บทที่001 คำขอร้องพิเศษจากเถ้าแก่หยาง

บทที่001 คำขอร้องพิเศษจากเถ้าแก่หยาง วันนี้เป็นวันที่สองของฉันที่จะมาให้นมกับลูกชายที่เพิ่งเกิดได้ไม่นานของเถ้าแก่หยาง อันที่จริงงานของฉันตอนนี้ก็คือการเป็นแม่นม เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ฉันคิดไม่ถึงเลยก็คือ เถ้าแก่หยางกลับบอกว่าอยากจะลองชิมน้ำนมของฉัน เถ้าแก่หยางชื่อจริงว่าหยางชาวฉูน ชื่อสามีของฉันก็บังเอิญชื่อหยางชาวพอดี และเขาก็ยังเป็นหัวหน้าผู้รับเหมาสามีของฉันในไซต์งานอีกด้วย ทุกๆคนเลยเรียกเขาว่าเถ้าแก่หยาง อันที่จริงฉันเป็นคนดูแลลูกชายอายุเพียงครึ่งขวบอยู่ที่บ้านเก่า กะว่าพอลูกชายโตกว่านี้หน่อยก็จะออกไปหางานทำ ให้แม่ของสามีเป็นคนดูแลลูก เพราะบ้านของสามีนั้นยากจนมาก เพื่อการแต่งงานกับการสร้างบ้านนั้นเขาก็มีหนี้หลายแสนแล้ว แถมพ่อและแม่ของสามีก็สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอีก ด้วยเหตุนี้เองเสาหลักของครอบครัวเลยมีแค่สามีเพียงคนเดียว แต่ว่าที่สามีทำงานในไซต์งานนั้น เดือนๆหนึ่งหาเงินได้เพียงสี่พันหยวนเท่านั้นเอง เพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัว เมื่อได้ยินสามีบอกว่าลูกชายของเถ้าแก่หยางเกิดแล้ว แต่ว่าภรรยาของเถ้าแก่หยางที่ชื่อพี่หลิวนั้นมีน้ำนมไม่พอ กำลังหาแม่นมอยู่พอดี นี่เขาไปแอบฟังมาน่ะ เมื่อสามีได้ยินดังนั้น ก็คิดถึงฉันขึ้นมาทันที จึงได้แนะนำฉันให้กับเถ้าแก่หยาง หลังจากที่เถ้าแก่หยางได้ฟังดังนั้นก็ดีใจเป็นอย่างมาก และคิดว่าผู้หญิงในต่างจังหวัดจะสะอาดสะอ้าน ซื่อสัตย์ ส่วนสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือน้ำนมจะมีรสหอมหวาน ดังนั้นเถ้าแก่หยางจึงตัดสินใจจ้างฉันด้วยเงินเดือนหนึ่งหมื่นต่อเดือน ส่วนงานของฉันก็คือต้องให้นมกับลูกชายของครอบครัวของพวกเขาทุกวัน หลังจากที่ไปถึงเมืองเซินไห่ เถ้าแก่หยางก็รีบพาฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ส่วนผลตรวจก็ออกมาในวันเดียวกันนั้นเอง เมื่อหมอบอกว่าทุกอย่างเป็นปกติ เถ้าแก่หยางกับพี่หลิวก็พาไปหาครอบครัวของพวกเขา ครั้งแรกที่ให้นมกับลูกชายที่ชื่ออันอันนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกับอันอันนั้นสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ เมื่ออันอันเจอฉันแล้วเชื่อฟังมาก เขากินนมอย่างเอร็ดอร่อย ครั้งแรกที่ให้นมนั้น ท่าทีของฉันทำให้พี่หลิวกับเถ้าแก่หยางนั้นพึงพอใจเป็นอย่างมาก ในวันนั้นพวกเขาเช่าห้องที่อยู่ห่างจากที่ทำงานของสามีไปไม่ไกลนักให้กับพวกเรา ฉันกับสามีของฉันพักอาศัยอยู่ด้วยกัน ในขณะเดียวกันก็เพื่อจะได้ให้นมกับอันอันได้สะดวกขึ้น แล้วในวันนั้นเถ้าแก่หยางก็จ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้กับฉันถึงห้าพัน ในคืนวันนั้นฉันเอาเงินจำนวนสองมื่นห้าหยวนกลับไปให้สามีที่หอพักในไซต์งาน สามีกอดฉันจนตัวลอย พวกเราดีใจกันยกใหญ่ และในวันนั้นฉันกับสามีก็ย้ายเข้าไปในห้องใหม่นั้น ในห้องไม่ใหญ่มาก หนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก แต่ดูมีเอกลักษณ์และสะอาด อยู่ที่นี่คงจะสบายเป็นอย่างมาก วันนี้หลังจากที่ฉันมาที่บ้านของเถ้าแก่หยาง คนที่มาเปิดประตูให้ฉันก็คือเถ้าแก่หยาง เพียงแต่ว่าเมื่อฉันเข้าไปและไม่เห็นภรรยาชื่อพี่หลิว ด้วยเหตุนี้เองทำให้ฉันถามขึ้นด้วยความเขินอายว่า “เถ้าแก่หยาง วันนี้พี่หลิวไม่อยู่บ้านเหรอ？” หลังจากที่เถ้าแก่หยางเห็นฉันแบบนั้น บนใบหน้าก็เผยให้เห็นรอยยิ้มสว่างสุกใสออกมา เขาส่งยิ้มบางๆให้ฉัน่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง พี่หลิวเพิ่งจะออกไปซื้อผักซื้อปลา！” ฉันก็มองเถ้าแก่หยางอย่างเขินอายก่อนจะพูดว่า “เถ้าแก่หยาง ถ้างั้นฉันไปให้นมอันอันก่อนนะ！”อันอันเป็นลูกที่เพิ่งเกิดได้ไม่นานของเถ้าแก่หยาง เมื่อฉันพูดจบก็เดินไปทางเตียงของเด็กอ่อน เมื่อฉันมาถึงเตียงเด็กอ่อนนั้น อันอันก็ลืมตาโตๆของเขาพลางมองไปมองมา เมื่อเขาเห็นฉัน ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆก็มีรอยยิ้มหวานๆปรากฏขึ้น ฉันเองก็ยิ้มให้ก่อนจะอุ้มเขาขึ้นมาสู้อ้อมอกของฉัน จากนั้นฉันก็เดินมาจนถึงที่โซฟา ก่อนจะถกเสื้อของฉันขึ้น ในเวลานี้ฉันลืมไปแล้วว่าที่นี่เป็นบ้านของเถ้าแก่หยาง แถมในเวลานั้นฉันเกือบจะคิดไปแล้วว่าอันอันนั้นเป็นลูกชายแท้ๆของฉันเอง ฉันทำทุกอย่างเหมือนตอนอยู่ที่บ้านเก่า ฉันถกเสื้อขึ้น ก่อนจะให้ปากของอันอันอยู่ตรงนั้นของฉัน เมื่อเห็นว่าอันอันกินอย่างเต็มแรงกินอย่างเอร็ดอร่อย ฉันก็ยิ้มออกมาได้ แต่ในตอนนั้นเอง ฉันก็รู้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลกๆไป เมื่อจู่ๆฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าดวงตาทั้งสองข้างของเถ้าแก่หยางนั้นจ้องมองมาที่หน้าอกของฉัน เมื่อฉันเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความกระหายของเถ้าแก่หยางมองมาที่หน้าอกของฉัน หน้าของฉันก็แดงไปจนถึงคอเลยทีเดียว เถ้าแก่หยางเองเมื่อรู้ตัว เขาก็ทำตัวไม่ถูกจนเบือนหน้าหนีไป ส่วนฉันเองเมื่อรู้สึกตัวแล้ว ก็รีบเอี้ยวตัวไป เมื่อฉันเอี้ยวตัวไปแล้ว ฉันก็พบว่าหน้าอกของฉันมีเสียงหัวใจเต้นตุบๆ เห็นได้ชัดเลยว่าในตอนนี้ฉันกังวลและประหม่าอย่างมาก ผ่านไปเพียงชั่วครู่ เมื่อฉันให้นมอันอันเสร็จ ฉันก็เตรียมตัวจะดึงเสื้อของฉันลง จู่ๆเถ้าแก่หยางก็มองและยิ้มให้ฉันก่อนจะถามว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณต้องบีบน้ำนมออกให้มากทุกๆวันเลยใช่ไหม？” หลังจากที่ได้ฟังดังนั้นฉันก็หน้าแดงขึ้นมา แต่ว่าฉันก็ตอบไปตามตรงกับเถ้าแก่หยาง พลางพูดอย่างเขินอายว่า “อือ ใช่ค่ะ เถ้าแก่หยาง เพราะน้ำนมของฉันค่อนข้างมาก ให้นมอันอันวันละครั้ง เขาเองก็กินได้ไม่มากสักเท่าไหร่ ดังนั้นถ้ากลับบ้านไปแล้วเต้านมยังค่อนข้างคัดอยู่ ฉันก็จะต้องบีบน้ำนมออก！” หลังจากที่ฉันพูดจบ ก็รีบดึงเสื้อผ้าของฉันลง ในตอนนั้นเอง เถ้าแก่หยางพูดต่อพลางยิ้มว่า “เมิ่งเมิ่ง ถ้าเป็นแบบนี้คุณก็ต้องเปลืองน้ำนมไปมากเลยใช่ไหม？” ฉันหลังจากที่ได้ฟังดังนั้นสีหน้าของฉันก็แดงจนแทบจะเป็นลมล้มลงไป พยักหน้าอย่างเขินอายก่อนจะพูดว่า “อืม！” ในตอนนั้นเองเถ้าแก่หยางค่อยๆอุ้มลูกชายที่เพิ่งจะดื่มนมเสร็จออกจากมือของฉันและวางลงบนเตียง จากนั้นจึงหันกลับมาหาฉันและพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันอยากจะขออะไรสักอย่างหนึ่ง ไม่รู้คุณจะทำให้ได้ไหม！” ฉันหลังจากที่ได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกหนักใจ แต่ฉันก็ยังตอบกลับไปด้วยความเคารพอย่างรวดเร็วว่า “เถ้าแก่หยาง คุณบอกมาเถอะ ขอแค่ฉันสามารถทำให้ได้ ฉันก็จะสัญญาว่าจะทำให้คุณ！” หลังจากที่ได้ยินคำตอบของฉัน ใบหน้าของเถ้าแก่หยางก็ยิ่งเผยรอยยิ้มสุกใสประกายแวววาวออกมา เขาขำขึ้นก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง เมื่อกี้ได้ยินว่าคุณต้องบีบน้ำนมออกเยอะมากเลย ฉันว่าทิ้งไปมันก็เสียดายเปล่าๆ สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือ คุณเอาน้ำนมที่เหลือให้ฉันดื่มได้ไหม？” หลังจากที่จู่ๆเถ้าแก่หยางก็พูดออกมา ใบหน้าของฉันก็แดงขึ้นจนลามไปถึงคอ ถึงแม้ว่าตอนที่ฉันอยู่ที่บ้านนอกจะเคยได้ยินอยู่บ้างว่าผู้ใหญ่ดื่มน้ำนม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเถ้าแก่หยางพูดคำขอร้องนี้ออกมาให้ฉันฟัง มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเถ้าแก่หยางเห็นหน้าตาของฉันที่ดูตกอกตกใจแบบนั้น สีหน้าของเขาก็ดูจริงจังขึ้นมา เขาพูดอย่างไม่ช้าไม่เร็วว่า “เมิ่งเมิ่ง ถ้าคุณคิดว่ามันไม่ดี ฉันจะเพิ่มเงินให้ก็ได้ ดีไหม？”เมื่อเถ้าแก่หยางพูดจบเขาก็หยิบเงินหนึ่งพันหยวนออกมาจากกระเป๋าและวางลงตรงหน้าฉัน จากนั้นจึงพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณคิดว่าดีไหม？ฉันเพียงแค่คิดว่าไม่อยากจะเห็นน้ำนมที่ทั้งเยอะทั้งดีของคุณต้องมาเสียเปล่าไปแบบนี้！อีกอย่างกระเพาะฉันก็ไม่ค่อยจะดี หมอบอกว่าน้ำนมแท่สามารถช่วยปรับกระเพาะให้ดีขึ้นได้！” เมื่อเถ้าแก่หยางวางเงินจำนวนหนึ่งพันเอาไว้ตรงหน้าฉัน ฉันยิ่งรู้สึกเขินอายเข้าไปใหญ่ ถึงอย่างไรเถ้าแก่หยางก็เป็นคนที่มีพระคุณกับพวกเรา ถ้าไม่ใช่เขา สามีของฉันอาจจะไม่ได้ทำงานในไซต์งานนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีเขา ฉันเอาก็คะไม่ได้มาให้นมกับลูกชายของครอบครัวพวกเขา และคงจะไม่มีทางได้เงินเดือนที่สูงขนาดนี้ด้วย ถึงแม้ว่าครอบครัวของพวกเราจะจน แต่ว่าเงินก้อนนี้ของเถ้าแก่หยางฉันจะไม่มีทางรับเอาไว้เด็ดขาด ฉันจึงพูดออกไปด้วยความประหม่าว่า “เถ้าแก่หยาง คุณเก็บเงินของคุณไปเถอะ ถึงแม้ว่าครอบครัวของพวกเราจะจน แต่ว่าเงินนี้ฉันคงรับเอาไว้ไม่ได้ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะบีบน้ำนมให้สักแก้วหนึ่งก็แล้วกัน อีกสักครู่คุณค่อยกิน！” หลังจากที่เถ้าแก่หยางได้ฟังดังนั้นก็ดีอกดีใจเป็นอย่างมากก่อนจะพูดว่า “จริงเหรอ？เมิ่งเมิ่ง ขอบคุณมากจริงๆนะ！”เมื่อเถ้าแก่หยางพูดจบก็เดินไปหยิบแก้วใสๆมาจากโต๊ะน้ำชาก่อนจะส่งมาในมือฉัน ฉันรับแก้วใสมาจากเถ้าแก่หยางด้วยความอาย เมื่อฉันบีบน้ำนมออกมาได้ครึ่งหนึ่ง ฉันก็รู้สึกอายจนต้องดึงเสื้อลงมา จากนั้นจึงถือแก้วน้ำนมอุ่นๆที่เพิ่งจะบีบออกมาไปให้เถ้าแก่หยาง เมื่อเถ้าแก่หยางได้เห็นดังนั้น ก็รับน้ำนมมาด้วยความดีใจจากนั้นจึงลองชิม หลังจากชิมแล้วก็รู้สึกว่ารสชาติไม่แย่ เพียงแวบเดียวเขาก็น้ำนมดื่มจนหมด หลังจากที่ดื่มจนหมดเถ้าแก่หยางก็อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมาเลียจนหมด เมื่อเห็นท่าทีของเถ้าแก่หยาง ฉันก็รู้สึกว่ามันดูตลกดี ฉันก็ขำขึ้นอย่างไม่คาดคิดก่อนจะถามว่า “เถ้าแก่หยาง อร่อยไหม？” ในเวลานี้เถ้าแก่หยางจะมีความสุขเป็นอย่างมาก ก่อนจะขำพลางพูดว่า “อือ อร่อยดี หวานๆ แล้วรสชาติก็เข้มข้น อร่อยกว่านมวัวอีก！” ในเวลานี้ฉันก้มหน้าลงยิ้มด้วยความเขินอาย จากนั้นจึงเห็นอันอันที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ ฉันจึงเงยหน้าก่อนจะพูดด้วยความเขินอายว่า “เถ้าแก่หยาง ถ้างั้นวันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ！” เมื่อฉันพูดแบบนี้ออกไป เถ้าแก่หยางก็ดูเหมือนจะตกใจ เขาขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง อย่ารีบเลย อยู่กินข้าวเย็นกันก่อนได้ไหม？” เมื่อได้ยินเถ้าแก่หยางพูดดังนั้น ฉันก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ฉันยิ้มขึ้นอย่างเขินอายก่อนจะพูดว่า “ไม่ดีกว่า เถ้าแก่หยาง ขอบคุณนะคะ ฉันเตรียมกับข้าวไว้ที่บ้านแล้ว！” เมื่อฉันพูดออกไปแบบนั้น เถ้าแก่หยางก็มองฉันด้วยความผิดหวังจากนั้นเหมือนจะมีอะไรที่อัดอั้นตันใจอยู่ ปากของเขาขยับเล็กน้อยแต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา ฉันรับรู้ได้ว่าเขามีเรื่องอยากจะพูดกับ ฉันจึงพูดว่า “เถ้าแก่หยาง มีอะไรจะกำชับฉันอีกหรือเปล่า？” ฉันถามขึ้นด้วยตัวเอง เถ้าแก่หยางกลับทำตัวผิดธรรมชาติ เขายิ้มอย่างประหม่าก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันขอดื่มนมอีกสักหน่อยได้ไหม？ฉันเห็นว่าน้ำนมของคุณยังดูเยอะอยู่เลย！”หลังจากที่เถ้าแก่หยางพูดจบดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็จ้องมาที่หน้าอกของฉัน ฉันคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “อือ ได้สิ งั้นฉันไปบีบให้คุณกินอีกสักแก้วก็แล้วกัน ฉันก็ว่ายังมีอีกเยอะเลย！”เมื่อฉันพูดจบก็หยิบแก้วใสๆเมื่อสักครู่ขึ้นเอง ขณะที่ฉันหยิบแก้วใสขึ้นมา กำลังหันตัวไปบีบน้ำนมออกมาอีกด้าน จู่ๆเถ้าแก่หยางก็เรียกฉันเอาไว้ ก็เห็นว่าเถ้าแก่หยางพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันขอกินสดสดเลยได้ไหม？” เมื่อเถ้าแก่หยางพูดออกมาแบบนี้ หลังจากที่ฉันได้ฟังแล้วก็อึ้งไปชั่วครู่ ฉันถึงกับคิดไปว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า ฉันจึงกลับหลังหันไปมองเถ้าแก่หยางก่อนจะถามว่า “เถ้าแก่หยาง เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ？” ในเวลานี้ เถ้าแก่หยางมองใบหน้าของฉันพลางยิ้มด้วยความประหม่าก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันบอกว่าฉันขอกินน้ำนมแบบเดียวกับลูกชายฉันทำได้ไหม？”