ตอนที่ 4 ไปบ้านจิ้นฮันอีกครั้ง

ตอนที่ 4 ไปบ้านจิ้นฮันอีกครั้ง บิดาที่ไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตา พี่สาวที่ใช้หล่อนให้เกิดประโยชน์ อีกอย่าง... มารดาที่จิตใจไม่รู้จักพอ “เธอไม่ได้หวังพึ่งพาคนอื่นเลย! ตอนนี้เธอก็แค่ใส่ใจอาการป่วยของคุณน้า ค่ารักษาพยาบาลเป็นสิ่งจำเป็น เพราะฉะนั้นเลยดูสับสนทำอะไรไม่ถูก แต่ว่าอาการป่วยของคุณน้าจะดีขึ้น” หยานจิ่งเหยาพูดไปหัวเราะไป “ฉันสามารถช่วยเธอได้ ฉันจะช่วยเธอแน่!” “ขอบคุณ” “ขอบคุณฉันเรื่องอะไรอ่ะ เราเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมาหลายปี!” อีกอย่าง เขายังเป็นคนตามจีบหล่อนมานานหลายปีแล้ว …… บริษัทจิ้นตี้ ห้องทำงานของประธานบริษัท หากมองจากหน้าต่างจรดพื้นลงไป เมืองsทั้งเมืองก็ตกอยู่ภายใต้สายตาของเขา การตกแต่งสีเทาแกมขาวมันทำให้คนรู้สึกสะอาดสะอ้าน บนชั้นวางเหล้าวางสุราชั้นยอดไว้เต็ม แก้วไวน์วางคว่ำบนชั้นวางเหล้า หลินชิงเคาะประตู พร้อมทั้งพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านอยู่หรือเปล่า?” “อือ เข้ามา” พอได้ยินเสียงตอบรับกลับมา ถึงได้กล้าผลักประตูเข้าไป “วันนี้ช่วงบ่ายมี video conference เรื่องการเปิดตัวผลิตภัณฑ์หนังตัวใหม่ ส่วนอันนี้คือเอกสารรายละเอียดต่างๆ ท่านต้องการดูไหม?” ฉินจิ้นฮันถูหัวคิ้ว พร้อมกลับโบกมือ “อื้อ วางไว้” “อีกอย่าง... คุณอานถองมาหรือยัง รออยู่ที่ห้องพักรับรอง ยังมีคุณพ่อหล่อนด้วย รอท่านมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ท่านดูนี่....” “แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ?” วางปากกาที่อยู่ในมือทันที พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ “ให้พวกเขาเข้ามา” “ค่ะ ท่านประธานฉิน” หลังจากที่เลขานุการเดินออกไปแล้ว ก็จัดระเบียบบนโต๊ะเล็กน้อย พร้อมกับเก็บเอกสารสำคัญให้มิดชิด เมื่อเขาเปิดลิ้นชักแล้วเอาเอกสารวางลง แต่ในนั้นมีต่างหูอยู่หนึ่งข้างที่ทำให้มือของเขาค้างเติ่ง มันเป็นต่างหูลูกเชอร์รี่ข้างหนึ่ง มันทำมาจากพลาสติกเคลือบราคาถูก ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย เขาเอาเอกสารวางลง ทับไปบนต่างหูข้างนั้น แวบเดียว อานถองก็พาคุณพ่อเข้ามาในห้อง หล่อนเอามือประคองเอว เวลาเดินทำท่าทางราวกับเจ็บปวดเล็กน้อย “พี่จิ้นฮัน” “อื้อ” ฉินจิ้นฮันเดินไปข้างกายหล่อน “อาการขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมนอนพักผ่อนที่บ้านอีกหรอ?” อานถองหน้าแดง “ฉันก็แค่...เร่งเรื่องงานแต่งของเราสองคน...เลยตั้งใจพาคุณพ่อมาด้วย อยากแต่งงานกับคุณเร็วแล้ว!” อานเซี่ยงหงที่ยืนอยู่ข้างกายหล่อนหัวเราะอยู่หลายครั้ง “ลูกสาวโตแล้วก็บังคับอะไรไว้ไม่ได้! ผมคนเป็นพ่อ ก็รั้งไว้ไม่อยู่จริงๆ” “ไม่เป็นไรครับคุณลุง หลังจากเราแต่งงานแล้ว อานถอง สามารถกลับบ้านได้ตามใจเลย! ไม่มีปัญหาเลย” “เฮ้อ!” อานเซี่ยงหงถอนหายใจ “ฉันไม่ทำใจไม่ได้จริงๆ แต่ว่ายังไงก็ไม่สามารถรั้งลูกสาวไว้ข้างตัวอีก ยังไงหล่อนก็ต้องหาความสุขให้ตัวเอง ส่วนฉัน ก็รู้อยู่ในใจลึกๆว่ายังไงก็รั้งหล่อนไว้ไม่ได้อยู่ดี” “พ่อ...” ดึงมือของพ่อหล่อนเอาไว้ “ไม่เป็นไร พี่จิ้นฮันเขาก็พูดแล้วไม่ใช่หรอ หนูกลับบ้านได้ตามใจเลย!” อานเซี่ยงหงพยักหน้า พร้อมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ตอนนี้ฉินจิ้นฮันยืนอยู่ข้างๆพวกเขา นัยน์ตาดำขลับกวาดสายตามองใบหน้าของพวกเขา “ใช่สิ ผมเคยได้ยินว่า...คุณลุงยังมีลูกสาวอีกคน?” ยามเมื่อถามถึงอานจินฮอน สีหน้าของอานเซี่ยงหงถอดสีทันที “อย่าถามถึงเลย! เฮ้อ พูดไปก็คือความผิดของฉันนี่แหละ” อานเซี่ยงหงก้มศีรษะ ท่าทางอารมณ์เสีย “ตอนหนุ่มๆทำผิด เดิมก็อยากจะเติมเต็มให้หล่อน เด็กยังไงคือผู้บริสุทธิ์ แต่ว่าหล่อน... วันๆก็มั่วผู้ชาย ฉันพูดแล้วก็ไม่ฟัง” “พ่อ อย่าโมโห! แค่ถามตัวเองว่าไม่ละอายใจก็พอแล้ว แม่ของหนูก็ไม่ได้โทษพ่อไม่ใช่หรอ?” อานเซี่ยงหงตีมือของลูกสาวเบาๆ “ลูกดีที่สุดแล้ว รักและใส่ใจพ่อ!” “พ่อ...” ฉินจิ้นฮันขยับริมฝีปาก ต่างไม่มีใครรับรู้อารมณ์ของเขาออกเลย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ แต่พูดไม่ออก “ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง...คุณลุงอย่าโมโหไปเลย!” เขามองอยู่แวบหนึ่ง “พอดีเลยตอนนี้ผมว่างอยู่ เราไปกินข้าวด้วยกันนะ? แล้วก็พูดคุยเรื่องงานแต่งงานด้วย! แม่ผมยังอยู่ที่ต่างประเทศ ช่วงนี้ยังไม่กลับประเทศ แต่ผมก็สามารถตัดสินใจเรื่องงานแต่งงานได้ด้วยตนเอง พวกเราเคารพในความคิดของผม” “พี่จิ้นฮัน….” อานถองรีบคว้าแขนเสื้อสูทเขาไว้แน่น “พอคิดว่าใกล้จะได้แต่งงานกับเธอแล้ว ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลย!” ฉินจิ้นฮันหัวเราะร่า พร้อมทั้งกลบเกลื่อนอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้ “หรอ? หวังว่าคุณจะคิดแบบนี้ตลอดไปนะ” …… หล่อนไปซื้อผักกับหยานจิ่งเหยา อานจินฮอนเข้าครัวพร้อมทั้งทำกับข้าวที่หล่อนถนัดสามอย่าง บ้านของเขาตกแต่งสไตล์สแกนดิเนเวียน สะอาดมากจนไม่เหมือนว่าผู้ชายเป็นคนพักอาศัย “บ้านคุณปกติแล้ว...มีแม่บ้านคอยจัดการให้ใช่ไหม?” “ป่าว ฉันจัดการเอง” ตักข้าวใส่ถ้วย พร้อมทั้งยิ้มจนตาหยี “มีเวลาว่างก็เก็บไปเรื่อย ปกติก็ไม่มีเวลาฉันเองก็ไม่ได้อยู่บ้าน! พ่อกับแม่ฉันก็ไม่มา มีแค่ฉันอยู่บ้านคนเดียว ปกติก็ไม่มีญาติพี่น้องมาเยี่ยมเยือน เพราะฉะนั้นเลยสะอาด” “อ้อ....” “ตอนนี้ที่ฉันขาดอยู่ก็คือผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่บ้าน” หยานจิ่งเหยามองอานจินฮอนแวบหนึ่ง ดูจากสีหน้าหล่อนดูออกว่าหล่อนกำลังเก้อเขิน เขารีบพูดเปิดประเด็น “ต้องโทษพ่อฉัน วันๆเอาแต่บอกให้ฉันหาแฟน จนฉันต้องเร่งหาแล้วแหละ!” ไม่ได้พูดแบ่งรับแบ่งสู้ แท้จริงแล้วในใจหล่อนเข้าใจความหมายของหยานจิ่งเหยาดี แต่ว่า...ไม่ได้ ตัวเองไม่คู่ควรกับหยานจิ่งเหยาเลยสักนิด ขนาดเป็นเพื่อนกันยังเป็นไปไม่ได้เลย หลังจากรับประทานอาหารที่บ้านหยานจิ่งเหยาเสร็จ หล่อนเห็นสีหน้าความเหนื่อยล้าของเขา อานจินฮอนเลยหาข้ออ้างเพื่อต้องการที่จะกลับ หยานจิ่งเหยาต้องการขับรถไปส่งหล่อนให้ถึงที่ให้ได้ หล่อนหมดความอดทน ทำได้แต่บอกว่าต้องการกลับไปที่บ้านตระกูลอาน ยามเมื่อก้าวเท้าลงรถของหยานจิ่งเหยา ก็ได้ยินเสียงฉินจิ้นฮันกับอานถองที่ดังมา.... ไม่สามารถหลบด้านหลังได้เลย อานจินฮอนทำได้แค่ยืนตะลึงอยู่กับที่ หยานจิ่งเหยาเห็นว่าหล่อนทำท่าทางผิดปกติ เลยลงจากรถ มายืนข้างหล่อน “เป็นอะไร? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” อานจินฮอนไม่ได้ตอบ แต่ดวงตาของหล่อนมองแต่ฉินจิ้นฮัน ก็เพราะว่าเขากำลังจ้องมองแต่หล่อน... สายตานั่น ทำราวกับว่ารู้เรื่องอะไรขึ้นมาแล้วอย่างนั้น “หือ! นั่นน้องสาวของฉัน คุณจำได้ใช่ไหม? พวกคุณเคยเจอกันแล้ว” อานถองรีบทำท่าแสดงอาการคล้องแขนฉินจิ้นฮันทันที พร้อมทั้งพูดขึ้นว่า “ต่อไปคุณก็เป็นพี่เขยหล่อนแล้ว ต้องดูแลหล่อนให้เยอะๆ!” ฉินจิ้นฮันกลับไม่ได้พูดอะไร อานเซี่ยงหงรีบพูดตัดบททันควัน “พอเถอะ!อย่าให้จิ้นฮันลำบากใจเลย!นิสัยแบบนี้ของหล่อน ฉันพูดแล้วหลายรอบก็ไม่เคยฟัง คุณดูนะ นี่ก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมิดีมิร้ายเอาแต่อยู่กับผู้ชาย! ” อานเซี่ยงหงเหล่ตามองอานจินฮอนอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันตัวเดินเข้าตัวบ้านของตระกูลอานทันที “จิ้นฮัน ขอโทษนะ... คำขอร้องของฉันมันทำให้คุณลำบากใจ ฉันไม่ทันได้คิด!” “ไม่เป็นไร” ฉินจิ้นฮันลดสายตาลง พร้อมทั้งเดินเข้าบ้านตระกูลอานพร้อมกับอานถอง... ไม่ไกลจากตรงนั้นนัก อานจินฮอนเม้มปาก พร้อมทั้งก้มศีรษะเอาไว้ “คนนั้นพี่สาวเธอหรอ?” “อืม...” “ดูเหมือนว่า...หล่อนดูดีมากกับเธอนะ” เพราะว่าหยานจิ่งเหยาไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา เลยรู้สึกว่าอานถองยิ้มให้ อานจินฮอน น่าจะปฏิบัติกับหล่อนไม่ได้เลวร้ายอะไร “อืม” อานจินฮอนไม่อยากจะอธิบายอะไรให้มากความ ปัญหาของหล่อนแค่อยากจะเก็บซ่อนมันไว้ในหัวใจเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ตามหล่อนก็ไม่อยากพูดออกมา! หยานจิ่งเหยาตบบ่าหล่อนเบาๆ “จำได้ไหมที่ฉันเคยพูดกับเธอ ว่าเธอต้องเชื่อมั่นในตนเอง! งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน คืนนี้ยังต้องเข้าเวรอีก” อานจินฮอนพยักหน้า พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาโบกไปมา พร้อมทั้งรอจนเข้าขึ้นรถ จากนั้นก็รอให้รถหายไปจากสายตา ตอนนี้บ้านตระกูลหล่อนก็ไม่อยากกลับไป งั้นไปคุยเป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาลดีกว่า... กำลังก้าวเท้า ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาครั้งหนึ่ง อานถองเป็นคนส่งข้อความมา [คืนนี้สี่ทุ่ม ไปบ้านตระกูลจิ้นฮันอีกครั้ง! ฉันโอนเงินให้แกแล้วหนึ่งหมื่นหยวน อย่ามาต่อรองราคากับฉัน! ถ้าแกท้องสำเร็จ แล้วคลอดออกมา ฉันจะให้เงินแกสิบล้านหยวน แถมฉันจะช่วยแกยื่นเรื่องGreen card ให้ แล้วแกก็ไปจากประเทศได้]