฉันรับมันได้หมด ฉันก็อยากแบกรับไปพร้อมกับเธอ! อยู่ด้วยกันเถอะ! ” อานจินฮอนจ้องมองดวงตาของเขา ความรู้สึกละอายใจมันเพิ่มพูนไม่หยุด หล่อนทราบดีว่าหยานจิ่งเหยาเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง และก็ยังรู้ว่าเขาจริงใจต่อเธอจริงๆ แต่ว่า... เขาไม่ใช่ฉินจิ้นฮัน ตัวเองก็ใช่ว่าจะคู่ควรกับใครเขา หล่อนเตรียมพูด ทว่าได้เสียงคุ้นเคยดังมาจากที่ไม่ไกลตัวนัก! ที่แท้ก็ฉินจิ้นฮัน!