บทที่004 คำขอจากลูกค้า

บทที่004 คำขอจากลูกค้า จู่ๆเมื่อฉันได้ยินพี่เฉินพูดแบบนี้ ฉันก็อึ้งอยู่ตรงนั้นเลย ฉันไม่คิดเลยว่าพี่เฉินจะเอ่ยคำขอนี้ออกมา ยังดีที่พี่เฉินไม่ได้พูดแกมบังคับอะไร ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอย่างไร พี่เฉินเห็นแววตาของฉันขณะนี้ ก็พูดอย่างสงบต่อว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณคิดให้ดีเถอะ นอนแค่แปบเดียวก็ได้ถึงสองพันเชียวนะ คุณควรจะรู้ว่าเงินเดือนของคนในเมืองเซินไห่นั้นส่วนใหญ่ยังไม่มีทางหาได้ขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ！” ฉันอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะดึงสติกลับมาได้ ฉันเลยพูดว่า “ขอโทษนะคะ พี่เฉิน ฉันไม่ทำอะไรแบบนี้！”เมื่อฉันพูดจบก็รีบเดินออกมาจากประตูโรงแรม หลังจากที่ออกมาจากโรงแรม ในใจฉันก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคนในเมืองจะอยู่บนหลักความเป็นจริงได้มากขนาดนี้ คนมีตังจะเป็นคนตรงๆขนาดนี้ คิดว่าแค่มีเงิน ก็จะซื้ออะไรก็ได้ อันที่จริงถึงแม้ว่าพวกเราจะเป็นคนจน แต่ว่าพวกเราก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจะไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเลย เมื่อกลับมาถึงบริษัทของพี่หง ฉันก็รู้สึกไม่พอใจจนต้องรีบไปหาพี่หง เมื่อพี่หงเห็นฉันก็ดีอกดีใจและตื่นเต้น ก่อนจะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแล้วว่า “เมิ่งเมิ่ง ให้เขาดื่มนมไปแล้วใช่ไหม？” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พี่หง คุณบอกว่าแขกพวกนั้นกินนมอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ？ทำไมเขาถึงมาขอร้องอะไรที่มันเสียมารยาทด้วยล่ะ？” เมื่อพี่หงเห็นว่าฉันไม่พอใจ ก็รีบใช้มือตบมาที่หลังของฉัน ก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง มันเป็นแบบนี้นะ ลูกค้าบางคนก็อาจจะมีข้อเสนออะไรเพิ่มมมา แต่ว่าเขาก็จะเพิ่มเงินให้อีก มันก็ถือเป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายไง ทำไมเหรอ？เขาไม่ได้บังคับให้คุณทำอะไรที่ไม่อยากทำหรือเปล่า？” เมื่อได้ยินพี่หงพูดแบบนี้ ฉันก็เริ่มรู้สึกรับได้ขึ้นมาบ้าง พี่หงพูดต่อจากฉันข้างๆหูว่า “เมิ่งเมิ่ง ครั้งหน้าถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกได้เลยนะ ฉันจะได้ไปบอกลูกค้าพวกนั้นให้ชัดเจนก่อน อันที่จริงพวกเราก็เคารพผู้หญิงด้วยกันเองนะ อย่าคิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ เพราะจะต้องรู้ด้วยว่า คนพวกนี้เขาต้องมากินกับพวกเรา ถ้ามีเรื่องกับพวกเราแล้วละก็ก็จะไม่ได้กินอีก！” เมื่อได้ยินพี่หงพูดแบบนี้ ฉันเองก็ขำขึ้นทันที ฉันพบว่าพี่หงเป็นคนที่พร้อมจะทำอะไรแทนคิดอะไรแทนได้ดีจริงๆ พลางคิดว่าพี่หงนี่เป็นคนที่ไม่เลวเลยจริงๆ เมื่อกลับจากบริษัทของพี่หง ก็จะต้องผ่านที่ที่สามีทำงานอยู่พอดี เมื่อฉันเห็นสามีกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง ฉันก็ไม่ค่อยจะสุขใจนัก ถึงแม้ว่าสามีจะเป็นหัวหน้าฝนกลุ่มเล็กๆของพวกเขา แต่ว่าสามีเองก็ยังต้องมีหน้าที่ที่ต้องทำเยอะมาก ในไซต์งานนั้น ฉันเห็นเฮยจื่อ เขาอายุ16ปี เขาถูกสามีพาออกจากบ้านเก่ามาทำงานที่นี่เมื่อสองเดือนก่อน แต่ก่อนเฮยจื่อไม่ได้ผิวคล้ำขนาดนี้ เมื่อมาทำงานที่ไซต์งานนี้ก็ถูกแดดเผาจนกลายเป็นผิวดำสมชื่อ เมื่อสามีกับเฮยจื่อเห็นฉัน ก็ทิ้งข้าวทิ้งของในมือก่อนจะเดินมาทักทายฉัน สามีตั้งใจเทน้ำให้ฉันสักแก้วหนึ่ง เมื่อได้เห็นสามีทำงานอย่างหนัก ฉันก็รู้สึกว่าการหาเงินนั้นมันไม่ง่ายเลย โดยเฉพาะพวกเขาทุกคนนั้นถูกแดดเผาจนดำมาก ทั้งสองมือเปลี่ยนเป็นผิวหนังด้านๆหนาๆและมีรอยแตกแห้งกร้านอีกด้วย ฉันก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา เฮยจื่อเดินเข้ามาใกล้ก็ทักทาย “พี่เมิ่ง！”ชื่อจริงของเฮยจื่อชื่อหยางเจี๊ย เพราะผิวคล้ำมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นทุกๆคนจึงเรียกเขาว่าเฮยจื่อ ฉันคิดไม่ถึงคำทักทายจากเฮยจื่อที่เรียกว่า“พี่เมิ่ง” นั้นจะทำให้ฉันนึกถึงเมื่อสามสี่เดือนก่อน ฉันมักจะอุ้มลูกของฉัน เฮยจื่อก็มักจะชอบมาหาครอบครัวของพวกเรา หยอกล้อกับลูกชายของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงลูกชายขึ้นมาทันที เธอทักทายกับสามีและเฮยจื่ออยู่สักพัก จากนั้นฉันก็กลับบ้านไปก่อน หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันก็หยิบเงินปึกหนาทั้งสองพันออกมาจากกระเป๋า ฉันดีใจจนแทบจะร้องไห้ ฉันคิดในใจ ที่รัก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะสามารถหาเงินเยอะๆได้แล้วนะ！ลูกชาย รอแม่หาเงินให้ได้เยอะๆและจะเอากลับไปให้ดูนะ ถึงวันนั้นแม่จะซื้อของกินอร่อยๆของเล่นดีๆไปให้นะ แล้วก็จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ด้วยนะ！ หลังจากที่ฉันคิดถึงลูกชาย ดวงตาฉันก็เริ่มมีน้ำซึมๆออกมา เมื่อตอนที่ฉันไปให้นมที่บ้านของเถ้าแก่หยาง ด้วยเหตุนี้เองในตอนที่ฉันเตรียมตัวจะไปให้นมที่บ้านเถ้าแก่หยางในครั้งที่สามนั้น ฉันรู้สึกสับสนไปหมด ฉันกำลังคิดว่าถ้าเกิดว่าเถ้าแก่หยางอยากจะดื่มนมของฉันอีก ฉันจะตอบตกลงดีไหม เดินไปทั้งๆที่รู้สึกไม่สบายใจ เมื่อมาถึงบ้านของเถ้าแก่หยาง สิ่งที่ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาก็คือ ครั้งนี้คนที่มาเปิดประตูให้ฉันก็คือพี่เลี้ยงอีกคนหนึ่ง พวกเราเรียกเธอว่าแม่หวาง ในตอนแรกเธอขอลาอยู่ช่วงหนึ่ง วันนี้เธอกลับมาทำงานแล้ว แล้วสิ่งที่ทำให้ฉันดีใจยิ่งขึ้นไปอีกก็คือพี่หลิวเองก็อยู่ด้วย หลังจากที่ฉันเดินเข้าไป เมื่อพี่หลิวเห็นฉันก็ยิ้มด้วยความดีใจ แถมเถ้าแก่หยางก็นั่งหันอยู่ข้างๆพลางอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยความผ่อนคลายสบายอารมณ์อยู่บนโซฟา หลังจากที่เขาเห็นฉัน ก็ยิ้มอ่อนๆเพื่อเป็นการทักทายฉัน แต่ว่าหลังจากที่ฉันเห็นเถ้าแก่หยางนั้นกลับรู้สึกไม่สบายใจ ฉันเดินตรงมา แม่หวางอุ้มลูกขึ้นมา เมื่ออันอันเห็นฉัน ใบหน้าก็ยิ้มแย้มเบ่งบานดั่งดอกไม้บาน มือคู่นั้นก็เริ่มขยับดุ๊กดิ๊ก ราวกับว่าเด็กน้อยคนนี้คงจะจำฉันได้แล้ว หลังจากที่อันอันกินนมไปได้สักพัก แม่หวางก็เดินเข้าไปเตรียมทำกับข้าวในห้องครัว ไม่รู้ว่าพี่หลิวกำลังยุ่งอะไรอยู่ในห้อง แต่ขณะนี้เถ้าแก่หยางที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายอารมณ์กำลังแอบมองฉันอยู่ ทุกครั้งที่เถ้าแก่หยางใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่ฉัน ฉันก็จะใจเต้นตึกตักๆขึ้นม อาจจะเป็นเพราะว่าฉันกังวลมากเกินไปจริงๆ ฉันกลัวว่าเถ้าแก่หยางเห็นลูกชายของเขากินนมอย่างเอร็ดอร่อยแบบนั้น เขาเองก็อาจจะทนไม่ไหวจนเดินมาขอกินนมจากฉันด้วยเนี่ย ฉันจะควรทำอย่างไรดี？ แต่ว่าฉันคงจะกังวลใจเกินไป ถึงอย่างไรเถ้าแก่หยางเป็นคนใหญ่คนโต การควบคุมตนเองคงจะมีอยู่บ้าง หลังจากที่อันอันกินอิ่มแล้ว ก็เริ่มมองไปมองมาอย่างเชื่อฟัง ดวงตาสองข้างนั้นที่จ้องมา ฉันก็เริ่มยิ้มขึ้นมาเหมือนกัน จากนั้นฉันก็เอาอันอันไปนอนที่เตียงแล้ว ในตอนนั้นเองแม่หวางกำลังทำกับข้าวในห้องครัวอยู่พอดี เมื่อพี่หลิวเห็นว่าฉันให้นมเสร็จแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องครัว พี่หลิวในตอนนั้นกำลังมาสก์หน้าอยู่พอดี ใบหน้าก็มีแตงกวาอยู่หลายชิ้น บางๆเป็นแผ่นๆ หลังจากที่บอกลาพี่หลิว ก็บอกลากับเถ้าแก่หยางด้วย ฉันก้มหน้าก้มตาพูดด้วยความเขินอายอีกเช่นเคย “เถ้าแก่หยาง งั้นฉันกลับก่อนนะคะ！” เถ้าแก่หยางพูดพลางมองฉันก่อนจะพูดว่า “ให้ฉันไปส่งคุณดีกว่า！” เมื่อได้ยินเถ้าแก่หยางพูดขึ้นมาว่าจะไปส่งฉัน จู่ๆฉันก็เริ่มรู้สึกไม่ดี ฉันจึงรีบพูดด้วยความประหม่าว่า “อ๋อ เถ้าแก่หยาง ไม่ต้องดีกว่า ฉันกลับเองก็ได้！” เถ้าแก่หยางลุกขึ้นมาจากโซฟาแล้ว เขาโบกมือก่อนจะพูดว่า “ให้ฉันไปส่งคุณที่ลิฟต์ดีกว่า！ไปเถอะ！”เมื่อเถ้าแก่หยางพูดจบก็โบกมือให้ฉันเดินไปทางนั้น โดยที่ไม่ปล่อยให้ฉันได้พูดอะไรต่อ ขณะนี้ฉันไม่ได้พูดอะไรไป จากนั้นจึงเดินไปทางประตูบ้านของเถ้าแก่หยาง เมื่อมาถึงลิฟต์ ตรงนี้ไม่มีใครเลยสักคน ระหว่างที่รอลิฟต์นั้น เถ้าแก่หยางก็ตั้งใจเดินมา เข้ามาใกล้ๆฉัน ตอนนี้ฉันเองไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา ฉันรู้สึกได้เลยว่าขณะนี้เถ้าแก่หยางกำลังจ้องหน้าฉันอย่างตั้งใจ ผ่านไปสักครู่ มือของเถ้าแก่หยางก็มาลูบหัวของฉัน เมื่อเขาใช้มือมาลูบหัวฉันอย่างเต็มแรงนั้น ใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นกว่าแต่เก่า ขณะนี้เขาตั้งใจจะพยายามช้อนหน้าของฉันขึ้นมา เพื่อเป็นการบอกให้ฉันมองตาเขา แต่ว่าสายตาของเถ้าแก่หยางนั้นดูลึกซึ้งมาก ฉันไม่กล้ามอง แต่ขณะนี้สายตาของเถ้าแก่หยางก็ยังคงมองมาที่ฉัน จากนั้นก็กระซิบที่ข้างหูของฉันเบาๆว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันอยากกินนมของคุณ จะได้ไหม？” ยังไม่ทันรอให้ฉันตอบอะไรกลับไป จู่ๆเถ้าแก่หยางก็ยื่นมือออกมา ฉันถูกท่าทีของเถ้าแก่หยางทำให้ตกใจยกใหญ่ เพราะตรงนี้คือทางเดินตรงลิฟต์ ถ้าเกิดมีคนอื่นมาเห็นเรื่องบัดสีแบบนี้เข้าละคงจะแย่ จู่ๆหน้าของฉันก็แดงขึ้น จนตอนนี้ฉันใช้มือทั้งสองข้างของฉันเพื่อจะผลักเถ้าแก่หยางออก แต่ว่าเถ้าแก่หยางมีความกล้าเป็นอย่างมาก เขาไม่อยากจะถอยออกเลยด้วยซ้ำ เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “เมิ่งเมิ่ง วางใจเถอะ ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนอื่นมาหรอก！” ขณะนี้ประตูลิฟต์เปิดพอดี แถมฉันยังกลัวมากอีกด้วย “เถ้าแก่หยาง ลิฟต์มาแล้ว ลิฟต์มาแล้วค่ะ！”พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าลิฟต์ แต่พอลิฟต์กำลังจะปิดนั้น เถ้าแก่หยางกลับเดินเข้ามาในลิฟต์กับฉันด้วย ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ขณะที่เถ้าแก่หยางเดินเข้ามา ประตูลิฟต์ก็ปิดพอดี ฉันตกใจกลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่หลังจากที่เถ้าแก่หยางเข้ามาก็เดินมาชิดตัวฉันมาก จากนั้นก็กดให้ฉันชิดกับกำแพงของลิฟต์ ส่วนอีกมือหนึ่งก็หยุดไม่ได้ที่จะใช้มือเลิกเสื้อของฉันขึ้น หลังจากที่เถ้าแก่หยางมองอยู่สักพัก ขณะที่เถ้าแก่หยางกำลังจะอ้าปากเพื่อกินนมนั้น ในลิฟต์ก็มีเสียง“ติ๊ง”ขึ้นโดนทันทีก่อนจะเปิดออก ข้างนอกมีแสงย้อนเข้ามา เถ้าแก่หยางถึงจะยอมปล่อยมือออก ฉันตกใจจนรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ไป ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปนั้น เถ้าแก่หยางก็ยืนยิ้มอยู่ที่เดิม ขณะที่ฉันจะเดินออก เขาก็กระซิบข้างหูของฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง ถ้าคืนนี้ว่างฉันจะไปหาคุณนะ！” ฉันคิดว่าเถ้าแก่หยางพูดไปอย่างนั้น จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ฉันจึงเดินตรงออกจากลิฟต์ จากนั้นฉันก็โบกมือลาให้กับเถ้าแก่หยางอย่างมีมารยาท หลังจากกลับไปถึงบ้านแล้ว ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้สามีจะกลับมาเร็วกว่าปกติ สามีทำกับข้าวเอาไว้ก่อนแล้ว แถมสามีก็ยังซื้อเหล้ามาโดยเฉพาะด้วย วันนี้พอได้เห็นท่าทีของสามีที่ดูมีความสุขแบบนี้ ฉันจึงได้ถามสามีด้วยความดีใจว่า “ที่รัก วันนี้เจอเรื่องอะไรดีๆมาหรือเปล่า？”