บทที่357 นักแสดงที่เป็นมืออาชีพที่สุด

บทที่357 นักแสดงที่เป็นมืออาชีพที่สุด ผู้กำกับเดินไปหาจิดาภา “เป็นอย่างไรบ้างครับ? ถ้าหากคุณรับไม่ไหวล่ะก็ล้างกลิ่นนี้ออกก่อนก็ได้นะ” “ฉันอยากลองดูค่ะ ฉันยังไหวอยู่” “โอเค ทุกฝ่ายเตรียมพร้อม!” สักพักหนึ่ง ทุกคนก็เข้าสู่โหมดการแสดงของตัวเอง โดยเฉพาะจิดาภา ที่เธอสามารถเข้าบทได้ภายในเพียงแค่วินาทีเดียว ฉากนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้พบกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ท่ามกลางผู้คนมากมายสายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่กระเป๋าสตางค์ของเขา ดังนั้นเธอจึงตามติดเขาอยู่ตลอด จนถึงที่ลับตาคนแล้วเธอจึงขโมยเงินของเขาไป และหลังจากที่ถูกจับตัวได้ เธอก็ยังคงไม่ยอมรับ ตลอดทั้งช่วงเวลานี้ เธอจะต้องแสดงออกถึงความหยาบคาย ทั้งยังจะต้องพูดคำพูดของคนพาล เป็นการกระทำที่ยิ่งดูหยาบคายมากอีกด้วย..... “ตอนเช้าพวกคุณก็มีถ่ายหรือ? ทำไมถึงมากันล่ะคะ?” “ได้ยินว่าจิดาภาจะถ่ายแล้ว ฉันเลยมาดูน่ะ ตอนนั้นเป็นเพราะบทนี้มันน่าเกลียดเกินไป ฉันถึงได้ปฏิเสธไง!” “น่าแปลกที่ทำไมเธอถึงรับเล่นบทนี้ ก็เลยอยากจะมาดู” พวกเธอแสดงออกถึงความแปลกใจ แต่จริงๆแล้วเป็นความอิจฉาเสียมากกว่า จิดาภามีสิทธิอะไรถึงได้มีเค.เอฟคอยสนับสนุนอยู่เช่นนี้ ทั้งยังมีผู้จัดการส่วนตัวอย่างจิรภาสเป็นสามีเสียอีก! ไม่ใช่แค่หายไปจากวงการเพียงไม่กี่ปีหรอกหรือ เป็นนักแสดงที่ตกรุ่นไปแล้วกลับเข้ามาอีกเท่านั้นเอง หรือไม่สามารถที่จะกลับมาดังอีกครั้งได้เชียวหรือ? “เตรียมตัว เริ่ม!” หลังจากที่สั่งแอ็คชั่นแล้วนั้น จิดาภาทำปากขมุบขมิบ เงยหน้าขึ้นมา เพื่อปรากฏให้เห็นปานครึ่งหน้าที่ดูน่าเกลียดนั้นบนใบหน้าของเธอ แต่เธอไม่สามารถแยกแยะได้ เดินเข้าตลาดไปด้วยไม้หักๆท่อนหนึ่ง เซซ้ายที ขวาทีด้วยท่าทางเอ้อระเหยไปวันๆเช่นนั้น “หลบไป หลบไป!” บรรดาพ่อค้าต่างก็พากันไม่อยากเจอเธอ เอาผลไม้ หมั่นโถวของตัวเองเก็บกลับไป เธอถุยน้ำลายลงพื้น “ถุย ฉันก็ไม่อยากจะสนใจพวกแกเหมือนกันเถอะ!” หลังจากนั้นเธอจึงมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินอยู่ไกลๆจากเธอ เขาสวมชุดกี่เพ้ายาวสีขาว มีดาบยาวอยู่ตรงเอว มองดูก็รู้ว่าเขาจะต้องเป็นลูกชายตระกูลเศรษฐีอย่างแน่นอน เธอยกยิ้มขึ้น แล้วจึงเดินพุ่งตรงไปยังเขา สักพักเธอก็เข้าไปประชิดตัวเขา หลังจากนั้นจึงยื่นมือออกไป แล้วหยิบถุงเงินของเขาออกมา ชายผู้นั้นรู้ตัวในขณะนั้นว่าเป็นเธอ จึงยื่นมือออกไปแล้วจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้ “จะทำอะไร! เอาคืนฉันเดี๋ยวนี้!” “คืนหรือ? อยู่ในมือฉันแล้วก็เป็นของฉันสิ จะคืนได้ยังไง?” “อย่ามาเล่นแง่ รีบเอามาคืนฉัน” เธอส่ายหน้า “ฉันบอกแล้วไง ถุงเงินนี้เป็นของฉันแล้ว” เมื่อพูดจบเธอก็แล้วเดินวางมาดออกไป ชายผู้นั้นตามไปไม่ทัน จึงทำได้เพียงปล่อยเธอไป “ว้าว....ข่าวลือที่ว่านี่คงไม่เท่ากับเห็นด้วยตาตัวเอง การแสดงของเธอช่างมีแรงโน้มน้าวได้ดีจริงๆ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว” “มิน่าล่ะ แม้แต่คุณชาครที่ถ่ายละครกับเธอเสร็จแล้ว ยังชื่นชมเธอเลย เธอเก่งมากจริงๆ” รอจนเก็บฉากแล้วนั้น เจนจิราเอาของที่จิรภาสส่งมาให้เก็บลงในกระเป๋า แล้วเอามาแบ่งให้กับทุกคน แม้แต่นักแสดงหญิงที่ชอบนินทาลับหลังอย่างพวกนั้นก็ยังได้รับการแบ่งปันนี้ด้วย อีกทั้งยังมียาที่เตรียมไว้อีกมากมาย ทุกคนในกองถ่ายล้วนได้รับกันทุกคน จิดาภาเริ่มจากมุมของนักแสดงด้วยกัน เธอนำเอาอาหารเสริมและครีมบำรุงผิวแก้แพ้มามากมาย ของพวกนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรมาก แต่ก็เป็นตัวแทนน้ำใจของจิดาภาได้ บรรดานักแสดงที่ไม่ค่อยถูกชะตากับจิดาภาในตอนแรกนั้น ต่างก็พากันรู้สึกว่าก่อนหน้านี้พวกเธออาจจะทำเกินไปเสียหน่อย “ฉันพูดกับเธอไปแบบนั้น....รู้สึกผิดจริงๆ” “ฉันรู้สึกว่าที่วันนี้ที่เธอมาสายก็เพื่อพวกเรา ให้ผู้กำกับไม่ต้องตั้งความคาดหวังไว้สูงขนาดนั้น” “เธอเป็นคนละเอียดรอบคอบมากจริงๆ พวกเราอย่ามีอคติกับเธออีกเลยนะ” เจนจิราที่เห็นว่าทุกคนเปลี่ยนความคิดแล้วนั้น ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพียงแต่เมื่อเห็นของขวัญที่เหลืออยู่ แล้วเธอจึงรู้สึกกลุ้มใจ เพราะของเหล่านั้นจะต้องส่งไปให้กับสมภพ แต่เธอไม่รู้ว่าจะส่งไปอย่างไรดี ทุกครั้งที่อยู่ตรงประตูหน้าห้องเขาแล้ว เจนจิราไม่กล้าที่จะเคาะประตูห้องเขาเลย “หาผมหรือครับ?” จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้งเย็นชา และทุ่มต่ำขนาดนั้น เจนจิราหันกลับมาด้วยความตกใจ แล้วชนเข้ากับหน้าอกของเขา นี่เขาไม่ได้ใส่เสื้ออย่างนั้นหรือ! “ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อล่ะคะ!” เจนจิราจึงรีบปิดตาอย่างรวดเร็ว แล้วถอยหลังออกมาด้วยความตกใจ แต่กลับถูกสมภพปิดปากเอาไว้เสียก่อน “ผมไปอาบน้ำที่ชั้นหนึ่งมา มีอะไรหรือ?” “ไม่มีอะไรค่ะ!” เจนจิราวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ ทิ้งไว้เพียงเบื้องหลังของเธอที่ยิ่งวิ่งไกลออกไปให้กับสมภพเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มมองดูเธอที่จากไป แล้วริมฝีปากบางจึงยกขึ้นปรากฏรอยยิ้มบางๆ ......... เนื่องจากความละเอียดและความใส่ใจของจิดาภา คนในกองถ่ายก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไป ค่อยๆยอมรับในตัวจิดาภามากขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเช้ามากแค่ไหน ผู้กำกับก็จะไม่เอาเธอเป็นแบบอย่างเพื่อมากดดันนักแสดงคนอื่นอีก และคนอื่นๆก็ไม่ได้รู้สึกว่าจิดาภากำลังจะสร้างกระแสด้วยเช่นกัน เธอเองก็มักจะมีบางครั้งที่มาสายบ้าง เธอบอกกับผู้กำกับว่า ร่างกายเธอเองนั้นก็ไม่ใช่เหล็ก ความคืบหน้าของการถ่ายทำในกองนั้นรวดเร็วขึ้น บรรยากาศของทุกคนก็มีความปรองดองกันมากขึ้นด้วยเช่นกัน การทำงานอย่างเต็มที่ของจิดาภานั้นทำให้ผู้กำกับรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ในการฝึกฝนทักษะการต่อสู้เหล่านั้น ทั้งยังมีเทคนิคต่างๆเพิ่มเข้ามาอีกด้วย ดังนั้นด้วยความรวดเร็ว เธอก็สามารถเริ่มถ่ายทำฉากบู๊นี้ได้แล้ว “คุณจิดาภา วันนี้คุณจะต้องแสดงฝีมือออกมาแล้ว” “ฉากที่คุณรอคอยมานานในที่สุดก็มาถึงแล้ว” จิดาภายิ้ม จริงๆแล้ววันนี้ไม่เพียงแค่จะต้องเริ่มถ่ายฉากต่อสู้เท่านั้น ยังเป็นวันที่ผู้จัดการส่วนตัวของเธอจะเข้ามาดูงานด้วย เมื่อคิดว่าจะได้เจอจิรภาสแล้วนั้น มุมปากของเธอก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมา ทั้งๆที่แต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้ว เธอกลับยังคงใจเต้นแรงอยู่เสียอย่างนั้น “ฝนกำลังจะตกแล้ว พวกเราเก็บของก่อน ช่วงบ่ายค่อยถ่ายนะ!” เจนจิรารีบไปเตรียมเสื้อผ้าและร่ม แต่กลับเห็นจิดาภาที่กำลังเช็ดเครื่องสำอางออกอยู่ “พี่จิดาภา ผู้กำกับบอกว่าตอนบ่ายค่อยถ่าย ไม่ใช่ไม่ถ่ายแล้วนะคะ ทำไมพี่ถึงเริ่มล้างเครื่องสำอางออกแล้วล่ะ?” “คุณจิรภาสจะมาน่ะ” จิดาภาตอบกลับไปเพียงเท่านั้น เจนจิราถึงกับอึ้งไป แล้วจึงยิ้มแล้วเอ่ยกับเธอ “ฉันคิดว่าพี่จะไม่สนใจอะไรแล้วเสียอีก! ฉันช่วยนะคะ” ที่แท้อยู่ต่อหน้าจิรภาสเธอก็เป็นห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองเหมือนกัน “ฉันไม่อยากกอดเขาในสภาพแบบนี้.....” ถึงแม้ว่าจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็ต้องคิดถึงอีกฝ่ายเหมือนกัน เจนจิราพูดขึ้นด้วยความอิจฉา “ความรู้สึกของพวกพี่นี่ดีจริงๆเลยนะ” ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์อะไร จิดาภาก็จะไม่ปิดบังความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา ใครๆก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าด้านหลังต้นไม้ใหญ่มีสายตาหนึ่งที่มองการกลับออกไปของจิดาภาด้วยความโล่งใจ เมื่อครู่นี้หากเธอหยิบดาบปลอมเล่มนั้น คงจะได้รับบาดเจ็บเข้าจริงๆ ดาบเล่มนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย ฝนตกระลอกนี้ตกลงมาอย่างกระชั้นชิดมาก ฝนเทลงมาอย่างหนัก..... เส้นทางใกล้ๆนั้นถูกปิดจนหมด รถของจิรภาสก็ยังคงถูกกันไว้อยู่ระหว่างทาง “ท่านประธานครับ มันอันตรายเกินไป คงจะต้องพักก่อนซักคืนแล้วค่อยเดินทางต่อแล้วล่ะครับ” ตฤณมองดูที่ปัดน้ำฝนยังคงทำงานไม่หยุด แต่ฝนที่ตกลงมานั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ อากาศเช่นนี้หากลงเขาไป จะต้องเกิดอันตรายอย่างแน่นอน จิรภาสขมวดคิ้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม “หาโรงแรมที่ใกล้ที่สุด แล้วค่อยติดต่อกลับไปที่กองถ่าย ดูสถานการณ์ทางนั้น” “ครับ!” ตฤณรีบไปจัดการทันที และวินาทีต่อไปนั้น จิรภาสจึงกดโทรออกไปหาจิดาภา เขาอยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ “คุณภรรยาครับ ยังถ่ายทำกันอยู่รึเปล่า?” จิดาภาที่ได้ยินคำว่าภรรยาแล้วนั้น หัวใจของเธอแทบจะละลายไปหมดแล้ว จริงๆแล้วคำๆนี้มีเสน่ห์มากขนาดนี้เชียวหรือ