บทที่352 ลูกเป็นอย่างไรบ้าง

บทที่352 ลูกเป็นอย่างไรบ้าง วรพลที่ได้ยินเสียงนั้นจึงรีบเดินเข้ามาแยกทั้งสองคนออกจากกัน “พวกคุณจะทะเลาะอะไรกันอีก? แค่นี้ที่บ้านก็วุ่นวายกันมากพอแล้ว” “เขามักจะพูดถึงแม่บ่อยๆ! เลวเหมือนกับลูกไม่มีผิด แถมยังใส่ร้ายว่าแม่หนูเป็นชู้อีก ทำไมคุณไร้ยางอายขนาดนั้นกัน” ญาณิดาชี้หน้ารุจาภา “คุณ.....” แววตาของวรพลนั้นดูไม่เป็นธรรมชาติยิ่งนัก เขาใช้แรงดึงรุจาภาไว้ แล้วกระซิบกับเธอ “เป็นอะไรอีก? มีเรื่องอะไรก็คุยกับผมสิ อย่ามาพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าลูก” “คุณปล่อยฉัน!” รุจาภาผลักเขาออกด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ฉันตาบอดเอง ที่ใช้ชีวิตอยู่กับคำโกหกของคุณมานานขนาดนี้ ทำให้ลูกสาวของฉันต้องได้รับความทนทุกข์มากมายขนาดนั้น” “ตอนนั้นคุณรับปากฉันว่าอะไรคะ? ตอนนี้พวกเราแม่ลูกเป็นอย่างไร! คุณไม่ละอายใจบ้างเลยหรือ?” “ฉันจะบอกคุณให้นะ ว่าฉันทนมามากพอแล้ว ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่มองดูพวกเขาทำลายลูกสาวฉันไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ไปทั้งชีวิต คุณอย่ามาโทษฉัน ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวคุณเองที่คำพูดของคุณมันเชื่อถือไม่ได้” พูดเสร็จ รุจาภาก็วิ่งออกจากบ้านตระกูลวีรภัทรเมธีทันที เธออยากจะไปพบจิรภาส มีบางอย่างที่เธอจะต้องเป็นคนถามด้วยตัวเอง รุจาภารออยู่ด้านล่างตึกของบริษัทเค.เอฟเป็นเวลานาน จนในที่สุดก็เห็นจิรภาสและจิดาภาออกมาด้วยกัน เดิมทีแล้วพวกเขาจะกลับบ้านไปทานข้าวด้วยกัน แต่จิรภาสมีประชุมด่วน ดังนั้นจึงเดินลงมาส่งจิดาภาด้านล่างตึก แต่เมื่อเขาเดินออกจากประตูบริษัทมาเพียงเท่านั้น ก็มองเห็นรุจาภาที่ยืนรออยู่ด้านข้าง เขาพูดกับจิดาภาเสียงเบา “เขามาหาคุณน่ะครับ” จิดาภาได้ยินดังนั้นจึงหันไปมอง เห็นรุจาภาที่อยู่ด้านข้างนั้น เดิมทีเธอเองก็ไม่อยากจะสนใจ แต่พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้แล้ว....เธอถอนหายใจออกมา “คุณกลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปดูเขาเสียหน่อย” จิรภาสพยักหน้ารับ ส่วนจิดาภาก็เดินไปแล้ว เขาเคารพความเป็นส่วนตัวของเธอ เพียงแต่หลังจากที่เห็นพวกเธอนั้นนั่งรถออกไปแล้ว จึงต่อสายหาRick “คุณมาประชุมแทนผมหน่อยนะ ผมมีธุระด่วน” พูดจบดังนั้น เขาจึงขับรถตามรถของพวกเธอไป ปล่อยให้จิดาภาไปคนเดียวแบบนั้น เขาไม่วางใจ เดิมทีแล้วรุจาภามีคำพูดที่อยากจะพูดมากมาย แต่หลังจากที่เห็นจิดาภาแล้วนั้น กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร เธอนั่งอยู่ข้างๆจิดาภาด้วยความรู้สึกที่ยากลำบากยิ่งนัก มองดูท่าทางจิดาภาที่กำลังขับรถอยู่ ในใจเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความสะเทือนใจนี้ หลายปีมานี้ เธอไม่เคยได้สอนอะไรจิดาภาเลย สิ่งที่เธอนำมาให้กับจิดาภานั้นมีแต่ความเจ็บปวด “ลงรถเถอะค่ะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า” จิดาภาลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ข้างทางร้านหนึ่ง รุจาภาหยิบกระเป๋า แล้วเดินลงจากรถตามเธอเข้าไป “ภาลูก เป็นอย่างไรกันบ้าง? เขารักหนูใช่ไหม?” รุจาภา มองหน้าจิดาภาอย่างรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก “ดูเหมือนว่าลูกจะผอมลงอีกแล้ว” “พวกเรามีความสุขดีค่ะ ไม่ต้องให้คุณมาเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันแต่งงานกับเขาแล้ว ฉันเป็นคนของตระกูลปรีดาอัครกุล ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลวีรภัทรเมธีของพวกคุณอีกแล้ว” น้ำเสียงของเธอนั้นช่างนิ่งเรียบยิ่งนัก “ต่อไปคุณก็สามารถใช้ชีวิตของคุณได้อย่างมีความสุขแล้วล่ะค่ะ คุณรุจาภา” “แม่....ภาลูก ตอนนี้อาการป่วยของคุณปู่หนักมาก แม้กระทั่งเรื่องที่ให้ญาณิดาดูแลบริษัทต่อ ตอนนี้เธอมีอำนาจแล้ว ยิ่งจะไม่ยอมปล่อยลูกไปง่ายๆ” รุจาภาพูดถึงสถานการณ์ที่ขับขันเช่นนี้แล้ว เธอจึงจับมือจิดาภาด้วยความตื่นเต้น “แม่เป็นห่วงลูก เป็นเพราะแม่ลูกถึงได้มีข่าวลือเหล่านั้น ทางตระกูลปรีดาอัครกุลเขาแคร์เรื่องนี้หรือเปล่าลูก?” “นั่นไม่ใช่ข่าวลือ แต่เป็นเรื่องจริงนี่คะ” “ไม่ใช่นะ!” รุจาภามีอารมณ์ที่ร้อนรนขึ้นมา “ภาลูก อย่าเกลียดแม่อีกเลยนะ แม่เองก็ลำบากใจ....” “ฉันไม่อยากฟังค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว คุณพูดจบหรือยังคะ? ฉันจะกลับแล้ว” “ใช่....ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าหาก แม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ล่ะ? ลูกจะยอมยกโทษให้แม่ไหม?” รุจาภารู้สึกเสียใจ นัยน์ตาของเธอนั้นราวกับมีน้ำตาคลออยู่ จิดาภามองหน้าเธอ จู่ๆก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี “ไม่มีเรื่องที่ว่าจะยกโทษให้หรือเปล่าหรอกค่ะ” “ภา ลูกอย่าเกลียดแม่เลยนะ แม่อยากจะใช้ชีวิตกับหนู เหมือนกับแม่ลูกคนอื่นๆ!” รุจาภากล่าว พลางร้องไห้ออกมา “เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ” จิดาภามองเธอ ไม่พลาดที่จะได้เห็นความเสียใจในแววตาของเธอ “ฉันเป็นบุคคลสาธารณะแล้ว มีงานละครอีกหลายเรื่องที่จะต้องไปถ่ายทำ คงจะมีชีวิตแบบคนธรรมดาไม่ได้หรอกค่ะ” “ได้ ลูกไปทำงานเถอะนะ แม่สนับสนุนความฝันของลูก สนับสนุนงานของลูก!” จิดาภาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดรุจาภา แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากอะไร แล้วลุกขึ้นยืน ที่อาการของเธอสงบนิ่งได้เช่นนี้นั้นก็เป็นเพียงเพราะว่าเธอไม่อยากทำให้จิรภาสเป็นห่วงเธอ รุจาภาพูดอะไรต่อจากนั้น เธอเองก็จำไม่ได้แล้ว “แม่เรียกรถกลับไปได้” รุจาภาจ่ายเงิน แล้วเดินขึ้นรถแท็กซี่ไปท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดสลัว แล้วมองเห็นจิรภาสที่กำลังรอจิดาภาอยู่ทางด้านนอกร้านกาแฟจากกระจกหลัง “ภา ลูกได้พบกับผู้ชายที่รักลูกจริงๆ แม่ก็ดีใจด้วย ให้แม่ได้ทำอะไรเพื่อลูกบ้างแล้วกันนะ ทำให้ชีวิตของลูกได้สะอาดขึ้นมาบ้าง” จิดาภาที่ออกมาจากร้านกาแฟตามมานั้น เห็นจิรภาสที่กำลังรอเธออยู่ จึงรีบเดินเข้าไปหา “มีประชุมไม่ใช่หรือคะ?” จิรภาสเพียงหัวเราะออกมา “กลับบ้านกันไหมครับ?” เธอพยักหน้า “ค่ะ กลับบ้านกัน” ผู้ชายคนนี้มักจะปรากฏตัวออกมาให้เธอได้เห็นเสมอทุกเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด ไม่ว่าจะฝ่าลมพายุแรงแค่ไหน เขาก็เป็นที่พึ่งที่มีค่าที่สุดให้กับเธอได้เสมอ “คุยกันเป็นอย่างไรบ้างครับ?” จิรภาสรู้สึกแคร์กับสีหน้าของเธอตอนที่แยกออกมาจากรุจาภา “บางที แม่ของคุณก็คงจะคิดถึงคุณมาก......” ............. ก่อนวันที่ญาณิดาจะออกมาเป็นตัวแทนครอบครัววีรภัทรเมธี1วัน ญาณิดาโทรออกหาผู้ช่วยของเธอ "เอาหลักฐานที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นชู้ออกมา แล้วทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ทางที่ดีที่สุดคือให้คนตระกูลปรีดาอัครกุลได้รู้เรื่องแม่ลูกสารเลวนั่นด้วยยิ่งดี......" เธอที่พูดไปได้เพียงครึ่งเดียว สายโทรศัพท์บ้านก็ถูกพรยศดึงออก ญาณิดาขมวดคิ้ว "แกทำอะไรน่ะ?" "ผมเพียงแค่ทำในสิ่งที่ผมคิดว่าถูกต้อง พี่ ผมไม่คิดเลย ว่าพี่จะมีวันที่เปลี่ยนตัวเองได้ร้ายกาจขนาดนี้ ไม่สิ จะต้องบอกว่าชั่วร้ายมากกว่า!" พรยศหัวเราะออกมา "พี่คิดจะทำร้ายใครมันไม่เกี่ยวกับผม แต่อย่าให้ผมได้ยินอีก มิเช่นนั้น ผมก็จะขัดขวางพี่อีกแน่นอน เพราะตอนนี้พี่เป็นตัวแทนของตระกูลของเรา" "พรยศ แกอย่าเข้าใจผิด ตอนนี้ฉันก็ทำเพื่อครอบครัวของเรา" "ใช่หรือพี่?" พรยศส่ายหน้า "พี่คิดจะทำอะไร ในใจพี่รู้ดี ถ้าหากตอนนี้พี่เป็นคนดูแลตระกูลวีภัทรเมธี คงจะไม่ขัดขวางผมให้เข้าวงการบันเทิงใช่ไหม?" "แกพูดอะไร? แกไม่คิดอยากจะเข้าวงการจริงๆใช่ไหม? อย่าก่อเรื่องวุ่นวายไปหน่อยเลย แกเป็นคุณชายคนที่สี่ของตระกูลเรานะ!" "ผมรู้ว่าผมเป็นใคร ไม่ต้องให้พี่มาเตือน ผมเพียงแค่อยากจะทำในสิ่งที่ผมชอบเท่านั้นเอง ถึงอย่างไร ตระกูลวีรภัทรเมธีก็คงมาไม่ถึงผมให้ผมต้องมาสืบทอดต่ออยู่แล้ว" พรยศหนหลังกลับออกไปจากห้องรับแขก ญาณิดาไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขา ทำได้เพียงนั่งหงุดหงิดอยู่บนโซฟาเพียงเท่านั้น และพอดีกับที่รุจาภาเดินออกมาจากห้อง จึงถูกญาณิดาตะโกนเรียกเอาไว้ "ฉันเอาหลักฐานที่คุณเป็นชู้เปิดเผยออกไปแล้ว อีกไม่นานคนทั้งโลกก็จะรู้ว่าพวกคุณแม่ลูกเป็นคนประเภทไหนกันแน่ หากตอนนี้คุณคิดจะออกจากตระกูลวีรภัทรเมธีไป ยังทันนะ"