บทที่010 สถานการณ์ที่ทำตัวไม่ถูก

บทที่010 สถานการณ์ที่ทำตัวไม่ถูก คำพูดของพี่หงทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก ดูๆไปแล้วพี่หงกำลังอยากจะคั้นน้ำออกจากตัวพวกเราให้ได้ออกมาจนหมดจดเลยล่ะ！ สองวันให้หลังในตอนเช้า ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากเบอร์แปลกอีก ฉันรับสายก่อนจะถามว่า “สวัสดีค่ะ คุณคือใครคะ？” อีกฝ่ายเมื่อได้ยินเสียงฉันก็หัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่งใช่ไหม？ฉันคือพี่เฉินเองนะ ยังจำได้ไหม？” ฉันได้ฟังดังนั้น ที่แท้ก็เป็นลูกค้าคนแรกของฉันนี่เอง ตอนนั้นพี่หงแนะนำให้พวกเราได้เจอกันและกินนมด้วย ฉันฟังเสียงของเขาออกเขาว่ามีความตื่นเต้นซ่อนอยู่ ถึงอย่างไรก็ไม่มีแขกมาหลายวันแล้ว ฉันจึงพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “อ๋อ ที่แท้ก็เป็นพี่เฉินนี่เอง จำได้อยู่แล้ว ต้องจำได้สิคะ！” พี่เฉินได้ฟังเสียงของฉันดังนั้นก็ดีใจก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง วันนี้ตอนบ่ายคุณว่างไหม？ฉันอยากกินนมของคุณ！” เมื่อได้ยินพี่เฉินพูดแบบนี้ ฉันก็เข้าใจในทันที พี่เฉินคนนี้เป็นคนที่ไม่เลวเลยทีเดียว เป็นเพราะท้องไส้ไม่ค่อยจะดีมาตลอด ถึงได้มากินนมตามคำแนะนำของหมอ นิสัยของเขาก็น่าเชื่อถือ ในตอนนั้นเองฉันคิดถึงเซียงเซียงขึ้นมา ฉันก็อยากจะแนะนำให้กับเซียงเซียง นั้นยังไม่ได้รับแขกเลยแม้แต่คนเดียว ฉันคิดอยู่สักครู่ก่อนจะพูดว่า “พี่เฉิน คืออย่างนี้ ฉันมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งที่เพิ่งจะคลอดลูกได้ไม่นานก็ออกมาทำงาน เธอเองก็เพิ่งจะมาทำงานทางนี้ เธอนั้นหน้าอกใหญ่แล้วก็มีน้ำนมมาก ให้ฉันแนะนำให้คุณได้รู้จักจะดีไหม？” พี่เฉินได้ฟังดังนั้นก็อึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะถามว่า “เมิ่งเมิ่ง เขาเป็นเพื่อนคุณเหรอ？” ฉันพยักหน้าพลางพูดว่า “อือ ใช่แล้วพี่เฉิน คุณเชื่อฉันเถอะ！” หลังจากที่พี่เฉินได้ฟังดังนั้นก็พูดว่า “อื้อ งั้นก็ดี งั้นตอนเวลาประมาณสิบเอ็ดโมงพวกคุณมากินข้าวกันที่จัตุรัสประชาชนเถอะ！” หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้นก็พูดด้วยความดีใจว่า “อือ โอเคเลย ขอบคุณมากพี่เฉิน ขอบคุณมากจริงๆค่ะพี่เฉิน！” ขณะที่ฉันกำลังจะวางสายนั้น จู่ๆพี่เฉินก็กำชับฉันว่า “อ๋อ ใช่ เมิ่งเมิ่ง เรื่องนี้อย่าไปบอกให้พี่หงรู้นะ มันจะไม่ดีต่อทุกๆคน เข้าใจไหม？” ฉันคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “อื้อ รู้แล้ว พี่เฉิน ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร！” จากนั้นฉันก็ไปที่บริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หง ตอนแรกฉันอยากจะโทรไปหาเซียงเซียง แต่ว่าเซียงเซียงเพิ่งจะมาจากบ้านเก่า ไม่มีเงินสักแดงเดียว ดังนั้นตอนนี้เลยยังไม่มีโทรศัพท์ ฉันเลยต้องไปในบริษัทก่อน เมื่อฉันมาถึงบริษัทบริษัทแม่บ้านพี่หง พี่หงกำลังติดต่อกับลูกค้าทางอินเตอร์เน็ต เมื่อพี่หงได้เจอฉัน ก็ส่ายหัวก่อนจะพูดว่า “เห้อ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ช่วงนี้ชาวน้ำนมไม่ค่อยอยากจะมากินนมสักเท่าไหร่ บ้างก็ว่าแพงบ้างก็ว่างานยุ่ง ไม่รู้จริงๆว่าพวกเขานั้นยุ่งจริงๆหรือว่ามันแพงเกินไป ดูๆไปแล้วพวกเราคงจะต้องเจาะกลุ่มเป้าหมายการตลาดใหม่แล้วแหละ！” ฉันยิ้มก่อนจะพูดว่า “พี่หง เที่ยงนี้ฉันขอพาเซียงเซียงไปกินข้าวที่บ้านฉันนะ เธอบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหาร ฉันเลยทำซุปเอาไว้ให้เธอโดยเฉพาะ ไม่อย่างนั้นเมื่อลูกค้ามา เธอไม่มีน้ำนมจะยุ่งเอาได้！” หลังจากที่พี่หงได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มร้ายๆก่อนจะพูดว่า “โอ้ มองไม่ออกเลยนะว่าเมิ่งเมิ่งของพวกเราจะเป็นผู้หญิงที่เห็นใจขนาดนี้ ไปเถอะ แต่อย่าลืมนะว่าให้พาเธอกลับมาเร็วหน่อย ไม่งั้นบริษัทก็จะเหลือแค่จวนจื่อคนเดียวแล้ว！” จากนั้นฉันก็พาเซียงเซียงออกมาจากบริษัทแม่บ้านพี่หง เซียงเซียงพูดกับฉันด้วยความดีใจว่า “พี่เมิ่ง คุณนี่เป็นคนดีจริงๆ ทำซุปเอาไว้ให้ฉันกินโดยเฉพาะด้วย！” ฉันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มด้วยความประหม่าก่อนจะพูดว่า “เซียงเซียง คืออย่างนี้นะ เมื่อช่วงเช้าฉันจะทำซุปให้แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องเลื่อนไปก่อนน่ะ ตอนนี้ฉันจะพาคุณไปหาเงินนะ！” “อะไรนะ？พาฉันไปหาเงินเหรอ？”เซียงเซียงได้ยินดังนั้นก็ตกใจพลางมองมาที่ฉัน ฉันรีบทำมือบอกให้เงียบเอาไว้ ฉันพูดต่อว่า “เซียงเซียง เรื่องนี้ห้ามไปบอกใครเลยนะ เข้าใจไหม？ถ้าเกิดว่าพี่หงรู้ พวกเราสองคนจะต้องซวยแน่ๆเลย เข้าใจไหม？วันนี้เขาเป็นลูกค้าคนแรกของฉัน วันนี้ฉันอยากจะแนะนำคุณให้กับเขาโดยเฉพาะ วางใจเถอะ เขาไม่ใช่คนแย่อะไร เขาเป็นข้าราชการด้วยนะ！” เซียงเซียงได้ยินดังนั้นก็กุมมือฉันเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นก่อนจะพูดว่า “จริงเหรอ？พี่เมิ่ง คุณดีกับฉันจัง หลายวันมานี้ฉันไม่มีลูกค้าเลย ฉันจะอยู่ไม่ไหวอยู่แล้ว คุณวางใจเถอะ ฉันจะม่มีทางเอาเรื่องนี้ไปบอกใครแน่นอน！” จากนั้นฉันก็พาเซียงเซียงขึ้นแท็กซี่ไปที่จัตุรัสประชาชน เมื่อใกล้ถึงเวลาสิบเอ็ดโมง พี่เฉินก็โทรมาหาฉัน “เมิ่งเมิ่ง พวกคุณถึงหรือยัง？” ฉันรับโทรศัพท์ของพี่เฉินก่อนจะพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่เฉิน ฉันกับเซียงเซียงถึงแล้ว กำลังรอคุณอยู่！” พี่เฉินได้ยินดังนั้นก็พูดว่า “เมิ่งเมิ่ง พวกคุณมาที่หาฉันที่ร้านหยินมินนะ ฉันจะรออยู่ที่นั่น พวกคุณมาถึงแล้วจะเลี้ยงข้าวพวกคุณ！” จากนั้นฉันก็พาเซียงเซียงเดินไปที่ร้านอาหารของร้านหยินมิน เมื่อเห็นว่าร้านอาหารนั้นถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เซียงเซียงก็ทำแววตาวิ๊งๆใส่ฉันไม่หยุด รู้ได้เลยว่าเซียงเซียงนั้นโดยความหรูหราของเมืองใหญ่แห่งนี้ดูดไปแล้ว เมื่อเข้าไปที่ร้านหยินมิน ในนั้นมีพนักงานสาวสวยมารอต้อนรับอยู่ใจดีพลางพูดว่า “สวัสดีค่ะ มาสองท่านใช่ไหมคะ ไม่ทราบว่าจะได้จองเอาไว้หรือเปล่า？” ฉันยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “ไม่ทราบว่ามีคนจองชื่อคุณเฉินไหมคะ？” หลังจากที่พนักงานสาวสวยได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “อ๋อ สวัสดีค่ะ ทั้งสองท่านเชิญทางนี้ค่ะ！”เมื่อพนักงานพูดจบก็พาฉันกับเซียงเซียงไปห้องรับแขกทางด้านนั้น เมื่อพวกเราเจอพี่เฉินแล้ว พี่เฉินก็ยิ้มขึ้นพลางนั่งจิบชาอยู่ภายในห้องรับรองคนเดียว เมื่อพวกเราสองคนเข้ามา พี่เฉินก็รีบลุกขึ้นมา จากนั้นจึงทักทายฉันกับเซียงเซียงว่า “เมิ่งเมิ่ง มา พวกคุณสองคนรีบมานั่งตรงนี้！” ฉันยิ้มให้พี่เฉินก่อนจะพูดว่า “พี่เฉิน สวัสดีค่ะ นี่คือเซียงเซียง！”เมื่อฉันพูดจบยังไม่ทันที่พี่เฉินจะเปิดปากพูด ฉันก็รีบหันไปทางเซียงเซียงก่อนจะพูดว่า “เซียงเซียง รีบทักทายพี่เฉินเร็ว！” เซียงเซียงมองพี่เฉินจากนั้นก็ก้มหน้าด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พูดด้วยความอายว่า “สวัสดีค่ะพี่เฉิน！”เมื่อพี่เฉินเห็นเซียงเซียงดังนั้น ก็พูดด้วยความพอใจว่า “เมิ่งเมิ่ง เซียงเซียงเพิ่งจะมาจริงๆเหรอ？” ฉันได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบอย่างตั้งใจว่า “อือ ใช่สิ พี่เฉิน！”ขณะนี้สายตาของพี่เฉินนั้นเริ่มมองหน้าอกของเซียงเซียงอย่างพินิจพิเคราะห์ เขามองอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไม่เลวเลย ไม่แย่ๆ เต่งตึงดีนะ！ใหญ่กว่าโซระ อาโออิอีก！” เมื่อพี่เฉินพูดแบบนี้ ฉันก็ขำตามพี่เฉินไปด้วย แต่ว่าเซียงเซียงกลับก้มหน้าลงทั้งๆที่หน้าแดงก่ำและไม่กล้าพูดอะไร ในตอนนั้นเอง พี่เฉินก็สั่งให้พวกพนักงานยกอาหารมา อาหารที่พี่เฉินสั่งนั้นเยอะมาก หลายๆอย่างเป็นอาหารที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ว่าพอกินเข้าไปแล้วมันอร่อยมากจริงๆ อาหารมื้อนี้พี่เฉินคงจะจ่ายไปไม่น้อยเลย พี่เฉินมองฉัน จากนั้นก็มองเซียงเซียงอีก แล้วยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “ทั้งสองคนไม่ต้องเกรงใจนะ กินเยอะๆเลย อยากกินอะไรก็กินได้เลย ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ！” เมื่อพี่เฉินพูดจบก็เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย พวกเรามองพี่เฉินกินอย่างอร่อยขนาดนั้น ฉันกับเซียงเซียงก็เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนกัน เมื่อกินจนใกล้หมด จู่ๆพี่เฉินก็ยิ้มและเริ่มพูดว่า “นี่ก็กินจนจะหมดแล้ว ตอนนี้ฉันอยากจะกินนมแล้ว！” เมื่อได้ยินพี่เฉินพูดแบบนี้ ฉันก็เข้าใจสิ่งที่พี่เฉินพยายามจะสื่อโดยทันที จากนั้นเลยส่งซิกให้เซียงเซียง เซียงเซียงนั้นก็เดินไปทางพี่เฉินทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ ในตอนนั้นเอง พี่เฉินนั่งอยู่บนโซฟาโดยเฉพาะ เซียงเซียงเดินหน้าแดงไปหา จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตามองพี่เฉิน พี่เฉินเองก็เงยหน้ามองเซียงเซียง จากนั้นก็ไปมองเรือนร่างของเซียงเซียง พี่เฉินลูบคลำเซียงเซียงโดยมีเสื้อผ้ากั้นอยู่จากนั้นจึงถามว่า “เซียงเซียง คุณเพิ่งจะมาเป็นแม่นมครั้งแรกเหรอ？” เซียงเซียงได้ฟังดังนั้น ก็พยักหน้าพลางพูดว่า “อือ ใช่ค่ะ！” หลังจากที่พี่เฉินได้ฟังดังนั้นก็พูดกับเซียงเซียงว่า “เซียงเซียง ถิดเสื้อกับเสื้อชั้นในออกเถอะ！” หลังจากที่เซียงเซียงได้ฟังดังนั้นก็หน้าแดงขึ้น แต่ว่าเซียงเซียงก็ยังยอมปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก เมื่อเซียงเซียงค่อยๆปลดประดุมออกทีละเม็ดๆ พี่เฉินก็จ้องไปที่ตรงนั้นของเซียงเซียง เขาเหมือนกันจะชอบท่าทีเขินอายของเซียงเซียง พี่เฉินยืนขึ้นด้วยความดีใจ เขายิ้มก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งไปจับคางของเซียงเซียง จากนั้นก็ดันให้หน้าของเซียงเซียงเงยขึ้นเบาๆ เขาตั้งใจให้เซียงเซียงมองตาเขา เมื่อเขาเห็นแววตาที่ดูเขินอายอย่างไร้เดียวสาและบริสุทธิ์นั้น หน้าของพี่เฉินก็ยิ่งยิ้มออกมาอย่างสดใส จากนั้นเมื่อพี่เฉินจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อย ก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะเรียก “เมิ่งเมิ่ง！คุณมานี่！”พอพี่เฉินพูดจบก็ให้ฉันเดินไป ฉันมองแววตาของพี่เฉิน โดยที่ไม่รู้ว่าขณะนี้พี่เฉินเรียกฉันไปทำอะไร ฉันจึงทำได้แต่เดินไปทางเขา เมื่อฉเดินไปทางห้องรับรอง พี่เฉินก็เปิดประตูออก ฉันไม่รู้ว่าในห้องรับรองนี้ยังมีห้องอีก เมื่อฉันเดินเข้าไปในประตูเล็กๆนั้น ฉันก็อึ้งไป ในห้องนั้นถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรามาก และมีข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกติดตั้งอย่างทันสมัย ส่วนเตียงก็ถูกตั้งเอาไว้อยู่ตรงกลาง ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจ แต่หัวใจของฉันก็เต้นรัวขึ้นมา เพราะฉันไม่รู้ว่าจู่ๆพี่เฉินให้ฉันเข้ามาในห้องลับนี่ทำไม เมื่อพี่เฉินเห็นหน้าที่สงสัยนี้ จึงยิ้มร้ายๆออกมาก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ทำไมเหรอ？หรือว่าคิดว่าฉันจะทำอะไรไม่ดีเหรอ？” ฉันได้ฟังคำหยอกของพี่เฉินก็ทำให้ความกังวลนั้นหายไปนิดหน่อย ฉันจึงยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “พี่เฉิน ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น อย่าเข้าใจผิดเลย！” พี่เฉินมองฉันสักครู่ ก่อนจะหันเดินไปนั่งบนเตียงนั้น พี่เฉินจึงมองมาทางฉันแล้วพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง ปิดประตูแล้วมานั่งตรงนี้เถอะ！”