ตอนที่ 10 เหนื่อยเปล่าๆ

ตอนที่ 10 เหนื่อยเปล่าๆ …… หล่อนกลับไปโรงพยาบาลอย่างอิ่มเอม พอเข้าไปก็เห็นหยานจิ่งเหยา เขากำลังพูดคุยอยู่กับพยาบาลคนหนึ่งอยู่ เมื่อสายตาของเขาเหลือบเห็นอานจินฮอน เขาเดินมาทางหล่อนทันที ริมฝีปากบางกระตุกขึ้นมา รอยยิ้มนั้นมีแต่ความเอ็นดู! คนภายนอกดูแล้ว พวกเขาช่างเหมือนกับคู่รักคู่หนึ่ง... “อาการเจ็บป่วยของแม่ฉันดีขึ้นบ้างหรือยัง?” “ตอนนี้อาการปกติแล้ว สามารถทำการผ่าตัดได้ตลอดเวลา” หยานจิ่งเหยาหัวเราะขึ้นมา “เธอวางใจเถอะ!มีฉันอยู่ที่นี่ แล้วจะให้คุณนี้มีเรื่องได้ยังไง?” อานจินฮอนพยักหน้า แท้จริงแล้วก็เพราะว่าหยานจิ่งเหยา หล่อนเลยวางใจที่กลับไปพักอาศัยที่บ้านตระกูลอาน “ขอบคุณที่คอยใส่ใจ” “เธอไม่ต้องเกรงใจฉันได้ไหมเนี่ย?” หยานจิ่งเหยา เคาะที่หน้าผากของหล่อน “เรื่องของเธอคือเรื่องของฉัน การเป็นคนคอยตามจีบอย่างเต็มตัว ฉันสามารถช่วยเธอได้เรื่องนี้ นอกจากเรื่องทางนี้ฉันก็ช่วยไม่ได้! ฉันรู้สึกผิดกับตัวเองอยู่เลย” เห็นเขาท่าทางแบบนี้แล้ว อานจินฮอนไม่รู้จริงๆว่าจะพูดว่าอะไรดี หยานจิ่งเหยารู้เรื่องของตนเอง แถมยัง... “ใช่สิ ดูนี่” หยานจิ่งเหยาหยิบสมุดขึ้นมาหนึ่งเล่ม อานจินฮอนหยิบขึ้นมาเปิดไปมา ด้านบนนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ ด้านหลังมีหมายเหตุมี 60 ตารางเมตร และ75 ตารางเมตร “นี่คืออะไร?” “ฉันหาบ้านให้เธอ! เธอดูเอาว่าเธอชอบแบบไหน?” หยานจิ่งเหยายิ้มตาหยี พร้อมทั้งอธิบายอย่างจริงจัง “บ้านพวกนี้อยู่ในละแวกโรงพยาบาล เธอมาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ก็สะดวกสบาย! ส่วนบริเวณโดยรอบมีทุกอย่างครบครัน ทั้งซูเปอร์มาเก็ต ตลาดก็สะดวก! เงินค่าเช่าก็ถูก” “…ตอนนี้ฉันมีที่อยู่” “ฉันรู้! แต่ฉันอยากให้เธอย้ายออกมา” หยานจิ่งเหยามองหล่อนอย่างจริงจัง “อย่าอยู่ที่นั่นต่อเลย! บ้านตระกูลอานไม่เหมาะกับเธอ! นอกจะคอยแกล้งหล่อนแล้ว แทบจะไม่คิดว่าเธอเป็นคนในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ! ฉันไม่อยากให้เธออยู่ที่นั่นต่อ” อานจินฮอนเดาได้ว่าเขาใช้เหตุผลนี้ เลยอยากจะหาบ้านให้ตนเอง แต่ว่า... “เรื่องมันไม่ได้ง่ายเป็นไปตามที่เธอคิด....” “มีเรื่องยากลำบากอะไรหรอ? แค่เธอคิดจะออกมา ใครก็ขวางเธอไม่ได้! นอกจาก...เธออยากจะช่วยพี่สาวเธอให้ท้องจริงๆ?” หยานจิ่งเหยา จ้องมองหล่อน “อย่าก่อเรื่องเลย ตอนนี้เธออายุยังน้อย อย่าเอาเรื่องนี้ มาดึงชีวิตตนเองให้เกี่ยวพันไปทั้งชีวิต!” “ฉัน...” “เธอต้องรู้ว่า พอเธอคลอดลูกออกมาแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่เขยไม่มีวันสะบัดได้หลุด! เธอคิดว่าคลอดลูกแล้วจะหนีไปได้ มันเป็นไม่ได้! ชีวิตเธอทั้งชีวิตจะเหนื่อยเหลือเกิน” หยานจิ่งเหยาดึงแขนของหล่อนเอาไว้ พร้อมทั้งใช้แรงเขย่าไปมา “เธอลองคิดให้ดี เธอจะทำร้ายชีวิตตนเองไปทั้งชีวิต!” อานจินฮอนกัดริมฝีปากตนเอง “ฉันรับเงินของอานถองมาแล้ว...” ตอนนี้ก็ใช้เงินหมดแล้ว แถมตนเองยังเอาความบริสุทธิ์ของตนเอนไปให้ฉินจิ้นฮันแล้ว! อารมณ์ของหล่อนเหมือนใจกำลังแตกสลาย ขอแค่คลอดลูกแทนอานถอง ตัวเองสามารถตัดขาดกับตระกูลอานอย่างสิ้นเยื่อขาดใย แล้วเอามารดาไปจากที่นี่! “เธอเอาเงินไปคืนหล่อนได้นี่! ฉันมีเงิน เธอเอาเงินฉันไปคืนให้หล่อน!” หยานจิ่งเหยาหยิบบัตรธนาคารของตนเองยัดใส่ไปในมือของหล่อน “อย่างอื่นฉันไม่มี แต่ฉันมีเงิน! หลายปีมานี่ตัวเองเก็บเงินมาก็ไม่น้อย” อานจินฮอนรีบส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้... ฉันไม่สามารถเอาเงินคุณไปหรอก! คุณทำงานหนักอดหลับอดนอนทั้งคืน เก็บเงินอย่างลำบาก ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้มัน” “ใครบอก! ไม่มีใครที่จะมีคุณสมบัตินี้มากกว่าเธอที่จะใช้เงินนี้หรอก!” หยานจิ่งเหยาจ้องมองหล่อนอย่างจริงจัง “หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันไม่ได้มีใจให้กับผู้หญิงคนไหน เธอแค่คนเดียว! จากสมัยเรียนจนถึงตอนนี้ ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย! เมื่อก่อนเธอไม่ตอบตกลงฉัน แม้ว่าพวกเราจะติดต่อกันน้อยลง ฉันคิดว่าฉันควรจะเลิกคิดได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย! ตอนที่ฉันเห็นเธอในเวลานั้น ฉันถึงรู้สึกได้ว่าหัวใจของตนเองกำลังเต้นพองโตอยู่” “……” เสียงของหยานจิ่งเหยาไม่ได้ดังหรือเบาไป แต่คนที่อยู่รอบๆต่างได้ยินทั้งหมด เพราะว่ามีพยาบาลหลายแล้วและคนป่วยมองมาทางนี้แล้ว... อานจินฮอนลากเขามาอีกทาง หล่อนไม่อยากตกเป็นประเด็นให้คนอื่นคอยถกเถียงกัน “หยานจิ่งเหยา ฉันไม่คู่ควรกับคุณ! ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลย นอกจากมารดาที่ป่วยหนัก ยังมีอีกตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไร!” อานจินฮอนย่นหัวคิ้วงดงามนั่น พร้อมทั้งหลับตา “ฉันรู้ว่าคุณทำทุกอย่างก็เพื่อฉัน แล้วก็ว่าคุณสามารถทำทุกอย่างให้ฉันได้ แต่ว่าฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้! ที่ฉันทำอยู่คือการทำร้ายคุณ!” ตัวเองอาจเป็นตัวถ่วงของเขา แถมยังมีมารดาของตนเองอีกคน... เมื่อไหร่แม่จะรักษาให้หาย ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ขนาดรักษาตนเองให้หายขาดได้หรือเปล่าก็ยังไม่มั่นใจเลย! ถึงแม้ว่าตนเองตกลง หยานจิ่งเหยาเองก็ยินยอมแล้ว แต่ว่าคนทางบ้านหยานจิ่งเหยาล่ะ? ไม่สามารถยินยอมได้... ถึงเวลานั้นคนในครอบครัวของเขาคงคิดว่าตนเองทำทุกอย่างไปก็เพราะเงินเลยมาอยู่กับหยานจิ่งเหยา หรืออาจคิดว่าหล่อนคงมีแผนการที่ใหญ่มากอยู่แน่! อานจินฮอนรู้ว่าตนเองไม่สามารถทำแบบนี้ ทั้งหมดนี่มันเหมือนลากหยานจิ่งเหยาลงน้ำ “ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเธอกำลังทำร้ายฉันอยู่! เธอไม่ยอมตกลงกับฉัน ฉันจะเสียใจมาก” คำพูดของหยานจิ่งเหยานั้นพูดมาหลายรอบแล้ว เมื่อก่อนตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยนั้น เขาคิดหาวิธีในการเข้าใกล้อานจินฮอนให้มากยิ่งขึ้น ในความเป็นจริงแล้วตอนที่รู้ว่ามารดาของหล่อนป่วยหนัก เขายอมรับเลยว่าเขาแอบดีใจอยู่ในใจ! เพราะปัญหานี้แหละที่ทำให้อานจินฮอนต้องการตนเองขึ้นมา แค่รอเวลาในการที่หล่อนจะเป็นคนเขยิบเข้ามาตนเองแล้ว! เขาคิดว่าความสุขจะมาแล้ว ขอแค่ตนเองรักษามารดาของหล่อนให้หายดี ขอแค่ตนเองทำให้หล่อนใจหวั่นได้... แต่ผลลัพธ์นั้น หล่อนกลับหลีกเลี่ยงในการตามจีบของเขา ขนาดการช่วยเหลือของเขา一一 ก็คืนกลับมาด้วย “หยานจิ่งเหยา คุณใจเย็นๆก่อน... ตอนนี้เราควรพูดเรื่องนี้” อานจินฮอนถอยหลังก้าวหนึ่ง “ฉันอยากเจอแม่ คุณพาฉันไป ได้ไหม?” เขายืนอยู่ด้านหลัง สองมือกำหมัดไว้ “เธอบอกความจริงกับฉันมา ทำไมเธอถึงไม่ยอมออกจากบ้านตระกูลอาน? เธอก็ไม่ได้หลงรักสถานที่นั้นสักนิด!” “……” “พี่สาวของเธอไม่ได้ดีกับเธอนี่ พ่อของเธอก็ไม่คิดว่าเธอเป็นลูกสาวของเขา ทั้งหมดนี่เธอเป็นคนบอกฉันเอง! แต่ทำไมเธอยังกลับไปล่ะ?” อานจินฮอนไม่กล้าสบตาเขา ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาจนไม่สามารถมุดได้อีกแล้ว! “คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว” “……” “เธอชอบฉินจิ้นฮันคนนั้นหรอ?” อานจินฮอนตัวเกร็ง ราวกับถูกฟ้าฟาดเช่นนั้น “เธอหลงรักผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย ความจริงแล้วในใจของเธอนั้นอยากจะคลอดลูกให้ผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย?” “ฉันไม่ใช่...ฉันไม่ใช่นะ...” “แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” หยานจิ่งเหยาดึงมือหล่อนเอาไว้ “ที่เธอพูดออกมานั้นมันแทบไม่มีเหตุผลเลยสักนิด! เรื่องที่ไม่ยอมออกจากบ้านตระกูลอาน เรื่องที่ต้องการเงิน ทั้งหมดนั่นมันคือข้ออ้างทั้งเพ!ถ้าเธอไม่อยากยอมรับฉัน เธอก็พูดมาตรงๆเลยแล้วกัน! อย่ามาทำร้ายตนเองได้ไหม? ฉันเจ็บปวดหัวใจ! ”