ตอนที่ 6 ครูสอนภาษาอังกฤษ

ตอนที่ 6 ครูสอนภาษาอังกฤษ “ฉัน...ตอนนี้ฉันไม่สามารถให้คำตอบใดๆกับคุณได้! คุณให้เวลาฉันคิดหน่อย...ได้ไหม?” หยานจิ่งเหยาเห็นใบหน้าสับสนของหล่อน ก็รู้ดีว่าหล่อนไม่สามารถตัดสินใจอะไรง่ายๆขนาดนี้ “อื้อ! เธอสามารถเอาไปคิดก่อนได้ ฉันให้เวลา! เวลานานขนาดนั้นฉันยังรอมาได้เบน แล้วนับประสาอะไรกับเวลาแค่นี้เอง? ” เขาดึงมือหล่อนเอาไว้ “ส่วนเรื่องคุณน้า เธอไม่ต้องเป็นห่วง แค่เชื่อฉันก็พอ” “ขอบคุณนะ” “พูดขอบคุณทำไมกัน! ฉันชอบเธอมานานแล้วนะ เธอก็ไม่ได้เพิ่งจะรู้เรื่องนี้เป็นวันแรกที่ไหนกัน! ทำอะไรสักอย่างเพื่อคนที่เรารัก นั่นเป็นความภาคภูมิใจของฉันเลยแหละ! หากเป็นแบบนั้น ฉันก็จะล่อลวงเธอให้มาเป็นเมียฉัน ฉันดีใจจริงๆ!” อานจินฮอนก้มศีรษะละ นอกจากคำว่าขอบคุณแล้ว หล่อนไม่สามารถให้หยานจิ่งเหยาอะไรได้อีก ถึงอย่างไรความบริสุทธิ์ของหล่อนก็ให้ไม่ได้! หัวใจเองก็ไม่มีจะให้ หล่อนรู้ตัวดีว่าไม่ยุติธรรมต่อหยานจิ่งเหยาเลย! เขาเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยม ในโรงพยาบาลคงมีหญิงสาวมากมายชอบเขาอยู่เยอะแยะ ถึงแม้ว่าตนเองไม่มั่นใจว่าตนเองท้องจริงหรือเปล่า แต่ว่า...หากท้องขึ้นมาละก็ ตนเองจะทำแท้งเด็กคนนี้ได้จริงๆหรอ? เรื่องนี้ จิตใจของตัวหล่อนเองก็ไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด! นี่เป็นลูกของฉินจิ้นฮันเลยนะ... “เธอไปพักเถอะ ฉันดูสีหน้าเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่!” พาหล่อนไปยังห้องพักผู้ป่วย ที่ข้างในไม่มีคนป่วย บนเตียงจัดได้อย่างสะอาดสะอ้าน “เธอพักอยู่ที่นี่ก่อนสักระยะ หากคุณน้ามีเรื่องขึ้นมา ฉันจะมาบอกเธอทันที!” อานจินฮอนพยักหน้า ถึงกับวางใจไปเปลาะหนึ่ง “ได้ ขอบคุณนะ” “อย่าพูดคำว่าขอบคุณกับฉันเลย! ถ้าเธออยากขอบคุณฉันขึ้นมาจริงๆ ก็แต่งงานกับฉันสิ” หยานจิ่งเหยาทำตากรุ้มกริ่มใส่หล่อน น้ำเสียงเหมือนกำลังพูดล้อเล่นอยู่ “ยังไงฉันก็ยังรอคอยคำตอบของเธออยู่ดี ขอแค่เธอยินยอม ฉันยินดีทั้งหมด” การดูเขาโบกมือลาเพื่อออกจากห้อง อยู่ดีๆอานจินฮอน...ก็หวังว่าตัวเองยังไม่ได้ท้อง แบบนี้... ตนเองก็สามารถตอบตกลงหยานจิ่งเหยาได้ หากเป็นแบบนี้ ตัวเองก็จะมีชีวิตที่เรียบง่าย และยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามคนปกติ! หยานจิ่งเหยาคงเป็นสามีคนหนึ่งที่ดีแน่ๆ และเป็นพ่อที่ดีด้วย ถึงแม้ว่าในใจนั้นหล่อนจะชอบฉินจิ้นฮัน แต่ว่าเขาใกล้จะแต่งงานกับอานถองแล้ว จะเป็นพี่เขยอยู่มะรอมมะร่ออยู่แล้ว! หล่อนไม่สามารถปฏิเสธความสัมพันธ์แบบนี้ได้ ความชอบพอของตนเองก็ต้องสิ้นสุดลง และก็ควรที่ปล่อยวางได้สักที หรือว่าต้นเหตุของเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น ตนเองเป็นคนยินยอมกับผลลัพธ์นี้เองมาโดยตลอด …… ฉินจิ้นฮันเดินทางกลับมาที่บ้านตระกูลฉิน แล้วก็พบว่าอานถองกำลังเรียนทำอาหารกับเชฟอยู่ในห้องครัว พอเห็นเขากลับมาแล้ว อานถองใช้ผ้าเช็ดมือเช็ดมือตนเอง พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างมีเสน่ห์ “คุณกลับมาเร็วขนาดนี้เลยหรอ? โดนคุณจับได้แล้ว!ฉันอยากจะปิดคุณเอาไว้ก่อนนะเนี่ย” “หือ?” “ฉันไม่เคยทำกับข้าวมาก่อนเลย แต่ว่าฉันคิดว่า...หลังจากแต่งงานกับคุณแล้ว ฉันก็จะกลายเป็นภรรยาของคุณ ก็เลยอยากเรียนทำอาหาร เพื่อที่จะมัดใจคุณได้! แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าคุณจะนอกลู่นอกทาง” อานถองใช้มือข้างหนึ่งกอดแขนของเขาเอาไว้ พร้อมทั้งทำท่าออดอ้อนฉอเลาะ “วันนี้คุณเลิกงานเร็ว เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จออกไปเดินเล่นกันไหม?” ฉินจิ้นฮันเหล่ตามองนาฬิกาข้อมือ “วันนี้ผมมีประชุม video conference” “อ้อ...” อานถองพยักหน้า ถึงแม้ว่าจะผิดหวังก็ตาม แต่ว่าหล่อนแสดงท่าทางว่าเข้าใจเรื่องนี้ดี “งานของคุณเป็นหลัก! ส่วนเรื่องของฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวต่อไปก็อยู่เป็นเพื่อนฉันได้! หลังจากที่พวกเราแต่งงานกันแล้ว เวลาที่จะเอาไปเดินเล่นมีเยอะแยะไป! คุณไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันไปหาเรื่องสนุกให้ตนเองทำได้” “อื้อ เธอเรียนทำอาหารก็ระมัดระวังตัวหน่อย” “ได้!” พอได้ยินว่าเขาก็ยังเป็นห่วงเป็นใยตนเอง อานถองถึงกลับยิ้มหน้าบาน “ฉันระมัดระวังอยู่ค่ะ!” ฉันจะขยันเรียนทำกับข้าว เพื่อให้เป็นเมียที่สมบูรณ์แบบค่ะ ฉินจิ้นฮันเม้มริมฝีปาก พร้อมทั้งหยิบกระเป๋าทำงานขึ้นชั้นบน อานถองมองด้านหลังของเขา ถึงกับอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มมุมปาก... ถ้าตนเองไม่ได้พบเจอคนโกหกหลอกลวงอย่างฉีตง แล้วสามารถเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้ฉินจิ้นฮัน คงจะมีความสุขมากกว่าเดิมใช่มั้ย? สภาพตนเองในตอนนี้ยังต้องรับให้ได้เรื่องที่อานจินฮอนกับฉินจิ้นฮันมานอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนี้ แล้วเธอจะสบายใจได้ไหมล่ะ? ทุกอย่างก็เพื่อให้ตนเองแต่งงานได้ฉินจิ้นฮันได้อย่างราบรื่น ตนเองก็ไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว! สำหรับหล่อนแล้ว ขอแค่อานจินฮอนไม่พูดอะไรออกมา เรื่องนี้ก็จะปิดเป็นความลับได้อย่างสมบูรณ์แบบ! รอตนเองแต่งงานกับฉินจิ้นฮันได้เมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นจะพูดอะไรก็พูดมีน้ำหนักแล้วแหละ... การกำจัดอานจินฮอนถือว่าเป็นเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเลย แค่หล่อนคิด ทำได้หมด …… แม่ก็ยังอยู่ในห้องICU หล่อนอยากจะเจอก็เจอไม่ได้ หล่อนกลับบ้านตระกูลอานอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีใครที่จะทำให้ใบหน้าหล่อนดีขึ้นมาเลย ราวกับว่าหล่อนทำอะไรผิดต่อคนอื่นอย่างนั้นแหละ.... พอกลับมาถึงห้องพัก หล่อนอยากจะเปลี่ยนชุดนอน ทว่ากลับได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาครั้งหนึ่ง หลังจากมัดผมแล้วก็วิ่งออกไปดู...ก็เห็นว่าเป็นโทรศัพท์เบอร์แปลกส่งเข้ามา! อีกอย่างก็มีข้อความจำนวนเงินห้าหมื่นหยวนแจ้งมาในบัญชีของหล่อน หรือมีคนสงสารคนบริสุทธิ์อย่างตนเองเลยโอนเงินมาให้หรอ? [เอาไปรักษาแม่ของเธอ ไม่ต้องถามว่าฉันเป็นใคร] เป็นครั้งแรกที่ได้รับเงินเยอะมากมายขนาดนี้ อานจินฮอนยีนนิ่งอยู่อย่างนั้น! หล่อนเข้าแอปพลิเคชั่นของธนาคาร แล้วมองดูยอดเงินของตนเองก็พบว่ามีเงินเยอะมากเท่านั้นจริง ถึงได้เชื่อว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นตลก! แต่ว่าคนๆนี้เป็นใครกัน? [แล้วทำไมคุณถึงได้โอนเงินมาให้ฉันล่ะ? คุณโอนเงินผิดหรือเปล่า? ฉันไม่รู้จักคุณ เงินเยอะแยะมากมายขนาดนี้ฉันรับมันไว้ไม่ได้] เงินที่ไม่มีที่มาที่ไป หล่อนไม่กล้าใช้มันจริงๆ! หากเป็นหลุมพรางเข้าเล่าก็ไม่แน่ ใครละที่จะโง่ อยู่ดีๆก็โอนเงินมาให้ตนเอง? นอกจากว่าเขาเป็นคนที่ตนเองรู้จัก หรือไม่ก็โอนเงินผิด เงินจำนวนมากมาย หล่อนไม่กล้าที่จะยักยอกเอาไว้ ถึงแม้ว่าตัวเองจะรีบร้อนที่จะใช้เงินก็ตาม แต่ก็ไม่คิดที่จะใช้เงินมั่วๆยามที่ตนเองจิตใจสับสน [เธอไม่ใช่อานจินฮอนหรอ? แม่เธอต้องการใช้เงินเพื่อรักษาจากอาการป่วย ไม่ผิดไปจากนี้ป่ะ?] “….คนนี้รู้จักฉันแน่ๆ” อานจินฮอนเกิดอาการนั่งไม่ติด รีบโทรกลับไปที่เบอร์นี้ แต่ว่าปลายสายตัดทิ้ง ไม่ยอมรับสาย! ราวกับว่าเขากลัวว่าตนเองจะได้ยินเสียงของเขา แล้วจะรู้ว่าเป็นใคร! [ถ้าเธออยากตอบแทนฉัน ก็ตั้งใจเรียนตามสาขาของเธอ! ฉันนัดอาจารย์ให้เธอแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนติดต่อเธอไป] เรียนตามสาขา? คนๆนี้ขนาดเรื่องการเรียนครึ่งๆกลางๆที่เลื่อนออกไปก็ยังรู้! [คุณเป็นใครกันแน่? คุณถึงได้ให้เงินฉันเยอะแยะขนาดนี้ ฉันไม่สามารถรับเงินไม่มีที่มาที่ไปนี้ได้! ยังไงฉันก็ต้องรู้ว่าคุณคือใคร] [ฉันบอกแล้ว ฉันจะไม่บอกเธอ! วันนี้ดึกมากแล้ว นอนได้แล้ว] อานจินฮอนส่งข้อความกลับไป แต่ไม่มีคนตอบกลับ! เบอร์โทรศัพท์กลายเป็นเบอร์ที่ใช้ไม่ได้ไปซะแล้ว! เหมือนว่าตนเองนั้นกำลังผจญกับเรื่องแปลกประหลาด ตอนที่หล่อนกำลังเตรียมโทรศัพท์หาธนาคารเพื่อสอบถามว่าใครกันเป็นคนโอนเงินมาให้ ทว่าเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่รู้จักก็โทรศัพท์เข้ามา