บทที่012 ถูกเขามอมเหล้าเข้าให้แล้ว

บทที่012 ถูกเขามอมเหล้าเข้าให้แล้ว ผ่านไปไม่นาน พนักงานก็เอาก็ข้าวมาเสิร์ฟ เหล่าหลิวนั้นดุเป็นคนในกว้างเป็นอย่างมาก เพราะสั่งอาหารดีๆ มาทั้งนั้นเลย ฉันชอบกินทุกอย่างเลย ส่วนรสชาติของอาหารนั้นไม่เลวเลยทีเดียว กินไปอย่างเอร็ดอร่อย ในตอนนั้นเองเหล่าหลิวเลไวน์มาถึงสามแก้ว จากนั้นก็ส่งแก้วหนึ่งมาให้ฉันก่อนพูดออกมาว่า： “เมิ่งเมิ่ง เอ้า คุณเองก็ดื่มเสียหน่อยสิ？” ในตอนนี้ฉันทำได้แค่เพียงรับแก้วมาจากมือของเหล่าหลิวเพราะมารยาท แต่ในตอนที่เหล่าหลิวส่งแก้วให้ฉันก็ตั้งใจมาลูบมือของฉันด้วย มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนปกติอย่างแน่นอน สามีทำเป็นไม่เห็นอะไรจากนั้นเขาก็รับแก้วมาจากเหล่าหลิวเช่นเดียวกัน จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็นั่งดื่มกันตรงนั้น ในตอนแรกฉันคิดว่ามันจะเป็นไวน์องุ่นรสเลิศ แต่เมื่อฉันดื่มเข้าไปฉันก็พบว่าปริมาณแอลกอล์ฮอนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว มีรสของเหล้าขาวอยู่ด้วยนิดหน่อย สามีมองฉันอยู่ที่กำลังรู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะพูดออกมาด้วยความยิ้มแย้มว่า： “ที่รัก เป็นอะไร？” ฉันจึงยิ้มเพราะทำอะไรไม่ถูกพลางพูดว่า： “เหล้ามันรสเข้มมากเลย ฉันกลัวว่าฉันดื่มได้อีกแป็บเดียวก็จะมาน่ะสิ！” หลังจากที่เหล่าหลิวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขาพูดออกมาพลางยิ้มออกมาว่า： “เมิ่งเมิ่ง ไม่เป็นไรหรอก สามีคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยจะกลัวอะไรกัน ดื่มเมาแล้วเขาก็จะไปส่งคุณกลับบ้านเอง ใช่ไหมล่ะ？พูดอีกอย่างก็คือตรงนี้ไม่มีคนนอกเลย จริงไหมล่ะ？พวกเราดื่มกันก็พอแล้ว มา ไม่ต้องเกรงใจ！” เหล่าหลิวพูดพลางรินไวน์และชนแก้วกับสามี ฉันทำได้เพียงยกแก้วขึ้นชมเช่นเดียวกัน พวกเราดื่มกันอยู่สักพัก ฉันดื่มไปได้ราวๆ ครึ่งแก้ว แต่สามีกับเหล่าหลิวนั้นกินจนไวน์เหลือเพียงครึ่งขวดแล้ว พวกเขาทั้งสองคนพอดื่มเยอะๆ แล้วก็เริ่มคุยกันมากขึ้นเช่นกัน แต่หลังจากที่ฉันกินไปได้เพียงครึ่งเดียว หัวของฉันก็เริ่มรู้สึกมึนๆแล้ว ในตอนนั้นเองเหล่าหลิวก็พูดออกมาก่อนจะขำไปพลาง： “เอ้อ วันนี้ได้มารู้จักเมิ่งเมิ่งนี่ทำให้ฉันดีใจมากเลยนะ ต้องขอบคุณน้องชายหยางเลยนะเนี่ย！ฉันนี่นับถือน้องชายหยางมากเลยนะที่ได้แต่งงานกับหญิงที่ดีขนาดนี้ มา น้องชายหยาง พวกเรามาชมแก้วกันสักหน่อย！” เหล่าหลิวพูดๆ ไปก่อนจะชนแก้วกับสามีอีกรอบ ผ่านไปสักพัก เหล่าหลิวก็ยิ้มแย้มพลางมองมาที่ฉันแล้วจึงพลางพูดว่า： “เมิ่งเมิ่ง ลูกของคุณอายุเท่าไหร่แล้ว？หย่านมไปนานหรือยัง？” ฉันพูดออกมาด้วยความเขินอายอย่างเห็นได้ชัดว่า： “อื้ม ลูกชายของฉันอายุได้ครึ่งปีแล้ว เพิ่งจะหย่านมได้ไม่นาน！” สายตาของเหล่าหลิวในตอนนี้เริ่มจ้องมาที่หน้าอกฉันอีกครั้งจากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางพูดว่า： “เมิ่งเมิ่ง งั้นคุณยังมีน้ำนมอีกมากไหม？ฉันได้ยินมาว่าคุณยังไปให้นมกับลูกของเถ้าแก่หยางอยู่ ดังนั้นฉันว่าเธอก็ยังมีน้ำนมอยู่มากใช่ไหม？” เมื่อฉันได้ยินดังนั้นใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้น แต่ว่าฉันก็ยังพยักหน้า และในตอนนั้นเองสามีก็เอาปากของเขามาอยู่ที่ข้างๆ หูของฉัน ก่อนจะพูดเบาๆ ออกมาว่า： “ที่รัก อีกสักพักคุณก็ให้เหล่าหลิวกินสักหน่อยสิ พวกเราคุยกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว คุณดูสิว่าเขาอยากจะกินมากขนาดไหน คุณก็แค่ให้เขากินสักหน่อย จากนี้เราก็จะไม่ติดค้างอะไรกับเขาแล้ว！” หลังจากที่สามีพูดจบ ก็ยิ้มพลางลุกขึ้นยืนและพูดกับเหล่าหลิวว่า： “เถ้าแก่หลิว คุณดื่มไปก่อนเถอะ ฉันจะไปห้องน้ำสักพัก หรือไม่ก็ให้ภรรยาของฉันกินเป็นเพื่อนไปก่อนก็ได้！” จากนั้นสามีก็ลุกขึ้นและตั้งใจมาตบไหล่ของฉันเบาๆ เพื่อเตือนให้ฉันให้เหล่าหลิวกินนม ในตอนนี้หัวของฉันนั้นมึนไปหมด ฉันไม่ได้ดื่มไวน์องุ่นเก่งของนั้น หลังจากที่สามีลุกขึ้นจากนั้นจึงเดินออกจากห้องรับรองไป และขณะที่เดินออกไปก็ปิดประตูเอาไว้แน่น ในตอนนั้นเองใบหน้าของเหล่าหลิวก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมากกว่าเดิมออกมา และในตอนนี้เหล่าหลิวก็ถือขวดไวน์องุ่นมาข้างๆ ฉัน จากนั้นจึงพูดออกมาพลางยิ้มว่า： “เมิ่งเมิ่ง ดื่มเก่งเหมือนกันนะเนี่ย เอาอีกสักแก้วไหม？” ฉันพูดออกมาด้วยความประหม่าเล็กน้อยว่า： “พอแล้วดีกว่า？เถ้าแก่หลิว ฉันรู้สึกมึนหัวมากแล้ว！” เหล่าหลิวยิ้มขึ้นพลางพูดออกมาว่า： “อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง เมิ่งเมิ่ง งั้นดื่มอีกนิดเดียวก็พอ ดีไหม？แก้วเล็กๆ เองนะ？” เหล่าหลิวพูดไปพลางถือแก้วของฉันขึ้นมาเพื่อจะรินไวน์องุ่นให้ ถึงแม้ว่าในตอนนี้เหล่าหลิวจะพูดออกมาแบบนี้ ฉันเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา ฉันทำได้แค่ยอมทนดื่มไวน์องุ่นลงคอไป เมื่อฉันกินไปหมดครึ่งแก้ว ฉันก็พบว่าหัวของฉันนั้นมึนมากกว่าเดิมอีก เหล่าหลิวมองฉันที่กำลังมึนหัว ก็ทำเป็นพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า： “เมิ่งเมิ่ง เป็นอะไรไหม？ปวดหัวมากเลยเหรอ？ขอโทษจริงๆ นะที่ให้คุณกินเข้าไปเยอะขนาดนี้ มา มานั่งตรงนี้สิ！” เมื่อเหล่าหลิวพูดจบก็แกล้งพยุงฉันมานั่งที่โซฟา แต่ฉันในตอนนี้ก็ไม่อยากจะไปปฏิเสธอะไร ในขณะที่เหล่าหลิวพยุงฉันมานั่งบนโซฟา สายตาของเหล่าหลิวก็จ้องมาที่หน้าอกของฉัน จากนั้นไม่นาน เหล่าหลิวก็พูดพลางยิ้มว่า： “เมิ่งเมิ่ง สามีของคุณบอกคุณแล้วใช่ไหม？ฉันน่ะสุขภาพไม่ค่อยดี หมอก็แนะนำให้กินนมของผู้หญิงมันจะช่วยให้สุขภาพดีขึ้นน่ะ เพราะฉะนั้นฉันเลยบอกเรื่องนี้กับน้องชายหยางน่ะ！” เมื่อเหล่าหลิวพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร ฉันจึงไม่ได้พูดอะไรมาก ถึงอย่างไรฉันก็สัญญากับสามีเอาไว้แล้วว่าจะช่วยเขา จึงไม่ได้ทำอะไรให้มากความ ฉันพิงหัวอยู่ที่โซฟา จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือมาปลดกระดุมทีละเม็ดๆ เมื่อเหล่าหลิวเห็นร่องลึกนั้น แววตาของเขาก็ดูเหมือนจะมีความสุขมากล้นจนแทบจะเป็นลมล้มตึงไปเลย เหล่าหลิวกินไปสักพักก็ดูเหมือนจะไม่ได้ติดอะไรมาก จึงพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า： “เมิ่งเมิ่ง เราพักกันสักพักเถอะ คุณอยากจะดื่มชาสักแก้วไหม？” ในตอนนี้เองฉันยังคงพิงอยู่ที่โซฟาและลูบหัวตัวเองอย่างหมดแรง เมื่อฉันได้ยินเสียงเหล่าหลิวเทน้ำชาให้ฉัน ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ก่อนที่ฉันจะพยักหน้าไปเอง หลังจากที่เหล่าหลิวพูดจบก็เดินไปทางน้ำฝั่งนั้น และชงชาชนิดหนึ่งให้กับฉัน แต่ว่าเมื่อน้ำชาเข้ามาใกล้ปากของฉัน ฉันก็ได้กลิ่นหอมตลบอบอวล เหล่าหลิวจึงยิ้มให้ฉันพลางพูดว่า： “เมิ่งเมิ่ง รีบดื่มตอนที่ยังร้อนๆ เถอะ ร่างกายจะได้อุ่นๆ ！” หลังจากที่ฉันรับแก้วชานั้นมาแล้วจึงเริ่มดื่ม พอดื่มหมด ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายอบอุ่นขึ้น มันทำให้ฉันรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวเป็นอย่างมาก เหล่าหลิวช่วยหยิบชาออกจากมือของฉัน เพียงชั่วครู่ เขาก็มานั่งข้าวๆ ฉันก่อนจะถามว่า： “เมิ่งเมิ่ง ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง？รู้สึกดีขึ้นหรือยัง？” หลังจากดื่มชาแก้วนี้ลงไปฉันก็นั่งอยู่สักพัก เรือนร่างของฉันก็เริ่มรุ่มร้อนขึ้นมา โดยเฉพาะใบหน้าของฉันที่ร้องขึ้นจนแดงไปหมด ในตอนนี้ร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนกับถูกมดกัดทั้งตัวเลย ทำให้ทั้งเรื่องรางของฉันนั้นรู้สึกคันยุบยิบ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันคาดไม่ถึงเลยก็คือ ในตอนนี้ปากของฉันนั้นเริ่มแห้งผาก ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ในตอนนั้นเองเหล่าหลิวเหมือนกับว่าจะมองออก เขาจึงจงใจมานั่งพิงข้างๆ ฉัน ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วงว่า： “เมิ่งเมิ่ง เป็นอย่างไร？” เหล่าหลิวถามพลางเอามือมาวางบนไหล่ของฉัน ในตอนนั้นเองเหล่าหลิวเดินมา จากนั้นจึงอุ้มฉันที่โซฟา ในตอนนี้จิตใต้สำนึกในเรือนร่างของฉันกำลังอยากจะปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ว่าฉันกลับพบว่าฉันนั้นอ่อนแรงไปหมดเลย ไม่มีแม้แต่แรงจะขยับเขยื้อน จึงทำได้แต่ปล่อยให้เขาทำไป ครั้งนี้เหล่าหลิวทำได้นานมาก จากนั้นจึงนอนอยู่ข้างๆ ฉันพลางหายใจเต็มแรง แต่ฉันในตอนนี้กลับอยากจะหลับเสียมากกว่า สำหรับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อครู่ฉันก็รู้สึกเลือนรางเสียเหลือเกิน ฉันตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน ฉันก็พบว่าตัวฉันเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ในตอนนี้ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น กลับพบว่าในห้องมีเพียงฉันคนเดียว สามีกลับไม่ได้อยู่ด้วย ฉันจึงค่อยๆ ลุกลงจากเตียง ก็รู้สึกว่าตัวเองยังปวดหัวอยู่เล็กน้อย ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะวันนี้ดื่มมากเกินไป หลังจากที่ฉันลงจากเตียง ฉันยังคงรู้สึกว่าปากแห้งหิวน้ำ ส่วนเรือนร่างก็รู้สึกไม่สบาย ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะดื่มจนเมานั้นฉันเองก็จำไม่ค่อยได้ ฉันคิดว่ามันจะต้องเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเหล่าหลิวแน่ๆ ทุกอย่างทั้งหมดนี้เหมือนจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็เลือนรางเสียเหลือเกิน ฉันไม่รู้เลยว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ในตอนนี้ฉันหาโทรศัพท์มาดู ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว ไม่รู้ว่าสามีนั้นไปไหน ฉันจึงโทรศัพท์หาสามี แต่ว่าโทรศัพท์ของสามีนั้นกลับไม่มีคนรับสาย ในตอนนั้นเองฉันคิดว่าจะไปตามสามีที่ไซต์งานของเขา ถึงอย่างไรจิตใต้สำนึกมันบอกว่าเขาน่าจะไปเล่นการพนันกับเพื่อนร่วมงานของเขาที่ไซต์งาน แต่เมื่อฉันเดินลงไปนั้น ก็พบว่าตัวเองยังคงไม่ค่อยจะมีแรง ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจก็คือ ในตอนนี้ฉันยังรู้สึกตรงนั้นมันตึงจนรู้สึกเจ็บส่วนด้านล่างนั้นก็ยังคงรู้สึกถึงความชุ่มฉ่ำและความอึดอัดอยู่บ้าง ฉันไม่รู้ว่าตัวฉันเป็นอะไร เมื่อฉันพยายามฝืนเดินลงไปนั้น จู่ๆ ฉันก็กลับต้องนั่งอยู่คนเดียวในมุมมืดอย่างเหม่อลอย เมื่อฉันเห็นเฮยจื่อ เฮยจื่อเองก็เหมือนจะเห็นฉันเช่นกัน หลังจากที่เขาเห็นฉัน เขาก็เริ่มกังวลขึ้นมา จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นยืน ฉันมองใบหน้าไร้เดียงสาของเขาอยู่สักครู่ ฉันจึงฝืนยิ้มออกไปพลางพูดว่า： “เฮยจื่อ ทำไมคุณยังไม่นอนอีก？ดึกขนาดนี้แล้วคุณมาทำอะไร？” หลังจากที่เฮยจื่อได้ยินดังนั้นก็เอามือเกาหัวด้วยความเขินอาย จากนั้นจึงยิ้มขึ้นด้วยความประหม่าพลางพูดว่า： “ฉันนอนไม่หลับ！” “คุณนอนไม่หลับเหรอ？” เฮยจื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าพลางพูดว่า： “อื้ม ใช่แล้ว！” ฉันคิดอยู่สักพักพลางพูดว่า： “เฮยจื่อ คุณหิวอีกแล้วใช่ไหม？ขึ้นไปข้างบนกินอะไรไหม？ที่บ้านยังมีกับข้าวเหลืออยู่เลย เอาไปอุ่นสักหน่อยก็ได้แล้ว！” หลังจากที่เฮยจื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า จากนั้นฉันก็พาเฮยจื่อขึ้นไปข้างบน เมื่อเดินขึ้นบันไดไปได้สักพัก เฮยจื่อก็พบว่าฉันนั้นก้าวขาไม่ออกแล้ว เฮยจื่อจึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า： “พี่เมิ่ง คุณเป็นอะไร？ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？ทำไมหน้าพี่แดงขึ้นเรื่อยๆ เลยล่ะ？”