已经是第一章了
บทที่002 เถ้าแก่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
บทที่002 เถ้าแก่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
ครั้งนี้เถ้าแก่หยางกล้าพูดออกมาขนาดนี้ ใบหน้าของฉันก็แดงวาบขึ้นมา ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี ถึงแม้ว่าแต่ก่อนจะเคยได้ยินเรื่องที่ผู้ใหญ่ดื่มน้ำนมของผู้หญิงอยู่บ้าง แต่ว่าในบ้านนอกยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้ วันนี้เมื่อเถ้าแก่หยางขอร้องแบบนี้ ฉันก็รู้สึกอายและกังวลเล็กน้อย ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
ขณะนี้เถ้าแก่หยางพอจะมองความคิดของฉันออกแล้ว แต่ว่าเขาก็รีบขอร้องต่อว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณให้ฉันสักครั้งได้ไหม ？หรือไม่ฉันจะเพิ่มเงินให้คุณ คุณว่าอย่างไรดี？ให้คุณเดือนละห้าพันดีไหม？เป็นอย่างไรบ้าง？”
เมื่อเถ้าแก่หยางพูดออกมาแบบนี้ แต่ว่าวันนี้ฉันเริ่มรู้สึกเคอะเขินอีกเช่นเคย ขณะนี้ฉันเริ่มพูดด้วยความเขินอายว่า “เถ้าแก่หยาง ถ้าเกิดว่าคนอื่นมารู้เรื่องนี้เข้ามันจะไม่ดีเอานะ！”
ในตอนนั้นเองเถ้าแก่หยางยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “วางใจเถอะ เมิ่งเมิ่ง ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ตอนนี้ที่นี่ก็ไม่มีใครอยู่ แล้วฉันก็แค่อยากจะดื่มน้ำนมของคุณ ไม่ได้จะทำอะไรอย่างอื่นสักหน่อย คุณวางใจเถอะ！”
เมื่อได้ยินเถ้าแก่หยางพูดแบบนี้ ความคิดฉันก็เริ่มลังเล เถ้าแก่หยางเองก็เหมือนจะรู้เช่นกัน จึงได้พูดต่อว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณสัญญากับฉันเพียงครั้งเดียวพอ ได้ไหม？ฉันรับรองว่าจากนี้รับรองเลยว่าจะไม่ทำให้คุณต้องมีปัญหากับคุณสามี คุณให้ผมสักครั้งเถอะ ได้ไหม？”
ขณะนี้เมื่อฉันคิดถึงตอนที่สามีของฉันมักจะบอกฉันว่าเถ้าแก่หยางนั้นดีกับเขามากขนาดไหน ฉันก็เริ่มรู้สึกใจอ่อน ฉันก็ตัดสินใจออกมาด้วยความลำบากใจ จากนั้นจึงพูดด้วยความเขินอายว่า “อืม งั้นก็ได้！”
หลังจากที่ฉันพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบว่าผ้าม่านที่อยู่รอบๆนั้นถูกปิดหมดแล้ว ข้างนอกไม่มีใครมองเข้ามาเห็นข้างในได้ด้วยแน่ ฉันจึงนั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็ค่อยๆเลิกเสื้อของตัวเองขึ้น
และในตอนนั้นเอง เถ้าแก่หยางปรายตามาจ้องหน้าอกของฉัน ขณะนี้ดวงตาของฉันไม่กล้าจะเงยขึ้นไปจ้องตาของเถ้าแก่หยางด้วยซ้ำ ฉันทำได้แค่มองไปทางอื่น
หลังจากที่เถ้าแก่หยางเห็นแบบนั้น ก็ดีใจจนตาลุกวาวขึ้นมา ขณะที่เถ้าแก่หยางกำลังอ้าปากกว้างเพื่อจะดื่มนั้น จู่ๆกริ่งที่ประตูบ้านของครอบครัวพวกเขาก็ดังขึ้น หลังจากที่กริ่งดังขึ้นมากะทันหันนั้น ทันทำให้ฉันตกใจจนต้องรีบดึงเสื้อของตัวเองลง ส่วนเถ้าแก่หยางก็ดูออกเลยว่าไม่พอใจในเสียงกริ่งที่ดังขึ้น
เถ้าแก่หยางนั้นแอบรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา จากนั้นจึงเดินไปเปิดประตู ไม่คิดเลยว่าจะเป็นภรรยาของเถ้าแก่หยางชื่อหลิวซานซานที่กลับมา เธอซื้อกับข้าวกลับมาแล้ว เมื่อเถ้าแก่หยางได้เห็นเธอ ใบหน้าก็เริ่มเผยให้เห็นรอยยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อภรรยาเขาเดินเข้ามา
และในขณะนี้ฉันก็จัดระเบียบเสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นจากโซฟา และทำเป็นยืนอยู่ข้างเตียงของอันอัน จากนั้นฉันก็ยิ้มให้หลิวซานซานก่อนจะทักทายว่า “สวัสดีค่ะพี่หลิว！”
เมื่อหลิวซานซานเห็นฉันก็พูดว่า “เมิ่งเมิ่ง วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง？ฉันไม่อยู่ ให้นมอันอันง่ายไหม？”
ฉันยิ้มอ่อนๆก่อนจะพูดว่า “อือ เชื่อฟังดี คุณดูเขาสิกินเสร็จก็หลับปุ๋ยไปเลยค่ะ！”
ขณะนี้เถ้าแก่หยางช่วยหยิบกับข้าวในมือพี่หลิวก่อนจะเอาไปวางเอาไว้ในห้องครัว พี่หลิวก็ยิ้มพลางมองไปที่อันอันก่อนจะเดินไปหา เมื่อเธอเดินไปเห็นอันอันที่กำลังหลับอยู่อย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าของพี่หลิวก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด
ในตอนนั้นเอง ฉันถอนหายใจออกมาอย่างสบายอารมณ์ เมื่อเริ่มคิดว่าถ้าเกิดพี่หลิวมาเห็นเถ้าแก่หยางกำลังกินน้ำนมของฉันอยู่จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ขณะนี้ฉันแต่ติดก็ตื่นตกใจจะแย่อยู่แล้ว แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบแล้ว
จากนั้นฉันก็บอกลากับพี่หลิว เตรียมตัวจะกลับบ้าน พี่หลิวนั้นเป็นผู้หญิงที่ใจดี เธอเตรียมจะให้ฉันอยู่กินข้าวกับพวกเธอ แต่ว่าฉันอยากจะกลับไปกินข้าวกับสามี ดังนั้นพี่หลิวก็เลยไม่ได้บังคับฉัน
เมื่อฉันกลับถึงบ้าน สามีก็เลิกงานมาตั้งนานแล้ว สามีก็ยกกับข้าวที่ฉันเตรียมอยู่ก่อนแล้วออกมา ตอนกินข้าว สามีมองฉัน ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ที่รัก เป็นอะไร？ชินไหม？”
เมื่อฉันได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “อื้ม คุ้นเคยมากแล้ว เถ้าแก่หยางกับพี่หลิวดีกับฉันมาก！”
หลังจากที่สามีได้ฟังดังนั้นก็ฉีกยิ้มออกมา ยิ้มออกมาด้วยความสดใส แต่ว่าเมื่อฉันเห็นมือหนาๆของสามีที่โดนแดดแผดเผาจนดำหมดแล้วนั้น ฉันก็รู้ได้ทันทีเลยว่าสามีทำงานอย่างยากลำบาก เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วแต่ฉันกลับอยู่บ้านว่างๆฉันก็อยากจะหาอะไรทำ เพราะฉันเองก็อยากจะช่วยหาเงินเข้ามาในบ้านเหมือนกัน
ฉันคิดอะไรดีๆออกมาได้ ฉันจึงตัดสินใจว่าตอนกลางคืนจะปรึกษากับสามี หลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่ฉันเตรียมจะลุกไปล้างจานนั้น จู่ๆสามีก็กอดฉันเอาไว้แน่นจากทางด้านหลัง ส่วนมือทั้งสองข้างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะบีบเข้าที่หน้าอกของฉันอย่างเต็มแรง
สามีใช้หัวของเขามาแนบกับหลังของฉัน จากนั้นก็ยิ้มร้ายๆแถมพูดออกมาว่า “ที่รัก ฉันคิดถึงคุณนะ！”เมื่อสามีพูดจบ ก็เริ่มเอามือไปปลดเข็มขัดออก ฉันจึงพูดด้วยความเขินอายว่า “คุณดูสิ พวกเราสองคนยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ มีแต่กลิ่นเหงื่อเต็มไปหมด！”
แต่สามีนั้นกลับดื้อดึงเหมือนกับเด็กพลางขอว่า “ไม่เอา ที่รัก ก็ฉันคิดถึงคุณตอนนี้！ฉันจะเอา！”หลังจากที่สามีพูดจบ มือทั้งสองข้างก็เริ่มจับตามร่างกายของฉัน
เมื่อพายุสงบลง พวกเราทั้งสองก็กอดกันกลมบนโซฟา สามีโอบฉันเอาไว้แน่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา ฉันรู้สึกมีความสุขอย่างมาก
เมื่อนอนไปได้สักพัก ฉันก็พูดความคิดที่อยู่ในใจของฉันออกมาให้สามีฟัง หลังจากที่สามีได้ฟังดังนั้น ก็เห็นด้วยในความคิดของฉัน เขาพูดว่า “อือ ก็ได้ แต่ว่าคุณต้องหางานที่สบายๆหน่อยนะ！”
ฉันยิ้มก่อนที่จะพูดว่า “โอเค ฉันจะทำตามนั้น ฉันว่าจะไปหางานพาร์ทไทม์ทำ ตอนเช้าฉันก็ทำงานพาร์ทไทม์ ส่วนช่วงบ่ายก็ไปที่บ้านของเถ้าแก่หยางเพื่อให้นมกับลูกชายเขา ก็จะได้เงินเยอะขึ้นอีก มันจะดีขนาดไหนเนี่ย！”
หลังจากที่สามีได้ฟังดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะลูบหัวฉันด้วยความรักความเอ็นดู ก่อนจะพูดว่า “ที่รัก คุณคงต้องเหนื่อยมากเลย！”
เช้าวันที่สอง ฉันมาที่บริษัทชื่อ“บริษัทแม่บ้านพี่หง” เพราะฉันเห็นว่ามีโฆษณาของบริษัททำงานบ้านเยอะมากเลย การกระจายข่าวนั้นก็ทำได้ไม่แย่ ด้วยเหตุนี้เองทำให้ฉันลองไปสัมภาษณ์ดู ลองดูว่าจะสามารถผ่านการสัมภาษณ์งานการทำงานบ้านแบบพาร์?ไทม์ได้ไหม
ฉันเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูอยู่นาน เมื่อเห็นประกาศแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปด้วยความกล้าหาญ หลังจากที่เข้าไปก็พบว่า อันที่จริงบริษัทนี้เป็นแค่บริษัทเล็กๆ มีเพียงห้องทำงานเล็กๆ เมื่อเห็นว่ามีคนมา ก็มีหญิงอวบวัยกลางคนเดินออกมา
ไม่รู้ว่าในปากของเธอกำลังกินอะไรอยู่ แต่เธอแต่งหน้าแต่งตาออกมาแปลกๆ ฉันเห็นเธอถามด้วยความรีบร้อน “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่า คนที่ดูแลที่นี่อยู่ไหมคะ？”
เมื่อเธอเห็นฉันก็เลยพูดว่า “ฉันคือพี่หง คุณมาหางานที่นี่ใช่ไหม？”
เมื่อฉันได้ยินดังนั้นก็รีบยิ้มขึ้นและพูดว่า “อ๋อ ใช่ค่ะพี่หง ฉันอยากจะมาหางานพาร์ทไทม์ทำค่ะ！”
พี่หงมองฉัน จากนั้นก็มองขึ้นมองลงอยู่สักพัก ก่อนจะถามต่อว่า “คุณเพิ่งคลอดลูกมานานหรือยัง？”
เมื่อฉันได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปสักพัก แต่ว่าฉันก็รีบตอบไปว่า “สักครึ่งปีได้แล้ว！”
เมื่อฉันพูดแบบนี้ ใบหน้าของพี่หงก็เปลี่ยนจากที่ดูร้ายๆกลายเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เธอประคองฉันเข้ามานั่งที่เก้าอี้ด้านในด้วยความเกรงอกเกรงใจ จากนั้นจึงยิ้มขึ้นพลางพูดว่า “น้องสาว ตอนนี้ยังพอมีน้ำนมอยู่บ้างไหม？”
ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆพี่หงต้องถามคำถามนี้กับฉัน จนทำให้ฉันรู้สึกอายขึ้นมานิดหน่อย แต่ฉันก็พยักหน้าอย่างจริงจังก่อนจะพูดว่า “ยังมีน้ำนมอยู่มาก แต่ว่าช่วงนี้ฉันกำลังเป็นแม่นมให้กับลูกชายของบ้านหนึ่งอยู่นะ！”
หลังจากที่พี่หงได้ฟังดังนั้น ใบหน้าก็ยิ่งเผยให้เห็นรอยยิ้มมากขึ้นไปอีก ขณะนี้สายตาของเธอนั้นจ้องมาที่หน้าอกของฉันไม่หยุด การที่เธอจ้องหน้าอกของฉันแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกขนลุกชูชันขึ้นมาทั้งตัว ฉันพูดอย่างประหม่าว่า “พี่หง ฉันมาที่นี่เพื่อมาหางานพาร์ทไทม์ค่ะ！”
เมื่อพี่หงได้ยินดังนั้นก็พูดต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “เดี๋ยวฉันจะหางานที่เป็นงานพาร์ทไทม์ให้คุณ วางใจเถอะ ว่าแต่ตอนนี้คุณบีบน้ำนมออกมาให้ฉันดูหน่อยได้ไหมว่าน้ำนมของคุณนั้นมีคุณภาพเป็นอย่างไรบ้าง？”
ฉันได้ยินดังนั้นก็ต้องอึ้งไปอีกยกใหญ่ จากนั้นจึงถามด้วยความสงสัยว่า “พี่หง ทำงานพาร์ทไทม์ต้องมาตรวจคุณภาพของน้ำนมด้วยเหรอ？”
พี่หงเมื่อได้ฟังก็ขำขึ้นก่อนจะพูดว่า “น้องคะ คุณอย่ารีบร้อนไปหน่อยเลย เดี๋ยวฉันจะบอกก็แล้วกัน คุณไปบีบน้ำนมมาให้ฉันดูก่อนเถอะ ได้ไหม？เมื่อถึงตอนนั้นแล้วฉันจะแนะนำงานที่เงินเดือนเยอะๆให้กับคุณอย่างแน่นอน วางใจได้เลย！”
หลังจากที่ได้ฟังดังนั้นฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ขณะนี้พี่หงหยิบแก้วที่ใช้แล้วทิ้งแบบใสมาให้ฉัน ฉันรีบแก้วนั้นมา จากนั้นก็เบี่ยงตัวไปอีกทางก่อนจะถลกเสื้อขึ้นและบีบน้ำนมออกมาใส่แก้ว เมื่อบีบลงไปได้สักครึ่งหนึ่ง ฉันก็ถามว่า “พี่หง แค่ครึ่งแก้วได้ไหม？”
พี่หงเห็นดังนั้นก็พูดว่า “อือ พอแล้ว พอแล้วๆ！”
จากนั้นฉันจึงส่งแก้วนั้นให้กับพี่หง พี่หงรับแก้วนั้นไป จากนั้นก็ดูสีของน้ำนมและความข้นของน้ำนม ใบหน้าของเธอก็ยิ่งยิ้มแย้มออกมาด้วยความดีใจ
เมื่อเธอเห็นดังนั้น ก็มองฉันแล้วพูดว่า “น้องสาว คุณชื่ออะไร？”
ฉันพูดว่า “ฉันชื่อหลี่เมิ่ง！”
พี่หงฟังดังนั้นก็ยิ้มขึ้ยแล้วพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง พี่จะแนะนำงานพารท์ไทม์ให้กับคุณ อันที่จริงเป็นงานที่ต้องไปเป็นแม่นมนะ เป็นงานที่ต้องให้นมกับเด็กเล็กๆและเด็กโตๆโดยเฉพาะเลย เข้าใจไหม？”
“เด็กโต？”ฉันได้ฟังแล้วก็อึ้งไป
เธอพูดพลางยิ้มไปด้วยว่า “เด็กโตก็คือผู้ใหญ่ยังไงล่ะ เข้าใจไหม？การป้อนนมให้กับพวกเขานั้นจะนับเป็นครั้งนะ ครั้งนึงได้น้อยที่สุดก็สักราวแปดถึงเก้าร้อยหยวนน่ะ！”
เมื่อฉันได้ฟังแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ที่แท้งานที่พี่หงพูดถึงก็คือให้ฉันไปให้นมกับผู้ใหญ่นี่เอง ฉันคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “พี่หง ไม่มีงานพาร์ทไทม์อื่นเหรอ？อย่างเช่นตอนเที่ยงไปทำอาหารหรือว่าทำความสะอาดบ้านตามบ้านคนอะไรแบบนั้น？”
พี่หงนั้นพูดเก่งมาก และพูดอย่างตรงไปตรงมา เธอพูดอย่างมีนัยยะว่า “เมิ่งเมิ่ง งานอื่นนะก็มีนะ แต่ว่ามากสุดก็ได้แค่ยี่สิบสามสิบหยวนเอง และก็ยังเหนื่อยมากด้วย คุณคิดดูนะว่ายี่สิบสามสิบหยวนในเมืองเซินไห่มันทำอะไรได้บ้าง？”
พอได้ยินพี่หงพูดออกมาแบบนี้ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจริงๆ ในตอนนั้นเอง พี่หงพูดต่อว่า “เมิ่งเมิ่ง คนที่มากินนมพวกนี้ล้วนเป็นคนที่มีเงินและมีหน้ามีตาทางสังคมกันทั้งนั้น อีกอย่างพวกเขาแค่กินน้ำนมคุณ ไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก คุณคิดดูนะ ถ้าน้ำนมของคุณไม่ได้ถูกกินก็ต้องบีบทิ้ง เปลืองจะตายไป คุณว่าใช่ไหมล่ะ？ถ้าเป็นแบบนี้คุณก็สามารถหาเงินราวๆแปดร้อยได้อย่างสบายๆเลยนะ！”
เมื่อได้ยินพี่หงพูดแบบนี้ ขณะนี้สมองของฉันก็รู้สึกสับสนขึ้นมา ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะรับงานนี้เอาไว้ไหม แต่ว่าเมื่อได้ยินพี่หงพูดแบบนี้ ฉันก็ถูกทำให้ตกอยู่ในภวังค์ของรายรับที่มากขนาดนั้นเข้าให้แล้ว
已经是最新一章了
加载中
