บทที่ 2

งานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้น ณ.คฤหาสน์อนาสตาเซีย บริเวณรอบนอกตัวบ้านถูกเนรมิตรขึ้นใหม่ให้กลายเป็นโทนสีขาวชมพูไปทุกบริเวณ รับกับพิธีแต่งงานที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้สดๆ ที่ถูกสั่งมาให้ประดับประดาในงานจนได้กลิ่นหอมฟุ้งของดอกไม้ไปทั่วบริเวณ วงดนตรีออร์เคสตรามือหนึ่งของราชอาณาจักรคาแซนดร้าถูกจ้างให้มาเล่นสดในงานนี้ บรรยากาศจึงดูหอมหวานมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ฟังเสียงดนตรี ไม่แม้แต่พ่อครัวมือหนึ่งจากที่ต่างๆ ก็ยังถูกจ้างมาให้บริการอาหารที่แสนเลิศรสในวันนี้ด้วย แขกผู้มีเกียรติทั้งหลายที่มาภายในงานถือเป็นการพบปะสังสรรค์ไปในตัว เนื่องจากแขกที่มาในวันนี้เป็นคนที่อยู่แวดวงชั้นสูงด้วยกันทั้งนั้น จึงไม่เป็นที่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมบรรดาท่านหญิงทั้งหลายถึงได้งัดชุดเลิศหรู พร้อมด้วยเครื่องประดับที่มีมูลค่ามหาศาลออกมาประชันกันจนจะแย่งตัวเอกของงานอย่างเจ้าสาวไปเสียแล้ว ตระกูลอนาสตาเซียเป็นตระกูลคุณนางชั้นสูงที่มีรากฐานเก่าแก่มาช้านาน ทำประโยชน์แก่บ้านเมืองไว้มากจนถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ถือว่าเป็นตระกูลที่สำคัญมากต่อราชอาณาจักรคาแซนดร้ามาก นอกจากนี้ยังเป็นตระกูลที่ทำธุรกิจทางการค้าต่างๆ อีกมากมาย อนาสตาเซียจึงทรงอิทธิพลมากรองจากประมุขของประเทศเลยก็ว่าได้ และเมื่อลูกสาวคนเดียวกำลังจะแต่งงานทั้งที มีหรือผู้นำตระกูลอนาสตาเซียจะทำให้มันเป็นแค่งานเล็กๆ แม้ว่าลูกสาวของเขาจะต้องการเช่นนั้นก็ตาม “วันนี้ลูกสาวของแม่สวยมากเลยนะ” หญิงชราที่ดูมีใบหน้าอ่อนกว่าวัยเอ่ยขึ้น ชื่อของเธอคือ ฮันนีร่า อนาสตาเซีย ภรรยาของผู้นำตระกูล เธอเป็นคนที่สวยมาก จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมลูกสาวของเธอถึงได้งดงามมากมายขนาดนี้ ฮันนาห์ เอมี่ อนาสตาเซีย ในชุดแต่งงานสีขาว ที่ถูกออกแบบและตัดเย็บอย่างประณีตโดยนักช่างตัดเย็บเสื้อผ้าชื่อดังของราชอาณาจักรคาแซนดร้า เธอมีผมสีดำสนิท นัยย์ตาสีไพลินทอแวววายเป็นประกาย เธอยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ที่ช่วยเธอแต่งตัว “คุณแม่ของหนูก็สวยมากเหมือนกันล่ะค่ะ” แม่ของเธออดไม่ได้ที่จะบีบจมูกลูกสาวเบาๆ ด้วยความหมั้นเขี้ยวในความขี้อ้อน เพราะเธอมีลูกสาวคนเดียวที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจ เธอจึงรักลูกสาวคนนี้มากเป็นพิเศษ เธอจึงทำหน้าที่ในฐานะแม่ พี่ และเพื่อนให้กับลูกสาวคนนี้ ไม่แปลกเลยว่าทุกครั้งที่ลูกสาวของเธอมีปัญหา จึงกล้าที่จะปรึกษาทุกครั้ง แต่อีกใจเธอก็กำลังรู้สึกผิดกับเรื่องบางอย่าง “ขี้อ้อนจังเลยนะ แต่งงานไปก็อย่าลืมแม่แล้วกัน” “โธ่คุณแม่ หนูรักคุณแม่ขนาดนี้จะลืมคุณแม่ได้ยังไงล่ะค่ะ” หญิงสาวกอดเอวผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน “ฮันนาห์” “คุณพ่อ วันนี้คุณพ่อของหนูหล่อจังเลยค่ะ” หญิงสาวเจ้าของชื่อ ฮันนาห์ วิ่งเข้ากอดชายผู้เป็นผู้นำตระกูลอนาสตาเซีย ท่านชายโดมินิค ดรูว์ อนาสตาเซีย “หนูก็สวยมากเหมือนกัน เหมือนกับแม่ของหนูเมื่อ 25 ปีก่อนไม่มีผิด” หญิงชรายิ้มออกมา พลางมองลูกสาวสุดที่รักที่กำลังอ้อนพ่อของเธอ อีกไม่นาน ฮันนาห์ เอมี่ อนาสตาเซีย ก็กำลังจะตกอยู่ในการดูแลของคนอื่นแล้ว เป็นเรื่องที่ยากที่พ่อกับแม่ต้องทำใจ แต่พวกเขาก็ต้องยอมรับว่าลูกสาวของพวกเขาจะต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง “ได้เวลาแล้ว ฮันนาห์ไปเถอะลูก แขกในงานมารอเต็มไปหมดแล้ว” ผู้เป็นแม่บอกกับลูกสาว ฮันนาห์เข้ามากอดแม่ของเธอ “หนูรักคุณแม่มากนะค่ะ ขอบคุณที่ดูแลหนูมาจนถึงทุกวันนี้” “แม่ก็รักลูกจ๊ะ ลูกสาวของแม่” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เพราะถ้าเธอร้องไห้ลูกสาวของเธอก็จะร้องออกมา ไม่ดีแน่ถ้าหน้าตาของเจ้าสาวจะเลอะเครื่องสำอางในตอนนี้ “หนูก็รักคุณพ่อมากนะค่ะ” ฮันนาห์กอดผู้เป็นพ่อ “พ่อก็รักหนูมาก ฮันนาห์” ฮันนาห์พละออกจากพ่อตัวเองเมื่อแม่บ้านเดินมาเรียกเธอ เธอเดินนำพ่อกับแม่ของเธอออกไป “ไปกันเถอะค่ะ ไปดูลูกของเราในทางที่เขาเลือก” แม้ว่าทั้งสองจะรักและหวงลูกสาวมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงเคารพการตัดสินใจของลูกเสมอ เขาไม่ใช่พ่อแม่ที่เข้มงวดจนไม่ฟังอะไร พวกเขายอมรับและฟังเหตุผลของลูกเสมอ แม้การตัดสินใจเลือกคู่ครองในครั้งนี้ฮันนาห์ พวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องไม่ใช่น้อย แต่เมื่อผลออกมาว่าฝ่ายชายรักลูกของพวกเขาจริง จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะเปิดทางให้ ด้านหน้าของทางเข้างานหญิงสาวผมสีชมพูกุหลาบก้าวเข้าในงานด้วยชุดฮูดสีดำสนิทที่เปรียบดังสิ่งอัปมงคลในงาน ผู้คนที่เห็นมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามที่เธอไม่ยอมให้เกียรติแก่งานและสถานที่ แต่เธอไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลยสักนิด ภายใต้ชุดฮูดเธอก็ใส่ชุดที่มีราคาแพงไม่แพ้คนพวกนี้เลยสักนิด เธอมองหน้าชายหนุ่มที่จ้องเธออย่างไม่เป็นมิตร จนเธอต้องยื่นซองจดหมายที่ถูกส่งไปเชิญให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปในงาน ชายหนุ่มมองตามเธอไป การ์ดนี้ถูกส่งไปโดยฮันนาห์เจ้าสาวของเขา เขาจำลายมือหน้าซองได้ แต่สิ่งที่เขาสงสัยคือ ทำไมฮันนาห์ถึงได้รู้จักกับเธอคนนี้ได้ เฮเรนน่าเดินเข้ามานั่งในงานที่มีการจัดเก้าอี้หน้าเวทีพิธี โดยเธอเลือกที่จะนั่งหลังสุดของงานเพื่อรอพิธีเป็นทางการเริ่ม “เธอมาที่นี้ทำไม” เสียงนุ่มๆ เอ่ยทักเธอ เธอตวัดสายตาไปมองเขา ชายหนุ่มคนเดียวกับเมื่อกี้ เขาเป็นหนุ่มรูปงามที่มีโครงหน้าสัดส่วนเข้าที่ได้รูป ทั้งรูปร่างกำยำส่วนสูงนั้นอีกเขาเหมือนพวกรูปปั้นเทพในตำนาน นัยย์ตากับเส้นผมไสลด์ยาวล่ะต้นคอที่ดำสนิทมันทำให้เขาดูลึกลับและโดดเด่นกว่าคนทั่วไปราวกับมีออร่า ยิ่งมาอยู่ในชุดทักซิโดสีขาวล้วนแบบนี้มันยิ่งขับให้ให้เขาดูดีมากขึ้น “ฉันมาตามคำเชิญ” “ไม่ยักจะรู้ว่าฮันนาห์สนิทกับคนของมาทิลด้า” สำหรับบางราชอาณาจักรมาทิลด้าอาจจะเป็นมิตรที่ดี แต่บางราชอาณาจักร มาทิลด้าไม่ต่างอะไรกับอาชญากร “ไม่จำเป็นต้องรู้” เธอตอบกลับไปอย่างเย็นชา “หวังว่าเธอคงไม่มาทำอะไรงี่เง่า” เขาพูดกับเธอเสียงแข็ง เธอหันไปจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว “คนที่งี่เง่ามันคือพวกคุณต่างหาก” “ก็ดี เฮเรนน่า เทรเวอร์ ขอบคุณที่ให้เกียรติมางาน” ชายหนุ่มบอกกับเธอก่อนจะเดินหนีไป ไม่แปลกที่เขาจะรู้จักชื่อของเธอ เพราะการ์ดที่ยื่นให้มันมีชื่อเธอติดอยู่ แต่ที่รู้ว่าเธอเป็นคนของมาทิลด้า เพราะเฮเรนน่า เทรเวอร์เป็นคนดังมากในตอนนี้ เธอถูกขนามนามให้เป็นแม่มดแห่งวงการยาปฏิชีวนะและไวรัส หรือที่ใครเรียกเธอว่า แม่มดยาแห่งมาทิลด้า พิธีแต่งงานกำลังจะเริ่ม ผู้เป็นพ่อควงลูกสาวเดินผ่านหน้าแขกทั้งหลายเพื่อมายังเวทีด้านหน้า เพื่อให้ทุกคนเป็นศักดิ์ขีพยานแก่คู่บ่าวสาวที่เหมาะสมกันมากที่สุดแห่งปี เชื่อว่าหลายคนที่ทั้งหญิงและชายที่ได้ข่าวนี้ต้องพากันใจสลายไปตามๆ กัน แต่ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าคู่นี้ช่างเป็นคู่ที่หน้าอิจฉามากที่สุด “เฮเรนน่า” เจ้าสาวแสนสวยวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวที่ยืนอยู่กับคนอื่นๆ บริเวณหน้าเวที “นึกว่าจะไม่มาแล้วสักอีก ขอบคุณที่มานะ” หญิงสาวกำมือแขกคนสำคัญของเธอที่เธอหวังมากที่สุดว่าให้เธอมางานนี้ของเธอ “ยินดีด้วย” แขกของเธอกล่าวเพียงสั้นๆ แต่กลับได้รอยยิ้มมากมายจากเจ้าสาว เฮเรนน่ามองผู้เป็นพ่อของเจ้าสาวที่กำลังมองเธออยู่ แต่เธอกลับไม่ได้ทักทายใดๆ ออกไป “ไปเถอะฮันนาห์ เจ้าบ่าวของหนูรอนานแล้ว” “ค่ะ รอก่อนนะเฮเรนน่า” ฮันนาห์เดินกลับไปหาพ่อของเธอ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินไปบนเวที แม้ว่าสายตาของทุกคนจะจับจ้องไปที่คู่บ่าวสาวแล้ว แต่ก็ยังเกิดคำถามมากมายว่าแขกผู้นี้มาทำไม เฮเรนน่าใช้จังหวะที่ทุกคนกำลังพากันอวยพรคู่บ่าวสาวเดินเลี่ยงออกมาจากงาน เธอไม่ได้อยากอยู่ในงานนานนัก ที่มาก็แค่ไม่อยากให้เสียน้ำใจคนเชิญเท่านั้น เมื่อได้เจอแล้วก็ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะอยู่ต่อไป จะพาให้คนอื่นรู้สึกระแวงไปด้วยเปล่าๆ “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!” ไม่ทันที่เธอจะเดินออกพ้นบริเวณคฤหาสน์ เสียงกรี๊ดอันดังลั่นก็ดังออกมาพร้อมกับความโกลาหล เฮเรนน่ารีบวิ่งกลับเข้าไปในงาน จากดอกไม้ที่ประดับรอบงานตอนนี้กลายเป็นกองไฟขนาดย่อมๆ ไปแล้ว ผู้คนวิ่งกันแตกตื่นออกมา ตู้ม!!! เฮเรนน่าก้มหลบลูกไฟขนาดย่อมๆ ที่พุ่งลงมาจากฟ้า ก่อนจะวิ่งไปคว้าเด็กที่ยืนร้องไห้ออกมาอย่างหวุดหวิด แต่ทว่าเธอกลับถูกสายตาเหยียดหยามและหวาดกลัวจากแม่ของเด็กคนนั้น แต่เธอไม่ได้สนใจอะไรรัก เธอแผ่มือทั่งสองข้างเพื่อกางบาเรียป้องกันลูกไฟพวกนั้น พร้อมกับสะท้อนกลับด้วยมีดน้ำแข็ง ทำลูกไฟทั้งหมดแตกสลาย “ฮันนาห์......ฮันนาห์” เสียงของชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาวผู้เป็นภรรยาของตนเมื่อไม่นาน แต่ทว่าเขากลับหาเธอไม่เจอ แค่เพียงช่วงเวลาพริบตาฮันนาห์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็หายไปแล้ว จะเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจากพวกซินเธียระดับสูง! “เฮเรนน่า!!! เธอเอาฮันนาห์ไปไว้ไหน” ชายหนุ่มเข้ามาจับตัวเธออย่างรวดเร็ว โดยที่เธอเองก็ยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ ในใจเฮเรนน่าได้แต่นึกว่าทำไมเขาถึงได้ไวขนาดนี้ “ฉันไม่รู้” “เธอต้องรู้ เธอมางานนี้เพื่อการนี้ใช่ไหม” “ไม่ใช่” “โกหก แล้วมันมีเหตุผลอื่นหรือไง” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ เธอรู้ดีว่าเขากำลังร้อนลนที่ภรรยาหายตัวไป แต่เขาก็เอาแต่โทษเธอที่ไม่รู้เรื่องอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนกัน เธอไม่ได้เป็นคนทำจะยัดเยียดอะไรนักหนา “.......!!!” “เฮเรนน่า!!!!” ชายหนุ่มเอาของบางอย่างปาใส่หน้าเธอ ของชิ้นนั้นร่วงตกลงบนพื้น ปรากฏสัญลักษณ์สการ์เล็ต สัญลักษณ์ขององค์กรด้านมืด แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้รู้ว่า..... “ฉันไม่รู้เรื่อง” เฮเรนน่าพลักเขาออกก่อนจะสบัดผ้าคลุมแล้วหายตัวไปกับละอองสีดำ ทำให้ชายหนุ่มต่อยพื้นอย่างเจ็บใจ เฮเรนน่าที่กลับมายังฐานทัพองค์กรเธอเดินตรงไปที่ห้องของผู้นำองค์กรทันที เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเขาอย่างถือวิสาสะ แม้ว่าคนอื่นๆ ที่จะเข้าพบต้องได้รับอนุญาต แต่ไม่ใช่กับเธอ เธอสามารถเข้าออกห้องนี้ได้ตามต้องการ และถึงจะต้องขออนุญาตในตอนนี้เธอก็ไม่มานั่งรอให้อนุญาตเด็ดขาด เจ้าของห้องราวกับรู้ว่าเธอกำลังจะมาเพราะเรื่องอะไร เขาถึงได้ยิ้มรับเธอ “แกรนด์” “อยากให้ฉันอธิบายอะไรงั้นหรอ” “เรื่องที่เกิดขึ้น” แม้เฮเรนน่าจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่เขารู้ว่าอารมณ์ของเธอกำลังเดือดพล่าน เขาจะรู้สึกสนุกกว่านี้ถ้าเฮเรนน่าแสดงอารมณ์ออกมาบ้าง “อย่างที่เห็น” “แกรนด์” แกรนด์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกจากโต๊ะมาหยุดตรงหน้าเฮเรนน่า ก่อนจะฟาดมือลงบนใบหน้าของเฮเรนน่าอย่างรุนแรง จนคนโดนตบล้มลงไปกับพื้น “โทษฐานขวางการทำงานของฉัน แต่โชคดีที่ฉันได้ตัวฮันนาห์มาแล้ว ไม่งั้นเธอโดนอ่วมกว่านี้แน่!” แกรนด์บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป การอยู่ใกล้ชิดกับกับแกรนด์เป็นเรื่องดีที่เขาสามารถพูดคุยราวกับเพื่อนกันได้ แต่ข้อเสียคือบทลงโทษจะหนักกว่าคนอื่นๆ องค์กรสการ์เล็ต ถ้าให้บอกตามจริงแล้ว คือส่วนหนึ่งขององค์กรมาทิลด้า แต่ทว่ามาทิลด้าไม่สามารถใช้ชื่อของมาทิลด้าทำเรื่องเลวๆ ได้ เขาจึงต้องตั้งองค์กรสมมุติขึ้นมา เพื่อทำเรื่องที่ผิดกฏหมาย ทำเรื่องที่มนุษย์ไม่ทำกัน ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครสามารถจับหรือทำลายองค์กรสการ์เล็ตได้ เพราะแท้จริงๆ แล้วองค์กรนี้แทบไม่มีตัวตนอยู่จริงเลย แต่สิ่งที่เฮเรนน่าสงสัยคือผู้ชายคนนั้นรู้ได้อย่างไรว่าสการ์เล็ตคือมาทิลด้า ซึ่งน้อยคนนัก แม้แต่คนในองค์มาทิลด้าเองก็ยังไม่รู้เลยว่าสกาเล็ตก็คือองค์กรที่ทำงานโดยมาทิลด้า....ผู้ชายคนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ และเฮเรนน่าก็พอสัมพัสได้ว่า เขาคือซินเธีย.... ซินเธียคือ ผู้ใช้เวทมนต์และมนตราจากธาตุต่างๆ โดยซินเธียแต่ล่ะคนจะมีความสามารถในธาตุต่างๆ ไม่เท่ากัน บางคนอาจจะเด่นธาตุน้ำแต่ด้อยธาตุลม และพลังเวทจะมีแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับแต่ล่ะคน ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถทำได้ เพราะซินเธียในโลกนี้มีน้อยมาก เรียกได้ว่า 10 % ของประชากรทั้งโลกเลยก็ว่าได้ อีกอย่างพวกซินเธียก็ไม่ได้รับการยอมรับมากนัก พวกนี้จึงจำเป็นต้องหลบซ้อนพลังของตนเอง และจะไม่เปิดเผยออกมา เว้นแต่พวกที่เอาไปใช้ในทางที่ผิดๆ ในแต่ละราชอาณาจักรจึงต้องตรากฏหมายว่าด้วยเรื่องของซินเธียขึ้นมาเพื่อง่ายต่อการควบคุมดูแล “ฮันนาห์.....” เฮเรนน่ารีบดีดตัวจากพื้นแล้ววิ่งตามเขาไปทันที “ท่านผู้นำ” แกรนด์ที่กำลังเดินอยู่กับลูกน้อง 4 คนหยุดและหันมามองเธอ “มีอะไรอีก” “ปล่อยฮันนาห์ไป” แกรนด์เอามือกอดอกพลางมองหน้าเฮเรนน่าอย่างท้าทาย เธอไม่ได้มีอำนาจไปมากกว่าเขา แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่งเขา “ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น” “คุณก็รู้ว่าฮันนาห์เป็นใคร คงไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ใช่ไหม” “ดูเธอเป็นเดือดเป็นร้อนแทนมากนะ ยัยนั้นคงสำคัญกับเธอมาก” “คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องพวกนั้น ปล่อยฮันนาห์ไป” แกรนด์มองหน้าเฮเรนน่าอย่างก่อนจะยิ้มมุมปาก ปกติแล้วหญิงสาวเป็นคนพูดน้อย บางวันเขาแทบจะไม่ได้ยินเสียงเธอเลยแม้จะเธอจะนั่งอยู่ข้างๆ ตัวทั้งวันก็เถอะ แล้วทำไมวันนี้เธอต้องทำท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรขนาดนั้นด้วย “ฉันคงทำไมได้ เสียใจด้วยเจ้าหน้าที่มากาเร็ต” แกรนด์ยักไหล่ก่อนจะเดินไป เช่นเดียวกับลูกน้องของเขา แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ยอมราวีเขาง่ายๆ เขาเลยเกิดการปะทะกันเล็กน้อย ก่อนที่แกรนด์จะซัดเฮเรนน่าไปติดกับพนัง แล้วลงมนตราปิดผนึกพลังเวทของเธอ พร้อมกับสั่งลูกน้องให้ไปจับเธอ “เอามาเจ้าหน้าที่มากาเร็ตไปขัง จนกว่าฉันจะเสร็จเรื่องนี้” เฮเรนน่ามองไปแกรนด์อย่างเจ็บใจ เขาอยู่เหนือเธอตลอด