ตอนที่ 3 ไปบ้านหยานจิ่งเหยา

ตอนที่ 3 ไปบ้านหยานจิ่งเหยา อานจินฮอนขยี้ตาไปมา หล่อนคิดว่าตัวเองคงมองคนผิดไป! ฉินจิ้นฮันเองก็เห็นหล่อน เขาก้าวเท้ากว้างมาทางนี้ “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” น้ำเสียงของเขาก็ยังคงลื่นไพเราะเสนาะหูเช่นเดิม ทว่าอานจินฮอนกลับไม่กล้ามองตาเขา ทำได้แต่ก้มศีรษะ “มาเยี่ยมญาติ” ฉินจิ้นฮันมองหยานจิ่งเหยาที่ยืนอยู่ข้างๆหล่อน เผยอปากขึ้น พร้อมทั้งหยิบเช็คออกมาหนึ่งใบ แถมเซ็นชื่อของตนเองให้เสร็จสรรพ ลายเซ็นนั่นช่างงดงามและมีพลัง ความสุขุมนั่นช่างทำให้ไม่เหมือนตนเอง “ยังไม่ได้เขียนตัวเลขนะ หากมีความจำเป็นของกรอกเองเอาเลย” อานจินฮอนรับเช็คใบนี้ไป ไม่ใช่เพราะว่าเงินนะ แต่เพื่อชอบคนที่เซ็นชื่อต่างหาก... ในที่สุดตนเองก็มีสิ่งของของเขาหนึ่งอย่าง! ฉินจิ้นฮันไม่ได้หยุดอยู่นาน เขาเดินออกไปพร้อมกับอีกคนแทน หยานจิ่งเหยายืนรอให้เขาเดินลับหลังไปถึงได้เปิดปากถาม “พวกเธอรู้จักกันหรอ?” “อือ...น่าจะใช่...” เขาหยุดอยู่ข้างๆหล่อน! อานจินฮอนตกใจจนหลบถอยหลังไปด้านข้าง “จินฮอน? เธอจริงๆด้วย!” ที่แท้ก็หยานจิ่งเหยา! “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” อานจินฮอนยังตกใจอยู่สักพัก “ฉันเพิ่งเลิกเวรดึก เตรียมตัวจะกลับบ้าน โชคดีจังเจอเธอเข้า!” หยานจิ่งเหยาดูเวลาอยู่สักพัก “เวลาเช้าขนาดนี้ เธอจะทำอะไรต่อ? ฉันสามารถไปส่งเธอได้นะ” อานจินฮอนโบกมือปฏิเสธไปมา “ไม่ ฉันไม่ได้วางแผนว่าจะไปไหน แค่คิดว่าจะเดินเล่นไปทั่วเท่านั้นเอง” “งั้น...ไปบ้านฉันไหม? ฉันหมายความว่า มันคือที่พักของฉันเอง!” หยานจิ่งเหยาส่ายศีรษะไปมา เหมือนรู้สึกว่าตนเองสื่อความหมายไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ “นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทำกับข้าวกินที่บ้าน ปกติก็ทำงานเข้าเวรดึกอยู่ที่โรงพยาบาลพร้อมสั่งอาหารจากด้านนอกมากินนี่แหละ คราวที่แล้วคุณน้าบอกว่าเธอทำอาหารได้เลิศรส ฉันอยากจะเชิญเธอ..ให้ไปช่วยฉันทำกับข้าว ได้ไหม?” “……” “เอ่อ ถ้าเธอรู้สึกว่ามันลำบากใจก็ไม่เป็นไร!” หยานจิ่งเหยาหัวเราะกลบเกลื่อนอยู่สองครั้ง “คำขอร้องของฉันมันดูปัจจุบันทันด่วน เธอไม่ตกลงก็สมควรแล้ว!” “ไม่เป็นไร” อานจินฮอนหัวเราะร่า “พอดีเลยว่าฉันก็ไม่มีธุระอะไร...” หยานจิ่งเหยาช่วยเหลือตัวเองมาตั้งเยอะแยะ หากเขาเป็นคนเลวจริง ก็คงไม่ใส่ใจขนาดนี้หรอก แท้จริงแล้วอานจินฮอนรู้ดีอยู่แก่ใจ เขาดูก็รู้ว่าตนเองนั้นไม่มีทางไป พร้อมทั้งแกมบังคับตนเองให้ไปที่บ้านของเขา “งั้นก็ดีจริงๆเลย !” ”หยานจิ่งเหยารีบเปิดประตูรถพร้อมกลับลงจากรถ จากนั้นก็ตั้งใจที่จะเปิดประตูข้างที่นั่งคนขับให้หล่อน “เชิญครับ สถานีต่อไปของเราคือไปตลาดก่อนเลยใช่ไหม?” อานจินฮอนพยักหน้าตอบรับ “อื้อ ได้สิ” …… แท้จริงแล้วอานจินฮอนเคยคิดอยู่หลายตลบ หากตนเองกับว่าที่สามี มาเดินจับจ่ายใช้สอยที่ตลาด จากนั้นกลับบ้านไปทำอาหารเช้า เมื่อเขากินอิ่มแล้วก็ไปทำงาน ส่วนตนเองก็ทำธุรกิจเล็กๆ พอสุดสัปดาห์นั้นตนเองก็ไปเดินเล่นกับสามี พอช่วงปิดตรุษจีนก็ไปเที่ยวกับสามี พออายุได้ ก็คลอดลูก ไม่ว่าจะคลอดออกมาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตามก็ถือว่าเป็นสิ่งล้ำค่าของที่บ้าน เขาไม่จำเป็นต้องหล่อ ต้องสูง ไม่มีเงิน ก็ได้...แต่ว่าไม่ใช่ฉินจิ้นฮัน ทำได้แค่ใช้ชีวิตกับตนเองไปวันๆเท่านั้น ในสายตาเขานั้น ฉินจิ้นฮันเปรียบเสมือนพระอาทิตย์ พระจันทร์ แต่ตนเองเป็นแค่เศษดิน ทว่า..ความหวังธรรมดาในเวลานี้นั้นมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้! ตนเองไม่สามารถเอาความจริงไปบอกกับฉินจิ้นฮันได้ เพราะว่าอานถองต้องการให้ตนเองท้องลูกของฉินจิ้นฮันแล้วยกลูกให้หล่อน! ผู้ชายคนไหนกันยังคงต้องการตัวหล่อนอีก? อานจินฮอนมองหยานจิ่งเหยาแวบหนึ่งที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ ถึงแม้ว่าหน้าตาของเขาไม่หล่อเหลาเหมือนฉินจิ้นฮัน แต่ถือว่าเขาเป็นผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นเพียบพร้อมทุกด้าน มีสุขภาพร่างกายสมบูรณ์ ชาติตระกูลดี แถมเขายังเป็นคนที่นิสัยจะแสนดี... ตนเองไม่สามารถทำร้ายผู้ชายแบบนี้ได้ และก็ไม่สามารถหลบซ่อนเรื่องราวทั้งหมดได้ ในตลาด อานจินฮอนจ้องมองเขาที่กำลังเลือกผักสดๆอย่างตั้งอกตั้งใจ บางครั้งยังพูดคุยกับพนักงานในร้านด้วย “คุณมาซื้อผักบ่อยหรอ?” “บางทีแหละ หากมีเวลาก็มา” หยานจิ่งเหยา ยิ้มร่า “หมู่นี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร งานยุ่งมาก ผ่าตัดติดต่อกันเคสแล้วเคสเล่า แทบไม่มีเวลาได้พักเลย ตัวเองเลยไม่มีเวลาเข้าครัวเลย” อานจินฮอนยื่นมือเข้าไปช่วยเขาถือผักไว้ “เป็นคุณหมอนี่ลำบากจริงๆ ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ไม่ใช่ว่าอยากเรียนด้านการออกแบบหรอกหรอ? แล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเรียนหมอได้ล่ะ?” “พ่อฉันยังคงยืนกรานให้ฉันรับสืบทอดทางด้านการแพทย์นะสิ! แต่ว่าฉันก็ชอบงานของฉันนะ การช่วยเหลือชีวิตผ่านทั้งความเจ็บความตายมามันก็มีความหมายอยู่นะ” หยานจิ่งเหยายักคิ้วให้ “ไม่งั้นตอนนี้ฉันก็คงเป็นนักออกแบบที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงสักเท่าไหร่! เธอล่ะ? ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเธออยากเป็นผู้กำกับไม่ใช่หรอ!” อานจินฮอนอึ้งอยู่นาน พร้อมทั้งก้มศีรษะเอาไว้ “เธอนี่ไม่มั่นใจในตัวเองเอาซะเลย” หยานจิ่งเหยาตบบ่าหล่อน “ความจริงแล้วเธอดีมากนะ! หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดีมาก เป็นเด็กสาวที่ไม่เลวเลยแหละ! แค่ลำบากนิดหน่อยแค่ชั่วขณะเท่านั้นแหละ ทุกอย่างมันจะผ่านไปได้! แต่ว่าหากเธอเอาแต่มาจำกัดระดับความสามารถของตนเองแบบนี้ ชีวิตเธอทั้งชีวิตคงไม่มีโอกาสในการพัฒนาแล้วแหละ” “……” “เมื่อตอนที่ฉันเรียนอยู่นั้น เธอลืมไปแล้วหรือไง? เพราะว่าเป็นคนไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ รูปร่างก็อ้วนมาก จนน้ำหนักเกือบถึงร้อยกิโลกรัม เพื่อนในห้องของเราต่างหัวเราะฉัน จนในที่สุดอาจารย์ยังเอาฉันมาหยอกล้อเลย” อานจินฮอนตะลึงไปสักพัก เหมือนว่ามีเรื่องนี้เคยเกิดขึ้น ในเวลานั้นหยานจิ่งเหยากับตนเองไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักนิด ถึงแม้ว่าอยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันเลยสักคำ หากว่าเขาไม่โดนคนอื่นพูดล้อเลียน ตนเองก็อาจจะ...จำเขาแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ “ในเวลานั้นฉันรู้สึกว่าตนเองว่าทำไมยังมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร? หรือว่าเพื่อเอาไว้ให้พวกเขาหัวเราะเยาะแค่นั้นหรอ?” “….จากนั้นล่ะ?” “หลังจากนั้นฉันรู้สึกว่าฉันเปลี่ยนเป็นคนที่ยอดเยี่ยม เลยพยายามลดน้ำหนักลง พยายามตั้งใจเรียน! คนอื่นใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง ฉันจะใช้ให้มากกว่านั้นสิบเท่า หรือยี่สิบเท่า! การเปลี่ยนแปลงไม่หยุด จนฉันพบว่าฉันไม่ได้พูดน้อยแล้ว ตอนนี้ฉันก็ยินดีกับชีวิตของฉัน!” หยานจิ่งเหยายกนิ้วโป้งให้ “เธอทำได้!” อานจินฮอนอึ้งไปสักพัก พร้อมทั้งส่ายศีรษะไปมา “ที่ฉันทำไม่ได้....เธอตั้งใจลดน้ำหนัก พยายามเรียน เพราะว่าที่บ้านของเธอคอยสนับสนุน แต่ฉัน....” หล่อนไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ขนาดครั้งแรกก็ยังถูกตัวเองขายไปแล้ว...