已经是第一章了
บทที่008 ควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
บทที่008 ควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
หลังจากที่เฮยจื่อได้ฟังดังนั้นก็รีบวิ่งหนีไป โดยที่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็วิ่งไปทางหอพักของไซต์งานโดยที่ไม่หันกลับมามองอีกเลย
ฉันกลับยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของเฮยจื่อ “พี่เมิ่ง ฉันขอลองกินน้ำนมของคุณได้ไหม？ฉันไม่รู้ว่าเฮยจื่อหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ทำไมจู่ๆเขาถึงขออะไรแปลกๆแบบนั้นออกมา มันทำให้ฉันตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
ในบ่ายวันนั้น ฉันก็ยังคงทำแบบเดิม ไปให้นมกับลูกชายของบ้านของเถ้าแก่หยาง
เมื่อฉันมาถึงบ้านของเถ้าแก่หยาง วันนี้พี่หลิวเพิ่งจะออกไป เธอไม่อยู่บ้าน เมื่อฉันเข้าไป แม่หวางก็เป็นคนมาต้อนรับฉัน พอเธอเห็นว่าฉันมา ก็รีบอุ้มอันอันออกมาจากเตียง จากนั้นจึงเตรียมให้ฉันให้นมเขา
แต่ไม่นานเถ้าแก่หยางก็เดินออกมาจากห้อง ตอนที่เขาเดินออกมานั้นเขายังคงใส่ชุดนอนอยู่เลย เมื่อเห็นว่าฉันมา ใบหน้าเขาก็ดูดีใจขึ้นมาทันที เขายิ้มก่อนจะพูดว่า “แม่หวาง มา ส่งลูกมาให้ฉันเถอะ คุณไปทำกับข้าวดีกว่านะ！”
หลังจากที่แม่หวางได้ฟังดังนั้น ก็รีบส่งลูกให้กับเถ้าแก่หยางอย่างเชื่อฟังคำสั่ง จากนั้นก็โค้งคำนับก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่มีแค่ฉันกับเถ้าแก่หยางอยู่กันสองต่อสองนั้น ฉันถึงได้รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อฉันถอดเสื้อออก และหลังจากที่เถ้าแก่หยางเห็น ก็เผยรอยยิ้มหื่นกระหายออกมา จากนั้นจึงส่งลูกชายของเข้ามาสู่อ้อมอกของฉัน ฉันอุ้มอันอันเอาไว้ในมือ จากนั้นจึงเริ่มให้อันอันกินนม
เมื่ออันอันเห็นฉัน มือทั้งสองข้างก็เริ่มโบกไปมาไม่หยุด จากนั้นปากน้อยๆก็อ้าขึ้นกว้างก่อนจะเริ่มกินนม ขณะนี้ฉันเองทำได้เพียงมองอันอัน แต่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเถ้าแก่หยางเลย เพราะฉันแอบกลัวอยู่บ้างเล็กน้อย
อันอันกินอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นาน อันอันก็กินจนอิ่ม เมื่อฉันอุ้มอันอันไปวางลงตรงที่นอนแล้ว จึงกำลังจะเอาเสื้อชั้นในลง เถ้าแก่หยางก็เดินเข้ามาข้างฉันก่อนจะใช้มือหนึ่งจับหน้าอกของฉันพลางถามว่า “เมิ่งเมิ่ง ยังมีน้ำนมอีกไหม？ฉันอยากกินเหมือนกัน！”
เมื่อฉันได้ฟังคำพูดของเถ้าแก่หยาง หน้าของฉันก็แดงขึ้นมาทันที
จากนั้นฉันก็ต้องปล่อยให้เถ้าแก่หยางกินอย่างไร้ทางเลือก
ขณะที่มือของเถ้าแก่หยางกำลังจะทำต่อไปนั้น จู่ๆเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น ฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินเสียงจากฟ้าประทานพรอย่างไรอย่างนั้น เมื่อเถ้าแก่หยางได้ยิน ก็รีบปล่อยมือออกจากเรือนร่างของฉัน จากนั้นเขาก็ส่งซิกให้ฉันรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นก็ให้เดินไปดูลูก
เถ้าแก่หยางหันตัวเดินไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออกก็เห็นว่าเป็นพี่หลิว พี่หลิวนั้นมีเลือดฝาดอยู่บนใบหน้า ดูอารมณ์ดีเลยทีเดียว หลังจากที่พี่หลิวเดินเข้ามาแล้ว ก็ยิ้มให้ฉันพลางพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง เป็นอย่างไรบ้าง？ฉันไม่อยู่บ้านนี่อันอันยังเป็นเด็กดีอยู่ไหม？”
ฉันทำตัวไม่ค่อยถูกแต่ก็แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพลางยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หลิว อันอันเชื่อฟังมาก คุณดูสิเพิ่งจะกินนมเสร็จก็หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว！”
เมื่อฉันพูดจบพี่หลิวก็เดินมา สีหน้าของเธอนั้นดูมีความสุขเป็นอย่างมาก เป็นรอยยิ้มที่สดใส อีกสักพัก พี่หลิวก็ยิ้มพลางพูดกับฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง วันนี้อยู่กินข้าวที่บ้านฉันก่อนดีไหม？บ่ายนี้ฉันซื้ออาหารทะเลมาเยอะเลย ยังมีซุปเม็ดบัวใส่หอยเป๋าฮื้อด้วยนะ อีกสักพักคุณกินเสร็จค่อยกลับไหมล่ะ？”
เมื่อฉันได้ยินดังนั้น ก็มีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะพูดออกไปว่า “อ๋อ ไม่ดีกว่า พี่หลิว ฉันยังต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านอีก ฉันจะกลับไปกินข้าวกับสามีของฉันน่ะ！”
เมื่อพี่หลิวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นพลางพูดว่า “อือ งั้นก็ได้ มา คุณเอากลับไปอุ่นกินที่บ้านเถอะ เออใช่ ยังมีไก่อีกนะ เป็นกับข้าวที่ฉันเพิ่งจะซื้อมาทั้งนั้นเลย สดใหม่มากเลย！”เมื่อพี่หลิวพูดจบก็ยัดถุงมาใส่ในมือฉัน ตอนนี้ฉันเองก็ไม่กล้าจะปฏิเสธ จึงทำได้แค่ตอบไปว่า “ถ้างั้นก็ขอบคุณมากนะคะพี่หลิว！”เมื่อฉันพูดจบก็หันไปยิ้มให้เถ้าแก่หยางอย่างประหม่า
ขณะที่ฉันถือของออกมา เถ้าแก่หยางก็เดินตามมาจากข้างหลังเพื่อช่วยฉันเปิดประตู ขณะที่ประตูกันขโมยกำลังจะเปิดออก จู่ๆเถ้าแก่หยางก็แอบยัดเงินจำนวนหนึ่งพันใส่มือฉัน ขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากออกไปนั้น เถ้าแก่หยางก็รีบทำสัญญาณมือให้ฉันเงียบ จากนั้นเขาจึงเอาเงินใส่ไว้ในกระเป๋าของฉัน
ขณะที่อยู่ระหว่างทางกลับจากบ้านของเถ้าแก่หยาง ฉันก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก เพราะรู้สึกว่าเถ้าแก่หยางกับพี่หลิวนั้นดีกับฉันมากจริงๆ เหมือนกับว่าเป็นน้องสาวแท้ๆของเธอเลยด้วยซ้ำ แถมยังตั้งใจซื้อของกินมากมายมาให้ฉันโดยเฉพาะอีกด้วย มันทำให้ฉันรู้สึกสนิทใจเป็นอย่างมาก
หลังจากที่ถึงบ้าน สามียังไม่กลับมา ฉันก็รีบทำกับข้าว เมื่อฉันทำกับข้าวเสร็จ สามีเองก็กลับมาจากที่ทำงานด้วยความดีอกดีใจ เขาอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะช่วยยกกำข้าวมาไว้ที่ห้องรับแขกก่อนจะกินข้าวกัน
กำลังกินข้าวไปได้สักพัก จู่ๆสามีก็ยิ้มพลางมองมาที่ฉัน จากนั้นก็ถามว่า “ที่รัก งานที่บริษัทรับทำความสะอาดของคุณตอนเช้านี่เป็นงานแบบไหนเหรอ？”
เมื่อจู่ๆสามีถามขึ้นมาแบบนี้ ฉันก็กังวลขึ้นมาทันที คงไม่ใช่ว่าเรื่องที่ฉันเป็นแม่นมให้กับผู้ใหญ่นั้นไปเข้าหูของสามีเข้าให้แล้วล่ะ？แต่ฉันเพิ่งทำแค่สองครั้งเอง สามีจะไปรู้ได้อย่างไร？ฉันเองก็ตอบไปอย่างไม่สบายใจว่า “ก็ช่วยคนอื่นทำความสะอาดนั่นแหละ！”
หลังจากที่สามีได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มและพูดต่อว่า “ถ้างั้นคงเหนื่อยมากเลยไม่ใช่เหรอ？แถมยังหาเงินได้ไม่เยอะด้วยใช่ไหม？”
เมื่อได้ยินสามีพูดแบบนี้ ฉันก็ยังหายใจหายคอไม่สะดวก ไม่รู้ว่าสามีอยากจะพูดอะไรกันแน่ ฉันจึงทำได้แค่พยักหน้าและพูดว่า “อื้อ ก็ดีนะ ทำวันละสองชั่วโมง เขาให้ฉันยี่สิบหยวนต่อวัน！”
สามีได้ฟังดังนั้นก็พยักหน้าพลางพูดว่า “อือ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ แต่ว่าที่รัก ช่วงนี้ฉันได้ยินว่ามีงานหนึ่งที่ได้เงินดีน่ะ ฉันอยากจะแนะนำให้คุณไปทำ คุณว่าไงบ้าง？”เมื่อสามีพูดจบก็ใช้มือมากุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แน่น พลางพูดอย่างตื่นเต้น
ขณะนี้ฉันพูดอย่างไม่สบายใจว่า “ที่รัก มันคืองานอะไรเหรอ？”
สามีกุมมือฉันเบาๆพลางพูดว่า “ที่รัก คุณเคยได้ยินงานที่ชื่อว่าแม่นมของผู้ใหญ่ไหม？”
“แม่นมของผู้ใหญ่เหรอ？”ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร
สามีได้ฟังดังนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ที่รัก ฉันจะบอกให้นะ งานแม่นมของผู้ใหญ่เนี่ยอันที่จริงก็เหมือนกับการให้นมเด็กเล็กๆนี่แหละ เพียงแต่เปลี่ยนจากเด็กเล็กเป็นผู้ใหญ่ ก็คือการป้อนนมให้กับผู้ใหญ่โดยเฉพาะนั้นแหละ！”
“อะไรนะ？ให้นมกับผู้ใหญ่เหรอ？”ฉันพูดเหมือนกับไม่อยากจะเชื่อ
สามียังคงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อื้อ ใช่ คุณไม่รู้เหรอ ในเมืองใหญ่อย่างเซินไห่ มีคนร่ำรวยที่ว่างๆหลายคนมาทำอะไรแบบนี้โดยเฉพาะเลยนะ แบบว่าถ้ากินน้ำนมของผู้หญิงแล้ว ว่ากันว่าน้ำนมของผู้หญิงนั้นมสารอาหารอย่างมาก กินเข้าไปแล้วจะดีต่อสุขภาพ！”
“มีเรื่องแบบนี้จริงๆเหรอ？”
สามีพูดต่อว่า “จริงสิ ในเมืองเซินไห่ก็มีอยู่เยอะแยะไป คนร่ำรวยน่ะมีเยอะ ดังนั้นการเป็นแม่นมเนี่ยจะต้องได้เงินดีแน่นอน การกินนมแต่ละครั้งคงจะอยู่ที่ประมาณแปดร้อยหยวนน่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าสามีจะมาเสนอให้ฉันทำงานแม่นมของผู้ใหญ่ด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าฉันจะแอบไปทำลับหลังสามีถึงสองครั้งแล้ว แต่ว่าฉันก็ทำเพื่อการเงินของครอบครัวทั้งนั้น ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าสามีจะยอมมาแนะนำงานนี้ให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
สามีมองความรู้สึกของฉันออก สามีจึงลูบมือของฉันก่อนจะพูดต่อว่า “ที่รัก คุณอย่าคิดผิดหรือคิดลึกไปเลย ฉันจะบอกคุณให้นะ ชาวน้ำนมพวกนี้น่ะเขามีการวางตัวดี พวกเขากินนมอย่างเดียว ไม่ทำอะไรอย่างอื่นหรอก ดังนั้นไม่ถือว่าเป็นการใช้ร่างกายหากินอะไรพรรค์นั้น พวกเขาแค่กินนม ส่วนพวกคุณก็แค่ป้อนนมไป อีกอย่างได้รับเงินเยอะกว่าการป้อนนมให้เด็กเล็กๆอีกด้วย คุณว่าอย่างไรล่ะ？”
เมื่อฉันได้ฟังแล้ว ก็ตอบไปอย่างสงบนิ่ง “ที่รัก คุณอยากจะให้ฉันไปเป็นแม่นมของผู้ใหญ่จริงๆเหรอ？”
เมื่อสามีเห็นแววตาที่ลึกซึ้งของฉันแล้วจึงพูดว่า “ที่รัก ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ แต่ว่าฉันไม่มีทางอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ？ครอบครัวของพวกเรายังติดหนี้อยู่อีกมาก แล้วลูกชายของพวกเราก็ยังต้องกินนม ร่างกายของพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยดีอะไรพวกนี้ก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น ฉันรับรอง รอฉันทำงานได้เยอะเยอะๆ ฉันจะไม่ให้คุณทำงานอะไรเลย และจะพาคุณออกไปเที่ยวเล่นทุกวันเลยดีไหม？แต่ว่าตอนนี้ก็ยังอยากได้ความช่วยเหลือจากคุณอยู่น่ะ！”
เมื่อสามีพูดมาถึงตรงนี้ หางตาก็เริ่มมีน้ำตาคลออยู่ อันที่จริงที่สามีพูดแบบนี้ ฉันก็สามารถเข้าใจได้ ฉันคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “อือ ได้สิ ที่รัก ฉันเชื่อคุณ！”
หลังจากที่สามีได้ฟังดังนั้นก็กอดฉันด้วยความตื่นเต้นดีใจ จากนั้นก็ใช้ปากจูบลงที่ใบหน้าและคอของ จากนั้นสามีจึงพูดว่า “ที่รัก คุณนี่ดีจริงๆเลย คุณดีกับฉันมาก คุณเป็นภรรยาที่ดีที่สุดไปเลยล่ะ！”
หลังจากที่สามีพูดเรื่องนี้กับฉัน ฉันก็ไม่ค่อยได้ไปบริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หงแล้ว แต่ว่าเพื่อเป็นการขอบคุณพี่หง ฉันจึงไปที่บริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หงในตอนเช้า เมื่อพี่หงได้เจอฉันก็ดูดีอกดีใจเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่ฉันคิดไม่ถึงก็คือ ระหว่างที่ฉันไม่ได้ไป บริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หงมีแม่นมเพิ่มมาอีกคนหนึ่งชื่อว่าเซียงเซียงแม่นม ว่ากันว่ามาจากเสฉวน
เมื่อฉันเดินเข้าไป ฉันก็เห็นว่าเซียงเซียงนั้นร้องไห้ไม่หยุด ราวกับว่ามีเรื่องอึดอัดไม่สบายอกสบายใจอย่างไรอย่างนั้น ฉันมองอยู่สักครู่ ก็เห็นว่าเซียงเซียงนั้นตัวสูง และหน้าอกก็ใหญ่มากอีกด้วย
ในตอนนั้นเอง พี่หงบอกฉันว่า ลูกของเซียงเซียงเพิ่งจะอายุได้เดือนเดียวก็ต้องออกมาทำงานกับสามีแล้ว สามีนั้นมีรายรับค่อนข้างต่ำ ไม่พอที่จะพยุงการเงินของที่บ้านเอาไว้ได้ สามีคงพาเธอมาหาฉันที่นี่เพื่อให้ทำงานเป็นพี่เลี้ยงอะไรแบบนั้น จากนั้นก็ทิ้งเธอเอาไว้เลย
พี่หงบอกเซียงเซียง ว่าถ้าอยากได้งานเป็นพี่เลี้ยงอย่างจริงจังละก็ อันที่จริงอย่างแรกต้องมีใบประกาศนียบัตรก่อน ไม่อย่างนั้นเจ้าของบ้านก็คงจะไม่ยอมรับ อีกอย่างเซียงเซียงเรียนไม่จบมัธยมต้นด้วยซ้ำ พวกเขาเลยไม่ค่อยอยากจะยอมรับคนที่เรียนมาน้อย ถ้าจะต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเขาคงจะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ คงจะไปเป็นได้แค่แม่นมเท่านั้น
已经是最新一章了
加载中
