已经是第一章了
บทที่007 ความคิดพิลึก
บทที่007 ความคิดพิลึก
หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้น บนใบหน้าของฉันก็เริ่มมีความเขินอายอย่างพอใจปรากฏขึ้น ฉันยอมรับ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีเซ็กส์แล้วมีความสุขขนาดนี้ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยทีเดียว สามีมีแต่ความป่าเถื่อนให้กับฉัน ไม่เคยให้ฉันได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนเลย แต่คุณสู่นั้นอ่อนโยนกับฉันมาก สิ่งที่สำคัญก็คือ จังหวะที่ต้องใช้แรงเขานั้นก็เต็มแรง
ขณะที่คุณสู่กำลังจะออกไปนั้น เขาก็หยิบเงินจำนวนสามพันมาให้กับฉัน ถ้าว่ากันตามสัญญาแล้ว กินนมหนึ่งครั้งจะเท่ากับหนึ่งพันหยวน ส่วนอีกสองพันในครั้งนี้ก็ถือเป็นค่าจ้างสำหรับเรื่องเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ คุณสู่กำลังจะออกไป เขายิ้มอย่างสดใสให้กับฉันพลางบอกว่าเขาพึงพอใจในตัวฉันมาก
หลังจากที่คุณสู่จากไปแล้ว ฉันก็พักผ่อนอยู่ที่โรงแรมนี้อีกนาน จากนั้นจึงเดินเข้าไปอาบแช่น้ำอุ่นๆด้วยความสุขใจ เมื่อน้ำร้อนเริ่มมาโดนตัวของฉันนั้น ฉันก็รู้ได้ทันทีว่านับจากนี้ เรือนร่างของฉันคงจะเริ่มสกปรกขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ฉันรู้ ว่าถ้าไม่ใช่เพราะสามีกับเถ้าแก่หยาง ฉันคงจะไม่ได้มาถึงจุดนี้ได้ ฉันเองก็คงจะไม่ได้เป็นแม่นมที่มีชื่อเสียงแบบนี้
นี่ถือเป็นอาชีพที่หากินกับความต้องการของคน แม่นมนั้นชอบเงิน ส่วนชาวน้ำนมนั้นก็ชอบก็ชอบกินนม；แม่นมชอบวิธีการป้อนนมที่ดี ส่วนชาวน้ำนมนั้นก็ชอบวิธีการดื่มนมที่ดี ส่วนจะดีมากหรือไม่ดีนั้น ก็อยู่ที่ความรู้สึกนึกคิดของชาวน้ำนมและความชำนาญของแม่นม หรือบางทีอาจจะต้องดูว่าเงินสดกับความต้องการนั้นอันไหนจะชนะ แต่ตอนนี้ก็คงจะเป็นเงินที่ทำให้ความต้องการของเธอพ่ายแพ้ไป
หลังจากที่ให้นมกับลูกชายของเถ้าแก่หยางที่ชื่ออันอันเสร็จฉันก็กลับบ้านมาทำกับข้าว เมื่อฉันทำกับข้าวเกือบจะเสร็จแล้ว สามีก็กลับมากินข้าวพอดี แต่สิ่งที่ต่างไปจากปกติก็คือ พอสามีกินข้าวเสร็จก็ออกไปอีกครั้ง พลางบอกว่ามีเรื่องที่ต้องไปทำที่ไซต์งาน
ฉันเองก็ไม่ได้ถามอย่างละเอียด แต่เมื่อใกล้ถึงเวลาสี่ทุ่มแล้ว ยังไม่เห็นสามีกลับมา ฉันก็เลยออกไปหาเขาที่ไซต์งาน แต่ฉันกลับไม่เจอเขา จากนั้นฉันจึงไปเจอเฮยจื่อที่หอพักที่ในไซต์งาน เมื่อเฮยจื่อเห็นฉันก็ทักทายด้วยความสนิทสนม “พี่เมิ่ง！”
ฉันตอบกลับด้วยความเคอะเขินว่า “เฮยจื่อ คุณเห็นพี่ชาวไหม？คุณไหมว่ารู้เขาอยู่ที่ไหน？”
เฮยจื่อก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเขินๆว่า “พี่เมิ่ง พี่ชาวเขากำลังเล่นไพ่กันอยู่！”
เมื่อพูดจบฉันก็ให้เฮยจื่อพาฉันไปที่นั่น จากนั้นก็ไปถึงที่ไซต์งานเก่าๆ ฉันเห็นคนกลุ่มใหญ่กำลังรวมตัวกันอยู่ แล้วก็มีไฟที่สว่างมากอยู่ดวงหนึ่ง จากนั้นคนกลุ่มนั้นกำลังเล่นไพ่กันอยู่ เมื่อเฮยจื่อพาฉันเข้าไป ฉันก็เห็นว่าบรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยควันฟุ้ง และมีคนงานส่วนหนึ่งถอดเสื้ออยู่ด้วย แค่ดูก็รู้แล้วว่าบรรยากาศมันเป็นแบบไหน
เมื่อจู่ๆฉันก็ปรากฏตัวขึ้นที่นั่น สามีที่ชื่อหยางชาวก็ตกอกตกใจยกใหญ่ จากนั้นจึงยิ้มขึ้นเพราะทำตัวไม่ถูกพลางพูดว่า “ที่รัก คุณมาที่นี่ได้อย่างไรกัน？”
ฉันเห็นว่าขณะนี้พวกเขามองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันก็จึงพูดออกไปว่า “ที่รัก พวกเรากลับกันเถอะ ！”เมื่อสามีได้ฟังดังนั้นก็พูดขึ้นด้วยความประหม่าว่า “อือ ได้สิ งั้นฉันขอเล่นเป็นตาสุดท้ายนะ！”
เพียงไม่นานสามีก็แพ้ไปต่อหน้าต่อตาฉัน ตอนที่กำลังจะออกไปนั้น สามีก็มองไปที่กองไพ่ด้วยความหดหู่ใจพลางถอนหายใจออกมา ฉันในขณะนี้รู้สึกแย่มากๆพลางถามว่า “ที่รัก คุณเสียไปเท่าไหร่แล้ว？”
เมื่อสามีได้ยินดังนั้นก็มองฉันด้วยความประหม่าก่อนจะพูดว่า “แพ้ไปไม่เท่าไหร่หรอก ไม่กี่ร้อยเอง！”
“ไม่กี่ร้อยเองเหรอ？”หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าสามีจะไปติดพนันอีกแล้ว เมื่อก่อนสามีชอบออกไปเล่นไพ่กับคนอื่น เสียเงินไปไม่น้อยเลยทีเดียว แต่หลังจากที่ฉันท้องลูกชายแล้ว สามีก็เริ่มอดออมเพราะฐานะทางบ้าน ฉันเองก็ไม่คิดเลย ว่าพอสถานะทางการเงินของที่บ้านเพิ่งจะดีขึ้นได้ไม่มาก สามีก็กลับไปติดการพนันอีก
สามีกลัวว่าฉันจะโกรธ จึงง้อฉันว่า “ที่รัก อย่าโกรธไปเลย ฉันแพ้ไปแค่สามร้อยกว่าหยวนเอง ฉันรับรองนะว่าต่อจากนี้จะไม่เล่นอีกแล้ว โอเคไหม？คุณอย่าโกรธเลยนะ！”
เมื่อเห็นรอยยิ้มของสามี ฉันก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้น จากนั้นสามีก็จูงมือฉันก่อนจะเดินกลับบ้านไปด้วยกัน
หลังจากกลับมาถึงบ้าน สามีฉันยังไม่ทันจะอาบน้ำ ก็ขึ้นเตียงไปนอนหลับแล้ว แต่นมของฉันก็เริ่มตึงจนปวดขึ้นมาอีก มีน้ำนมบางส่วนนั้นไหลออกมาเอง ฉันว่าคงจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้กินดีอยู่ดี ตอนเช้าถูกคุณสู่กินน้ำนมไปเยอะแล้วแต่ตอนกลางคืนกลับเต่งตึงมากจนทำให้ต้องตื่นขึ้นมาอีก
ขณะนี้ฉันอยากจะปลุกสามีมาช่วยบีบน้ำนมของฉันออกให้ที แต่ว่าตอนนี้สามีกลับหลับอยู่บนเตียง แถมยังหลับอย่างสบายอารมณ์อีกด้วย
ขณะนี้ฉันทำได้แค่เดินออกไปที่ห้องรับแขก ในตอนที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูนั้น ก็มองออกไปนอกหน้าต่างพอดี ฉันก็เห็นว่าข้างล่างนั้นมีเงาที่ดูคุ้นเคย เขาคือเฮยจื่อ ฉันไม่รู้ว่าเฮยจื่อทำไมยังไม่นอนแต่กลับมาทำอะไรที่บ้านของฉันดึกดื่นป่านนี้
เมื่อเห็นเฮยจื่อ หัวฉันก็นึกถึงลูกชายของฉัน เพราะหลายเดือนก่อนเฮยจื่อชอบมาเล่นที่บ้านของฉัน ชอบมาเล่นกับลูกชายของฉัน บางครั้งก็จะมาช่วยฉันทำงานที่บ้าน
เมื่อฉันเห็นเฮยจื่อ ฉันก็รีบลงไปเรียกเฮยจื่อ เมื่อฉันลงมาเปืดประตูด้านล่าง เฮยจื่อก็ตกใจเพราะเสียงประตูที่เปิดออกมา เฮยจื่อหันมามอง ก็เห็นว่าเป็นฉัน ดวงตาทั้งสองข้างก็ทอแสงออกมา แต่ว่าก็ยังคงมีความเขินอายก่อนจะก้มหน้าลง
ฉันรีบเดินอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดว่า “เฮยจื่อ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอน？มาทำอะไรที่นี่？”
เฮยจื่อลูบหัวของตัวเองอย่างประหม่าพลางพูดว่า “พี่เมิ่ง ฉันนอนไม่หลับ！”
“นอนไม่หลับเหรอ？ทำไมนอนไม่หลับล่ะ？”ฉันถามด้วยความสงสัย
เฮยจื่อลูบท้องของตัวเองก่อนจะพูดว่า “พี่เมิ่ง มีอะไรให้กินไหม？ฉันหิวจนนอนไม่หลับ！”
เมื่อฉันได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เพราะคิดไม่ถึงเลยว่าเฮยจื่อจะนอนไม่หลับเพราะว่าหิว จากนั้นฉันจึงถามด้วยความเห็นใจ “เฮยจื่อ เงินเดือนเพิ่งจะออกไม่ใช่เหรอ？”
เฮยจื่อเลยพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “พี่เมิ่ง ฉันส่งเงินกลับไปที่บ้านหมดแล้ว แต่เงินเดือนของทั้งสองเดือนของฉันนั้นมีแค่พันกว่าๆเอง แต่ก็ส่งเงินให้ยายไปหมดแล้ว！”
เมื่อเห็นว่าเฮยจื่อนั้นเข้าใจโลก ฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นใจ จากนั้นฉันจึงพาเฮยจื่อเข้ามาในบ้าน หลังจากที่เฮยจื่อเข้ามาแล้วก็ถามด้วยความกลัวและกังวลว่า “พี่เมิ่ง พี่ชาวล่ะ？”
ฉันยิ้มก่อนจะพูดว่า “พี่ชาวนอนหลับไปตั้งนานแล้ว คุณฟังสิยังได้ยินเสียงกรนอยู่เลย！”เมื่อเฮยจื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมา ช่างเป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเสียจริง
ขณะนี้ฉันรีบเดินเข้าไปในครัวก่อนจะหยิบกับข้าวที่ตอยเย็นยังกินไม่หมดออกมาให้เฮยจื่อ เมื่อเฮยจื่อเห็นใบหน้าก็เหมือนมีแสงพุ่งออกมา ก่อนจะเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย
ขณะที่เฮยจื่อกำลังกินข้าวอยู่นั้น ฉันก็เดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ก่อนจะเทน้ำร้อนใส่อ่าง และหยิบผ้าขนหนูมาชุบน้ำผืนหนึ่ง จากนั้น ฉันจึงหยิบแก้วน้ำออกมาแก้วหนึ่ง และเริ่มบีบน้ำนมของตัวเองออกมา เพราะในตอนนั้นน้ำนมมนั้นมีมาก มากเสียจนฉันเริ่มเจ็บ
ทำแบบนี้อยู่สักพัก ฉันก็เอาอ่างที่ใส่น้ำร้อนออกมา ฉันลืมไปแล้วว่าตอนนี้เฮยจื่อยังกินข้าวอยู่ในห้องรับแขก ฉันเองก็ลืมไปแล้วว่าเฮยจื่อนั้นโตเป็นหนุ่มแล้ว อีกเพียงสองปีเฮยจื่อก็จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะอายุแค่16ปี แต่ว่าดูๆไปแล้วเขาก็ตัวสูงมาก
ครั้งนี้ เมื่อฉันใช้มือบีบน้ำนมออกมา จู่ๆฉันก็รู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมาทางฉัน ฉันหันไปมองโดยสัญชาตญาณ ก็เห็นว่าเฮยจื่อกำลังมองมาทางฉันโดยที่หน้าของเขาเริ่มแดงขึ้น เมื่อเขาได้เห็นดังนั้น เขาก็หันหน้ากลับไปด้วยความประหม่า
เมื่อฉันเห็นว่าเฮยจื่อเพิ่งจะจ้องมาที่ฉัน หน้าของฉันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมา จากนั้นฉันจึงรีบดึงเสื้อของตัวเองลง และเดินไปข้างๆเฮยจื่อโดยที่ทำเหมือนว่าเมื่อครู่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
เมื่อฉันค่อยๆเดินเข้าไปข้างๆเฮยจื่อ เฮยจื่อก็ทำตัวเหมือนเด็กที่ทำผิด ขณะนี้เขาไม่กล้าเงยหน้ามามองฉันเลยด้วยซ้ำ แต่กลับรีบก้มหน้าก้มตากินข้าว แต่ข้าวนั้นถูกเฮยจื่อกินหมดไปตั้งนานแล้ว ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วงว่า “เฮยจื่อ กินอิ่มหรือยัง？ถ้ายังไม่อิ่มให้พี่เมิ่งไปทำอะไรให้กินเพิ่มดีไหม？”
ในตอนนี้เฮยจื่อยังคงพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ว่า “พี่เมิ่ง ฉันกินอิ่มแล้ว ขอบคุณมากนะ！”เมื่อเฮยจื่อพูดจบก็ช่วยฉันหยิบจานชามและตะเกียบเข้าไปในห้องครัว เมื่อเฮยจื่อออกมาอีกครั้ง เขาก็ดูผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย
จากนั้นฉันก็ไปส่งเฮยจื่อข้างล่าง เมื่อถึงข้างล่างแล้ว จู่ๆเฮยจื่อก็ถามฉันขึ้น “พี่เมิ่ง คุณต้องไปให้นมกับลูกชายของเถ้าแก่หยางทุกวันเลยเหรอ？”
หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้นก็อึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “อือ ใช่！เพราะว่าน้ำนมของพี่หลิวนั้นไม่พอ ดังนั้นฉันเลยต้องไปให้นมกับลูกชายของพวกเขาที่ชื่ออันอันตอนกลางคืนวันละครั้ง！”
หลังจากที่เฮยจื่อได้ฟังดังนั้นก็ถามด้วยความไม่เข้าใจว่า “พี่เมิ่ง งั้นเมื่อตะกี้ฉันเห็นว่าพี่ยังต้องบีบนมออกไปเยอะมากเลย ฉันว่ามันเปลืองจังเลย！”
เมื่อได้ยินเฮยจื่อพูดแบบนี้ ฉันก็รู้สึกว่าคำพูดของเขานั้นเหมือนกับเด็กๆเลย ฉันจึงตอบไปว่า “ถ้าเกิดไม่บีบทิ้งมันจะออกมาเองน่ะ เข้าใจไหม？”
เฮยจื่อทำท่าทีเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะตอบว่า “อ๋อ” จากนั้นจึงหันมาพูดกับฉันว่า “พี่เมิ่ง คุณรีบกลับไปนอนเถอะ ฉันจะกลับแล้ว！”
ฉันพูดพลางยิ้มว่า “อือ ได้ งั้นคุณรีบกลับไปนอนเถอะ งานที่ไซต์งานคงจะเหนื่อยมากเลย！”เมื่อฉันพูดจบก็จะหันหลังกลับไป จู่ๆเฮยจื่อก็ยืนมองตาปริบๆอยู่ที่เดิม ราวกับว่ามีอะไรจะพูดกับฉัน ฉันมองเขาอยู่สักครู่ก่อนจะพูดว่า “เฮยจื่อ เป็นอะไร？คุณมีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า？”
ในตอนนั้นเอง ก็เห็นว่าจู่ๆก็เห็นว่าดวงตาทั้งสองข้างของเฮยจื่อนั้นมองมาที่เรือนร่างของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป ฉันจึงพูดว่า “เฮยจื่อ คุณมองอะไรเนี่ย？”
จู่ๆเฮยจื่อก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉันว่า “พี่เมิ่ง ฉันขอลองกินน้ำนมของคุณได้ไหม？”
เฮยจื่อนั้นพูดเสียงไม่ดังมาก แต่ว่าฉันก็ยังคงได้ยิน แต่ว่าฉันกลับไม่อยากจะเชื่อ ฉันจึงพูดว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ？”
已经是最新一章了
加载中
