บทที่009 คุณผู้ชายคะ อย่าทำแบบนี้ค่ะ

บทที่009 คุณผู้ชายคะ อย่าทำแบบนี้ค่ะ แต่เมื่อเซียงเซียงได้ยินว่าจะต้องไปเป็นแม่นมให้กับผู้ใหญ่นั้น เซียงเซียงที่มีความคิดค่อนข้างหัวโบราณก็เริ่มร้องไห้ไม่หยุด ขนาดคำปลอบโยนของพี่หงกับจวนจื่อเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ เมื่อเซียงเซียงร้องไห้จนเยอะมากพอแล้ว พี่หงจึงพูดล้างสมองเซียงเซียงต่อว่า “เซียงเซียง สามีคุณก็หาเงินมาได้ไม่มาก แถมยังทะเลาะกับคุณทั้งวี่ทั้งวัน แล้วยังเอาคุณมาทิ้งไว้ที่นี่อีก คุณอย่าไปคิดว่าการเป็นแม่นมของผู้ใหญ่แล้วจะต้องรู้สึกผิดกับเขา！ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณอย่ารู้สึกลำบากใจเรื่องเงิน ถ้าเกิดรู้สึกลำบากใจเรื่องเงิน ก็เท่ากับว่ารู้สึกลำบากใจกับตัวเองไปด้วย ตอนนี้จะหาเงินอย่างไรดี？ตอนนี้เป็นหญิงงามเมืองยังหาเงินได้ไม่ดีเลย หญิงพวกนั้นต้องรับแขกมั่วๆซั่วๆทั้งวัน สุดท้ายกลับได้เงินไม่เท่าไหร่ แถมยังอาจจะเจ็บป่วยร่างกายได้อีก พวกเราแค่อยากจะให้คุณไปป้อนนม ไม่ได้ให้ไปขายเนื้อหนังมังสาสักหน่อย อีกอย่างได้เงินเยอะด้วย คุณบอกมาสิว่าที่พี่พูดมามันมีเหตุผลไหม？” เมื่อพี่หงพูดออกมาแบบนั้น เซียงเซียงได้ฟังดังนั้นก็ยอมตอบรับเป็นแม่นมของผู้ใหญ่ทั้งน้ำตา เมื่อฉันได้เห็นฉากนั้น ก็รู้สึกสงสาร รู้สึกว่าสถานการณ์ที่ฉันเจอนั้นเทียบกับเซียงเซียงไม่ได้เลย หลังจากที่เซียงเซียงเองก็เป็นแม่นมของผู้ใหญ่ด้วยนั้น บริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หงก็ราวกับว่ามีแม่นมของผู้ใหญ่จริงๆถึงสามคนแล้ว แน่นอนว่าบางครั้งฉันก็ค่อนข้างอิสระ ไม่ต้องมานั่งทำงาน และในตอนนั้นเอง พี่หงก็ทำให้ลูกค้าทั้งหมดพึงพอใจมากกว่าเดิม พี่หงเองก็เลยออกกฎมาใหม่ กฎของพี่หงก็คือ เมื่อก่อนจะให้ลูกค้าจ่ายค่านายหน้าให้บริษัท200ถึง300 แต่ตอนนี้เพื่อความสะดวกสบายเลยให้จ่ายเป็นเงินสด พวกแม่นมจะเป็นคนรับแทน และทุกครั้งพวกเราจะต้องจ่าย300หยวนเพื่อเป็น่านายหน้าให้กับพี่หง แต่ทุกครั้งที่เราต้องออกไปให้นมนั้นอย่างนิ้ยก็ได้800หยวนต่อครั้ง โดยปกติแล้วก็จะได้ประมาณพันหยวนต่อครั้ง วาทศิลป์ของพี่หงนั้นไม่เลวเลยทีเดียว และขอบเขตของงานนี้ค่อนข้างกว้าง เมื่อเซียงเซียงเริ่มเข้าเป็นแม่นมอย่างจริงจังเพียงแค่สองวัน ก็มีแขกติดต่อมาแล้ว ลูกค้าคนนั้นเป็นชายวัยกลางคน ออกจะอวบอ้วน และก็ยังใส่แว่นอีกด้วย ดูแล้วสุภาพอ่อนโยน พี่หงเป็นคนพาเขาเข้ามาในบริษัท หลังจากที่เขาเข้ามาแล้ว พี่หงก็ยิ้มพลางพูดกับเขาว่า “เถ้าแก่คะ คุณลองดูสิ เรามีแม่นมอยู่สามคง คนหนึ่งคือหญิงอกตูม （พี่หงชี้ไปที่เซียงเซียงก่อนจะพูดกับเถ้าแก่） ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นนักศึกษา（พี่หงพูดกับเถ้าแก่ว่าฉันคือนักศึกษา อันที่จริงฉันเป็นแค่เด็กมัธยมปลายที่ลาออกไปแล้วก็เท่านั้นเอง）！”จากนั้นก็ชี้ไปทางหญิงที่ค่อนข้างสวยที่ชื่อจวนจื่อก่อนจะพูดว่า “คุณลองดูคนนี้ที่ออกจะสวยงาม ถึงแม้ว่าหน้าอกจะไม่ใหญ่มากแต่ว่าเต่งตึงดี และน้ำนมก็หวานมากด้วย！” หลงัจากที่เถ้าแก่คนนั้นดันแว่นขึ้นก็มองพวกเราทั้งสามอย่างพินิจพิเคราะห์ สุดท้ายก็ชี้ไปที่หญิงอกตูมอย่างเซียงเซียงพลางพูดว่า “โอเค ฉันอยากได้อันนี้！” หลังจากที่พี่หงได้ฟังดังนั้น ก็ลุกขึ้นก่อนจะพูดอย่างดีใจว่า “อื้อ โอเคค่ะ เถ้าแก่ คุณขึ้นไปรอด้านบนก่อนเลย！” เมื่อเถ้าแก่หันหลังเดินขึ้นไปแล้ว พี่หงเองก็พูดกับเซียงเซียงว่า “เซียงเซียง คุณดูสิ โชคดีของคุณมาแล้ว เพิ่งมาทำงานจริงๆจังๆได้แค่สองวันก็มีแขกมาหาถึงที่แล้ว มา ยิ้มหน่อย เตรียมพร้อมให้นมนะ！” เซียงเซียงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มด้วยความประหม่า จากนั้นก็พยักหน้าและเดินตามพี่หงขึ้นไปในห้องด้านบน เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆของเซียงเซียง ฉันเองกฑบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไร พวกเรากำลังนั่งดูทีวีอยู่ข้างล่างด้วยความเบื่อหน่าย จู่ๆพี่หงก็พอเซียงเซียงกลับลงมา เมื่อฉันเห็นท่าทีไร้เดียงสาของเซียงเซียง ดูไม่สบายใจเป็นอย่างมาก หน้าของพี่หงเองก็มีความไม่พอใจปนอยู่ พี่หงพาเซียงเซียงลงมาจากนั้นก็พูดกับฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณขึ้นไปแทนเถอะ แขกไม่ชอบเซียงเซียง อยากจะเปลี่ยนคน！” ฉันได้ฟังดังนั้น ก็มองไปทางเซียงเซียงที่ดูอึดอัดใจ จากนั้นก็ใช้สายตาปลอบเธอ ก่อนที่ฉันจะขึ้นไปที่ชั้นสาม ขณะนี้พี่หงเก็บเงินจากลูกค้าไปแล้ว หลังจากที่ฉันเข้าไปแล้ว ลูกค้านั้นยิ้มให้ฉันด้วยความพออกพอใจ และยิ้มให้ฉันทั้งๆที่ใส่แว่นดูไร้เดียงสานั้น แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย หลังจากที่ฉันเข้าไปแล้ว ดวงตาของเขาก็จ้องมาที่ตรงนั้นของฉันไม่หยุด หลังจากที่ฉันเข้าไปในห้องแล้ว เขายิ้มพลางบอกให้ฉันไปอาบน้ำเสียก่อน เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็เดินออกมา หลังจากที่ฉันเดินออกมา ดวงตาของเขาก็ยิ่งดูชัดเจนมากขึ้นไปอีก จากนั้นเขาก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า “คุณชื่ออะไร？พวกเราเริ่มกินกันเถอะ！” ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็พูดโดยธรรมชาติว่า “ฉันชื่อเมิ่งเมิ่ง！”เมื่อฉันพูดจบ จากนั้นฉันก็แก้ผ้าท่อนบนออก เขากินอย่างต่อเนื่องอยู่สักครู่ จากนั้นเขาใช้มือข้างหนึ่งจับอย่างไม่หยุดนิ่ง ขณะนี้ฉันรู้สึกว่าสถานการณ์มันดูจะมีกลิ่นตุๆ ฉันจึงพูดว่า “ขอโทษนะคะ ฉันให้น้ำนมเฉยๆค่ะ！” เขาพูดด้วยความจริงจังว่า “ฉันรู้！” ฉันจึงพูดต่อพูดว่า “คุณรู้แล้วทำไมคุณถึงยังมาถอดกางเกงของฉันล่ะ？” จากนั้นเขาพูดว่า “คุณดูน่าหลงใหลมากเลย ฉันทนไม่ไหว ฉันอยากทำ！” ฉันจึงพูดขึ้นว่า “ขอโทษที ฉันให้น้ำนมอย่างเดียว ฉันไม่ทำ！” เขาคิดสักพักก่อนจะพูดว่า “งั้นฉันเพิ่มเงินให้คุณ คุณจะว่าอย่างไร？เพิ่มสักพันนึงดีไหม？” เมื่อพูดจบเขาก็หยิบแบงค์ร้อยจำนวนสิบใบออกมาจากกระเป๋า จากนั้นจึงใช้สายตาอันเชื่อมั่นมองมาที่ฉัน ก่อนจะขอให้ฉันตอบตกลง ขณะนี้ฉันกำลังเห็นเงินหนึ่งพันนั้น ฉันเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ฉันจึงลังเลขึ้นมาแล้วก็ไม่รู้ว่าจะตอบตกลงดีไหม เมื่อเขาเห็นฉันที่กำลังลังเลก็คิดว่าฉันนั้นตกลงไปแล้ว เขาจึงเริ่มปลดกางเกงของฉันอีกครั้ง ในสถานการณ์นี้ ฉันไม่ได้ปฏิเสธหรือปัดออกอีกแล้ว หลังจากเสร็จกิจ เขาก็หยิบเงินออกมาอีกสองร้อยแล้วพูดกับฉันด้วยความดีใจว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณทำได้ดีมากเลย ฉันชอบมากเลย ถ้าครั้งหน้าว่างละก็ฉันจะนัดอีกทีนะ！” ฉันได้ฟังดังนั้น ก็ตอบกลับไป “ขอบคุณค่ะ！” จากนั้นฉันก็รับเงินจากมือเขา เมื่อเขาให้เงินฉันแล้ว ก็เดินจากไป หลังจากที่ฉันลงไปชั้นล่าง พี่หงก็พูดด้วยความดีใจว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณนี่ทำได้ไม่เลวเลยนะ ลูกค้าเพิ่งจะบอกกับฉันว่าคุณทำได้ดีมาก เขาพอใจมากเลยล่ะ！”หลังจากที่พี่หงพูดจบก็ส่งเงินมาให้ฉัน เมื่อฉันนับดู ก็มีเพียงห้าร้อยหยวน พี่หงเก็บเงินค่านายหน้าไปถึงสามร้อยดูมีลับลมคมใน ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ฉันรับแขกอย่างจริงจัง ก็ทำให้ตัวฉันเองเปลี่ยนไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะทำอะไรกับแขกคนที่สองไปแล้ว แต่ว่าครั้งนั้นฉันเต็มใจเอง เต็มใจจริงๆ เพราะฉันชอบลูกค้าคนนั้น ฉันรู้สึกดีกับเขา แต่สำหรับแขกคนนี้ บอกได้เลยว่าเป็นเพราะเงินล้วนๆ เมื่อเขียนมาถึงตรงนี้ฉันรู้สึกว่ามันดูปลอมๆแล้วฉันนี้ถูกดึงดูดด้วยเงิน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทำถูกหรือทำผิดกันแน่ จากนี้ฉันคงต้องเจอแม่นมอีกมาก ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเปลี่ยนจากการให้น้ำนมเฉยๆเป็นความไม่บริสุทธิ์แล้วหรือเปล่า พวกที่บอกว่าตัวเองเป็นแม่นมจริงๆเนี่ย มันจะจริงได้สักแค่ไหนกันนะ？ หลังจากที่ฉันให้นมเสร็จ เซียงเซียงก็เข้ามาหาฉันด้วยใบหน้าหม่นหมอง เธอถามฉันด้วยความไม่เข้าใจว่า “พี่เมิ่ง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？” ฉันที่ได้เห็นดังนั้นก็พูดกับเซียงเซียงที่กำลังดูสับสนว่า “อือ？เป็นอะไรเหรอ？ฉันดีอยู่นี่！” เซียงเซียงยังคงพูดด้วยความไม่เข้าใจว่า “แขกคนนั้นไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม？ตอนที่ฉันเพิ่งจะเข้าไปเขาก็เอามือมาบีบนมและก้นของฉันอีก” เมื่อฉันได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มขึ้นพลางพูดว่า “ตอนที่แขกอยากจะจับคุณ คุณไม่ค่อยเต็มใจและเขินอายจะไม่ให้เขาจับใช่ไหม เขาเลยอยากเปลี่ยนคน？” เมื่อฉันพูดจบ เซียงเซียงก็พยักหน้าทั้งๆที่หน้าแดง ก่อนจะพูดด้วยความอึดอัดใจว่า “อือ ใช่ ฉันเพิ่งจะเข้าไป เขาก็ขอให้ฉันถอดเสื้อออก จากนั้นสองมือของเขาก็เริ่มไม่นิ่ง！” พอฉันขอร้องว่า “คุณคะ อย่าทำแบบนี้เลย ได้ไหม？ฉันมาเพียงให้นมอย่างเดียว！” หลังจากที่แขกได้ฟังดังนั้นก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันทีพลางพูดว่า “เปลี่ยนคน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว！”จากนั้นเขาก็เรียกพี่หงมา ก่อนจะขอให้เปลี่ยนคน ฉันได้ยินแล้วก็พูดกับเซียงเซียงว่า “เซียงเซียง คุณเพิ่งจะมาทำงานอาจจะยังไม่ค่อยชิน จากนี้คุณคงจะค่อยๆชินขึ้นมาเอง โดยเฉพาะเมื่อคุณรู้ถึงความสำคัญของเงินแล้ว แต่ว่าเมื่อคุณหาเงินมาได้อย่างยากลำบาก คุณจะรู้ว่าจะต้องไปทำแบบนั้น อันที่จริงพอมาคิดๆดูแล้ว สิ่งที่พี่หงพูดนั้นก็ไม่ได้ผิดเลย！” เซียงเซียงได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดดังนั้น ก็กระพริบตาปริบๆ จู่ๆเซียงเซียงก็ถามขึ้น “พี่เมิ่ง ลูกคุณอายุเท่าไหร่แล้ว？สามีคุณทำงานอะไรล่ะ？” เมื่อเซียงเซียงพูดแบบนี้ ฉันก็เริ่มคิดถึงลูกชายที่อยู่ไกลออกไป เมื่อเซียงเซียงพูดถึงสามีของฉัน ฉันก็เริ่มหนักอกหนักใจ ถ้าเกิดว่าสามีสามารถหาเงินให้ได้มากกว่านี้นะ บางทีฉันอาจจะอยู่ที่บ้านเก่าเลี้ยงลูกไปแล้ว แต่น่าเสียดายที่สามีนั้นหาเงินไม่ค่อยเก่ง เมื่อคิดถึงเรื่องเงิน ฉันก็รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา เพราะในตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมปลายบ้านของฉันจน ไม่มีเงินเลย ฉันเลยต้องมาอยู่ในจุดนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันคงได้เรียนมหาวิทยาลัยดีๆไปแล้ว เมื่อคิดถึงคำว่าเงิน ก็ทำให้ฉันเจ็บใจขึ้นมา เมื่อคิดถึงตรงนี้ หางตาฉันก็มีน้ำ เมื่อเซียงเซียงเห็นว่าหางตาของฉันนั้นเริ่มมีน้ำตาซึมๆ เซียงเซียงก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “พี่เมิ่ง คุณเป็นอะไร？ฉันพูดอะไรให้คุณเสียใจหรือเปล่า？” ฉันจึงเช็ดน้ำตาที่หางตา จากนั้นก็ยิ้มพลางพูดว่า “เซียงเซียง ไม่มีอะไรหรอก จากนี้พี่จะช่วยคุณเอง จำเอาไว้นะว่าเมืองใหญ่แบบเซินไห่ คุณจะต้องพึ่งพาตนเอง พวกเรายังอายุน้อยและมีน้ำนม ก็ต้องหาเงินเอาไว้เยอะๆ ถ้าในอนาคตไม่มีน้ำนมแล้วก็คงจะหาเงินได้ยากขึ้นไปอีก！” เมื่อฉันพูดแบบนี้ เซียงเซียงก็พยักหน้าไม่หยุด ฉันลูบหัวของเซียงเซียงก่อนจะพูดว่า “เซียงเซียง คุณวางใจเถอะ พี่จะช่วยคุณเอง！” ฉันคิดไม่ถึงเลยว่างานของพี่หงจะกว้างขนาดนี้ เมื่อก่อนฉันคิดว่ามันเป็นแค่บริษัทเล็กๆ ไม่คิดเลยว่านอกจากพี่หงจะทำงานเกี่ยวกับแม่นมแล้ว ยังมีรับอุ้มบุญ เป็นแม่บ้าน และงานพาร์ทไทม์ต่างๆ บางครั้งจวนจื่อก็บอกว่าไม่อยากจะเป็นแม่นมของผู้ใหญ่แล้ว อยากจะไปเป็นแม่นมของเด็กๆแทน พี่หงก็พูดว่า “ให้นมเด็กมันเหนื่อยขนาดไหนล่ะ ไหนละร้องไห้ทั้งวี่ทั้งวัน ป้อนนมผู้ใหญ่น่ะสบายจะตายไป！การที่คุณได้มาเจอฉันก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว คุณเป็นแม่นมของผู้ใหญ่ไปก่อนเถอะ รอตอนที่ไม่มีน้ำนมแล้วค่อยไปรับอุ้มบุญ รับอุ้มบุญครั้งหนึ่งไงจะได้สักแสนสองแสน หลังจากที่อุ้มบุญเสร็จแขกคงจะไม่ให้คุณไปให้นมลูกเขา เพราะกลัวว่าเด็กจะจดจำและมีความผูกพัน เท่านี้คุณก็กลับมาทำงานเป็นแม่นมได้อีก ชีวิตนี้ก็จะหาเงินได้ไม่หยุดเลย！”