บทที่355 อย่าเอ่ยถึงชื่อเธอในบ้านหลังนี้

บทที่355 อย่าเอ่ยถึงชื่อเธอในบ้านหลังนี้ เธอไม่ฉลาดเท่าจิดาภา ไม่เป็นที่ชื่นชอบเหมือนจิดาภา แต่แล้วอย่างไรกัน เธอไม่ยอมเลิกราง่ายๆหรอก หลังจากที่ญาณิดาจัดการกับอารมณ์ของตัวเองแล้วนั้น เธอพักอยู่ในห้องสักพักหนึ่ง รอจนคนรับใช้เรียกเธอลงไปทานข้าว เธอจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาจากห้อง เพียงแต่เดินมาถึงตรงหัวมุมทางเดินก็ได้ยินเสียงน้องชายทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ “วันนี้พวกเขาไปเจอกันมาแล้วจริงๆหรือ?” นรัตม์ลูกชายคนที่สองกำลังศึกษาปริญญาเอกทางด้านกฎหมาย ดันกรอบแว่นตาโลหะนั่นของเขาขึ้น แล้วส่ายหน้า “จะสร้างเรื่องวุ่นวายกันไปถึงเมื่อไหร่กันแน่?” พรยศลูกชายคนสุดท้องก็ยืนพิงอยู่ตรงบันได “จะจบง่ายๆหรือ? ชื่อเสียงความนิยมของพี่จิดาภาในวงการบันเทิงยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พี่ใหญ่จะต้องอิจฉาเธอตลอดอยู่แล้ว” “ทำไมนายดูสนใจสถานการณ์ในวงการบันเทิงของเขาจัง?” “ผมอิจฉาน่ะสิ! พี่เขาทำในสิ่งที่พวกเราไม่กล้าทำ ผมได้ยินมาว่าละครเรื่องใหม่ของเขานักแสดงนำชายคือ สมภพเลยนะ โคตรเท่ห์เลยพี่” “อิจฉาอะไร? นายอยากจะโดนไล่ออกจากบ้านไปรึไง? แล้วอีกอย่าง การถ่ายละครไม่ได้ง่ายๆอย่างที่นายคิด นายรู้ไหมว่านักแสดงพวกนั้นต้องเจอกับความยากลำบากมากแค่ไหน?” พรยศกรอกตามองบน “อ่านการบริหารพานิชย์ของพี่ไปๆ” “เฮ้อ พี่ไม่ได้เข้าใจการแสดงเลยซักนิด ผมเคยเห็นคลิปของพี่จิดาภาที่แฟนคลับลงไว้ เธอมีพรสวรรค์ทางด้านนี้จริงๆนะ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องโด่งดังมากแน่ๆ ผมเป็นน้องชายของพี่เขา ก็ต้องมีพรสวรรค์เหมือนกันสิ! ใช่ไหม?” “ปัญญาอ่อน.....” นรัตม์เมินเขาแล้วผลักเขาออกไป “ให้มันน้อยๆหน่อย แค่นี้ที่บ้านยังมีเรื่องไม่พอหรือไง? ขอร้องล่ะนะต่อไปนายอย่าเอ่ยชื่อจิดาภาออกมาเวลาอยู่ในบ้านนี้อีกเลย ให้ฉันได้สบายหูขึ้นบ้าง” “เป็นผมที่พูดถึงอย่างนั้นหรือ? ทุกคนรู้ดีกันทั้งนั้นว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ตอนนี้มาโทษผมเนี่ยนะ? ในโทรทัศน์ก็ฉายโฆษณาของพี่เขาทุกวัน แน่จริงพวกพี่ก็ให้สถานีโทรทัศน์แบนเธอสิ!” พรยศรู้สึกว่าคนตระกูลนี้หัวโบราณ การยอมรับว่าจิดาภาเป็นนักแสดงที่ดีนั้นยากขนาดนั้นเชียวหรือ? “ไม่ว่างสนใจนายหรอกนะ มื้อเย็นฉันกินที่ห้องนะ” นรัตม์พูดจบแล้วจึงเดินเลี่ยงออกไปทันที ญาณิดาที่หลบอยู่ตรงมุมทางเดินนั้นได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน จิดาภาไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัด? อีกทั้งการถ่ายทำของนักแสดงนั้นยังยากลำบากขนาดนั้น หากเป็นเช่นนั้น....ได้รับบาดเจ็บเสียหน่อย หรือ หายตัวไปเลยล่ะ ก็อาจจะพอเป็นไปได้หรือเปล่า? ถ้าหากเธอหายไปจากโลกนี้ ก็จะได้ไม่ต้องเห็นเธอในโทรทัศน์อีก ญาณิดารีบกลับห้องทันที ให้ผู้ช่วยของเธอตรวจสอบข้อมูลที่จิดาภาไปถ่ายทำละครที่ต่างจังหวัดในครั้งนี้ “ให้คุณปู่ได้รู้อีกว่าฉันกำลังทำอะไร จุดจบของคุณจะต้องแย่กว่าจิดาภาอย่างแน่นอน!” ผู้ช่วยไม่กล้าทำให้เสียเวลาไปกว่านี้ เธอจึงรีบไปจัดการทันที ......... เนื่องจากสถานที่ถ่ายทำเรื่อง คนป่าเถื่อนตอนคืนล้วนอยู่ที่เขตภูเขาทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นเรื่องของที่อยู่อาศัยนั้นก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก แม้กระทั่งมีอยู่สองสามคืนที่จะต้องพักในกระท่อมและเต็นท์อีกด้วย คืนนี้ ทางกองถ่ายได้เดินทางมาถึงสถานที่ถ่ายทำที่แรกคือภูเขาไหมทอง อีกทั้ง ยังจะต้องเข้าพักในโรงแรมเก่าๆที่ผุพังแห่งหนึ่ง “คุณจิดาภาครับ คืนนี้คุณอาจต้องทนลำบากหน่อยนะครับ แต่ทางทีมงานจะพยายามหาที่ๆดีที่สุดให้กับคุณ แต่คุณเองอาจจะต้องเตรียมรับมือกับความลำบากเสียหน่อย เพราะโครงเรื่องเป็นแบบนี้ คืออาจจะต้องข้ามน้ำข้ามภูเขาด้วย” หลังจากที่ผู้กำกับเดินลงมาจากรถแล้ว เขาเดินมาหาจิดาภาก่อน จิรภาสเลือกละครเรื่องนี้ให้เธอ ก็มีจุดประสงค์ที่จะให้จิดาภาได้ออกมาฝึกฝนตัวเอง ถึงแม้จะเป็นนักแสดงประกอบ ทั้งทีมงานมืออาชีพและนักแสดงมากมายเช่นนี้ จิดาภามีการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว “ฉันเข้าใจค่ะ” “ระหว่างการถ่ายทำคุณเองก็ต้องระวังเรื่องความปลอดภัยด้วยนะครับ ต้องการอะไร ติดต่อกับรองผู้กำกับได้เลย หรือไม่ก็มาหาผมได้เหมือนกัน” “ค่ะ วางใจได้” ห้องของเธออยู่ใกล้กับห้องของสมภพมาก พอดีกับที่ประตูห้องของเขาเปิดออก บนพื้นนั้นลากกระเป๋าเดินทางของเขาอยู่ ส่วนตัวเขานั้นกลับช่วยทางทีมงานยกอุปกรณ์อยู่ด้วย คนแบบนี้ ราวกับไม่ได้แปลกเหมือนที่คนอื่นล่ำลือกันเท่าไหร่นัก จิดาภาเดินเข้าไป อยากจะช่วยด้วย แต่กลับถูกสมภพผลักออกไป “นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะทำ มีเวลาคุณก็ไปท่องบทเถอะ หาศิลปะในการต่อสู้เพื่อมาเป็นแนวทางให้กับตัวเอง ผมไม่ชอบที่จะต้องเข้าฉากร่วมกันกับนักแสดงที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพ” “ถ้าหากคุณจะต้องใช้สแตนอินมาแสดงแทนคุณตลอดล่ะก็ ก็ให้เขามารับบทนี้แทนคุณเลยน่าจะดีกว่า” จิดาภาอึ้งไป นี่เขากำลังพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้นหรือ? “ให้ผู้ช่วยของคุณมาช่วยแล้วกัน” ตอนที่สมภพเอ่ยออกมานั้น เขาไม่ได้มองจิดาภาเลย น้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงการผ่านอะไรมาอย่างโชกโชน ราวกับเขาผ่านเรื่องราวมามากมายอย่างไรอย่างนั้น จิดาภายืนมองเขาอยู่ตรงนั้นสักพัก จู่ๆกลับรู้สึกว่าข่าวลือข้างนอกบางทีอาจจะไม่ได้สอดคล้องกับความเป็นจริงเสมอไป อย่างน้อยเธอรู้สึกว่าสมภพนั้นเป็นคนมีน้ำใจมากคนหนึ่ง “เจนจิรา มาช่วยหน่อยสิ” เจนจิราที่ยืนอยู่ตรงประตู ลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ “พี่จิดาภา พี่ไม่รู้สึกว่าเขาดูน่ากลัวหรือคะ?” “หือ?” จิดาภาไม่เข้าใจความหมายของเจนจิรา “ไม่มีอะไรค่ะ....พี่ไปฝึกศิลปะการต่อสู้เถอะ ทางนี้เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยเองค่ะ” เจนจิราส่ายหน้า แล้วให้จิดาภาเดินออกไป เจนจิราทำเป็นใจกล้าเดินไปข้างๆสมภพ เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยขึ้นมาเล็กน้อย เธอสะบัดหัวไปมา “ทำไมรู้สึกว่า.....อา บอส!” ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกว่าสมภพคนนี้กับบอสมีบางอย่างที่คล้ายกัน ไม่ใช่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นกลิ่นอายที่ห้ามเข้าใกล้แบบนั้นสะท้อนออกมาจากตัวเขา ยังมีความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้แบบนั้นอีก เธอกระพริบตา “เอ่อ...คุณสมภพคะ คุณกับคุณจิรภาส......” “เราเป็นญาติกัน” “อะไรนะคะ?” เจนจิรารู้สึกตกใจ คำตอบนี้ช่างทำให้คนรู้สึกตกตะลึงมากจริงๆ “เก็บไว้เป็นความลับนะครับ รวมทั้งคุณจิดาภาด้วย” สมภพกล่าวโดยไม่ได้มองหน้าเจนจิรา และหอบเอาอุปกรณ์เครื่องมือมัดนัดลงไปยังชั้นล่าง เจนจิรายืนคิดอยู่ตรงที่เดิมอยู่นาน ก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมสมภพถึงได้บอกความลับนี้กับเธอ อีกอย่างเขาก็ขนย้ายทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยังจะให้เธอมาช่วยอะไรอีกกัน? และบอสจิรภาสก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เขาและสมภพเป็นญาติกันด้วย..... หากเปรียบเทียบกันแล้ว จิรภาสเป็นเหมือนพระอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ส่วนสมภพก็เป็นเหมือนน้ำแข็งที่เยือกเย็นน่ากลัว เจนจิรากัดริมฝีปากตัวเอง เธอกับจิดาภาไม่เคยมีเรื่องปิดบังกัน ให้เธอเก็บความลับนี้ไว้ขณะที่เธออยู่กับจิดาภาแบบนั้น เธอจะทนได้อย่างไรกัน! เธอพึมพำออกมา สงสัยว่าสมภพตั้งใจจะให้เธอลำบากใจหรือเปล่า ............ ถึงแม้ว่าจิดาภาจะเรียนรู้จากฉากแอ็คชั่นแล้วนั้น แต่หากเข้าฉากจริงๆแล้วนั้น ก็ยังคงดูขาดอะไรไปอยู่มากเหมือนกัน ดังนั้นเธอจำเป็นต้องเรียนรู้ทักษะการต่อสู้นี้จากการถ่ายทำในช่วงนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงในการเสียเวลาต่อความคืบหน้าของงาน แต่เรื่องที่พักนั้นไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่นัก อาหารการกินก็ง่ายๆธรรมดาๆ นักแสดงหญิงสองคนพากันบ่นอยู่ทุกวัน แต่จิดาภาก็ไม่ได้เข้าไปร่วมวงในการสนทนาของพวกเขาด้วย เธอเพียงแค่ฝึกซ้อมการเคลื่อนไหวของตัวเองอยู่เงียบๆเพียงเท่านั้น เมื่อก่อนเธอเองก็เคยถ่ายละครสั้นแนวนี้มาก่อน บวกกับความเคยชินในการออกกำลังกายอยู่เสมอ ทั้งรูปร่างที่ดีของเธอด้วยแล้ว เพียงแค่ฝึกฝนเล็กน้อย ก็สามารถทำให้การเคลื่อนไหวของเธอนั้นลื่นไหล ทั้งยังเข้าฉากได้อย่างราบรื่นอีกด้วย เช่นนี้แล้ว ความพยายามของจิดาภาได้กลายมาเป็นข้อเปรียบเทียบกับนักแสดงหญิงคนอื่นๆอย่างชัดเจน “ทำไมพวกคุณมาสายกันอีกแล้ว คุณจิดาภาถ่ายเสร็จไปแล้วนะ!” “เธอเป็นถึงภรรยาของคุณจิรภาส ทำไมเธอถึงไม่เห็นบ่นว่าเหนื่อยซักคำ? พวกคุณเป็นแบบนี้แล้วจะดังไหม?”