บทที่345 ท้องฟ้าสดใส

บทที่345 ท้องฟ้าสดใส ท่านจิรชยาอยู่ในอาการตกตะลึง “ผมไม่เคยคิดที่จะใช้วิธีนี้มาพบพวกคุณ แต่ทั้งหมดนี้เป็นพวกคุณที่บีบบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้” “พวกคุณไม่เคยเห็นเธอเป็นคนในครอบครัวอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ เธอเป็นภรรยาของผม ฐานะเล็กๆในตระกูลของคุณ ไม่ได้เป็นสิ่งที่หายากสำหรับเธอเลย” “ขอให้พวกคุณระวังการกระทำของพวกคุณเองด้วยนะครับ อยู่ห่างๆจากภรรยาของผมไว้” “ถ้าหากมีคนที่ยังไม่ดูความสามารถของตัวเองแล้วมาเล่นอะไรลับหลังอีกล่ะก็ ผมก็จะไม่เกรงใจแล้วเช่นกัน” พูดจบแล้ว จิรภาสจึงเดินโอบไหล่พาจิดาภาออกไปทันที คนในตระกูลที่อยากจะเข้าไปขวางทางไว้ แต่กลับถูกบอร์ดี้การ์ดที่จิรภาสพามาด้วยขวางเอาไว้เสียก่อน แล้วกันพาทั้งสองคนสามีภรรยาออกมาจากบ้านตระกูลวีรภัทรเมธี! พ่อบ้านคนสนิทและบรรดาคนรับใช้ทำได้เพียงแค่มองตามผู้ชายคนนั้นพาจิดาภาเดินออกไป ท่านจิรชยาเคาะไม้เท้าด้วยความโมโห ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่นึกว่าเรื่องราวจะกลายมาเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้ไป เขาไม่เพียงแค่สูญเสียโอกาสที่จะได้จิดาภากลับมาเพียงเท่านั้น ระยะห่างระหว่างปู่กับหลานของพวกเขาก็ห่างกันไปยิ่งกว่าเดิมเสียอีก “จิดาภา ทำไมแม้แต่เรื่องแต่งงานถึงยังไม่บอกครอบครัวเราเลย? เรื่องการแต่งงานของพวกเขา ตระกูลปรีดาอัครกุลรู้หรือเปล่า?” วรพลส่ายหน้าด้วยความตกใจ รุจาภาเวลานี้กลับสู่อารมณ์ปกติแล้วนั้น ยังคงมีรอยยิ้มเยาะเย้ยเช่นนั้นออกมา “ชีวิตของลูกนับว่าโชคดีกว่าฉัน มีอนาคตมากกว่าฉัน ได้แต่งงานกับคนที่สามารถปกป้องเธอได้แบบนี้” “ต่อไปจะได้ไม่ต้องเป็นเหมือนแม่ที่ไร้ความสามารถแบบฉัน ที่จะต้องทนรับกับสายตาดูถูกเหยียดหยามจากคนอื่น!” “คุณพูดอะไรน่ะ?” วรพลกอดรุจาภาเอาไว้ “คุณก็อย่าพูดเรื่องอะไรที่มันทำให้วุ่นวายอีกเลยนะ แค่นี้ยังวุ่นวายกันไม่พออีกหรือ?” รุจาภาไม่ได้สนใจวรพล แต่กลับเดินยิ้มเย็นชาเช่นนั้นเข้าไปในห้องนอนแทน หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกยืดตัวได้อย่างเต็มที่ต่อหน้าทุกคนในบ้านหลังนี้ เป็นเพราะลูกสาวของเธอที่ระบายความรู้สึกแค้นเหล่านี้แทนเธอนั่นเอง บรรดาพี่น้องตระกูลวีรภัทรเมธีเห็นฉากนั้นกับตาตัวเอง ความรู้สึกโกรธและโมโหของญาณิดานั้นมาถึงขีดสุด จิรภาสแต่งงานกับจิดาภาแล้วจริงๆหรือ? นรัตม์ไม่ได้สนใจกับการแข่งขันเหล่านี้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่พรยศกลับมีแววตาที่ปรากฏแสดงออกถึงความตื่นเต้น “พี่ ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? เขาเป็นประธานบริษัทเค.เอฟจริงๆใช่ไหม?” “นายคิดจะทำอะไร?” “แน่นอนว่าผมก็อยากจะออกเพลงซักเพลงสิ จะต้อง....” “เก็บความคิดนี้ของนายไปเลย คุณปู่ได้ตัดขานายก่อนแน่ๆ!” “แล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้คุณจิรภาสเป็นสามีของพี่สาวเราเลยนะ!” พรยศหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วค้นหาข่าวและข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับจิรภาส ........ จิรภาสโอบกอดจิดาภาเอาไว้ตลอด โดยไม่ยอมปล่อยเธอเลย เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นไปทั่วทั้งรถ “ผมไม่ดีเองครับ ที่ไปหาคุณช้าไป ทำให้คุณต้องเจออะไรแบบนี้” จิดาภาพยายามจะควบคุมตัวเองไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมา แล้วซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขาพลางส่ายหน้า “ฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะ เป็นเพราะฉันที่อยากจะไปที่นั่นเอง คุณอย่าแบกความรับผิดชอบทุกอย่างไว้ที่ตัวเองแบบนั้นเลยนะคะ!” “ทำให้คุณเสียใจ ทำให้คุณเสียน้ำตา เป็นความผิดของผมเอง” จิรภาสตำหนิตัวเอง “วันนี้ผมพูดออกมาชัดเจนแล้ว ต่อไปคุณคือคนตระกูลปรีดาอัครกุลแล้วนะครับ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนตระกูลนั้นแล้ว” “ค่ะ” น้ำตาของจิดาภาไหลลงมาอาบแก้ม ด้วยความซาบซึ้ง เธอไม่สามารถจะเลือกเกิดในครอบครัวแบบที่เธอต้องการได้....สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ เธอไม่สามารถเลี่ยงมันได้และช่วยอะไรได้เลย “อย่าร้องเลยนะครับ ผมเห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วปวดใจเหลือเกิน” จิรภาสช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วปลอบประโลมเธออย่างอ่อนโยน “คุณจิรภาสคะ ฉันอยากกลับไปกองถ่าย แล้วไปถ่ายทำฉากสุดท้ายให้เสร็จ ไม่อยากให้เป็นเพราะฉันคนเดียว แล้วส่งผลกระทบต่อคนอื่นๆ” “ได้ครับ สิ่งที่คุณอยากจะทำ ผมจะอยู่ทำเป็นเพื่อนคุณ” นี่เป็นการแสดงความรักที่เขาสามารถให้เธอได้อย่าง่ายดายที่สุด เขาจะอยู่กับเธอตลอดไป ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม จิรภาสและจิดาภากลับมายังกองถ่าย ทุกคนต่างก็พากันเป็นห่วงจิดาภา รวมทั้งชาครด้วยเช่นกัน ทุกคนรอถ่ายทำฉากสุดท้ายนี้ไปกับจิดาภา เมื่อเห็นจิดาภาปรากฏตัวแล้วนั้น ชาครยิ้มออกมา “ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องมาแน่ๆ นักแสดงดีๆ ไม่ว่าจะพบเจอกับความยากลำบากอะไร ก็จะมีความรับผิดชอบต่องานของตัวเองอยู่แล้ว เป็นเพราะการเข้าร่วมงานของคุณ ทำให้ความคาดหวังของภาพยนตร์เรื่องนี้มีคุณค่ายิ่งขึ้น” จิดาภายิ้มรับ แล้วพยักหน้าให้ชาครเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอจึงรีบไปแต่งหน้าทำผมและเปลี่ยนเสื้อผ้า คนอื่นๆในกองถ่ายต่างก็พากันตั้งหน้าตั้งตารอคอยการแสดงในฉากสุดท้ายนี้ของเธอ ระหว่างการถ่ายทำ นางเอกจะต้องจบเรื่องบ้าๆในอดีตของเธอให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอ นางเอกนั่งเงียบๆอยู่ในห้อง เธอมองร่างของใครคนหนึ่งอยู่ตรงมุมถนนนั่น เธอไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีก แต่กลับเลือกที่จะเปิดผ้าม่านและหน้าต่างที่ปิดอยู่มานานนั้นออกเพื่อให้ลมพัดผมเธอพริ้วไหวเช่นนั้น เมื่อฉากนี้มาโฟกัสอยู่บนใบหน้าของเธอนั้น เธอกางแขนออก ให้ความรู้สึกที่เหมือนกับเธอปล่อยวางทุกอย่างลงได้แล้ว การแสดงของเธอนั้นเข้าถึงอารมณ์อย่างสูงสุด ผู้กำกับมองไปยังหน้าจอตลอดเวลา หลังจากนั้นเขาจึงพยักหน้า “โอเคครับ!” ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้ที่บ้านตระกูลวีรภัทรเมธี จิดาภาจะได้รับเรื่องราวที่สะเทือนอารมณ์มามากขนาดไหน แต่ตอนนี้เธอจะต้องเต็มที่กับงานของตัวเอง จะไม่ให้คนเหล่านั้นมามีอิทธิพลกับเธอ “ยินดีด้วยครับคุณจิดาภา ปิดกล้องได้!” “ปิดกล้องแล้ว! เหนื่อยหน่อยนะทุกคน!” คนในกองถ่ายทยอยกันลุกขึ้น ทุกคนล้วนดีใจกันเป็นอย่างมาก ภาพยนตร์เรื่องนี้ตั้งแต่การจัดเตรียมจนถึงตอนนี้นั้น ผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย หากไม่ใช่จิดาภา ก็คงยากที่พวกเขาจะได้เห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ “คุณจิดาภา คุณเก่งมากๆเลยนะครับ!” ผู้กำกับBieberเดินมาหยุดตรงหน้าของจิดาภา แล้วสวมกอดเธอ “ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นผลงานที่ชีวิตผู้กำกับอย่างผมรู้สึกภูมิใจมากที่สุด” “ขอบคุณนะคะ ผู้กำกับBieber ได้รับคำชมจากคุณแบบนี้ นับว่าเป็นโชคดีของฉันจริงๆค่ะ” จิดาภาตอบกลับไปอย่างมีมารยาท “คุณจิดาภา ภาพยนตร์เรื่องนี้คุณแสดงได้ดีจริงๆ จะต้องมีลุ้นได้รับรางวัลภาพยนตร์ใหญ่ในปีนี้อย่างแน่นอน!” จิดาภาเพียงแค่อยากจะแสดงภาพยนตร์เรื่องนี้ออกมาให้ดีที่สุด เพื่อทำความปรารถนานี้ของจิรภาสให้สำเร็จ ในส่วนที่ว่าจะได้รางวัลหรือไม่นั้น สำหรับเธอแล้ว ไม่ใช่สิ่งแรกที่เธอนึกถึงอยู่แล้ว “เอาล่ะ พวกเราอย่ามัวแต่ล้อมคุณจิดาภาไว้อยู่แบบนี้เลย คุณจิรภาสรอเธอตั้งนานแล้วนั่น!” เมื่อมีคนพูดมาเช่นนี้แล้ว เวลานี้เองที่ทุกคนมองไปยังจิรภาสที่ในมือถือดอกไม้ยืนอยู่อีกทางด้านหนึ่งของคนกลุ่มนี้ จิดาภามองเขาด้วยแววตาอันแสนลึกซึ้ง เธอไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ แต่เมื่อหลังจากที่ทุกคนหลีกทางให้พวกเขาแล้วนั้น เธอก้าวเดินออกไปทีละก้าว เพื่อเดินไปหาเขาเอง “คุณเป็นนางเอกเพียงคนเดียวของผมครับ” จิรภาสยื่นดอกไม้ส่งให้เธอ หลังจากนั้นจึงดึงเธอเข้ามากอด แล้วจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ผู้คนรอบๆต่างพากันปรบมือด้วยความยินดี หลังจากที่จิดาภารู้สึกตกใจแล้วนั้น เธอค่อยๆหลับตาลงแล้วตอบรับจูบนั้นของเขากลับไป จนกระทั่งเขาจูบเธอจนพอใจแล้วนั้น จึงปล่อยเอวเธอ “ยินดีด้วยนะครับ ปิดกล้องแล้ว คุณผู้หญิง” “คุณจิรภาสครับ เมื่อไหร่พวกเราจะได้ยินข่าวดีของพวกคุณเสียทีนะ!” มีคนตะโกนขึ้นมา เป็นเพราะวันนี้จิรภาสหอบกุหลาบช่อโตนี้มาซึ่งสร้างความตระการตาแกพวกเขาเป็นอย่างมาก จะเป็นแผนที่เขาตั้งใจจะขอจิดาภาแต่งงานหรือเปล่า? จิดาภาเพียงแค่ยิ้มกลับไป หลังจากที่ปิดกล้องแล้วเธอสามารถแบ่งปันความสุขนี้กับจิรภาสได้ ช่างเป็นความสุขใจมากจริงๆ “พวกคุณต้องการได้ยินข่าวดีอะไรกันล่ะครับ?” นับว่าหาได้ยากที่จะได้เห็นจิรภาสล้อเล่นกับทุกคนเช่นนี้