已经是第一章了
บทที่341 เธอกล้า
บทที่341 เธอกล้า
จิดาภาได้ยินคำถามของเธอแล้ว แววตานั้นหมองลง
“คุณพูดพอรึยังคะ?”
“หากคุณยังคงจะพูดต่อไปอีกล่ะก็ ฉันจะทำให้ชื่อของตระกูลวีรภัทรเมธีขึ้นไปอยู่บนยอดการค้นหาของวงการนี้อยู่แบบนั้น”
ญาณิดาอึ้งไป “เธอกล้าหรือ!”
“มีอะไรทำให้ฉันต้องไม่กล้าด้วยล่ะคะ? ตอนแรกฉันกะว่าจะจัดการกับพวกข่าวเหล่านั้นเสียหน่อย แต่คุณพูดมาแบบนี้แล้ว ฉันก็อยากจะเปลี่ยนใจขึ้นมาทันทีเลยล่ะค่ะ”
“ไม่ว่าฉันจะกลับมาหรืออำลาวงการนี้ไป ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะหยิบยืมชื่อเสียงของตระกูลวีรภัทรเมธีมาใช้ ฉันเดินมาจนถึงวันนี้ได้ นั่นก็พิสูจน์ให้เห็นได้แล้วว่าฉันไม่จำเป็นจะต้องมีเบื้องหลังเป็นตระกูลน้ำหอมอะไรนั่นเลย รบกวนคุณอย่าได้โทรมาถามหาความมีตัวตนอะไรนั่นอีกเลยนะคะ และฉันก็ไม่อยากได้ยินเสียงของคุณด้วย”
“ทำไมผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้แล้ว เธอยังคงไม่สามารถประเมินตัวเองได้อีกกัน”
จิดาภาขี้เกียจที่จะพูดต่อไปแล้ว เธอจึงวางสายไปเลยในทันที เพียงแต่หน้าตาของเธอนั้นแสดงออกถึงความเงียบขรึมที่มักจะหาได้ยากเช่นนี้
เธอได้ฝังฐานะเดิมของตัวเธอเองไว้อยู่ภายในใจมาตั้งนานแล้ว ทำไมคนพวกนั้นถึงยังต้องมาทรมานเธออีกกัน? การได้กลายมาเป็นคนที่สูงส่งในตระกูลวีรภัทรเมธีนี้เป็นสิ่งที่เธอปรารถนาร้องขอมาหรืออย่างไร?
“พี่จิดาภาคะ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เจนจิราอยู่ด้วยกันกับเธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
จิดาภาส่ายหน้า แล้วส่งรอยยิ้มอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรส่งมาให้เธอ “พี่ไม่เป็นไรหรอก”
ออกจากบ้านมาใช้ชีวิตเพียงลำพังแบบนี้เป็นเวลานานเช่นนี้แล้ว เธอเรียนรู้ที่จะเก็บความรู้สึกจริงๆของตัวเองเป็นตั้งแต่แรกแล้ว นอกจากจิรภาส เมื่อนึกถึงเขาขึ้นมา จิดาภาก็รู้สึกค่อยๆสงบลง หรือแม้กระทั่งรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
เธอเองก็เคยทิ้งทุกอย่างไปเพื่อความรัก ยอมออกจากวงการ แต่ตอนนี้ เธอไม่คิดที่จะทำแบบนั้นอีกแล้ว เธออยากจะไปยืนอยู่บนเวทีที่เฉิดฉายที่สุดในโลก เพื่อให้ตัวเองนั้นคู่ควรกับจิรภาส
เพราะฉันนั้น เธอถอยกลับไปไม่ได้
มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เจนจิรามองเวลาแล้วจึงเอ่ยขึ้น “อาจจะเป็นคนจากกองถ่าย ฉันไปเปิดประตูนะคะ”
จิดาภาพยักหน้ารับ แล้วลุกขึ้นเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปกองถ่าย เพียงแต่คนที่มาหาจิดาภานั้นเป็นคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาหาเธอ เลขาของท่านจิรชยา
“คุณจิดาภาอยู่ไหม? ท่านจิรชยาอยากจะพบเธอ รถจอดอยู่ด้านล่างตึก”
จิดาภาได้ยินดังนั้น มือที่กำลังจะสวมเสื้อคลุมอยู่นั้นชะงักไป เธอรู้สึกทั้งหนักหน่วงและสับสน เธอกำลังจะอ้าปากพูด แต่กลับคิดหาเหตุผลที่อยากจะปฏิเสธไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขามาหาเธอถึงที่แล้ว
จิดาภาตบบ่าของเจนจิรา “ติดต่อกับทางกองถ่ายให้หน่อยนะ ดูว่าตอนบ่ายถ่ายทำกันช่วงกี่โมง” เมื่อพูดจบแล้วนั้น เธอจึงเอ่ยพูดกับเจนจิราอย่างไม่มีเสียงว่าให้เธอโทรหาจิรภาส
เจนจิรารับรู้ “ได้ค่ะ พี่จิดาภา!” หลังจากที่เธอมองตามจิดาภาเดินลงไปด้านล่างกับเลขาของท่านจิรชยาแล้วนั้น จึงกดโทรออกหาจิรภาสในทันที แล้วบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้
จิรภาสเมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว เขาจึงวางงานในมือลง เพื่อรีบมาหาเธอทางนี้
.......
จิดาภาเดินตามเลขามาถึงด้านข้างรถ ท่านจิรชยานั่งอยู่ในรถคันสีดำ
เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ จิดาภาจำไม่ได้แล้ว ว่าพวกเขาพบกันครั้งที่แล้วเมื่อไหร่......
“คุณจิดาภา เชิญขึ้นรถครับ”
จิดาภาพยักหน้า พยายามควบคุมอารมณ์และความคิดของตัวเองเอาไว้ แล้วเดินขึ้นรถไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เพียงแต่เธอเพิ่งเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมจะไปถ่ายละคร จึงทำให้ลักษณะท่าทางเช่นนี้ของเธอไม่เข้าตาของท่านจิรชยาเท่าไรนัก
ท่านจิรชยามองท่าทางของจิดาภาที่เดินขึ้นรถมาแล้ว จึงเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ “นี่น่ะหรือคืองานที่บอกว่าภูมิใจนักหนา?”
“ท่านมาหาฉันเพราะเรื่องข่าวเมื่อเช้าหรือคะ? เรื่องนั้น ฉันจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด จะไม่ทำให้ตระกูลวีรภัทรเมธีต้องเดือดร้อน” จิดาภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ใช่สิ เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว! จิดาภา เธอไม่คิดถึงของแม่เธอเลยซักนิดเลยหรือ?”
จิดาพาหลบสายตา “ท่านเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ที่ฉันออกมาจากตระกูลวีรภัทรเมธีไม่ได้เป็นเพราะใครทั้งนั้น ฉันเพียงแค่ไม่ชอบกิจการน้ำหอม ที่ฉันเข้าวงการบันเทิงก็เพราะฉันเป็นคนเลือกเองค่ะ”
ท่านจิรชยาเคาะไม้เท้า “เธอเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มากที่สุดมาโดยตลอด ตอนนี้มาบอกฉันว่าไม่ชอบน้ำหอมอย่างนั้นหรือ?”
ภายในรถเงียบลงในทันที
บรรยากาศที่เยือกเย็นเช่นนี้แทบจะทำให้คนหายใจไม่ออก
ท่านจิรชยาส่งเสียงไม่พอใจออกมา “ฉันจะให้เธอกลับมาในตระกูลวีรภัทรเมธี แล้วทำเป็นเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เงื่อนไขเดียวคือเธอจะต้องออกจากวงการบันเทิงเสียเดี๋ยวนี้ แล้วก็เลิกกับไอ้จิรภาสคนนั้นด้วย”
จิดาภาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในทันที แต่พอผ่านไปซักพักหนึ่งแล้ว เธอถึงเอ่ยขึ้นมา “ตอนนี้ชีวิตฉันมีความสุขดีค่ะ”
“ดีอย่างนั้นหรือ? ถูกคนวิพากษ์วิจารณ์เสียๆหายๆทุกวัน โดนด่าโดนว่าแบบนั้น นี่คือความฝันของเธออย่างนั้นหรือ? การกลับมาอยู่ในตระกูลวีรภัทรเมธี แล้วรับช่วงต่อกิจการของครอบครัว มันทำให้เธอรู้สึกรังเกียจมากขนาดนั้นเลยรึไง?”
“ขอโทษนะคะคุณปู่ ฉันไม่สามารถจะฝืนตัวเองเพื่อให้กลับไปได้จริงๆ ในทุกๆวันที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านตระกูลวีรภัทรเมธี สำหรับฉันแล้วมันคือความทรมาน ฉันแบกรับภาระอันแสนหนักหน่วงแบบนั้นไม่ไหวหรอกค่ะ ขอให้คุณปู่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่อิสระเถอะนะคะ”
“ตระกูลวีรภัทรเมธีกลายเป็นภาระที่เธอต้องรับผิดชอบอย่างนั้นหรือ?” ท่านจิรชยารู้สึกโมโหเสียจนถึงขีดสุดแล้ว
“ค่ะ”
“ไอ้จิรภาสคนนั้นมันดีขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“เขาให้ฉันได้ในสิ่งที่ตระกูลวีรภัทรเมธีไม่มี เพียงแค่อยู่ข้างๆเขา ฉันถึงได้เป็นตัวของตัวเอง” น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เขาให้อะไรเธอ?”
“เขาให้ความเคารพในตัวฉัน ให้ความอิสระกับฉัน” จิดาภาเงยหน้าขึ้นมา มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มออกมา “ถึงแม้ว่าคุณปู่จะให้ความสำคัญกับฉันมาตลอด แต่จะทิ้งทุกคนในตระกูลวีรภัทรเมธีเพื่อฉันเพียงคนเดียวก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วถูกต้องไหมคะ?”
“เป็นคนในตระกูลวีรภัทรเมธีผู้สูงส่งยังไม่ได้รับความเคารพจากผู้คนเท่ากับเป็นนักแสดงอย่างนั้นหรือ?” ท่านจิรชยากำไม้เท้าในมือแน่น ทั้งตกใจและรู้สึกโมโห
“ฉันอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างไร คุณปู่เองก็น่าจะรู้ดีนะคะ”
“ได้ ฉันจะจำคำพูดในวันนี้ของเธอไว้ นอกเสียจากว่าเธอจะต้องตัดขาดความสัมพันธ์กับวงการนี้ให้หมดสิ้นเสียก่อน มิเช่นนั้นฉันจะไม่ยอมรับว่าเธอคือคนในตระกูลวีรภัทรเมธีของฉัน ไม่ว่าไอ้จิรภาสคนนั้นจะมีความสามารถขนาดไหน ฉันจะไม่ยอมให้คนแบบนั้นมาแต่งงานกับหลานสาวของฉันเด็ดขาด!” ท่านจิรชยากล่าวออกมาอย่างถือทิฐิเช่นกัน
หากว่าถึงเรื่องนิสัยแล้วนั้น จิดาภาเป็นคนที่มีนิสัยเหมือนเขามากที่สุดคนหนึ่ง
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ว่าในตระกูลวีรภัทรเมธีไม่มีที่ของฉันอีกแล้ว”
“เธอ...ตอนนั้นที่เธอทำเพื่อนายชเยศอะไรนั่น แล้วสร้างเรื่องวุ่นวายให้กับคนในบ้าน พอหลังจากที่ถูกไล่ออกจากบ้านไป เธอใช้ชีวิตเป็นอย่างไรล่ะ?” ท่านจิรชยารู้สึกโมโหเสียจนแทบจะพูดไม่ออก “ครั้งนี้ ก็เพื่อผู้ชายอีกแล้วอย่างนั้นหรือ!”
“เขาไม่เหมือนกันค่ะ”
ท่านจิรชยาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด “แล้วถ้าหากว่าฉันจะให้เธอเลิกกับเขาล่ะ?”
“ฉันทำไม่ได้ค่ะ” จิดาภายังคงยืนยันเช่นนั้นแล้วกำหมัดไว้แน่น “ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่เลิกกับเขา ไม่มีใครที่จะสามารถทำให้ฉันปล่อยมือจากเขาไปได้ และฉันก็จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเขาไปจากฉันด้วยเช่นกัน คุณปู่คะ รวมทั้งคุณปู่ และคนในตระกูลวีรภัทรเมธีด้วย”
ท่านจิรชยารู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก
“เธอ....”
“ฉันไม่ได้ต้องการตำแหน่งผู้หญิงที่สูงส่ง ฉันเพียงแค่ต้องการเขา”
เห็นได้ชัดว่า ท่านจิรชยาไม่สามารถเกลี้ยกล่อมจิดาภาได้ ผลของการสนทนาที่ห่างหายกันไปหลายปีของพวกเขา มีผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวคือ การจากกันไปอย่างไม่มีความสุขอีกเช่นเคย
ท่านจิรชยารักจิดาภามากจริงๆ มิเช่นนั้นแล้วเขาคงจะไม่มาไกลถึงเพียงนี้ เพียงแต่ความรักและการให้ความสำคัญนั้นมีเงื่อนไขอยู่นั่นเอง
หลังจากที่จิดาภาถูกไล่ลงมาจากรถแล้วนั้น รถจึงขับออกไป และพอเธอหันกลับมา ก็เห็นจิรภาสที่สวมใส่เสื้อคลุมสีดำรอเธออยู่ทางด้านหลังแล้ว
และเวลานั้นเอง เธอพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของจิรภาส น้ำตาไหลออกมาโดยปราศจากเสียงใดๆ
已经是最新一章了
加载中
