บทที่ 343 ฉันจะกลับไปที่ตระกูลวีรภัทรเมธีอีกครั้ง

บทที่ 343 ฉันจะกลับไปที่ตระกูลวีรภัทรเมธีอีกครั้ง เจนจิราเห็นจิดาภาไม่สบายใจเช่นนี้ ในใจเธอเองก็รู้สึกเป็นทุกข์ไปด้วยเช่นกัน “พี่จิดาภาคะ พี่อย่างเอาเก็บมาใส่ใจเลยนะ บริษัทกำลังจัดการเรื่องนี้อยู่ น่าจะไม่นานก็.....” จิดาภายิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก ที่พวกเขาพูดกันก็เป็นเรื่องจริง” ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ เจนจิรายิ่งรู้สึกกังวล โดยเฉพาะยิ่งใกล้ถึงเวลาที่พวกเขาจะเปิดเผยเรื่องข่าวการแต่งงานของพวกเขาแล้วด้วย “มีข่าวแบบนี้ออกมาจะส่งผลกระทบต่อมุมมองที่มีต่อพี่ของคนในตระกูลวีรภัทรเมธีหรือเปล่าคะ?” “ช่วงสายๆไม่มีงานอะไรใช่ไหม? เตรียมรถนะ ฉันจะไปที่บ้านตระกูลวีรภัทรเมธี” เธอไม่สามารถปล่อยให้ญาณิดามารังแกเธอ ทำลายชีวิตของเธอเช่นนี้ได้ หากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอจะไม่ยอมให้ใครมีโอกาสได้มาวิจารณ์จิรภาสอย่างๆเสียๆหายๆเป็นอันขาด “ให้บอกบอสไหมคะ?” “ได้สิ แต่ฉันไปก่อนนะ ฉันรอไม่ได้แล้วแม้แต่นาทีเดียว” เจนจิราจึงรีบเรียกให้คนขับรถมาในทันที เพื่อไปส่งจิดาภา และหลังจากนั้นเธอจะรออยู่ที่โรงแรมเพื่อเตรียมรับมือกับพวกนักข่าว เธอมองตามจิดาภาที่ขึ้นรถออกไปแล้วนั้น ในใจรู้สึกถึงความซับซ้อนที่พูดไม่ออก หากเทียบกับตระกูลวีรภัทรเมธีแล้วนั้น สภาพแวดล้อมของตระกูลเธอก็ซับซ้อนมากเช่นกัน ทุกคนล้วนแต่ปากหวานก้นเปรี้ยว ทำร้ายคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น ในตระกูลที่เป็นครอบครัวเดียวกันเช่นนี้ จะไม่มีความรักให้กันซักนิดเชียวหรือ? จะต้องมีอำนาจความโลภและเงินทองมากมายขนาดไหนถึงจะได้ทำเรื่องโหดร้ายกับคนในครอบครัวตัวเองได้เช่นนี้ จิดาภานั่งอยู่บนรถ ในหัวของเธอว่างเปล่า เธอไม่ได้คิดอะไรเลยทั้งนั้น สาเหตุที่ญาณิดาทำเช่นนี้ เธอรู้ดี เป็นเพราะท่านจิรชยามาหาเธอ เพราะฉะนั้นญาณิดาจึงรู้สึกกระวนกระวาย ไม่ใช่เพียงแค่จะเปิดเผยข่าวแย่ๆของตระกูลวีรภัทรเมธีในตอนนั้นเพียงเท่านั้น แต่ยังจะขัดขวางไม่ให้จิดาภากลับเข้ามาอยู่ในตระกูลวีรภัทรเมธีอีกด้วย เพียงแต่ขับรถไปได้เพียงแค่ครึ่งทางนั้น คนขับรถก็ได้รับสายจากเจนจิราเสียก่อน เขาลดความเร็วลงในทันที แล้วจอดรถไว้ที่ข้างทาง “มีอะไรหรือ?” จิดาภาเอ่ยถาม “คุณจิรภาสกำลังเดินทางมากครับ เขาจะไปส่งคุณเอง” และไม่นาน รถของจิรภาสก็มาจอดอยู่ทางด้านหน้ารถของพวกเธอ เขาเปิดประตูลงจากรถ แล้วเอ่ยพูดกับจิดาภา “เราไปด้วยกันนะครับ พอดีเลยจะได้ไปบอกข่าวเรื่องแต่งงานด้วย” สถานการณ์แบบนั้น เหมาะเจาะพอดี ....... สำหรับคนตระกูลวีรภัทรเมธี วันนี้จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง ภายในห้องรับแขกที่กว้างขวาง ทุกคนในตระกูลวีรภัทรเมธีถูกเรียกให้มารวมตัวกัน ท่านจิรชยานั่งอยู่ตรงโซฟา มองหลานๆที่ยืนอยู่ตรงหน้า เรื่องเปิดเผยเรื่องฉาวๆของครอบครัวนี้ไม่ต้องตรวจสอบให้ละเอียดก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ เห็นได้อย่างชัดเจน ญาณิดาถูกลงโทษให้คุกเข่าลง โดยมีพี่น้องของตระกูลยืนอยู่ด้านข้าง วรพลและรุจาภาที่นั่งอยู่ข้างๆท่านจิรชยามีสีหน้าที่สลดลง ไม่กล้าเอ่ยปากขัดขวาง ในบรรดาพี่น้องตระกูลวีรภัทรเมธี ญาณิดาจัดเป็นพี่คนโตสุด นรัตม์คนที่สอง จิดาภาคนที่สาม พรยศคนที่สี่ นับตั้งแต่ที่จิดาภาออกจากบ้านไป สถานการณ์ระหว่างพี่น้องก็มีญาณิดาที่เป็นฝ่ายควบคุมมาโดยตลอด และเธอเองก็เป็นบุคคลที่ทุกคนรับรู้กันว่าจะถูกเลือกเป็นทายาทคนต่อไป “ที่ฉันเรียกพวกเธอมารวมตัวกัน ก็เพื่ออยากจะบอกกับทุกคนว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลวีรภัทรเมธีจะขาดพี่สาวไปอีกหนึ่งคน ฉันจะไล่ญาณิดาออกไปจากตระกูลของเรา!” วรพลจึงรีบตะโกนแทรกขึ้นมา “พ่อครับ....” “แกหุปปาก! แกไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน! เรื่องทั้งหมดนี่เป็นเพราะความผิดของแกในตอนนั้นจึงทำให้มันเป็นแบบนี้” “คุณปู่คะ ทำไมคุณปู่ทำกับหนูแบบนี้? หนูทำผิดอะไร!” ญาณิดาเงยหน้ามองอย่างไม่ยอม “เพื่อจิดาภาอย่างนั้นหรือคะ? คุณปู่รักเธอขนาดนั้นจนต้องไล่หลานสาวแท้ๆของคุณปู่ออกไปจากบ้านแบบนี้?” “เธอกับจิดาภาไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย พวกเธอเป็นหลานสาวของฉัน เธอทำร้ายจิดาภาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันยังปิดหูปิดตาทำเป็นไม่รับรู้ได้ แต่ครั้งนี้ ไม่นึกเลยว่าเธอจะเอาเรื่องราวอื้อฉาวของภายในตระกูลเราเปิดเผยออกไปแบบนี้ เธอนึกถึงชื่อเสียงของตระกูลเราบ้างหรือเปล่า? การกระทำแบบนี้ของเธอ ยังจะคิดลมๆแล้งๆว่าฉันจะยกตระกูลนี้ให้เธออีกหรือ? ตระกูลวีรภัทรเมธีของเรา ไม่มีทายาทที่โง่เขลาแบบเธอ!” “เขาไม่ใช่หลานของคุณปู่ เขาเป็นลูกเมียน้อยต่างหาก!” เพียะ! ท่านจิรชยาไม่เคยตบตีพวกเขามาก่อน แต่ครั้งนี้ เขารู้สึกโมโหมากจริงๆ เขาฟาดฝ่ามือลงไปอย่างเต็มแรงเสียจนญาณิดาคุกเข่าลงไปกองอยู่ที่พื้น “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย! พวกแกไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย แต่สิ่งที่แกทำในวันนี้ มันไม่สมควรที่จะได้รับทรัพย์สินใดๆของตระกูลวีรภัทรเมธีเลยแม้แต่นิดเดียว!” ญาณิดาลูบที่แก้มของตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความขุ่นเคือง อย่างไม่ยอมง่ายๆ! เวลานี้เองที่พ่อบ้านคนสนิทเดินเข้ามา แล้วเอ่ยพูดกับท่านจิรชยา “คุณจิดาภามาครับ” “ให้เขาไสหัวออกไปซะ! มันไม่ใช่คนของตระกูลวีรภัทรเมธี!” ญาณิดาตะโกนออกมาเสียงดัง “ให้เธอเข้ามา” ท่านจิรชยาเหลือบมองไปยังญาณิดา แล้วจับไม้เท้า เดินกลับมานั่งที่โซฟาดังเดิม นับตั้งแต่วันที่จิดาภาออกไปจากบ้านหลังนี้ เธอก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลยซักครั้ง ไม่ว่าเธอจะพบกับความยากลำบากจากการอยู่ข้างนอกมากมายขนาดไหน เธอก็ไม่เคยบ่นโทษคนในตระกูลนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากคนในตระกูลวีรภัทรเมธีด้วยเลยเช่นกัน สำหรับคนในตระกูลแล้ว เธอได้ใช้ชีวิตเป็นเหมือนอากาศไปตั้งนานแล้ว ท่ามกลางแววตาที่ดูมีความซับซ้อนของทุกคนนั้น จิดาภาเดินเข้ามาด้านในบ้านตระกูลวีรภัทรเมธีด้วยอารมณ์และท่าทางที่นิ่งเงียบ ท่าทางของเธอนั้นแตกต่างไปจากตอนที่ออกไปจากบ้านหลังนี้โดยสิ้นเชิง ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน จิดาภาคนนั้นที่เอาแต่ยอมให้พี่น้องของตัวเองนั้นได้หายไปนานแล้ว จิดาภาเดินมาหยุดลงข้างๆญาณิดา แล้วเอ่ยเรียกท่านจิรชยาว่าคุณปู่ ทั้งยังเอ่ยทักทายวรพลและรุจาภา....เพียงแต่เวลานี้เองที่คนในตระกูลนั้นไม่สามารถคาดเดาวัตถุประสงค์ของเธอได้เลย ทุกคนต่างมองเธอเป็นเหมือนคนนอก แต่ไม่เคยคิดว่า ที่นี่ก็เป็นบ้านของจิดาภาด้วยเช่นกัน “กลับมาก็ดีแล้ว” วรพลมองจิดาภา แล้วเอ่ยพูดมาจากใจจริง แต่จิดาภาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่หันมาพูดกับท่านจิรชยา “ที่ฉันมาก็เพื่อมาจัดการเรื่องความแค้นระหว่างฉันกับคุณญาณิดา ไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่นๆ คุณปู่คะ หวังว่าคุณปู่จะไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้” “จิดาภา ลูกเป็นพี่น้องกันนะ!” วรพลออกปากห้าม “ได้ ฉันรับปาก” ท่านจิรชยาโบกมือให้เป็นสัญญาณ แล้วห้ามไม่ให้วรพลพูดอะไรต่อ เขาอยากจะเห็นว่าจิดาภาออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกด้วยตัวเองหลายปีมานี้ จะก้าวหน้าไปอย่างไรบ้าง ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆแล้วรอดูสถานการณ์นี้แทน จิดาภาหันกลับมา และในสถานการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดเช่นนี้ เธอฟาดฝ่ามือไปที่ญาณิดาหนึ่งที เสียงดังก้องไปทั่วห้องรับแขก ญาณิดาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกโกรธแค้น “เธอบ้าไปแล้วหรือไง?” “หากเทียบกับที่คุณกลั่นแกล้งและดูถูกฉันมาหลายปี การตบหน้าคุณครั้งนี้ คงไม่แรงจนเกินไปหรอกนะคะ?” “เธอ....” ญาณิดาจ้องหน้าเธอ “ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?” “ใช่ค่ะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉันแล้ว แล้วอย่างไรล่ะคะ? คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า ว่าทำไมตั้งแต่เล็กจนโต คุณปู่ถึงเห็นความสำคัญของฉัน ทั้งที่ๆคุณเป็นลูกสาวคนโต แต่คุณก็สู้ฉันไม่ได้ ผู้ใหญ่มักจะชอบฉันมากกว่า เพื่อนๆก็มักจะชอบเข้าหาฉัน ส่วนคุณล่ะ? พยายามแย่งฉันมาตั้งหลายปี แต่สิ่งที่ฉันมี คุณกลับไม่เคยแย่งมันไปได้เลย” “ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ก็เหมือนเป็นหนามคอยทิ่มแทงหัวใจของคุณ” “คุณญาณิดา ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ฉันจะต้องดีกว่าคุณให้ได้ ตั้งแต่ที่ฉันออกจากบ้านหลังนี้ไป ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีก แต่คุณทำไมถึงไม่รู้จักวางตัวให้ดี? ทำไมต้องคอยแต่จะหาเรื่องผลักฉันอยู่แบบนี้?” “ฉันมาก็เพื่อจะมาบอกกับคุณว่า ให้ใช้ชีวิตของคุณเองให้ดี อย่าได้มายุ่งวุ่นวายกับฉัน มิเช่นนั้น คุณก็จะเป็นแบบฉันในตอนนั้นที่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ไม่เหลืออะไรเลย”