已经是第一章了
บทที่ 137 ตื่นไม่ไหว
บทที่ 137 ตื่นไม่ไหว
“ยังไม่ตื่นนอน?”
ข้างหู เสียงของโม่ถิงเชียนดังขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ทุ้มต่ำจนมีเสน่ห์เย้ายวนยิ่งนัก
โห้หานยังอยู่ในอารมณ์ที่สับสนงัวเงียมาก เปลือกตาหนักไม่น้อย ลืมยังไงก็ลืมไม่ขึ้น
ดวงอาทิตย์แสบตาเล็กน้อย ผ่านผ้าม่าน ยังสามารถเห็นแสงที่ส่องผ่านเข้ามาอย่างเลือนราง ส่องกระท
已经是最新一章了
加载中
