已经是第一章了
บทที่358 จิรภาสมาแล้ว
บทที่358 จิรภาสมาแล้ว
“เพราะว่าฝนตกหนักค่ะ ตอนนี้ที่กองกำลังพักกองกันอยู่” จิดาภาที่ได้ยินทางปลายสายจิรภาสเงียบมากเช่นนั้น จึงรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย “พวกคุณขับรถกันมาถึงไหนแล้วคะ ฝนตกอยู่หรือเปล่า?”
จิดาภาจำได้ว่าตอนที่พวกเธอเข้ามานั้นเป็นเส้นทางคดเคี้ยววนรอบภูเขา อากาศเช่นนี้จะต้องอันตรายมากแน่ๆ
“มาได้ครึ่งทางแล้วครับ แต่ทางข้างหน้าถูกปิดไว้ พวกเรากำลังเตรียมจะไปหาที่พักใกล้ๆพักซักคืนก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูสถานการณ์อีกที”
เพียงแต่เป็นแบบนี้ นั่นก็จะทำให้เวลาที่เขาจะได้เจอจิดาภานั้นลดลงไปอีกหนึ่งคืน
จิดาภาได้ยินดังนั้นแล้ว ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล “ถ้าไม่อย่างนั้นพวกคุณกลับไปกันก่อนดีกว่าค่ะ ครั้งหน้ามีโอกาสแล้วคุณค่อยมาก็ได้”
“เรื่องที่รับปากคุณ ผมก็อยากจะทำให้ได้ ผมจะระวังตัวครับ คุณถ่ายละคร ไม่ต้องเป็นกังวลนะ” จิรภาสพูดปลอบเธอ
จิดาภาที่ได้ยินคำพูดของเขาแล้วนั้น ในใจกลับรู้สึกตำหนิตัวเอง ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะเธอบอกว่าอยากจะเจอเขา เขาก็คงไม่ต้องทิ้งงานที่บริษัท แล้วรีบมาหาเธอเช่นนี้ แล้วตอนนี้ยังติดฝนอยู่กลางทางอีกด้วย....
ตอนนี้เขาจะต้องรู้สึกเหนื่อยมากแน่ๆ.....
“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องระวังตัวด้วยนะคะ! หาโรงแรมที่พักได้แล้วอย่าลืมบอกฉันด้วยนะคะ”
“ครับ”
ตฤณที่ขับรถไปพลาง ฟังบทสนทนาที่จิรภาสและจิดาภาคุยกันไปพลาง ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า เขาพาพี่นัฎกลับบ้านไปเพียงไม่กี่วัน ระดับความรักภรรยาของท่านประธานของเขานั้นเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่าแบบนี้กัน
ที่สำคัญที่สุดคือ เขาสามารถเย็นชากับคนอื่นได้ขนาดนั้น แต่กลับเอาความอ่อนโยนทั้งหมดยกให้กับจิดาภาเพียงคนเดียว
“ติดต่อทางกองถ่ายหรือยัง?”
“โทรไปถามมาแล้วครับ ผู้กำกับบอกว่าทุกอย่างราบรื่นดี ฝนตกแรงไม่ได้ส่งผลกระทบกับโรงแรมบนเขาครับ”
โรงแรมบนเขา?
เขตภูเขาที่ห่างไกลความเจริญขนาดนี้ เงื่อนไขของโรงแรมจะดีขนาดไหนกันเชียว สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของเขาตอนนี้อยู่ที่นั่น.....
.........
"พี่จิดาภา ฉันว่าฝนตกหนักกว่าเดิมอีกนะคะ ทางคดเคี้ยวที่จะขึ้นเขามาน่าจะมาลำบาก พวกบอสยังจะมาอยู่ไหมคะ?" น้ำเสียงของเจนจิรายิ่งเบาลงเรื่อยๆ เธอเห็นว่าจิดาภาดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อครู่ ดูซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด "พี่คะ ครั้งหน้าบอสจะต้องมาแน่ๆ เดี๋ยวฝนก็หยุดตกแล้ว พี่อย่ากังวลไปเลยนะ"
จิดาภาถอนหายใจออกมา "บางทีการแต่งงานแล้วนั้นก็หมายความว่าจะต้องคอยเป็นห่วงอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ก็จะเป็นห่วงเขาอยู่เสมอและไม่ว่าในสายตาของคนอื่นเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน ก็ยังคงที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้เป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี"
เจนจิราพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ "คงเป็นเพราะพวกพี่รักกันมาก"
และไม่นาน จิรภาสก็ส่งข้อความมาบอกกับเธอว่าหาโรงแรมพักได้แล้ว
จิดาภาถึงวางโทรศัพท์มือถือลงและพักผ่อนได้ มิเช่นนั้นคืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับ
เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนหยุดตกแล้ว ได้ยินคนในกองถ่ายบอกว่า ทางขึ้นเขาเปิดให้ขึ้นได้แล้ว จิดาภาเห็นข้อความที่จิรภาสส่งมาบอกว่าพวกเขากำลังออกเดินทางมานั้น รอยยิ้มจึงปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธออีกครั้ง
แต่เธอยังคงรู้สึกว่า ต่อไปตอนเลือกบทละคร พยายามเลือกที่ถ่ายทำในตัวเมืองจะดีกว่า แบบนี้พวกเขาสามีภรรยายังมีเวลาที่จะได้เจอกันได้ เธอเองก็จะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้ตกใจอีกแบบนี้
เมื่อฟ้าปรอดโปร่งแล้วนั้น ทางทีมกองถ่ายก็เริ่มการถ่ายทำใหม่กันอีกครั้ง
จิดาภาไปหาผู้กำกับ หวังจะขอเลื่อนเปลี่ยนเวลาการถ่ายทำของเธอ ให้เธอถ่ายในช่วงบ่ายแทน
"ทำไมหรือครับ?ไม่สบายหรือ?"
เจนจิราอธิบายให้เขาฟังอยู่ข้างๆ "คุณจิรภาสมาน่ะค่ะ"
ผู้กำกับเป็นอันรู้กัน "ได้ครับ เดี๋ยวปรับลำดับคิวถ่ายของคุณให้ก็ได้แล้วครับ"
"ขอบคุณนะคะผู้กำกับ!"
ผู้กำกับไม่ได้ว่าอะไร เพราะความพยายามของจิดาภา ความคืบหน้าของการถ่ายทำจึงเป็นไปได้เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก อีกทั้งความต้องการนี้ของเธอก็ไม่ได้เกินขอบเขตมากเกินไป
"พี่จิดาภา มาแล้ว!"
เจนจิราจัดแจงเสื้อผ้าของจิดาภา
เมื่อจิดาภาหันไป เธอเห็นจิรภาสอยู่ตรงที่ที่ไม่ไกลจากเธอนัก ร่างนั้นเธอคุ้นเคยดี....แต่ไม่ว่าจะเจอกันบ่อยแค่ไหน ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอจะสนิทกันเพียงใด เวลาเธอได้เห็นเขา หัวใจของเธอก็ยังคงเต้นแรงเสมอ เหมือนกับครั้งแรกที่ได้เจอกัน
"ประธานบริษัทเค.เอฟ?"
"ประธานจิรภาส!"
"ทำไมหล่อขนาดนี้! เขาเป็นต้นหญ้าที่มีเจ้าของแล้วสินะ!"
"แต่ พวกเขาก็เหมาะสมกันจริงๆนะ ใช่ไหม? รักภรรยามากจริงๆ มาดูงานตั้งไกลขนาดนี้ อีกทั้งเมื่อวานนี้ฝนตกแรงมากด้วย......"
ผู้คนรอบๆเริ่มค่อยๆวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาอีกครั้ง จิดาภาแทบจะไม่ต้องคิดเลย เธอรีบดึงจิรภาสเข้าไปในเต็นท์ชั่วคราว ไม่อยากให้คนอื่นมองเขาอยู่แบบนี้
"ผอมลงหรือเปล่าครับ?" เขากอดเธอไว้ แล้วเอ่ยถามเสียงเบา
จิดาภาพิงศีรษะอยู่ที่หน้าอกของเขาแล้วกอดเขากลับ
จิรภาสพบว่าวันนี้เธอแตกต่างไปจากเดิม "เป็นอะไรไปครับ?"
"ลำบากมาก คิดถึงคุณมาก" จิดาภากอดเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ "ฉันไม่กลัวการถ่ายละคร แล้วก็ไม่กลัวเหนื่อย เพียงแต่ความคิดถึงที่ไปไม่ถึงคุณเช่นนี้ มันทรมานมากจริงๆค่ะ ฉันพยายามฝึกฝนอย่างหนัก ก็เพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ต้องมีเวลามาคิดถึงคุณ ฉันใช้เวลาว่างของตัวเองเพื่อท่องบท จำท่าทาง แต่....มันก็ไม่มีประโยชน์เลย"
ได้ยินจิดาภาพูดแบบนั้นแล้ว รอยยิ้มของเขายิ่งเพิ่มความลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก
"ผมคิดว่ามีแค่ผมคนเดียวเสียอีกที่เป็นแบบนี้"
"ต่อไปรับงานที่อยู่ใกล้ๆคุณกว่านี้ได้ไหมคะ?"
จิรภาสลูบผมเธอด้วยความรัก "ได้ครับ ผมรับปากคุณ"
เป็นครั้งแรกที่จิดาภาอ้อนเขาด้วยเรื่องนี้ เธอควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ
"ตอนนี้ เรื่องส่วนความทรงจำ กำลังอยู่ในขั้นตอนของการตรวจสอบอยู่นะครับ อีกทั้งทางผู้จัดทำเริ่มที่จะเผยแพร่ภาพยนตร์เรื่องนี้แล้ว เพื่อสะสมความนิยมและพวกบรรดาแฟนคลับด้วย ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลนะว่าคนอื่นๆจะสงสัยในทักษะการแสดงของคุณ อีกไม่นานความพยายามของคุณก็จะได้รับการตอบรับกลับมาครับ"
เขามีลางสังหรณ์ ว่ารอจนถึงภาพยนตร์ที่จะฉายในช่วงฤดูร้อน ความนิยมของจิดาภาจะต้องดังร้อนแรงกว่าเดิมอย่างแน่นอน
"สิ่งเหล่านี้มาจากความพยายามและต่อสู้ของคุณทั้งนั้นครับ"
"ฉันจะพยายามให้ยิ่งขึ้นกว่าเดิมค่ะ!"
ไม่เพียงแค่เพื่อที่จะให้ได้รับรางวัล ยิ่งไปกว่านั้นก็เพื่อความฝันที่อยู่ในใจของเธอมานานหลายปี
ช่วงนี้ละครที่รับสองเรื่องนี้ ทำให้จิดาภาได้ลิ้มรสสภาพการณ์ที่แตกต่างกันไปของคนเรา ในตอนที่เข้าถึงความรู้สึกของบทบาทนั้น ราวกับว่าเธอได้เดินอยู่บนเส้นทางชีวิตที่ซับซ้อนแตกต่างกันไป ความรู้สึกนี้ ช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก
เธอรู้สึกว่าทั้งสองเรื่องนี้เป็นโอกาสให้เธอได้เรียนรู้มากมาย เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เธอเลือกในวันนี้เลย
ถ้าหากเธอไม่เลือกที่จะกลับมาในวงการนี้ ก็คงจะไม่ได้มาถ่ายละครต่อแบบนี้ และยิ่งจะไม่สามารถมีแรงบันดาลใจเช่นวันนี้ด้วย เธอหวังว่าจะสามารถมีผลงานฝากไว้ในโลกนี้ให้มากที่สุด
หากถึงวันที่เธอและจิรภาสแก่ลงแล้ว ไปไหนไม่ได้แล้ว จะได้ดูผลงานของเธอที่เคยแสดงไว้ด้วยกัน ความรู้สึกเช่นนั้น จะต้องมีความสุขมากๆอย่างแน่นอน
จิรภาสเป็นคนที่เข้าใจเธอที่สุดเสมอ......
พวกเขากอดกันอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งผู้กำกับให้เจนจิรามาถามเธอ ว่าจะเริ่มถ่ายทำเมื่อไหร่
“วันนี้ฉันจะต้องถ่ายฉากต่อสู้ แต่ฉากนี้ฉันจะต้องแต่งตัวน่าเกลียดนะคะ.....”
“บทนี้มีความจำเป็นต้องเป็นแบบนั้นนี่ครับ ในเมื่อมาแล้ว ผมก็อยากจะดู”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าหากคุณมีอะไรต้องทำ ก็ไม่ต้องดูจนจบก็ได้นะคะ” จิดาภาและจิรภาสเดินกลับมายังสถานที่ถ่ายทำพร้อมๆกัน
เวลานั้นเองช่างแต่งหน้าก็กำลังรอจิดาภาอยู่แล้ว เธอสบตากับจิรภาสแล้วจึงไปแต่งหน้าและเปลี่ยนชุด ส่วนจิรภาสนั้นที่เจอกันกับผู้กำกับ จึงคุยกันสองสามประโยค ผู้กำกับเองก็เอ่ยปากชมการแสดงของจิดาภาอย่างไม่ขาดปาก
已经是最新一章了
加载中
